Γέν.ζ:5 Και έκαμεν ο Νώε κατά πάντα όσα προσέταξεν εις αυτόν ο Κύριος.
Μας
ξαναλέει εδώ ότι ο Νώε έκανε κατά πάντα όσα πρόσταξε εις αυτόν ο Κύριος, για να
μας δείξει την καρδιά της υπακοής και της υποταγής του Νώε. Ο Θεός δεν απαιτεί
από εμάς υπακοή γιατί είναι απαιτητικός, αλλά επειδή είναι ο μόνος τρόπος για
να σωθούμε.
Γέν.ζ:6 Ήτο δε ο Νώε εξακοσίων ετών, ότε έγεινεν ο κατακλυσμός των υδάτων
επί της γης.
Η
βροχή άρχισε να πέφτει στο 600στό έτος της ζωής του Νώε. Η αρπαγή γίνεται στο
τέλος της 6ης χιλιετηρίδας από Αδάμ. Η μεγάλη θλίψη θα γίνει 6.000 χρόνια από Αδάμ.
Γέν.ζ:7-11 Και εισήλθεν ο Νώε,
και οι υιοί αυτού, και η γυνή αυτού, και αι γυναίκες των υιών αυτού μετ' αυτού,
εις την κιβωτόν, εξ αιτίας των υδάτων του κατακλυσμού. Από των κτηνών των καθαρών,
και από των κτηνών των μη καθαρών, και από των πτηνών, και από πάντων των ερπόντων
επί της γης, δύο δύο εισήλθον προς τον Νώε εις την κιβωτόν, άρσεν και θήλυ, καθώς
προσέταξεν ο Θεός εις τον Νώε. Και μετά τας επτά ημέρας, τα ύδατα του κατακλυσμού
επήλθον επί της γης. Το εξακοσιοστόν έτος της ζωής του Νώε, τον δεύτερον μήνα, την
δεκάτην εβδόμην ημέραν του μηνός, ταύτην την ημέραν εσχίσθησαν πάσαι αι πηγαί της
μεγάλης αβύσσου, και οι καταρράκται των ουρανών ηνοίχθησαν.
Ο Θεός
περίμενε εφτά μέρες, που δεν είναι τίποτ’ άλλο από την πληρότητα της υπομονής
και της μακροθυμίας Του. Αν οι άνθρωποι και σ’ αυτή τη στιγμή μετανοούσαν
πραγματικά, ο Θεός δεν θα έφερνε τον κατακλυσμό.
Θα πει
κανείς, ήταν ανάγκη ο Θεός να καταστρέψει τον κόσμο; Δεν μπορούσε να αφήσει
τους ανθρώπους να ζουν και να πάρει το Νώε να τον πάει κάπου αλλού να ζει
δίκαια; Όχι, δεν μπορούσε να γίνει, γιατί ο κατακλυσμός αφενός ήταν κρίση με το
να καταστραφεί κάθε τι πάνω στη γη, αφετέρου ήταν το βάπτισμα στο νερό όλου του
κόσμου και σαν τέτοιο ήταν μια διαδικασία καθαρισμού και εξαγνισμού. Η γη εξαγνίστηκε
με τον κατακλυσμό. Σήμερα ο κόσμος περιμένει το βάπτισμα της φωτιάς, έτσι για
άλλη μια φορά θα καθαριστεί και θα εξαγνιστεί με κρίση.
Για να
φτάσει ο αγαθός, ο οικτίρμων, ο ελεήμων Θεός στο σημείο να καταποντίσει τον
κόσμο, μπορεί εύκολα κανείς να φανταστεί σε τι κατάσταση είχε φτάσει ο κόσμος
τότε. Όπως στα Σόδομα και στα Γόμορρα, ο Θεός έκανε αποστείρωση. Το έκανε ακόμη
και για το δικό τους καλό για να μην συσσωρεύεται κρίση επάνω τους. Όταν ο
άνθρωπος έχει μια ζωή να ζήσει και ο Θεός βλέπει ότι όσες ευκαιρίες του έδωσε
τις έχει απορρίψει αλλά και δεν πρόκειται να μετανοήσει παρά θα ζει συνέχεια
αμαρτάνοντας και κατά συνέπεια βαρύνοντας το “μητρώο” του επισωρεύοντας
περισσότερη κρίση επάνω του, ο Θεός μπορεί να κόψει τη ζωή. Τι να το κάνει ο
άνθρωπος αυτός να ζει περισσότερο αφού δεν κάνει τίποτε άλλο από ζημιά στον
εαυτό του και στους άλλους. Ο Θεός δεν είναι ούτε κακός, ούτε εκδικητικός, ούτε
μισεί τον άνθρωπο αλλά όταν επιφέρει κρίση το κάνει επειδή είναι δίκαιος.
