1. Η ΒΙΒΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Η χριστιανική διδασκαλία, η πίστη, η ελπίδα κι ό,τι αφορά τη σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, μπορεί να βρεθεί μόνο σ’ ένα βιβλίο, την Αγία Γραφή.
Πιστεύουμε ότι η Βίβλος είναι θεόπνευστη, ο αλάνθαστος λόγος του Θεού.
“Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, πρός έλεγχον, προς επανόρθωσιν, πρός εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης” (Β’ Τιμοθ.γ:16) .
Η Βίβλος έχει επιζήσει από επιθέσεις δαιμόνων και απίστων και θα επιζήσει ότι κι αν συμβεί στο μέλλον. Θα μείνει όταν ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν.
“Ο ουρανός και η γη θέλουσι παρέλθει, οι δε λόγοι μου δεν θέλουσι παρέλθει” (Ματθ.κδ:35) .
Η Βίβλος είναι η μόνη δοσμένη απ’ το Θεό εξουσία που έχει ο άνθρωπος. Επομένως όλη η διδασκαλία, η πίστη, η ελπίδα κι η οδηγία για την εκκλησία πρέπει να βασίζεται και να εναρμονίζεται μ’ αυτή. Πρέπει να διαβάζεται και να μελετάται από όλους τους ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο, μπορεί όμως να κατανοηθεί καλύτερα από εκείνους που είναι χρισμένοι από το Άγιο Πνεύμα.
“Και το χρίσμα το οποίον υμείς ελάβετε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι, και δεν είναι ψεύδος και καθώς σας εδίδαξε, θέλετε μένει εν αυτώ” (Α’ Ιωάν.β:27 ).
“τούτο πρώτον εξεύροντες ότι ουδεμία προφητεία της γραφής, γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως. Διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού” (Β’ Πετ.α:20,21).
“Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο λόγος σου, και φως εις τας τρίβους μου” (Ψαλμ.ριθ.105 ).
“Η οδός όμως των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα” ( Παρ.δ:18 ).
“Εν τη καρδία μου εφύλαξα τα λόγιά σου, διά να μη αμαρτάνω εις σε”, “Η φανέρωσις των λόγων σου φωτίζει, συνετίζει τους απλούς” (Ψαλμ.ριθ:11,130 ).
Η Βίβλος αρχίζει με την περιγραφή της δημιουργίας, λύνοντας έτσι αυτό το μεγάλο μυστήριο. Μας παίρνει μέσα από τους αιώνες και μας οδηγεί στο μεγάλο αιώνιο μέλλον. Προειδοποιεί τον ανυπάκουο, μιλάει για το έλεος του Θεού και δείχνει την οδό της σωτηρίας, μιλώντας μας για τη δόξα που θ’ αποκαλυφθεί σ’ εκείνους που ακολουθούν τον Ιησού Χριστό, το Γιο του Θεού και Σωτήρα όλων των πιστών.
2. H ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ
Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο αθώο, αγνό και άγιο:
“Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς” (Γεν.α:27).
Στη Γεν.β:7 μας λέει πώς ο Θεός προχώρησε στο έργο Του για τη δημιουργία του ανθρώπου:
“Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής, και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν”.
Αυτά τα τόσο σαφή λόγια, γράφτηκαν απ’ το Μωυσή με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος και πρέπει να τα δεχτούμε ακριβώς έτσι όπως είναι γραμμένα αλλιώς η πίστη στο Θεό και η αντίληψη της ύπαρξης του ανθρώπου δεν μπορεί να κατανοηθεί.
Στη Γέν.ε:1,2 διαβάζουμε:
“Τούτο είναι το βιβλίον της γενεαλογίας του ανθρώπου. Καθ’ ήν ημέραν εποίησεν ο Θεός τον Αδάμ, κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν. Άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς και ευλόγησεν αυτούς, και εκάλεσε το όνομα αυτών, Αδάμ, καθ’ ήν ημέραν εποίησεν αυτούς”.
Ένα μέρος της εικόνας του Θεού είναι και η ελευθερία της εκλογής. Ο άνθρωπος έχει δική του θέληση και μπορεί να παίρνει αποφάσεις ολοκληρωτικά της δικής του εκλογής. Όμως, στο τέλος, πρέπει να δώσει λογαριασμό στο Θεό για τις αποφάσεις του.
“Άρα λοιπόν έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγον εις τον Θεόν” (Ρωμ.ιδ:12).
Ο Ιησούς του Ναυή προκάλεσε κάποτε τον Ισραήλ μ’ αυτά τα λόγια:
“Αλλ’ εάν δεν αρέσκη εις εσάς να λατρεύητε τον Κύριον, εκλέξατε σήμερον ποίον θέλετε να λατρεύητε ή τους Θεού, τους οποίου ελάτρευσαν οι πατέρες σας πέραν του ποταμού, ή τους θεούς των Αμορραίων, εις των οποίων τη γην κατοικείτε εγώ όμως και ο οίκος μου, θέλομεν λατρεύει τον Κύριον” (Ι.Ναυή κδ:15 ).
Ο Θεός κάλεσε και καλεί τον άνθρωπο να κάνει τις εκλογές του και του δίνει τη θέληση και τη δύναμη γι’ αυτό. Η τελική πρόσκληση στους αμαρτωλούς δίνεται στην Αποκ.κβ:17:
“Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν, Ελθέ και όστις ακούει, ας είπη. Ελθέ και, Όστις διψά, ας έλθη, και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής.
Στην αρχή τέθηκε ένας περιορισμός στον άνθρωπο. Διαβάζουμε στη Γεν.β:16,17:
“Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ, λέγων. Από παντός δένδρον του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού διότι καθ’ ήν ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει”.
Ο Αδάμ και η Εύα διάλεξαν να παρακούσουν το Θεό:
“Και είδεν η γυνή, ότι το δένδρον ήτο καλόν εις βρώσιν, και ότι ήτο αρεστόν εις τους οφθαλμούς, και επιθυμητόν το δένδρον ως δίδον γνώσιν και λαβούσα εκ του καρπού αυτού, έφαγε και έδωκε και εις τον άνδρα αυτής, μεθ’ εαυτής, και αυτός έφαγε” (Γεν.γ:6).
Εξαιτίας της αμαρτίας της ανυπακοής, ο Αδάμ και η Εύα έπεσαν από την κατάσταση της αγιότητας και ο Θεός τους έδιωξε απ’ την Εδέμ. Όταν ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν παρακούοντας το Θεό, η αμαρτία τους δεν είχε αντίκτυπο μόνο σ’ αυτούς, όλοι οι άνθρωποι μετά απ’ αυτούς είναι αμαρτωλοί.
“Διά τούτο καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον” (Ρωμ.ε:12).
“Επειδή πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού” (Ρωμ.γ:23).
3. Η ΠΙΣΤΗ
Η πίστη είναι ένα δώρο του Θεού, χωρίς την οποία δεν μπορεί κανείς να σωθεί.
“Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας Θεού το δώρον” (Εφ.β:8).
Ο αμαρτωλός πρέπει να ελκυστεί στον Ιησού απ’ το Πνεύμα και το λόγο του Θεού και να πειστεί ότι είναι χαμένος. Πείθεται ακόμα από το ίδιο Πνεύμα και λόγο, ότι το αίμα του Ιησού καθαρίζει από πάσης αμαρτίας. Κατόπιν, ενδίδοντας σ’ αυτή την πεποίθηση, η πίστη αναλαμβάνει και τον σώζει. Η πίστη δεν είναι η πληρότητα, αλλά η ουσία των πραγμάτων που ελπίζονται, η απόδειξη πραγμάτων που δεν βλέπονται.
“Είναι δε η πίστις, ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων” (Εβρ.ια:1).
Τώρα, οι δίκαιοι, τα παιδιά του Θεού, ζουν διά πίστεως, υπερνικούν διά πίστεως, εργάζονται σημεία και θαύματα διά πίστεως και όλα αυτά δεν είναι παρά η προκαταβολή της κληρονομιάς μας που είναι η ουσία αυτού που ελπίζουμε όταν θα είμαστε σαν κι Εκείνον. Θα είμαστε σαν Αυτόν, γιατί θα Τον δούμε όπως είναι.
“Αγαπητοί τώρα είμεθα τέκνα Θεού και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι εξεύρομεν όμως, ότι, όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν, καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός” (Α’Ιωάν.γ:2,3).
Αυτή είναι η μακάρια ελπίδα:
“προσμένοντες την μακαρίαν ελπίδα, και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού” (Τίτ.β:13).
Η πίστη δημιουργείται σ’ εκείνους που ακούνε και δέχονται το λόγο του Θεού και τον αφήνουν να εργαστεί μέσα στην ψυχή από την αρχή της πίστης τους μέχρι να σταθούνε στην παρουσία Του. Ούτε η φυλή, ούτε η μόρφωση, ή η ικανότητα, ή οτιδήποτε που ανθρώπινα εκτιμάται σαν πολύτιμο ωφελεί “εν Ιησού Χριστώ”, παρά μόνο η πίστη που ενεργείται διά της αγάπης.
“Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή έχει ισχύν τινά, ούτε ακροβυστία, αλλά πίστις δι’ αγάπης ενεργουμένη” (Γαλ.ε:6).
“Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν” (Εβρ.ια:6).
Η πίστη πιστεύει ότι ο Θεός υπάρχει, κι ότι ικανοποιεί τα αιτήματα κάθε σοβαρού εκζητητή. Ο Ηλίας ευαρέστησε το Θεό γιατί είχε πίστη. Η πίστη μένει για πάντα όταν συνοδεύεται από την ελπίδα και την αγάπη
“Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη” (Α’Κορ.ιγ:13).
