Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν

Ματθ.θ:9-13 «Υπάγετε δε και μάθετε τι είναι, Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν. Διότι δεν ήλθον διά να καλέσω δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν».

Ωσηέ ς:4-6 «Τι να κάμω εις σε, Εφραΐμ; τι να κάμω εις σε, Ιούδα; διότι η καλωσύνη σας είναι ως νεφέλη πρωϊνή και ως δρόσος εωθινή ήτις παρέρχεται. Διά τούτο κατέκοψα αυτούς διά των προφητών· εφόνευσα αυτούς διά των λόγων του στόματός μου· και αι κρίσεις σου θέλουσιν εξέλθει ως φως. Διότι έλεος θέλω και ουχί θυσίαν· και επίγνωσιν Θεού μάλλον παρά ολοκαυτώματα».

Χωριζόντουσαν από τους τελώνες, και νόμιζαν ότι θυσίαζαν, αν και δεν ήταν τίποτα σπουδαίο αυτό που έκαναν!

Η συναναστροφή του Χριστού με αυτούς ήταν κάτι περισσότερο απ’ την κοινή έννοια του ελέους και γι’ αυτό έπρεπε να προτιμάται.

Αν η υπακοή (κάτι που κάνω) είναι καλύτερη απ’ τη θυσία, το να κάνεις καλό σε άλλους είναι πολύ καλύτερο.

Α’ Σαμ.ιε:22,23 «Και είπεν ο Σαμουήλ, Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Κυρίου; ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών· διότι η απείθεια είναι καθώς το αμάρτημα της μαγείας· και το πείσμα, καθώς η ασέβεια και ειδωλολατρεία· επειδή συ απέρριψας τον λόγον του Κυρίου, διά τούτο και αυτός απέρριψε σε από του να ήσαι βασιλεύς».

Η συναναστροφή του Χριστού με αμαρτωλούς, ονομάζεται εδώ, έλεος.

Το να προάγω τη μεταστροφή μιας ψυχής, είναι η μεγαλύτερη πράξη ελέους που μπορεί να κάνει κανείς (Ιάκ.ε:20).

Υπάγετε δε και μάθετε

Δεν είναι αρκετό να γνωρίζεις το γράμμα του Νόμου, να είσαι ενημερωμένος, μελετημένος. Πρέπει να μάθεις να καταλαβαίνεις τι θέλει να πει.

Μάθαιναν το Νόμο για να τον χρησιμοποιούν σαν μομφή και καταδίκη για τους αμαρτωλούς.

Ο Ιησούς χρησιμοποιεί αυτό το εδάφιο όχι μόνο για να υπερασπιστεί τους αμαρτωλούς, αλλά:

1.     Να δείξει ποια είναι η αληθινή θρησκεία.

· Δεν είναι οι εξωτερικοί τύποι

· Δεν είναι τα φαγητά και τα ποτά

· Δεν είναι οι επιδείξεις αγιασμού

· Δεν είναι οι λογομαχίες για αμφισβητούμενα πράγματα

Είναι το να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για την ψυχή (αλλά και το σώμα) του άλλου, με δικαιοσύνη και ειρήνη.

Να επισκεπτόμαστε τα ορφανά και τις χήρες (Ματθ.κε:36).

2.     Να καταδικάσει τη Φαρισαϊκή υποκρισία

αυτών που βασίζουν τη θρησκεία σε τελετουργικούς νόμους και όχι στον ηθικό νόμο.

Ματθ.κγ:23 «Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι αποδεκατίζετε το ηδύοσμον και το άνηθον και το κύμινον, και αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν· ταύτα έπρεπε να πράττητε και εκείνα να μη αφίνητε».

Τόνισε ακόμα το σκοπό της αποστολής Του, ‘ότι δεν ήρθε να καλέσει δίκαιους, αλλά αμαρτωλούς.

Να τους καλέσει σε μετάνοια (Ματθ.δ:17) πράγμα που ήταν το βασικό θέμα κάθε ομιλίας Του.

Αν ο άνθρωπος δεν είχε αμαρτήσει, δεν υπήρχε λόγος ύπαρξης του Ιησού.

Ο Ιησούς δεν είναι σωτήρας του ανθρώπου που δημιούργησε ο Θεός, αλλά του πεσμένου ανθρώπου.

Αν ο πρώτος Αδάμ συνέχιζε να ζει δίκαια, δεν υπήρχε λόγος για δεύτερο Αδάμ.

Η σημαντικότερη δουλειά του δεύτερου Αδάμ είναι όπου υπάρχουν αμαρτωλοί.

Όσο πιο μεγάλη η ανάγκη, τόσο πιο πολύ δουλειά έχει ο γιατρός.

Α’ Τιμ.α:15 «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώση τους αμαρτωλούς, των οποίων πρώτος είμαι εγώ»·

Μάρκ.β:14  Λουκ.ε:27

Ο Λευί δεν έτρεξε σαν τον Ζακχαίο να συναντήσει τον Ιησού, τον βρήκε να κάθεται στο τελώνιο, όπως και τόσοι άλλοι καθημερινά.

Δεν θα έβλεπε το Χριστό, αν Εκείνος δεν του μιλούσε. Γι’ αυτό πήρε την πρωτοβουλία.

Άφησέ τα όλα πριν σε αφήσουν!

Εφες.ε:14 «Διά τούτο λέγει· Σηκώθητι ο κοιμώμενος και ανάστηθι εκ των νεκρών, και θέλει σε φωτίσει ο Χριστός».

Κάθε τόσο παίρνουμε μεγάλες αποφάσεις, όπως για θέματα μόρφωσης, επαγγέλματος, γάμου, συνεργασίας, ένταξης.

Η μεγαλύτερη απόφαση του ανθρώπου είναι αναφορικά με το «Ακολούθει μοι» του Χριστού.

Ο Λευί:

1.     «καταλιπὼν πάντα»

2.     «ἀναστὰς»

3.     «ἠκολούθει» (Λουκ.ε:28)

Η σωτηρία δεν τελειώνει στην άφεση των αμαρτιών, είναι ένα δοχείο που ξεχειλίζει…

Άλλαξε το όνομά του σε Ματθαίος (δώρο του Γιάχβε – Θεόδωρος). Ήταν ένας απ’ τους 12 αποστόλους, έγραψε το ευαγγέλιο.

Κάλεσε το Χριστό στο σπίτι του και Τον σύστησε στους φίλους του.

Η κορυφή της πυραμίδας του θρησκευτικού κατεστημένου ενοχλήθηκε που ένας Ραβί άφηνε τη θέση του, κι έτρωγε κι έπινε με αμαρτωλούς (Λουκ.ε:30).

Διαμαρτυρήθηκαν 1,2,3, φορές και στο τέλος, Του έβγαλαν το παρατσούκλι: φάγος καὶ οἰνοπότης (Ματθ.ια:19).

Αυτός διακήρυξε: «Δεν ήλθον διά να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Λουκ.ε:32), είμαι εδώ για τους πεσμένους, τους πληγωμένους, τους τσακισμένους, που διψάνε για λύτρωση, αναζητούν σωτήρα επειδή οι αμαρτίες τους έγιναν αβάσταχτο φορτίο.