Πώς μπορείς να αυξηθείς σαν χριστιανός;

Το γεγονός ότι ο Θεός με δέχτηκε, με συγχώρησε, μου έδωσε το Πνεύμα Του, δεν μπορεί ποτέ να γίνει λόγος εφησυχασμού. Το αντίθετο μάλιστα. Η παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα μας, μας δίνει την επιθυμία να συνεχίσουμε με το Χριστό και να αυξηθούμε σε ωριμότητα σαν χριστιανοί.

Η αύξηση στην χριστιανική ζωή, διδάσκεται με διάφορους τρόπους στην Καινή Διαθήκη. Ένας από τους πιο σημαντικούς τρόπους, αφορά τη διαφορά ανάμεσα στη «δικαίωση» και τον «αγιασμό». Δύο έννοιες που διαχρονικά έχουν γίνει αιτία παρεξηγήσεων.

Η δικαίωση περιγράφει την αποδοχή μας από το Θεό, όταν εμπιστευθούμε το Χριστό σαν Σωτήρα και Κύριό μας. Είναι ένας νομικός όρος. Το αντίθετο της δικαίωσης είναι η «καταδίκη». Δικαίωση σημαίνει αθώωση. Ο Θεός μας δικαιώνει, επειδή ο Γιος Του ο Ιησούς Χριστός πήρε πάνω Του τη δική μας καταδίκη. Μας ανακηρύσσει δίκαιους ενώπιον Του: Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ, Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα. (Ρωμ.η:1).

Ο «αγιασμός», περιγράφει τη διαδικασία κατά την οποία ο δικαιωμένος χριστιανός, αλλάζει, και μεταμορφώνεται στην εικόνα του Χριστού. Όταν ο Θεός μας δικαιώνει μας ανακηρύσσει δίκαιους διαμέσου της θυσίας του Χριστού για μας. Όταν μας αγιάζει μας κάνει δίκαιους διαμέσου της δύναμης του Αγίου Πνεύματος που εργάζεται μέσα μας.

Η δικαίωση είναι πλήρης και στιγμιαία. Δεν θα γίνουμε κάποτε περισσότερο δίκαιοι από ότι ήμασταν την ημέρα της μεταστροφής μας, ενώ ο αγιασμός είναι σταδιακός και ατελής. Χρειάζονται μόνο μερικά λεπτά στο δικαστήριο ώστε ο δικαστής να ανακοινώσει την απόφασή του κι ο κατηγορούμενος να αθωωθεί. Χρειάζεται όμως μια ολόκληρη ζωή ώστε να αρχίσουμε να μοιάζουμε στο Χριστό.

Εκτός από αυτή τη διάκριση ανάμεσα στη δικαίωση και τον αγιασμό, η Καινή Διαθήκη χρησιμοποιεί μια άλλη εικόνα για να ξεχωρίσει το ξεκίνημα και τη συνέχιση της χριστιανικής ζωής. Μας διδάσκει πως όταν ο Χριστός γίνει Σωτήρας και Κύριός μας, όχι μόνο μας δικαιώνει, αλλά μας αναγεννά. Τα λόγια του Χριστού στο Νικόδημο ήταν: ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ (Ιωάν.γ:3β). Μιλά για μια καινούργια γέννα, η οποία έρχεται στη ζωή μας από ψηλά. Ο Παύλος επίσης γράφει στον Τίτο πως ο Θεός μας έσωσε, ουχί εξ έργων δικαιοσύνης τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς διά λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος, (Τίτο γ:5).