Ο Αβραάμ ονομάστηκε ο πατέρας των πιστών διότι:
“ουδέ εδίστασεν εις την επαγγελίαν του Θεού διά της απιστίας, αλλ’ ενεδυναμώθη εις την πίστην...” (Ρωμ.δ:20).
Λόγω της αμείωτης πίστης του, ήταν πλήρως πεπεισμένος ότι ο Θεός ήταν ικανός να κάνει όλα όσα είχε υποσχεθεί. Αυτός είναι ο απλός ορισμός της πίστης: πεποίθηση ότι ο Θεός είναι ικανός να κάνει οτιδήποτε ο λόγος Του λέει ότι θα κάνει.
Πώς έρχεται η πίστη;
“Άρα η πίστις είναι εξ ακοής η δε ακοή διά του λόγου του Θεού” ( Ρωμ.ι:17).
Ο λόγος του Θεού μπαίνει στην καρδιά και αρχίζει να μεγαλώνει η εμπιστοσύνη προς το Θεό και την ικανότητά Του να εκτελεί τις υποσχέσεις Του. Όσο εμπιστεύεται κανείς το Θεό, τόσο η επιθυμία να ξανακούσει το λόγο Του αυξάνεται μέχρι να υπακούσει το ευαγγέλιο. Έτσι, η σωτήρια χάρη του Θεού έχει αποτέλεσμα.
“Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως και τούτο δεν είναι από σας Θεού το δώρον” (Εφεσ.β:8).
Η πίστη είναι δύναμη. Μ’ αυτή μπορούμε να θεραπευτούμε τελείως.
“Ο δε είπε προς αυτήν, θύγατερ, η πίστις σου σε έσωσεν ύπαγε εις ειρήνη, και έσο υγιής από της μάστιγός σου” (Μαρκ.ε:34).
“Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας όφεις θέλουσι πιάνει και εάν θανάσιμόν τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας, και θέλουσιν ιατρεύεσθαι” (Μαρκ.ις:17,18).
Προτρεπόμαστε ν’ αγωνιστούμε σοβαρά για την πίστη που δόθηκε μια φορά στους αγίους:
“Αγαπητοί, επειδή καταβάλλω πάσαν σπουδήν να σας γράφω περί της κοινής σωτηρίας, έλαβον ανάγκην να αγωνίζησθε διά την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους” (Ιούδας 3).
4. ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
“Και ο Πιλάτος, είπε προς αυτόν, Λοιπόν βασιλεύς είσαι σύ; Απεκρίθη ο Ιησούς, Συ λέγεις, ότι βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ διά τούτο εγεννήθην, και διά τούτο ήλθον εις τον κόσμον, διά να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου” (Ιωάν.ιη:37).
“Ταύτα δε εγράφησαν, διά να πιστεύσητε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού, και πιστεύοντες να έχητε ζωήν εν τω ονόματι αυτού” (Ιωάν.κ:31).
Μόνο το αίμα μιας αναμάρτητης θυσίας θα μπορούσε να πληρώσει για την αμαρτία (Εβρ.θ:22, Λευτ.ιζ:11, Εξ.ιβ:3). Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί μόνος του. Επομένως, ο Θεός έπρεπε να φροντίσει γι’ αυτή την θυσία που θα σκέπαζε την αμαρτία του ανθρώπου. Η έκχυση του αίματος σημαίνει θάνατο. Η ζωή είναι στο αίμα:
“Διότι η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής διά την ζωήν αυτήν είναι όθεν είπα προς τους υιούς Ισραήλ, Δεν θέλετε φάγει αίμα ουδεμιάς σαρκός διότι η ζωή πάσης σαρκός είναι το αίμα αυτής πας ο τρώγων αυτό, θέλει εξολοθρευθή” (Λευτ.ιζ:14).
Επομένως όταν χύνεται αίμα, είναι ζωή που δίνεται. Γι’ αυτό το λόγο, απαιτείται έκχυση αίματος για την εξιλέωση της αμαρτίας.
Η αμαρτία είναι εξέγερση κατά του Θεού, είναι επίθεση ενάντια στην τιμή και την αγιότητά Του. Αμαρτάνοντας, ο άνθρωπος διαλέγει να υπάρχει κάποιος νόμος στη ζωή του τον οποίο θεοποιεί. Περισσότεροι όμως από ένα Θεό, είναι κάτι αδύνατον. Εάν ο Θεός μπορούσε ν’ ανεχτεί ή να παραβλέψει την αμαρτία σε οποιοδήποτε μέτρο, δεν θα μπορούσε πια να είναι ο Θεός. Η επίθεση ενάντια στην τιμή Του και η πρόκληση στην κυριαρχία Του, απαιτούν την καταστροφή του αμαρτωλού. Επομένως, ο μισθός της αμαρτίας είναι πάντοτε θάνατος και η ψυχή που αμαρτάνει θα πεθάνει. Ο μόνος δυνατός τρόπος με τον οποίο μπορεί να ικανοποιηθεί η τιμή του Θεού και να πληρωθεί η αμαρτία, είναι μέσω του θανάτου που αντιπροσωπεύεται στην έκχυση του αίματος.
Ο Θεός είναι απολύτως αγνός και άγιος και δεν μπορεί ν’ ανεχτεί ούτε να έχει κοινωνία με την αμαρτία. Η αμαρτία χωρίζει τον άνθρωπο απ’ το Δημιουργό του και σπάζει την κοινωνία που ο Θεός θέλει. Η αντίδραση ενός Άγιου Θεού στην αμαρτία είναι γνωστή σαν “η οργή του Θεού”. Αυτή η οργή μπορεί να κατευναστεί μόνο με την καταστροφή της αμαρτίας και της πεσμένης φύσης που αμαρτάνει. Δεν μπορεί να υπάρξει κανένας συμβιβασμός με την αμαρτία. Ο Γολγοθάς διακήρυξε ότι ο Θεός ποτέ δεν ήταν, ούτε ποτέ μπορεί να είναι αδιάφορος προς την αμαρτία του ανθρώπου.
Προμηθεύοντας τη θυσία για τη σωτηρία του αμαρτωλού, ο Θεός έπρεπε να δώσει μια αναμάρτητη θυσία. Έπρεπε να υπάρχει και να προσφερθεί ένας, που δεν είχε καθόλου αμαρτία, ο Οποίος δεν άξιζε θάνατο για τις δικές του αμαρτίες, γιατί μόνο τέτοιος, θα μπορούσε να είναι τέλεια εξιλεωτική θυσία για τους άλλους. Ο Θεός προμήθευσε την τέλεια θυσία όταν ο Αμνός του Θεού προσφέρθηκε πάνω στο σταυρό. Εκείνος ήταν αναμάρτητος επομένως, το αίμα Του μπορούσε να πληρώσει για την αμαρτία.
Ο Γολγοθάς εκπλήρωσε αρκετούς σκοπούς του Θεού:
1. Να χειριστεί το θέμα της αμαρτίας με ένα τρόπο που θα ήταν σύμφωνος με τη δικαιοσύνη Του και θα μπορούσε να κατευνάσει την οργή Του.
2. Να κάνει τον άνθρωπο άγιο χωρίς να του αφαιρεί την ελεύθερη ηθική δράση.
3. Να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπων και να αποκαταστήσει τη χαμένη κοινωνία.
Η εξιλέωση είχε υποσχεθεί απ’ την αρχή. Η λέξη “εξιλέωση” στα Εβραϊκά σημαίνει κυριολεκτικά “κάλυψη”. Η εξιλέωση περιλαμβάνει την κάλυψη της αμαρτίας και του αμαρτωλού. Εξιλεώνω την αμαρτία σημαίνει καλύπτω την αμαρτία από το βλέμμα του Θεού, έτσι ώστε να μην μπορεί να προκαλεί την οργή Του.
Μέσα στο σχέδιο και το νου του Θεού, η θυσία του Ιησού Χριστού ήταν απ’ την αρχή αρχή. Μόλις οι προπάτορες μας έπεσαν, ο Θεός υποσχέθηκε σωτηρία στο Γολγοθά (Γεν.γ:15,21, Α’ Πετρ.α:19,20, Αποκ.ιγ:8). Ο Θεός προγνώριζε ότι ο άνθρωπος θ’ αμάρτανε, και σχεδίασε τη σωτηρία του. Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Αμνός ο εσφαγμένος προ καταβολής κόσμου. Η γέννηση και ο θάνατος του Χριστού συνέβησαν μια ορισμένη ημερομηνία, αλλά ο Θεός τα είδε απ’ την αρχή.
Κρίνοντας το φίδι, ο Θεός είπε ότι θα υπήρχε έχθρα ανάμεσα σ’ αυτό και τη γυναίκα, ανάμεσα στο σπέρμα του και στο σπέρμα της, εκείνο θα του σύντριβε τη φτέρνα κι Εκείνος θα του σύντριβε την κεφαλή (του φιδιού) (Γεν.γ:15). Εδώ ο Θεός έδωσε την πρώτη υπόσχεση του Γολγοθά. Το “σπέρμα της γυναικός” αναφέρεται βεβαίως στο Χριστό, στην παρθενική Του γέννηση. Μόνο διά της παρθένου Μαρίας - που συνέλαβε εκ Πνεύματος Αγίου - μπορούσε να προμηθευτεί μια αναμάρτητη θυσία. Το σπέρμα του ανθρώπου θα ήταν πάντα αμαρτωλό και θα χρειαζόταν ένα Σωτήρα.