Η
Βίβλος δεν είναι ένα δραματικό βιβλίο. Χρησιμοποιεί πολύ λίγα επίθετα. Για
παράδειγμα, η καταστροφή στα Σόδομα και στα Γόμορρα περιγράφεται με λιγότερες
από 40 λέξεις. Ένας σύγχρονος ρεπόρτερ θα χρησιμοποιούσε τουλάχιστον 4.000
λέξεις για την περιγραφή μιας τόσο τεράστιας καταστροφής. Έτσι, είναι
επιβοηθητικό να χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας (που βέβαια θα πρέπει να
στηρίζεται σε αποδείξεις) για να γεμίσουμε την εικόνα.
Σκεφτείτε
τη χειρότερη καταιγίδα που έχετε δει, πολλαπλασιάστε την 10 φορές ... και θα
πάρετε μια μικρή ιδέα της τρομερής αυτής καταστροφής. Ο μεγάλος αστρονόμος
Εντμοντ Χάλλεϋ ήταν πρώτος που πρότεινε σαν ένα από τα άμεσα αποτελέσματα του
κατακλυσμού, το γεγονός ότι η γη έγειρε από την κατακόρυφη θέση της, στην κλίση
των 23,5 μοιρών που έχει και σήμερα. Αν θέλουμε να το δούμε αυτό πνευματικά, η αμαρτία
απομάκρυνε τη γη από τον ήλιο της δικαιοσύνης.
Η
ακατάπαυστη βροχή των 40 ημερών προήλθε προφανώς από το σπάσιμο του υδάτινου
θόλου που προηγουμένως περιέβαλε τη γη. Μάλλον το υδάτινο στερέωμα συμπυκνώθηκε
σε σταγόνες βροχής και ξεχύθηκε στη γη. Εκεί που λέει “οι καταράκται του ουρανού ηνοίχθησαν” στα Εβραϊκά έχει την έννοια
του ότι μια καταπακτή άνοιξε και αναφέρεται σε καταρροή υδάτων. Ακόμα λέει ότι ”εσχίσθησαν πάσαι αι πηγαί της μεγάλης αβύσσου”.
Αυτό σημαίνει ότι κάτω απ’ τη γη - όπως ήταν τότε ο κόσμος - υπήρχαν πολλά υπόγεια
νερά που κατά τον κατακλυσμό απελευθερώθηκαν και ήρθαν στο πρόσωπο της γης. Αν
οι θάλασσες είχαν ένα ορισμένο βάθος, μπορεί ο Θεός με σεισμούς να ύψωσε τους
πυθμένες και όλα τα νερά να ήρθαν στο πρόσωπο της γης. Αν η επιφάνεια της γης
ισοπεδωνόταν από ένα απέραντο οδοστρωτήρα, ώστε να γίνει λεία, οι θάλασσες και
οι ωκεανοί θα μπορούσαν να καλύψουν τη γη σ’ ένα βάθος περίπου 2.500 μέτρων. Όλα αυτά
βέβαια ήταν αποτέλεσμα σεισμών και ηφαιστειακών εκρήξεων κάτω από την επιφάνεια
της θάλασσας. Η λέξη “εσχίσθησαν” στα
Εβραϊκά είναι” Βακά” και σημαίνει υποχωρώ, διαχωρίζω.
Ψαλμ.ρδ:5-9 Αργότερα όταν
υψώθηκαν τα νερά 15 πήχες από τη ψηλότερη κορυφή έτσι ώστε η κιβωτός πλέοντας
να μην έχει φόβο να προσκρούσει, ο Θεός άνοιξε περισσότερο τις λεκάνες των
ωκεανών ώστε όλα αυτά τα νερά να μπουν μέσα. Έκανε δηλαδή ο Θεός αποστραγγιστικά
έργα. Αν δει κανείς ωκεανογραφίες βλέπει ότι οι λεκάνες των ωκεανών είναι σαν
να έχει μπει ένα χέρι και να τις έχει ανοίξει. Μέσα σε αυτές λοιπόν τις λεκάνες
χώρισε το περίσσιο νερό που είχε έλθει από πάνω.
Στο
εδάφιο 11 βλέπουμε να δίνει ακριβή ημέρα, μήνα και χρόνο, όπως κάνουν οι
καπετάνιοι πάνω στα πλοία επειδή κρατούν ημερολόγια για οτιδήποτε συμβαίνει σ’
αυτά.