Η μεταφορά εδώ αλλάζει. Δεν είμαστε στο δικαστήριο, είμαστε στο μαιευτήριο. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι ο φυλακισμένος που μόλις αθωώθηκε, αλλά το μωρό που μόλις γεννήθηκε. Ο αθωωμένος ένοχος είναι ένα νεογέννητο. Πόσο καιρό παίρνει για ένα μωρό να γεννηθεί; Παίρνει κάποιο χρόνο σχετικά σύντομο. Φυσικά έχουν προηγηθεί μήνες προετοιμασίας, αλλά ο τοκετός με τους πόνους ακόμη κι αν διαρκέσει ώρες, είναι ένα μικρό τμήμα χρόνου. Με τη γέννα μια καινούργια ανεξάρτητη ζωή έρχεται στον κόσμο. Παρόλο όμως που σχετικά γρήγορα γεννιέται κάποιος, χρειάζονται περί τις 2 δεκαετίες, ώστε να μεγαλώσει πλήρως σωματικά και ίσως και παραπάνω για να ωριμάσει συναισθηματικά. Η γέννηση ακολουθείται από την κοπιαστική διαδικασία του μεγαλώματος.

Ότι είναι ο αγιασμός στη δικαίωση, είναι το μεγάλωμα στη γέννα. Η δικαίωση και η αναγέννηση λαμβάνουν χώρα μαζί, ανεξάρτητα από το πόση συναίσθηση έχουμε σ’ αυτό που μας συμβαίνει. Ο αγιασμός και η αύξηση απαιτούν χρόνο.

Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο ώστε όταν γεννιέται να μεγαλώνει, σωματικά, διανοητικά, ψυχικά, συναισθηματικά. Όταν υπάρχει η οποιαδήποτε καθυστέρηση ή δυσκολία στους τομείς αυτούς, το εκλαμβάνουμε σαν κάτι μη φυσιολογικό, λες κάτι τρέχει, κάτι δεν πάει καλά, εδώ χρειάζεται βοήθεια.

Το ίδιο και στην πνευματική σφαίρα. Υπάρχουν πάρα πολλοί χριστιανοί που ποτέ δεν άφησαν ούτε το νηπιαγωγείο, ούτε καν τον βρεφονηπιακό σταθμό. Ο Παύλος τους αποκαλεί νήπια στην πίστη του Χριστού, Και εγώ, αδελφοί, δεν ηδυνήθην να λαλήσω προς εσάς ως προς πνευματικούς, αλλ' ως προς σαρκικούς, ως προς νήπια εν Χριστώ. (Α΄ Κορ. γ:1). Ενώ ο στόχος της διακονίας του ήταν: να παραστήσουμε κάθε άνθρωπο τέλειον εν Χριστώ Ιησού (Κολ.α:28).

Τα παιδιά χαίρονται όταν μεγαλώνουν. Χαίρονται και νοιώθουν περήφανα και αυτά και οι γονείς τους. Νοιώθουν περηφάνια όταν πρωτοπερπατήσουν, είναι αυτό ένα σημάδι αύξησης. Νοιώθουν κι αυτά κι εμείς χαρούμενοι την πρώτη μέρα στο σχολείο, ή όταν μάθουν ποδήλατο, ή πιο μετά όταν τελειώσει το σχολείο ή βγάλουν δίπλωμα οδήγησης. Αυτό είναι λογικό. Ο άνθρωπος που έχει ζωή, θέλει να μεγαλώσει. Επιδιώκει να μεγαλώσει. Παρόλο που ξέρει πως δεν τα κάνει τα πράγματα τέλεια, εντούτοις δεν σταματάει να μεγαλώνει. Το ίδιο και στην πνευματική ζωή. Ο αναγεννημένος άνθρωπος θέλει περισσότερο Χριστό, θέλει να γνωρίσει βαθύτερα τη χάρη του Θεού, επιθυμεί να γίνει πιο δυνατός στην πίστη.

Υπάρχουν στην Καινή Διαθήκη τέσσερις τομείς όπου ο χριστιανός αυξάνει. (1)  η πίστη. Η πίστη είναι χαρακτηριστικό των χριστιανών. Από τη μία μεριά είναι δώρο που δίνει ο Θεός: Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον· (Εφεσ.β:8). Ο Θεός μας σώζει δια της πίστεως την οποία επίσης μας δωρίζει.