Η σύντριψη της φτέρνας του Χριστού αναφέρεται στο Γολγοθά, και η σύντριψη της κεφαλής του φιδιού αναφέρεται στην τελική και οριστική νίκη κατά του Σατανά.
Η αγάπη προκάλεσε την εξιλέωση. Μπορεί να υπήρχαν δευτερεύοντες λόγοι που επηρέασαν την απόφαση του Κυρίου στο σχέδιο της λύτρωσης για την αμαρτία, αλλά το μεγαλύτερο πράγμα που Τον έκανε να προμηθεύσει τη σωτηρία ήταν το γεγονός ότι ο Θεός αγάπησε τον άνθρωπο με μια άπειρη αγάπη (Ιωαν.γ:16, Ρωμ.ε:8, Α’ Ιωαν.γ:16).
Ο Θεός λαχταρά να κάνει τον άνθρωπο παιδί Του μέσω της αναγέννησης και αυτό είναι δυνατόν μόνο μέσω της εξιλέωσης. Τα παθήματα του Χριστού και ο θάνατος πάνω στον σταυρό του Γολγοθά είναι η ύψιστη έκφραση της αγάπης του Θεού για το ανθρώπινο γένος.
Ο Χριστός, με τον αντικαταστατικό θάνατό Του, έκανε όλα όσα χρειαζόταν να γίνουν. Ο θάνατός Του πάνω στο σταυρό ήταν εξευμενισμός - εξιλέωση για την αμαρτία. Εκεί ο αμαρτωλός λυτρώθηκε από τα δεσμά της αμαρτίας και συμφιλιώθηκε με τον άγιο Θεό (Β’ Κορ.ε:21, Α’ Πετρ.β:24, α:18,19, Β’ Κορ.ε:19).
Ο θάνατος του Χριστού ήταν αντικαταστατικός γιατί Εκείνος πέθανε στη θέση μας. Ακριβώς όπως το κριάρι που πιάστηκε στο θάμνο αντικατέστησε τον Ισαάκ στο όρος Μοριά, έτσι ήταν ο Χριστός για τον καθένα από μας. Ακριβώς όπως ο Βαραββάς ελευθερώθηκε με το θάνατο του Χριστού, έτσι ο καθένας μας μπορεί να ελευθερωθεί. Πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε ότι ο Χριστός πέθανε στη θέση του καθένα προσωπικά, και όχι γενικά για όλο τον κόσμο (Ησ.νγ:4-8).
Η δίκαιη οργή ενός Άγιου Θεού, κατευνάστηκε με την προσφορά μιας εξιλεωτικής θυσίας πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Όλοι οι αμαρτωλοί θα κριθούν. Μέσω της πίστης και της υπακοής στο ευαγγέλιο, οι αμαρτίες μας κρίνονται εδώ και μπορούμε να φύγουμε ελεύθεροι.
Ο αμαρτωλός είναι δούλος στην αμαρτία και το θάνατο. Για να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τα δεσμά της αμαρτίας, ήταν αναγκαίο να λυτρωθεί με την πληρωμή του κατάλληλου τιμήματος. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο Λυτρωτής μας, και το εξιλεωτικό Του έργο περιγράφεται σαν λύτρωση.
Ένας λυτρωτής πρέπει να έχει ορισμένα προσόντα:
1. Να είναι συγγενής με τον άνθρωπο
2. Να είναι πρόθυμος να λυτρώσει πληρώνοντας το τίμημα
3. Να έχει το τίμημα.
Ο Ιησούς Χριστός κάλυπτε και τις τρεις απαιτήσεις. Εμείς λυτρωθήκαμε με το πολύτιμο αίμα του Ιησού Χριστού, που δόθηκε σαν λύτρα για να μας εξαγοράσει.
Το αίμα του Χριστού έχει δύναμη, αλλά είναι αποτελεσματικό μόνο όταν χρησιμοποιείται. Το ότι έχει δύναμη, σημαίνει ότι σίγουρα μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Υπάρχει δύναμη στο χυμένο αίμα του Χριστού για να καθαριστεί ο πιο άθλιος αμαρτωλός. Όμως το αίμα του Χριστού δεν έχει κανένα αποτέλεσμα όταν δεν χρησιμοποιείται. Μόνο μέσω της πίστης και της υπακοής στο ευαγγέλιο μπορεί ο αμαρτωλός να γευτεί τα αποτελέσματα της σωτήριας ενέργειας του αίματος του Χριστού.
Το βράδυ του Πάσχα τα τέκνα του Ισραήλ θα μπορούσαν να είχαν σφάξει το αρνί, αλλά δεν θα τους ωφελούσε εάν δεν άλειφαν με το αίμα του το ανώφλι και τους παραστάτες του σπιτιού. Ήταν η χρησιμοποίηση του αίματος που τους έσωσε, όταν πέρασε ο άγγελος του θανάτου. Το ίδιο λοιπόν, είναι η εφαρμογή του αίματος που σώζει σήμερα. Η θεραπεία της αμαρτίας έχει προμηθευτεί, αλλά για να είναι αποτελεσματική πρέπει να εφαρμοστεί.
Ο εξιλεωτικός θάνατος του Χριστού επικυρώθηκε με την ανάστασή Του. Αυτό δείχνει ότι το αίμα της εξιλέωσης έγινε αποδεκτό απ’ το Θεό και επομένως ικανό να ξεπλύνει την αμαρτία. Αποδεικνύει τη θεότητα του Ιησού ο οποίος είναι ζων και πάντοτε παρών. Επειδή Εκείνος αναστήθηκε, ο μετανοημένος αμαρτωλός μπορεί επίσης να σηκωθεί για να περπατήσει σε μια νέα ζωή. Η ανάσταση του Χριστού κάνει βεβαία την αιώνια ζωή και δίνει στο παιδί του Θεού ελπίδα για την ανάστασή του (Ρωμ.δ:25, Α’ Κορ.ιε:14, Ρωμ.α:4).
5. ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Η μετάνοια είναι το έργο της κατά Θεό λύπης, χορηγείται σε όλους τους ανθρώπους, και είναι απαραίτητη για τη σωτηρία.
“Διότι η κατά Θεόν λύπη γεννά μετάνοιαν” (Β’Κορ.ζ:10).
Η συγνώμη και η συγχώρεση των αμαρτιών αποκτάται με γνήσια μετάνοια, με ομολογία και εγκατάλειψη των αμαρτιών. Δικαιωνόμαστε με την πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό (Ρωμ.ε:1). Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής κήρυξε μετάνοια, το ίδιο ο Ιησούς και οι Απόστολοι τόνισαν στους Ιουδαίους και στους Εθνικούς (Πραξ.β:38, ιζ:30).
Η λέξη “μετάνοια” σημαίνει αλλαγή απόψεων και σκοπού, αλλαγή καρδιάς, αλλαγή νου, αλλαγή ζωής, μετασχηματισμός κλπ. Είναι προνόμιο δοσμένο απ’ το Θεό στον κάθε αμαρτωλό, να μετανοήσει και να επιστρέψει σ’ Αυτόν, κάνοντας έργα που θα δείχνουν ότι έχει μετανοήσει.
Ο Ιησούς είπε:
“Ουχί, σας λέγω, αλλ’ εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή” (Λουκ.ιγ:3).
“και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ” (Λουκ.κδ:47).
Η μετάνοια ήταν το θέμα του κηρύγματος του Ιωάννη του Βαπτιστή που ολόκληρη η Ιουδαία πήγε ν’ ακούσει, γιατί εκείνος ήρθε λέγοντας:
“Μετανοείτε, διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών. Διότι ούτος είναι ο ‘ρηθείς υπό Ησαΐου του προφήτου, λέγοντος, “φωνή βοώντος εν τη ερήμω, Ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου” ευθείας κάμετε τας τρίβους αυτού” (Ματθ. γ:2,3).
Ο ίδιος ο Ιησούς ήρθε κηρύττοντας και λέγοντας:
“Μετανοείτε και πιστεύετε εις το ευαγγέλιο “Αφού δε παρεδόθη ο Ιωάννης ήλθεν ο Ιησούς εις την Γαλιλαίαν, κηρύττων το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού, και λέγων, Ότι εκπληρώθη ο καιρός και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού μετανοείτε, και πιστεύετε εις το ευαγγέλιον” (Μαρκ.α:14,15).
Την ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν το πρώτο πράγμα που ο Πέτρος, με το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, ζήτησε από εκείνους που η καρδιά τους ήρθε σε κατάνυξη. Όταν εκείνοι είπαν “...... άνδρες αδελφοί, τι πρέπει να κάμωμεν” τότε ο Πέτρος είπε προς αυτούς:
“Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών, και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος” (Πραξ.β:37,38).
Η μετάνοια ταυτίζει το άτομο με το Χριστό στο θάνατο. Δεν μπορεί να υπάρξει ταφή και ανάσταση, αν δεν υπάρξει πρώτα θάνατος. Άρα, αυτό σημαίνει ότι η μετάνοια είναι η αληθινή βάση για την γέννηση από νερό και πνεύμα. Το βάπτισμα στο νερό είναι χωρίς σημασία εάν δεν υπάρχει πριν απ’ αυτό γνήσια μετάνοια.
Το να λυπάται κανείς δεν είναι αρκετό, γιατί ο άνθρωπος πρέπει να εγκαταλείψει αυτό που θέλει να τον απαλλάξει ο Θεός. Παίρνει την απόφαση να αποστραφεί την αμαρτία. Όχι μόνο αποστρέφεται την αμαρτία, αλλά στρέφεται προς τον Ιησού. Ο άσωτος όχι μόνο λυπήθηκε, αλλά σηκώθηκε κι επέστρεψε στο σπίτι. Όπως ο άσωτος, ο μετανιωμένος αμαρτωλός θα ομολογήσει την αμαρτία του, θα την εγκαταλείψει και θα στραφεί στον Ιησού Χριστό.