Τι είναι όμως η πίστη; Δεν είναι δεισιδαιμονία ή ευπιστία, ή αφέλεια. Είναι πεποίθηση, είναι εμπιστοσύνη. Οι χριστιανοί είναι πιστοί επειδή εμπιστεύονται το Χριστό σαν Σωτήρα και Κύριό τους, κι επειδή πιστεύουν πως ο Θεός λέει αλήθεια στα όσα γράφει στο λόγο Του. Κι αυτό δείχνει πως η πίστη πάει πέρα από τη λογική αλλά δεν είναι αντίθετη με τη λογική. Η λογική της πίστης εξαρτάται από την αξιοπιστία του προσώπου το οποίο εμπιστεύεσαι. Οι χριστιανοί πιστεύουν πως δεν υπάρχει πιο αξιόπιστο πρόσωπο σε όλο το σύμπαν από το Θεό.

Η πίστη όμως, δεν είναι στατική. Είναι ζωντανή και μεγαλώνει. Ο Χριστός μάλωσε τους μαθητές Του και τους είπε κάποια φορά πως ήταν ολιγόπιστοι. Το είπε και στο πλήθος στην επί του όρους ομιλία: Αλλ' εάν τον χόρτον του αγρού, όστις σήμερον υπάρχει και αύριον ρίπτεται εις κλίβανον, ο Θεός ενδύη ούτω, δεν θέλει ενδύσει πολλώ μάλλον εσάς, ολιγόπιστοι; (Ματθ.ς:30). Κι όταν μετά τη μεταμόρφωση κατέβηκε και είδε πως οι μαθητές δεν μπορούσαν να βγάλουν το δαιμόνιο, το έκανε εκείνος και μετά όταν τον ρώτησαν οι μαθητές «εμείς γιατί δεν μπορούσαμε;» τους απάντησε: «Διά την απιστίαν σας. Διότι αληθώς σας λέγω, Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και θέλει μεταβή· και δεν θέλει είσθαι ουδέν αδύνατον εις εσάς». (Ματθ.ιζ:20).

Οι μαθητές γι’ αυτό του είπαν: «Αύξησε την πίστη μας». Μίλησε επίσης ο Χριστός για τη μεγάλη πίστη που έδειξαν εθνικοί. Αν θυμάστε, θαυμάζει την πίστη του εκατόνταρχου: «Αληθώς σας λέγω, ουδέ εν τω Ισραήλ εύρον τοσαύτην πίστιν» (Ματθ.η:10). Θαυμάζει την πίστη της Χαναναίας: «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις· ας γείνη εις σε ως θέλεις» (Ματθ.ιε:28).

Υπάρχουν λοιπόν, βαθμοί πίστης. Η πίστη μπορεί να αυξηθεί, μέχρι να γίνει δυνατή. Κι αυτή η δύναμη όλο και περισσότερο να βαθαίνει, να ωριμάζει, να αυξάνει. Καθώς διαβάζουμε το λόγο του Θεού, όλο και περισσότερο εμπιστευόμαστε την αξιοπιστία του χαρακτήρα του Θεού. Αυτό που γράφει ο Παύλος στους Θεσσαλονικείς μπορεί να είναι αλήθεια και για μας! Οφείλομεν να ευχαριστώμεν πάντοτε τον Θεόν διά σας, αδελφοί, καθώς είναι άξιον, διότι υπεραυξάνει η πίστις σας και πλεονάζει η αγάπη ενός εκάστου πάντων υμών εις αλλήλους, (Β΄ Θες.α:3). Η αύξηση στην πίστη δεν τελειώνει ποτέ όσο ζούμε εδώ στη γη. Πάντα μπορούμε να αυξανόμαστε.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον δεύτερο τομέα που ο χριστιανός μεγαλώνει συνέχεια, (2) την αγάπη.

Ο Χριστός έδωσε τη περίληψη όλου του νόμου της Παλαιάς Διαθήκης με την εντολή να αγαπάμε το Θεό με όλο μας το είναι και το διπλανό μας όπως τον εαυτό μας.

Δεν θέλεις εκδικείσθαι ουδέ θέλεις μνησικακεί κατά των υιών του λαού σου· αλλά θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εγώ είμαι ο Κύριος. (Λευιτ.ιθ:18).

Και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου. (Δευτ.ς:5).

Δεν ήταν καινούργιο αυτό που είπε ο Χριστός. Και μια φορά ακόμη να το τονίσουμε, δεν ήταν η ηθική της Παλαιάς Διαθήκης υποχριστιανική, ατελής, ούτε ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης ένας άλλος κατώτερος εκδικητικός Θεός. Ενώ η Καινή Διαθήκη έχει την τελειότητα κι ο Θεός της Καινής Διαθήκης είναι ο Θεός της αγάπης. Ο Θεός πάντα ήταν ο ίδιος και ο ηθικός νόμος του πάντα ήταν ο ίδιος. Ο Χριστός δεν καταργεί, αλλά εκπληρώνει. Γι’ αυτό κι όταν ρωτήθηκε στην Καινή Διαθήκη απάντησε με τα δύο αυτά εδάφια από την Παλαιά: (Μάρκ.ιβ:28-31).

Ο απόστολος Παύλος είπε πως, Η αγάπη κακό δεν κάνει στον πλησίον· η αγάπη, λοιπόν, είναι εκπλήρωση του νόμου (Ρωμ.ιγ:10). Δίδαξε ακόμη πως θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία: η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη. Και απ’ αυτά, το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη (Α΄ Κορ.ιγ:13). Ο λόγος γι’ αυτό είναι πως ο Θεός είναι αγάπη, ο Θεός πρώτος μας αγάπησε, εμείς τον αγαπάμε, επειδή αυτός πρώτος μάς αγάπησε (Α΄ Ιωάν. δ:19). Επειδή λοιπόν, αυτό είναι αλήθεια, γράφει προηγουμένως, Αγαπητοί, ας αγαπώμεν αλλήλους, διότι η αγάπη είναι εκ του Θεού, και πας όστις αγαπά εκ του Θεού εγεννήθη και γνωρίζει τον Θεόν. Όστις δεν αγαπά δεν εγνώρισε τον Θεόν, διότι ο Θεός είναι αγάπη. (Α΄ Ιωάν.δ:7-8).

Φυσικά πρέπει να ομολογήσουμε και να παραδεχτούμε πως ούτε σαν άτομα, ούτε σαν Εκκλησίες, εμείς οι χριστιανοί είμαστε πάντα ευρέως γνωστοί για την αγάπη μας. Πολύ συχνά είμαστε νήπια. Θέλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας προχωρημένους στην πίστη, ώριμους, σοφούς, αλλά στις σχέσεις μας κυβερνάει η ζήλεια, η περηφάνια, η πλεονεξία. Έχουμε δρόμο να πάμε, τόσο σαν άτομα όσο κι σαν Εκκλησία.

Πρέπει να αυξηθούμε. Ούτε εδώ υπάρχει ποτέ τέρμα. Γράφει στους χριστιανούς της Θεσσαλονίκης ο Παύλος: Περί δε της φιλαδελφίας δεν έχετε χρείαν να σας γράφω· διότι σεις αυτοί είσθε θεοδίδακτοι εις το να αγαπάτε αλλήλους· επειδή και πράττετε αυτό εις πάντας τους αδελφούς τους καθ' όλην την Μακεδονίαν. Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να περισσεύητε κατά τούτο επί το μάλλον (Α’ Θεσ.δ:9-10). Μα δεν φτάνει; Ποτέ δεν τελειώνει; Ούτε η αύξηση στην πίστη, ούτε στην αγάπη. Στο προηγούμενο κεφάλαιο τους γράφει: εσάς δε ο Κύριος να αυξήση και να περισσεύση εις την αγάπην προς αλλήλους και προς πάντας, καθώς και ημείς περισσεύομεν προς εσάς, (Α΄ Θες.γ:12).

Ο τρίτος τομέας που ο χριστιανός αυξάνει είναι (3) η γνώση. Ο χριστιανισμός είναι κατά της άγνοιας, είναι ενάντιος στην έλλειψη γνώσης επειδή ξέρει πως παραλύει τον άνθρωπο. Η διάθεση δεν φτάνει.