“Ο κρύπτων τας αμαρτίας αυτού, δεν θέλει ευοδωθή ο δε εξομολογούμενος και παραιτών αυτάς, θέλει ελεηθή” (Παρ.κη:13).
Ο Θεός χρησιμοποιεί πολλά μέσα για να φέρει τους αμαρτωλούς σε μετάνοια. Μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις που χρησιμοποιεί ο Θεός είναι η καλοσύνη Του και η αγάπη Του.
“Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσι τινές, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν” (Β’Πέτρ.γ:9).
Ήταν ανάγκη ο Ιησούς Χριστός να πεθάνει, να ταφεί και ν’ αναστηθεί πάλι για να προμηθευτεί η σωτηρία. Είναι ανάγκη για τον αμαρτωλό να πειραματιστεί θάνατο, ταφή και ανάσταση για να λάβει σωτηρία. Η μετάνοια είναι ο πραγματικός θάνατος προς την αμαρτία και τον κόσμο (Ρωμ.ς:2-4).
Εάν πρόκειται να είμαστε “εν Χριστώ”, πρέπει να γευτούμε και θάνατο και ανάσταση εν Χριστώ. Ακόμα, όπως το σώμα του Χριστού σταυρώθηκε, έτσι η εκκλησία είναι ένα σταυρωμένο σώμα και δεν μπορεί να γνωρίσει ποτέ τη δύναμη της ανάστασής Του εάν πρώτα δεν γνωρίσει το θάνατο μέσω της μετάνοιας.
Είναι θέλημα Θεού όλοι οι άνθρωποι να μετανοήσουν. Ο άνθρωπος είναι υπόλογος για την ανταπόκρισή του στο λόγο και τις προσπάθειές του Θεού γι’ αυτόν. Ο άνθρωπος μπορεί να σκληρύνει την καρδιά του και να χαθεί, ή μπορεί να ταπεινωθεί, να μετανοήσει και να σωθεί.
Άλλες Γραφικές αναφορές:
Β’ Κορ.ζ:14, Ιεζ.ιη:30, Πραξ.ια:18, Λουκ.ιε:17-20, Λουκ.ιη:13, Ρωμ.β:4, Αποκ.γ:19, Β’ Τιμ.β:24,25, Ιωνάς γ:14,10, Ησ.νε:7, Πραξ.γ:19.
6. ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ
Το βάπτισμα στο νερό είναι αναγκαίο μέρος της σωτηρίας της Καινής Διαθήκης και είναι τύπος του θανάτου, της ταφής και της ανάστασης του Χριστού.
“Μετανοήσατε (θάνατος στην αμαρτία) και ας βαπτισθή (ταφή) έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος (ανάσταση)” Πραξ.β:38.
Ο Γραφικός τρόπος βαπτίσματος είναι με κατάδυση.
“συνταφέντες μετ’ αυτού εν τω βαπτίσματι, διά του οποίου και συνανέστητε διά της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών” (Κολ.β:12).
Ο Ιησούς είπε: “γεννημένος από νερό” (Ιωαν.γ:15).
Ο Παύλος είπε: “συνετάφημεν λοιπόν μετ’ αυτού διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον” (Ρωμ.ς:4).
Ο Ιησούς “ανέβαινε εκ του ύδατος” (Μαρκ.α:10).
Όταν ο Φίλιππος πήγε στη Σαμάρεια να κηρύξει, διαβάζουμε στις Πραξ.η:12 ότι:
“....ότε όμως επίστευσαν εις τον Φίλιππον ευαγγελιζόμενον τα περί της βασιλείας του Θεού, και του ονόματος του Ιησού Χριστού, εβαπτίζοντο άνδρες τε και γυναίκες”.
Πάλι στα εδάφια 36-39 βρίσκουμε το Φίλιππο με τον Αιθίοπα ευνούχο ο οποίος βαπτίστηκε γιατί πίστεψε με όλη την καρδιά του. Ο Φίλιππος και ο ευνούχος “κατέβησαν αμφότεροι εις το ύδωρ” και “ανέβησαν εκ του ύδατος”.
Το βάπτισμα είναι μόνο για εκείνους που έχουν πλήρως μετανοήσει, έχουν στραφεί από τις αμαρτίες τους και την αγάπη του κόσμου. Πρέπει να γίνει από έναν κατάλληλα εξουσιοδοτημένο εργάτη του Ευαγγελίου, σε υπακοή του λόγου του Θεού, και εις το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, (β:38, η:16, ι:48, ιθ:5) εκπληρώνοντας έτσι το Ματθ.κη:19 “Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”.
Ραντισμός, χύσιμο νερού στο κεφάλι, ή νηπιοβάπτισμα, οποιουδήποτε είδους, δεν μπορεί να στηριχτεί από το λόγο του Θεού. Είναι μόνο παραδόσεις που μεταβιβάστηκαν απ’ τους προγόνους μας στους σκοτεινούς αιώνες.
Το θάψιμο κατά την ομοιότητα του θανάτου του Ιησού μπορεί να γίνει μόνο με μια απλή κατάδυση στο όνομα του Ιησού Χριστού.
7. ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Στο Ματθ.κη:19, ο Ιησούς διέταξε τους μαθητές Του λέγοντας:
“Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”.
Στο Λουκ.κδ:47 δηλώνει
“..... και να κηρυχθή εν τω ονόματι αυτού μετάνοια και άφεσις αμαρτιών εις πάντα τα έθνη, γινομένης αρχής από Ιερουσαλήμ”.
“όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν διότι δεν θέλει λαλήσει αφ’ εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση θέλει λαλήσει, και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα” (Ιωαν.ις:13).
“ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Αγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα, και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπεν προς εσάς” (Ιωαν.ιδ:26).
Οι Πράξεις των αποστόλων και οι Επιστολές είναι τα μόνα θεόπνευστα βιβλία που έχουμε και μας αναφέρουν ακριβώς πώς οι απόστολοι υπάκουσαν στο Ματθαίο κη:19, κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Το να απορρίπτουμε αυτές τις αναφορές θα ήταν σαν να κατηγορούσαμε είτε τους αποστόλους ότι δεν υπάκουσαν τον Κύριό μας, ή το Άγιο Πνεύμα ότι απέτυχε να τους θυμίσει όλα τα πράγματα. Όμως κανένα ειλικρινές παιδί του Θεού δεν θα τολμούσε να κάνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έτσι, θα κοιτάξουμε τις αναφορές της Γραφής και θα τις ακολουθήσουμε όπως εκείνοι ακολούθησαν το Χριστό, βαπτίζοντες ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Με τα λόγια του Ιησού νωπά στο νου τους, και το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος στις ψυχές τους, οι απόστολοι κήρυξαν το ένδοξο ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού με δύναμη και εξουσία. Απ’ ότι λέει ο λόγος του Θεού, εκείνοι δίδασκαν όλους τους πιστούς να βαπτίζονται στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού.
“Και ο Πέτρος είπε προς αυτούς, Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος” (Πραξ.β:38).
“Διότι δεν είχεν έτι επιπέσει επ’ ουδένα εξ αυτών, αλλά μόνον ήσαν βεβαπτισμένοι εις το όνομα του Κυρίου Ιησού” (Πραξ.η:16).
“Και προσέταξεν αυτούς να βαπτισθώσιν εις το όνομα του Κυρίου. Τότε παρεκάλεσαν αυτόν να διαμείνη ημέρας τινάς” (Πραξ.ι:48).
“Ακούσαντες δε, εβαπτίσθησαν εις το όνομα του Κυρίου Ιησού” (Πραξ.ιθ:5).
Στα παραπάνω εδάφια, έχουμε τρεις διαφορετικές μαρτυρίες σε τέσσερα διαφορετικά μέρη και συνθήκες, που όλες συνηγορούν στο ίδιο πράγμα - ότι ο μόνος τρόπος για να βαπτίζουμε σε υπακοή του Ματθ.κη:19 είναι εις το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού.
· Ο απόστολος Πέτρος στην Ιερουσαλήμ στους Ιουδαίους
· Ο Φίλιππος στην Σαμάρεια στους Σαμαρείτες
· Ο απόστολος Πέτρος στους εθνικούς στην Καισάρεια
· Ο απόστολος Παύλος, ξαναβαπτίζοντας εκείνους τους πιστούς στην Έφεσο που δεν είχαν βαπτιστεί στο όνομα του Κυρίου Ιησού.
“Επί στόματος δύο μαρτύρων και τριών θέλει βεβαιούσθαι πας λόγος” (Β’Κορ.ιγ:1).
Ο Παύλος είπε επίσης:
“Αδελφοί συμμιμηταί μου γίνεσθε, και παρατηρείτε τους όσοι περειπατούσιν ούτω, καθώς έχετε τύπον ημάς” (Φιλ.γ:17).
Η αλήθεια της μιας και μόνης κατάδυσης στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού είναι το αποστολικό πρότυπο. Στον Ησ.θ:6 διαβάζουμε:
“..... και το όνομα αυτού (το όνομα του Υιού) θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, αιώνιος Πατήρ, Άρχων ειρήνης”
Αυτό το εδάφιο ανοίγει ένα θέμα που απαιτεί εξέταση από κοντά: Ποιο είναι το όνομα του Αληθινού και Ζωντανού Θεού;
Ο Ιησούς ονομάζεται επίσης Εμμανουήλ, το οποίο σημαίνει ο Θεός μεθ’ ημών (Ησ.ζ:14, Ματθ.α:21-23).