Αδελφοί, μη γίνεσθε παιδία κατά τας φρένας, αλλά γίνεσθε νήπια μεν εις την κακίαν, τέλειοι όμως εις τας φρένας. (Α΄ Κορ.ιδ:20). Πολλές από τις φράσεις του στις επιστολές είναι: Θέλουμε να ξέρετε, αδερφοί… ή Δε θέλουμε όμως εσείς να αγνοείτε, αδελφοί… (Α΄ Θες.δ:13). Αλλού πάλι, προσεύχεται: Διά τούτο και ημείς, αφ' ης ημέρας ηκούσαμεν, δεν παύομεν προσευχόμενοι διά σας και δεόμενοι να εμπλησθήτε από της επιγνώσεως του θελήματος αυτού μετά πάσης σοφίας και πνευματικής συνέσεως, (Κολ.α:9).

Αυτή η γνώση βέβαια, δεν είναι μόνο στο μυαλό, διανοητική. Είναι βιωματική. Και εν τούτω γνωρίζομεν ότι εγνωρίσαμεν αυτόν, εάν τας εντολάς αυτού φυλάττωμεν. (Α΄ Ιωάν.β:3). Δηλαδή γνωρίζω για το Θεό, μόνο ό,τι έχω ζήσει, όχι ό,τι έχω διαβάσει. Όσο υπακούω, όσο εμπιστεύομαι, τόσο περισσότερο γνωρίζω. Ιδιαίτερα για τη γνώση για την οποία μιλάμε, τη γνώση του Θεού και του λόγου Του. Το να είναι χριστιανός κάποιος σημαίνει πως γνωρίζει προσωπικά τον Ιησού Χριστό. Κάθε σχέση έχει μια δυναμική, αυξάνει, βελτιώνεται, μεγαλώνει. Καλλιεργείται αλλιώς πεθαίνει.

Γνωρίζω το Χριστό όσο του μοιάζω. Η γνώση του Χριστού για τον Παύλο σήμαινε …να γνωρίσω αυτόν, και τη δύναμη της ανάστασής του, και την κοινωνία των παθημάτων του, συμμορφούμενος με τον θάνατό του (Φιλιπ.γ:10). Γνωρίζω το Χριστό όταν τον ακολουθώ και στη δύναμη της ανάστασης, αλλά κι όταν συμμετέχω στα παθήματά του. Η ευχή και προσευχή του απόστολου Πέτρου ήταν: Αυξάνεστε δε στη χάρη και στη γνώση τού Κυρίου μας και Σωτήρα, του Ιησού Χριστού (Β’ Πέτρ.γ:18).

Τέλος, αυξάνει ο χριστιανός (4) στον αγιασμό. Με όλα αυτά, με την αύξηση στην πίστη, στην αγάπη, στη γνώση, αυξάνει στον αγιασμό.

Ημείς δε πάντες βλέποντες ως εν κατόπτρω την δόξαν του Κυρίου με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον, μεταμορφούμεθα εις την αυτήν εικόνα από δόξης εις δόξαν, καθώς από του Πνεύματος του Κυρίου (Β΄ Κορ.γ:18). Αυτό το εδάφιο διδάσκει 4 αλήθειες για τον αγιασμό μας.

Πρώτο, ο αγιασμός είναι μια μεταμόρφωση. Όχι οποιαδήποτε μεταμόρφωση, αλλά αλλαγή όπως ο Χριστός. Μεταμορφώνομαι ώστε να γίνομαι σαν κι Εκείνον.

Δεύτερο, ο αγιασμός είναι σταδιακός. Το εδάφιο λέει «μεταμορφωνόμαστε», δηλαδή σε χρόνο διάρκειας δεν είναι στιγμιαίο, είναι από δόξα σε δόξα. Πριν τον Χριστό είχα συνηθίσει σε ένα τρόπο σκέψης συγκεκριμένο. Αυτές οι συνήθειες της σκέψης, οι νοοτροπίες που λέμε πολλές φορές παίρνουν πολύ καιρό για να φύγουν. Δεν ωριμάζει ο χριστιανός εν μία νυχτί, ούτε σε μια στιγμή. Τα πάθη δεν ελέγχονται αυτόματα, ούτε ο εγωισμός κατακτείται αμέσως. Αυξάνουμε σε αυτό. «Όθεν του λοιπού, αδελφοί, σας παρακαλούμεν και σας προτρέπομεν διά του Κυρίου Ιησού, καθώς παρελάβετε παρ' ημών το πως πρέπει να περιπατήτε και να αρέσκητε εις τον Θεόν, ούτω να περισσεύητε εις το μάλλον·» (Α΄Θες.δ:1).

Τρίτο, ο αγιασμός που σταδιακά μας μεταμορφώνει, είναι έργο του Αγίου Πνεύματος. Αυτό σημαίνει το τέλος του εδαφίου: από του Πνεύματος του Κυρίου… Το μυστικό του αγιασμού δεν βρίσκεται τόσο στο ότι εμείς παλεύουμε σκληρά και πολύ, αλλά στο ότι ο Χριστός έρχεται και κατοικεί μέσα μας δια του Αγίου Πνεύματος. Αυτός μας ικανώνει, Αυτός μας κάνει να θέλουμε. Το Άγιο Πνεύμα μας δίνει δύναμη.

Το δικό μας μέρος βρίσκεται στην αρχή του εδαφίου: Και όλοι εμείς, βλέποντας σαν μέσα σε κάτοπτρο τη δόξα τού Κυρίου, με ξεσκεπασμένο πρόσωπο… Το δικό μας μέρος σαν πιστοί είναι να εκζητούμε τον Κύριο. Καθώς είμαστε με ξεσκεπασμένο πρόσωπο μπροστά Του, να Τον βλέπουμε. Να θέλουμε να Τον γνωρίσουμε με το λόγο, με την προσευχή, με τη λατρεία με τους αδελφούς μας.

Τα εργαλεία που μας έχει δώσει ο Χριστός για τον αγιασμό μας, είναι γνωστά.

Τα βρέφη, όλοι γνωρίζουμε μεγαλώνουν με γάλα. Το ίδιο συμβαίνει και με το χριστιανό που αρχικά είναι βρέφος: «επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, διά να αυξηθήτε δι' αυτού, επειδή εγεύθητε ότι αγαθός ο Κύριος» (Α΄ Πέτρ.β:2-3). Ποιο είναι αυτό το άδολο και λογικό γάλα; Είναι ο λόγος του Θεού: επειδή ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, διά του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα. (Α’ Πέτρ.α:23). Ο λόγος που μας αναγέννησε είναι ο λόγος που μας τρέφει και μας μεγαλώνει.

Ο λόγος του Θεού είναι τροφή. Χρειάζομαι τροφή για να μεγαλώσω. Για τους νέους στην πίστη είναι σαν το γάλα, για τους πιο μεγάλους είναι στερεή τροφή. Οι υποσχέσεις Του είναι πιο γλυκές κι από το μέλι. Όπως γράφει ο Ιερεμίας: Καθώς ευρέθησαν οι λόγοι σου, κατέφαγον αυτούς· και ο λόγος σου ήτο εν εμοί χαρά και αγαλλίασις της καρδίας μου· διότι το όνομά σου εκλήθη επ' εμέ, Κύριε Θεέ των δυνάμεων. (Ιερεμ.ιε:16). Ο λόγος αυτός είναι ασπίδα, είναι φως, είναι σφυρί που σπάει το βράχο είναι μαχαίρι δίκοπο, είναι καθρέπτης για να δω τον εαυτό μου.

Χρειάζομαι τη Γραφή, χρειάζομαι να τρώω για να μεγαλώνω. Πάρε τον λόγο του Θεού και «φά ‘τον». Ζήτα από το Θεό να σε κάνει να τον θέλεις, να πεινάς και να διψάς για αυτόν.