Στον Ιωάν.ε:43, ο Ιησούς είπε:
“Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου...”
και πάλι στην προσευχή του στον Ιωάν.ιζ:6,11,12,26 είπε:
“Εφανέρωσα το όνομά σου εις τους ανθρώπους το οποίο μοι έδωκας από τον κόσμο: τους οποίους μοι έδωκας.....”, “....Εγώ εφύλαττον αυτούς εν τω ονόματί σου...”, “....Και εφανέρωσα εις αυτούς το όνομά σου, και θέλω φανερώσει...”
Απ’ ότι βλέπουμε στις Πράξεις των αποστόλων και τις Επιστολές, το μόνο όνομα που φανερώθηκε και διακηρύχτηκε σ’ αυτούς ήταν το όνομα του Ιησού. Με το όνομα του Ιησού εκείνοι διατηρήθηκαν, έκαναν θαύματα και σ’ αυτό βάπτιζαν όλους τους πιστούς.
Οι απόστολοι, δίνοντάς μας το παράδειγμα, μας διδάσκουν να βαπτίζουμε στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για την άφεση των αμαρτιών. Δεν υπάρχει άφεση αμαρτιών σε κανένα άλλο όνομα παρά στο όνομα του Ιησού. Αυτό σημαίνει ότι στο βάπτισμα, ο πιστός δεν λαμβάνει άφεση αμαρτιών, παρά μόνο αν γίνει στο όνομα του Ιησού. Ακόμα δεν μπορεί με το βάπτισμα να ταυτιστεί με το θάνατο την ταφή και την ανάσταση του Χριστού, αν δεν επικαλέσθηκε το όνομα του Ιησού σ’ αυτόν που καταδύεται μέσα στον υγρό τάφο, μετανιωμένου και επικαλούμενου το όνομα του Κυρίου.
“Και τώρα τι βραδύνεις; σηκωθείς βαπτίσθητι και απολούσθητι από των αμαρτιών σου, επικαλεσθείς το όνομα του Κυρίου” (Πραξ.κβ:16).
8. Η ΘΕΟΤΗΤΑ
“Πρώτη πασών των εντολών είναι, Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος” (Μαρκ.ιβ:29, Δευτ.ς:4).
Αυτή η εντολή που υπάρχει στην Παλαιά Διαθήκη και ακούστηκε απ’ το στόμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στην Καινή Διαθήκη, είναι η πρώτη βασική διδασκαλία της Χριστιανικής πίστης. Γι’ αυτό κηρύττουμε ότι δεν υπάρχει παρά μόνο ένας Θεός, ο Κύριος, ο Γιάχβε, ο ΕΓΩ ΕΙΜΙ, γιατί:
“....ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός” (Α’ Βασ.ιη:39).
“Εγώ είμαι ο Κύριος, και δεν είναι άλλος δεν υπάρχει εκτός εμού Θεός” (Ησ.με:5).
Το να έχουμε περισσότερους από ένα Θεό είναι ειδωλολατρία!
“αλλ’ εις ημάς είναι εις Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν, και εις Κύριος Ιησούς Χριστός, δι’ ου τα πάντα, και ημείς δι’ αυτού” (Α’ Κορ.η:6).
Αυτός, ο μόνος αληθινός Θεός, φανερώθηκε στην Παλαιά Διαθήκη με διάφορους τρόπους, φανερώθηκε μέσα στον Υιό ενώ Εκείνος περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους και σαν Άγιο Πνεύμα μετά την ανάληψη.
Ρωμ.α:19,21,28,32, β:15. Ο Θεός είναι αόρατος, χωρίς σώμα κι επομένως ελεύθερος από κάθε περιορισμό. Ο Θεός είναι Πνεύμα (Ιωαν.δ:24), και “...ένα πνεύμα δεν έχει σάρκα και οστά...” (Λουκ.κδ:39).
Ο Θεός είναι πανταχού παρών “εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί πάντων, και διά πάντων, και εν πάσιν υμίν” (Εφ.δ:6).
Πιστεύουμε στον μόνο, αθάνατο, αιώνιο Θεό που η δύναμή Του είναι άπειρη, είναι άγιος στη φύση, στις ιδιότητες, τη θέληση και κατέχει απόλυτη, αδιαίρετη θεότητα. Αυτός ο ένας αληθινός Θεός αποκαλύφθηκε σαν Πατέρας στην δημιουργία, μέσα στο Γιο Του στην απολύτρωση, και σαν Άγιο Πνεύμα (Α’ Κορ.η:6, Εφ.δ:6, Β’ Κορ.ε:19, Ιωήλ β:28).
Ο Υιός του Θεού συνελήφθη εκ Πνεύματος Αγίου και γεννήθηκε από την παρθένο Μαρία. Στο Ματθ.α:18-25 λέει ότι είναι ο γιος του Δαβίδ από την φυλή του Ιούδα.
“Εν αρχή ήτο ο λόγος, και ο λόγος ήτο παρά τω Θεώ, και θεός ήτο ο λόγος. Ούτος ήτο εν αρχή παρά τω Θεώ. Πάντα δι’ αυτού έγειναν και χωρίς αυτού δεν έγεινεν ουδέ εν το οποίον έγεινεν” (Ιωαν.α:1-3).
Επομένως Εκείνος ήταν και είναι ο Θεός:
“εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη” (Α’ Τιμ.γ:16).
Η θεότητά Του ήταν αυτή του Πατέρα, και σαν άνθρωπος ήταν τέλειος, ακριβώς όπως εμάς.
“όστις είναι εικών του Θεού του αοράτου” (Κολ.α:15).
“Ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού” (Εβρ.α:3).
Ο Πατέρας, ο Θεός, επειδή είναι Πνεύμα, είναι αόρατος και μπορούμε να Τον δούμε μόνον μέσα στον Υιό, όπως είπε ο Ιησούς, με απλά λόγια (Ιωάν.ιδ:7-11). Ο Ιησούς ως προς τη θεότητά του ήταν ο Ίδιος ο Πατέρας, αλλά την ίδια στιγμή ήταν και τέλειος άνθρωπος, ήταν γνωστός σαν ο Υιός του Θεού και επίσης ο Υιός του ανθρώπου.
Είναι τώρα δοξασμένος με τον Πατέρα, με τη δόξα που είχε προτού να υπάρξει ο κόσμος (Ιωαν.ιζ:5).
“και αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας όστις είναι αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, διά να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα” (Κολ.α:18).
“Διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς και είσθε πλήρεις εν αυτώ, όστις είναι η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας” (Κολ.β:9,10).
Η Θεότητα κατανοείται και φαίνεται καθαρά με τα πράγματα που συμβαίνουν.
“Επειδή τα αόρατα αυτού βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου νοούμενα διά των ποιημάτων, ή τε αΐδιος αυτού δύναμις και η θειότης, ώστε αυτοί είναι αναπολόγητοι” (Ρωμ.α:20).
“Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος, ο Παντοκράτωρ”.
Υπάρχει ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ.
“Εν σώμα και εν Πνεύμα” (Εφ.δ:4)
“Ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα” (Β’ Κορ.γ:17).
9. ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι πολύ μεγάλης σημασίας για τη σωτηρία του αμαρτωλού. Ο απόστολος Παύλος έδωσε σπουδαία θέση στην οδηγία του Πνεύματος στη ζωή μας, ώστε έγραψε:
“Επειδή όσοι διοικούνται υπό του Πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού” (Ρωμ.η:14).
Επίσης “Σεις όμως δεν είσθε της σαρκός, αλλά του Πνεύματος, εάν το Πνεύμα του Θεού κατοική εν υμίν. Αλλά εάν τις δεν έχη το Πνεύμα του Χριστού, ούτος δεν είναι αυτού” (Ρωμ.η:9).
Όλα όσα δέχεται ο αμαρτωλός απ’ το Θεό είναι εντελώς διά πίστεως. Αυτό περιλαμβάνει και τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Η πίστη αποκτάται διά της ακοής και της εμπιστοσύνης στο λόγο του Θεού, δηλαδή, στις υποσχέσεις του Θεού που δίνονται στην Αγία Γραφή. Μια από τις μεγαλύτερες δωρεές της απολύτρωσης απ’ τον Ιησού Χριστό, είναι ότι Εκείνος εκπλήρωσε την υπόσχεση που δόθηκε στον Αβραάμ.
Στους Γαλ.γ:13 είναι γραμμένο, “Ο Χριστός εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών, διότι είναι γεγραμμένον, “Επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου”.
Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής επίσης προφήτεψε σχετικά με το ότι ο Ιησούς θα βάπτιζε με Άγιο Πνεύμα, όταν είπε:
“Εγώ μεν σας βαπτίζω εν ύδατι εις μετάνοιαν, ο δε οπίσω μου ερχόμενος είναι ισχυρότερός μου, του οποίου δεν είμαι άξιος να βαστάσω τα υποδήματα αυτός θέλει σας βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί” (Ματθ.γ:11).
Μετά το θάνατο, την ταφή και την ανάσταση του Ιησού, ενώ Εκείνος ήταν ακόμη με τους αποστόλους, έδωσε αυτή την τελική υπόσχεση
“Διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν Πνεύματι Αγίω ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας” (Πράξ.α:5).
Υπήρχε χρόνος και τόπος στο σχέδιο του Θεού για να δοθεί το Άγιο Πνεύμα και να εκπληρωθεί η υπόσχεσή Του. Η ημέρα της Πεντηκοστής ήταν ο χρόνος που ο Θεός έθεσε, και η Ιερουσαλήμ ήταν ο τόπος (Πραξ.β:1-4).