Το δεύτερο που είναι άκρως απαραίτητο για να μεγαλώσει ένα παιδί είναι μια οικογένεια. Το ίδιο και στην πνευματική σφαίρα. Χρειάζομαι την Εκκλησία, την οικογένεια του Θεού. Είναι αλήθεια πως ο καθένας από εμάς γεννιέται στην οικογένεια του Θεού ατομικά, μόνος του, μας σώζει ατομικά ο Θεός. Όταν όμως μας σώζει δεν μας αφήνει μόνους μας.

Εσείς όλοι μαζί αποτελείτε το σώμα του Χριστού, και είστε μέλη του, ο καθένας σας χωριστά (Α΄ Κορ.ιβ:27). Και λοιπόν; Τι έγινε που είμαστε σώμα; Δεν μπορεί να πει το μάτι στο χέρι: «Εγώ δεν έχω την ανάγκη σου», ούτε το κεφάλι στα πόδια: «Δεν σας χρειάζομαι» (Α΄ Κορ. ιβ:21).

Δεν μπορείς να πεις δεν έχω ανάγκη την Εκκλησία. Δεν μπορείς να μεγαλώσεις αν πεις, η Εκκλησία είναι χάλια, θα κάτσω σπίτι μου και θα διαβάζω τη Γραφή μόνος μου και θα είμαστε ο Θεός κι εγώ μια χαρά. Ο Θεός δεν το λέει αυτό στη Γραφή. Αυτό το σώμα που είναι ατελές, που έχει νήπια πνευματικά και στην ηλικία, που έχει ανθρώπους τόσο διαφορετικούς, ανθρώπους με τόσο αλλιώτικες απόψεις και ιδέες από τις δικές μου. Κάποιους που είναι ώριμοι κάποιους άλλους που «νομίζουν» ότι είναι ώριμοι. Κάποιους που παλεύουν. Έχει άτακτους, ολιγόψυχους, βρίσκεις τα πάντα.

Εκεί σε θέλει ο Θεός να είσαι! Ας φροντίζουμε ο ένας τον άλλο παροτρύνοντάς τον στην αγάπη και στα καλά έργα. Ας μην εγκαταλείπουμε τις θρησκευτικές μας συνάξεις, όπως συνηθίζουν μερικοί, αλλά ας ενισχύει ο ένας τον άλλο, τώρα μάλιστα που βλέπετε να πλησιάζει η ημέρα του Κυρίου (Εβρ.ι:24-25). Μαζί με την Εκκλησία θα διαβάσεις τη Γραφή, μαζί θα προσευχηθείς, θα ψάλλεις, θα κάνεις ευαγγελισμό, θα υπηρετήσεις, θα διαφωνήσεις, θα συγχωρήσεις, θα ζητήσεις συγνώμη. Είναι η οικογένειά σου. Είναι η οικογένεια του Χριστού.

Η χριστιανική ζωή είναι ζωή αύξησης. Η αύξηση δεν σταματάει ποτέ. Ο Χριστός δεν τελειώνει ποτέ. Δεν πρόκειται να εξαντλήσουμε ποτέ το Χριστό ούτε σε αυτή τη γη, ούτε και στον ουρανό. Οι σχέσεις αυξάνουν, βαθαίνουν. Έτσι και με τον Χριστό. Η πίστη μας βαθαίνει. Η αγάπη μας πλαταίνει. Η γνώση μας για το Χριστό γίνεται επίγνωση με το πέρασμα του χρόνου. Ο αγιασμός πιο καθαρός. Μέσα από τη Γραφή καθώς τρεφόμαστε καθώς εκζητούμε το Θεό. Καθώς ξοδεύουμε χρόνο με την οικογένειά Του. Εύχομαι και προσεύχομαι από καρδιάς, ο Θεός να μας επισκεφθεί με περισσότερη λαχτάρα να μεγαλώσουμε κι άλλο. Κρατήστε την εικόνα των μικρών παιδιών που βιάζονται να μεγαλώσουν, θέλουν να τα μάθουν όλα, θέλουν να πιουν τη ζωή στο ποτήρι. Ξέρουμε ότι δεν γίνεται. Θέλουν όμως. Αυτή η ίδια επιθυμία για αύξηση να χαρακτηρίζει τη ζωή μας με το Χριστό. Αμήν.