Αυτή ήταν η μεγάλη ημέρα της εκπλήρωσης, όταν ο Ιησούς Χριστός ίδρυσε την Εκκλησία Του στη γη. Από κείνη τη μέρα το Άγιο Πνεύμα είναι πάντοτε μέσα στην εκκλησία. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο Παράκλητος και διαμένει μέσα στην Εκκλησία για πάντα. Ο Ιησούς είπε:
“Και εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα, και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, διά να μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα” (Ιωαν.ιδ:16).
Βεβαιωνόμαστε απ’ αυτή την υπόσχεση, ότι το Άγιο Πνεύμα είναι μέσα στην εκκλησία σήμερα, για να βαπτίζει τους πιστούς όπως την ημέρα της Πεντηκοστής.
Δεν είναι αρκετό να πιστεύουμε ότι την Πεντηκοστή εκπληρώθηκε η υπόσχεση που είχε δοθεί, πιστεύουμε ότι συνεχίζει μέχρι σήμερα και θα συνεχίζει μέχρι ν’ αρπαχτεί η Εκκλησία.
Ο απόστολος Πέτρος, την ημέρα της Πεντηκοστής είπε
“αλλά τούτο είναι το ρηθέν διά του προφήτου Ιωήλ. Και εν τας εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, θέλω εκχέει από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και οι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια” (Πραξ.β:16,17).
Οι “τελευταίες ημέρες” αναφέρονται στο χρόνο που αρχίζει από την ημέρα της Πεντηκοστής και τελειώνει όταν η Εκκλησία αρπαχτεί για να συναντήσει τον Ιησού μέσα στα σύννεφα της δόξας Του και να είναι μαζί Του για πάντα.
Ο απόστολος Πέτρος έκλεισε το μήνυμα εκείνης της ημέρας με αυτή την υπόσχεση:
“Και ο Πέτρος είπε προς αυτούς, Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών και θέλετε λάβει την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος διότι προς εσάς είναι η επαγγελία και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέση Κύριος ο θεός ημών” (Πραξ.β:38,39).
Αυτή η υπόσχεση εκπληρώνεται κάθε μέρα, γιατί ο Θεός βαπτίζει τώρα χιλιάδες με Άγιο Πνεύμα και φωτιά, και μιλούν σε άλλες γλώσσες (Πραξ. β:4, ι:44-48. ιθ:1-6).
10. ΣΗΜΕΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝΤΑ
Κηρύττουμε και διδάσκουμε ότι σημεία ακολουθούν τους πιστούς, όπως είπε ο Ιησούς στον Μάρκο ις:17,18
“Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας, όφεις θέλουσι πιάνει και εάν θανάσιμόν τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας, και θέλουσιν ιατρεύεσθαι”.
Μέσω της πίστης στο όνομα του Ιησού Χριστού, εκβάλλονται τα δαιμόνια σήμερα, πολλοί ελευθερώνονται από τις δυνάμεις τους σκότους και μπαίνουν μέσα στη Βασιλεία του Θεού. Σημεία ακολουθούν το κήρυγμα του Ευαγγελίου, όταν κηρύττεται με πίστη και με το χρίσμα και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Διδάσκουμε την εμπειρία του βαπτίσματος με Άγιο Πνεύμα με το σημείο της γλωσσολαλιάς, καθώς το Πνεύμα δίδει σ’ αυτούς να μιλούν (Πραξ.β:1-4). Αυτό το σημείο δεν δόθηκε μόνο την Πεντηκοστή, αλλά το ίδιο συνέβη και στους Εθνικούς (Πραξ.ι:44-46). Το ίδιο και σήμερα, ξέρουμε ότι η δωρεά του Αγίου Πνεύματος εκχέεται, γιατί ακούμε να μιλούν σε γλώσσες και να μεγαλύνουν το Θεό.
Πάλι βρίσκουμε ότι το Άγιο Πνεύμα δίδεται στον πιστό γιατί στις Πράξεις ιθ:1-6 ο Απόστολος Παύλος ήρθε στην Έφεσο και βρίσκοντας περίπου δώδεκα πιστούς είπε:
“Ελάβετε Πνεύμα Αγιον αφού επιστεύσατε; Οι δε είπον προς αυτόν, Αλλ’ ουδέ αν υπάρχη Πνεύμα Αγιον ηκούσαμεν”.
Ήξεραν ότι το Άγιο Πνεύμα ήταν να δοθεί γιατί ήταν μέρος του κηρύγματος του Ιωάννη. Ο Παύλος τότε τους δίδαξε ότι θα έπρεπε να πιστέψουν στο Χριστό Ιησού. Είχαν βαπτιστεί στο νερό “το βάπτισμα του Ιωάννου” αλλά αυτό δεν ήταν το βάπτισμα για εκείνους που πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Εάν το νερό δεν ήταν απαραίτητο στο βάπτισμα, αυτοί οι πιστοί δεν θα χρειαζόταν να αναβαπτιστούν, αλλά “Ακούσαντες δε, εβαπτίσθησαν εις το όνομα του Κυρίου Ιησού. Και αφού ο Παύλος επέθησεν επ’ αυτών τας χείρας, ήλθε το Πνεύμα το Αγιον επ’ αυτούς, και ελάλουν γλώσσας και προεφήτευον” Πραξ.ιθ:5,6.
Το ένδοξο βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος συνοδεύεται με αγάπη, χαρά, ειρήνη, κι όλο τον καρπό του Πνεύματος, όχι το προϊόν ανθρώπινης προσπάθειας, αλλά η ζωή του αναστημένου Χριστού που ζει μέσα μας.
Γι’ αυτό ο Ησαίας κη:11,12 μιλάει προφητικά για αυτή την ημέρα:
“προς τον οποίον είπεν, Αυτή είναι η ανάπαυσις, με την οποίαν δύνασθε να αναπαύσητε τον κεκοπιασμένον, και αύτη είναι η άνεσις αλλ’ αυτοί δεν ηθέλησαν να ακούσωσι”.
11. ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Η εκκλησία είναι ένας ζωντανός οργανισμός, όχι μια οργάνωση. Υπάρχει μια ζωτική σχέση μεταξύ του Χριστού και της εκκλησίας, ακριβώς όπως υπάρχει μεταξύ της κεφαλής και του σώματος. Δεν μπορούμε να ενωθούμε με την εκκλησία όπως θα μπορούσαμε να ενωθούμε με μια λέσχη ή οποιαδήποτε ανθρώπινη οργάνωση. Πρέπει να είμαστε μέτοχοι της ζωής του Χριστού προτού μπορέσουμε να γίνουμε μέλη της Εκκλησίας Του. Όπως το ανθρώπινο σώμα ζωοποιείται από την ψυχή, έτσι το σώμα του Χριστού ζωοποιείται από το Άγιο Πνεύμα. Παλλόμενη μέσα στις φλέβες και τις αρτηρίες της εκκλησίας είναι η ίδια η ζωή και η παρουσία του Ιησού. Το Πνεύμα το Άγιο όχι μόνο κατοικεί μέσα στο παιδί του Θεού, αλλά επίσης το τοποθετεί μέσα στο σώμα του Χριστού (στην εκκλησία). Μπορεί τώρα να ειπωθεί για τον πιστό ότι είναι “εν Χριστώ”.
“διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις εν σώμα.... και πάντες εποτίσθημεν εις εν Πνεύμα” (Α’ Κορ.ιβ:13).
Είναι σημαντικό να καταλάβουμε καλά το έργο και την διακονία του Αγίου Πνεύματος για την εκκλησία και μέσα στην εκκλησία. Πρώτα απ’ όλα η σωτηρία είναι το έργο του Πνεύματος.
Το Άγιο Πνεύμα:
· Ελέγχει τον αμαρτωλό: “Και ελθών εκείνος θέλει ελέγξει τον κόσμο περί αμαρτίας, και περί κρίσεως” (Ιωαν.ι:8).
· Αναγεννά τον μετανοημένο: “ουχί εξ έργων δικαιοσύνης, τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς, διά λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος” (Τίτος γ:5).
· Βαπτίζει μέσα στο σώμα του Χριστού: “διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις έν σώμα” (Α’Κορ.ιβ:13).
· Κατοικεί στο παιδί του Θεού: “σεις όμως δεν είσθε της σαρκός, αλλά του Πνεύματος, εάν το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν....” (Ρωμ.η:9).
· Σφραγίζει: “Εις τον οποίον και σεις ηλπίσατε, ακούσαντες τον λόγον της αληθείας, το ευαγγέλιον της σωτηρίας σας, εις τον οποίον και πιστεύσαντες εσφραγίσθητε με το Πνεύμα το Αγιον της επαγγελίας” (Εφ.α:13).
Το Άγιο Πνεύμα προικίζει με δύναμη, οδηγεί και διδάσκει το παιδί του Θεού. Ο Χριστιανός πρέπει να ζει σύμφωνα με το Πνεύμα και να περπατά κατά το Πνεύμα.
Κατανοώντας τη θέση που έχει το Άγιο Πνεύμα μέσα στην εκκλησία, μπορούμε εύκολα να δούμε πόσο αυτό το έργο και η διακονία της εκκλησίας εξαρτάται άμεσα από τη δύναμη και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα της. Για να εκπληρώσει αυτό το σκοπό, το Άγιο Πνεύμα φέρνει καρπό στη ζωή κάθε μέλους και μεταδίδει πνευματικά χαρίσματα σ’ ολόκληρο το σώμα.
Υπάρχουν εννέα χαρίσματα που το Άγιο Πνεύμα έχει θέσει μέσα στην εκκλησία. Αυτά τα χαρίσματα δίδονται προς όφελος ολοκλήρου το σώματος. Επειδή είναι χαρίσματα, θα βρεθούν οπουδήποτε υπάρχει μια πληρωμένη με Πνεύμα εκκλησία.
Τα χαρίσματα είναι:
Λόγος σοφίας. Αυτό δεν είναι σοφία, αλλά ο ΛΟΓΟΣ της σοφίας. Το χάρισμα σε λειτουργία είναι η προφορική έκφραση της αιώνιας σοφίας του Θεού.
Λόγος Γνώσεως. Πάλι, θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτό δεν είναι γνώση, αλλά ο λόγος της γνώσεως. Η έκφραση γεγονότων γνωστών μόνο από το Θεό, είναι η λειτουργία αυτού του χαρίσματος. Ούτε ο λόγος της σοφίας ούτε ο λόγος της γνώσεως θα πρέπει να συγχέονται με την διάκριση πνευμάτων για την οποία θα συζητήσουμε αργότερα.
Πίστη. Το χάρισμα της πίστης δεν δίδεται για να αναπληρώσει έλλειψη πίστης, ή μια αδύνατη πίστη. Δεν πρόκειται να πάρει τη θέση της ατομικής πίστης, ή της σώζουσας πίστης, αν ακόμα κι αυτό είναι χάρισμα του Θεού. Το χάρισμα της πίστης είναι μια υπερφυσική χάρις από το Πνεύμα, με την οποία κάποιο ιδιαίτερο έργο ενεργείται σαν απάντηση προσευχής. Είναι ένα ιδιαίτερο χάρισμα για να καλυφθεί μια συγκεκριμένη ανάγκη που προκύπτει μέσα στην εκκλησία.
Χαρίσματα θεραπείας. Χρησιμοποιείται πληθυντικός αριθμός εξαιτίας των πολλών αιτιών ασθενειών. Μερικές αρρώστιες προκαλούνται από δαιμονική ενέργεια, μέσω καταπίεσης, πάθους, ή κατοχής. Ίσως η ασθένεια να είναι οργανική, οπότε πάλι, ίσως να απαιτεί διόρθωση συνηθειών ζωής προτού θεραπεύσει ο Κύριος. Το ανθρώπινο σώμα είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και μπορεί να υπάρχουν εκατοντάδες λόγοι για ασθένειες, πνευματικοί και φυσικοί. Γι’ αυτό το λόγο, είναι ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ. Θα πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι κάθε ατομική θεραπεία είναι ένα χάρισμα και πρέπει να εκλαμβάνεται ως τέτοιο. Αυτό επίσης θα έκανε αυτό το χάρισμα να είναι στον πληθυντικό.
Η θεραπεία για το σώμα μας προβλέπεται μέσα στην εξιλέωση. Η Βίβλος μας δίνει σαφή οδηγία για το πώς αυτό το χάρισμα θα εκδηλωνόταν... Εάν εμείς υπακούμε στο λόγο του Θεού με το να καλούμε τους πρεσβυτέρους, μπορούμε να δούμε το χάρισμα να εκδηλώνεται σε κάθε τοπική συνάθροιση.
Ενέργεια θαυμάτων. Η έννοια του θαύματος είναι “μια υπερφυσική πράξη στο φυσικό πεδίο”. Είναι μια πράξη του Θεού η οποία στον φυσικό άνθρωπο, θα φαινόταν αδύνατη και η οποία δεν έχει φυσική εξήγηση. Αυτό το χάρισμα δεν είναι για σκοπούς επίδειξης, αλλά μάλλον για να καλύψει ανάγκες που προκύπτουν στην προστασία και την διατήρηση του λαού του Θεού.
Προφητεία. Η προφητεία της Καινής Διαθήκης μιλάει στη μητρική γλώσσα κάποιου.
Διάκριση Πνευμάτων. Ο Σατανάς έχει ένα στρατό δαιμόνων πάντοτε άγρυπνων για να αποδιοργανώνουν την εκκλησία και να διαλύουν τον κάθε Χριστιανό. Για να το αντισταθμίσει αυτό, το Άγιο Πνεύμα δίνει στο σώμα τη διάκριση των πνευμάτων, πληροφορώντας την εκκλησία για ένα κακό πνεύμα, και δίνοντας την δύναμη να το αντιμετωπίζει. Αυτό το χάρισμα κοιτάζει πέρα από την πράξη στη δύναμη ή την εξουσία που διέπραξε την πράξη.
Διάφορα είδη γλωσσών. Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους η ομιλία σε άλλες γλώσσες χρησιμοποιείται στη Γραφή.
α) Όταν λαμβάνουμε το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος (Πραξ.β:4).
β) Όταν μιλάμε στο Θεό σε λατρεία ή προσευχή (Α’ Κορ.ιδ:2,14,15)
γ) Όταν απευθύνεται στην εκκλησία, συνοδευόμενη από ερμηνεία (Α’ Κορ.ιδ:13-27).
Αυτό το χάρισμα πρέπει να λειτουργεί πάντα με ερμηνεία (Α’ Κορ.ιδ:27,28). Είναι ένα μήνυμα που απευθύνεται στην εκκλησία και δεν μπορεί να μην εναρμονίζεται με την αλήθεια της Βίβλου.
Ερμηνεία γλωσσών. Ο Χριστιανός που χρησιμοποιείται κάτω απ’ αυτό το χάρισμα, δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα που ερμηνεύει. Στο πρωτότυπο, η λέξη “ερμηνεύω” δεν σημαίνει μεταφράζω αλλά εξηγώ. Εκείνος που έχει αυτό το χάρισμα εξηγεί την έννοια του μηνύματος σε γλώσσες, ενδίδοντας στο Πνεύμα για να εκφέρει το μήνυμα.
12. ΤΟ ΔΕΙΠΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Τη νύχτα της προδοσίας Του, ο Κύριός μας έφαγε το Πασχαλινό δείπνο με τους 12 αποστόλους Του, και μετά θέσπισε τούτο.
“Και λαβών άρτον, ευχαριστήσας έκοψε, και έδωκεν εις αυτούς, λέγων, Τούτο είναι το σώμα μου, το υπέρ υμών διδόμενον τούτο κάμνετε εις την ιδικήν μου ανάμνησιν. Ωσαύτως και το ποτήριον, αφού εδείπνησαν, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον” (Λουκ.κβ:19-20).
Έτσι συστήθηκε η χρήση του άρτου και του οίνου εις ανάμνηση των παθημάτων του Ιησού Χριστού.
Εμείς λοιπόν, σαν σώμα Χριστού, είμαστε μέτοχοι της σάρκας και των οστέων Του, “Επειδή μέλη είμεθα του σώματος αυτού, εκ της σαρκός αυτού, και εκ των οστέων αυτού” Εφ.ε:30. Επομένως, όταν μαζευόμαστε για να λάβουμε μέρος στην κοινωνία του σώματος και του αίματος του Χριστού, λαμβάνουμε μέρος από τον άρτο και τον οίνο, και από την πνευματική επικοινωνία του σώματος του Χριστού.
Συμμετέχοντας στον άρτο της κοινωνίας, ομολογούμε ότι είμαστε μέτοχοι μιας ζωής μέσα από το χυμένο αίμα Του. Έτσι δείχνουμε πραγματικά την πίστη μας στο θάνατό, την ανάσταση και τον ερχομό Του.
“Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού” (Α’ Κορ.ια:26).
Πιστεύουμε ότι ο Κύριος είναι ανάμεσά μας σαν Πνεύμα Άγιο, όμως προσμένουμε την επιστροφή Του για να μας αρπάξει. Αυτό μας κάνει να έχουμε πνευματική κοινωνία, και επίσης μας κάνει να μαζευόμαστε και κυριολεκτικά να τρώμε εκ του άρτου (που αντιπροσωπεύει το σώμα Του) και να πίνουμε εκ του ποτηρίου (που αντιπροσωπεύει το αίμα Του).
13. ΑΓΙΑΣΜΟΣ
Η ελπίδα κάθε αληθινού παιδιού του Θεού εκδηλώνεται με την επιθυμία του να είναι άγιο σε χαρακτήρα και διαγωγή.
“Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν, καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός” (Α’ Ιωάν.γ:3).
Αυτός ο αυτοεξαγνισμός είναι το άμεσο αποτέλεσμα της ελπίδας κάθε παιδιού του Θεού και αποκτάται μέσω του καθαρισμού με το αίμα του Ιησού και της πλήρωσης με το Άγιο Πνεύμα. Το αίμα του Ιησού πλένει και καθαρίζει τον αμαρτωλό από την αμαρτία του, όχι μόνο τις πράξεις της αμαρτίας που διέπραξε, αλλά επίσης την ίδια τη φύση της αμαρτίας.
“Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα, τα αρχαία παρήλθον (γιατί η αμαρτία καθαρίστηκε με το αίμα Του), ιδού τα πάντα έγειναν νέα” (Β’ Κορ.ε:17).
Ο αληθινός αγιασμός είναι το να αναγεννιέται κανείς και να γίνεται μέτοχος της θείας φύσεως (Β’ Πετρ.α:3,4).
Ο Ιησούς είπε:
“Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν διότι αυτοί θέλουσιν ιδεί τον Θεόν” (Ματθ.ε:8).
Ο Κύριός μας δεν θα έλεγε ποτέ αυτά τα λόγια εάν ήταν αδύνατον για τον αμαρτωλό να καθαριστεί στην καρδιά και το νου. Αυτή η καθαρότητα της καρδιάς είναι ο αληθινός αγιασμός. Ο απόστολος Πέτρος έγραψε:
“Διά τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε, και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένη εις εσάς όταν αποκαλυφθή ο Ιησού Χριστός, ως τέκνα υπακοής, μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών αλλά καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή, διότι είναι γεγραμμένον, “Άγιοι, γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος” (Α’ Πετρ.α:13-16).
Η αγιότητα του Θεού είναι η ίδια Του η φύση, γιατί είναι αδύνατον να υπάρξει αμαρτία σ’ Αυτόν. Εμείς επομένως πρέπει να είμαστε άγιοι στη φύση και το χαρακτήρα όπως ο Θεός είναι Άγιος. Αυτή τη ζωή του αγιασμού δεν μπορεί κανείς να τη ζήσει, αν δεν έχει αναγεννηθεί.
Η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού και είναι γραμμένη για να οδηγεί το λαό Του σε κάθε εποχή και έθιμο των ανθρώπων σε κάθε φυλή και έθνος. Επομένως, για να τεθεί ένα πρότυπο από την εκκλησία - τί είναι σεμνό στην εμφάνιση ανδρών και γυναικών - που να ισχύει για όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη, πρέπει να μείνουμε προσκολλημένοι στη Βίβλο. Ο Απόστολος Πέτρος έγραψε γι’ αυτό το θέμα στην Α’ Πετρ.γ:1-7:
“Ομοίως οι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινές απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου διά της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγής σας. Των οποίων ο στολισμός ας είναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον. Διότι ούτω ποτέ και αι άγιαι γυναίκες, αι ελπίζουσαι επί τον Θεόν, εστόλιζον εαυτάς υποτασσόμεναι εις τους άνδρας αυτών. Καθώς η Σάρρα υπήκουσεν εις τον Αβραάμ, καλούσα αυτόν κύριον της οποίας σεις εγεννήθητε τέκνα, αγαθοποιούσαι και μη φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν”.
Το μήνυμα που δεν πρέπει να μας ξεφύγει εδώ είναι ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουν ένα πράο και ησύχιο πνεύμα και να συμπεριφέρονται μετά πάσης ταπεινοφροσύνης προς τους συζύγους τους. Αυτό το πράο και ησύχιο πνεύμα πρέπει να είναι ο στολισμός τους κι όχι οι κομμώσεις, τα ωραία τους ρούχα ή τα κοσμήματα.
“Ωσαύτως και αι γυναίκες με στολήν σεμνή, με αιδώ και σωφροσύνην να στολίζωσιν εαυτάς, ουχί με πλέγματα, ή χρυσόν, ή μαργαρίτας, ή ενδυμασίαν πολυτελή, αλλά (το οποίον πρέπει εις γυναίκας επαγγελλομένας θεοσέβειαν), με έργα αγαθά” (Α’ Τιμ.β:9,10).
Για να τεθούν τα πρότυπα του ντυσίματος για άνδρες και γυναίκες, ορισμένα πράγματα πρέπει να ληφθούν υπόψη.
“Η Γυνή δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός, επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως, είναι βδέλυγμα εις Κύριον τον Θεόν σου” (Δευτ.κβ:5).
Τα ρούχα που φοριούνται σε κάποιες χώρες διαφέρουν πολύ από εκείνα που φοριούνται σε άλλες κι έτσι δεν μπορούμε να πούμε τί ρούχα πρέπει να φοράει ένας Χριστιανός ή μια Χριστιανή. Ο Θεός όμως έχει θέσει τα πρότυπα με τα οποία ο άνδρας και η γυναίκα πρέπει να ντύνονται έτσι ώστε να διακρίνεται το αρσενικό απ’ το θηλυκό. Το να συγχέουμε την εμφάνιση του αρσενικού και του θηλυκού είναι βδέλυγμα στο Θεό. Κάθε τι που χαλάει την ταυτότητα του φύλου είναι βδέλυγμα στο Θεό, και πρέπει να είναι το ίδιο για τ’ αληθινά παιδιά Του.
Οι γυναίκες πρέπει να έχουν μακριά μαλλιά, ενώ οι άνδρες πρέπει να διατηρούν τα μαλλιά τους κοντά.
“Η ουδέ αυτή η φύσις δεν σας διδάσκει ότι ανήρ μεν εάν έχη κόμην, είναι εις αυτόν ατιμία; Γυνή δε εάν έχη κόμην, είναι δόξα εις αυτήν διότι η κόμη εδόθη εις αυτή αντί καλύμματος” (Α’ Κορ.ια:14,15).
Ο αληθινός αγιασμός είναι το πνεύμα του λαού και είναι έκδηλο σε κάθε πτυχή της ζωής του, ακόμα και στο ντύσιμό του. Το μυστικό της άγιας ζωής είναι το να ζει κανείς άγια εν κρυπτώ.
14. ΔΕΚΑΤΙΣΜΟΣ
Πιστεύουμε ότι τα δέκατα είναι το οικονομικό σχέδιο του Θεού για να προμηθεύσει με τα αναγκαία το έργο Του και είναι κάτι που υπάρχει από τις μέρες του Αβραάμ. Ο νόμος του Μωυσή το περιελάμβανε και όταν ο Ισραήλ ήταν σωστός απέναντι στο Θεό το εφάρμοζε. Ο Ιησούς το επιδοκίμασε (Ματθ.κγ:23) και ο απόστολος Παύλος είπε:
“Δεν εξεύρετε ότι οι εργαζόμενοι τα ιερά εκ του ιερού τρώγουσιν; οι ενασχολούμενοι εις το θυσιαστήριον, μετά του θυσιαστηρίου λαμβάνουσι μερίδιον; Ούτω και ο Κύριος διέταξεν, οι κηρύττοντες το ευαγγέλιον να ζώσιν εκ του ευαγγελίου” (Α' Κορ.θ:11-14). Διάβασε ακόμα Μαλαχ.γ:8-12.
Όταν κάποιος κερδίζει χρήματα, ο δεκατισμός είναι απλός. 10% των κερδών του καθενός από τον κόπο του είναι το δέκατο. Όμως όπως τις ημέρες του Ισραήλ, σε περιπτώσεις που κάποιος δεν έχει χρήματα αλλά εισοδήματα σε είδος, το 10% της αύξησης του σπόρου είναι το δέκατο.
“Θέλεις εξάπαντος δεκατίζει πάντα τα γεννήματα του σπόρου σου, τα οποία φέρει ο αγρός κατ’ έτος” (Δευτ.ιδ:22).
Είτε ένας άνθρωπος έχει δέκα χούφτες στάρι, είτε δέκα τόνους, δεν έχει καμία διαφορά. Στη μία περίπτωση το δέκατο είναι μια χούφτα, και στην άλλη το δέκατο είναι ένας τόνος. Ο άνθρωπος που έχει πολύ λίγα, δεν μπορεί να κατακρατεί το δέκατο, γιατί χρειάζεται περισσότερο την ευλογία του Θεού στο χωράφι του.
Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να κατακρατήσει το δέκατο από τον Κύριο. Το δέκατο είναι για την διακονία σήμερα, ό,τι ήταν για την υπηρεσία των Λευιτών τότε (Αρ.ιη:21). Αυτό ακόμα περιλαμβάνει ό,τι έχει σχέση με κάθε είδους αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα (Λευιτ.κζ:30-34).
15. Η ΑΡΠΑΓΗ
Είναι μέρος αυτού του μεγάλου μηνύματος του Ευαγγελίου και η μακάρια ελπίδα της εκκλησίας όλων των εποχών. Ο Ιησούς θα επιστρέψει για να παραλάβει εκείνους που Τον προσμένουν (Α’ Θεσ.δ:14-18). Τότε, οι νεκροί εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτα και μετά, όσοι είμαστε ζωντανοί θα αλλαχτούμε στη στιγμή και θα αρπαχτούμε για να συναντήσουμε τον Κύριο στον αέρα, και έτσι να είμαστε για πάντα μαζί Του (Α’ Κορ.ιε:51,52).
Ο Ιησούς Χριστός θα επιστρέψει στη γη με σωματική μορφή όπως έφυγε (Πραξ.α:11). Θα παραλάβει ένα άγιο λαό, λυτρωμένο με το αίμα Του, αναγεννημένο απ’ το Πνεύμα και το ύδωρ, που θα έχει την πίστη που παραδόθηκε μια φορά στους αγίους.
“επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου” (Α’ Θεσ.δ:16,17).
Άλλες Βιβλικές αναφορές. Ματθ.κδ, Πράξ.γ:19-21, Α’ Κορ.ια:26, Φιλ.γ:20,21, Α’ Θεσ.δ:14-17, Τίτος β:13,14
16. ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ
Η κόλαση δεν είναι μύθος, αλλά μια τρομερή πραγματικότητα. Είναι ένας τόπος βασάνων (Αποκ.ιδ:10,11).
“όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβύνεται” (Μαρκ.θ:46). Επίσης διάβασε Μαρκ.θ:43-48.
Όπου “Οι ασεβείς θέλουσιν επιστραφή εις τον Άδην, πάντα τα έθνη τα λησμονούντα τον Θεόν” (Ψαλ.θ:17).
Εκείνοι που θα πάνε εκεί αναφέρονται εν συντομία στην Αποκάλυψη κα:8
“Οι δε δειλοί και άπιστοι και βδελυκτοί και φονείς και πόρνοι και μάγοι και ειδωλολάτραι, και πάντες οι ψεύσται, θέλουσιν έχει την μερίδα αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη με πυρ και θείον ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος”.
Εμείς νουθετούμε όλους τους ανθρώπους να φοβούνται το Θεό, όπως είπε ο Ιησούς
“Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη” (Ματθ.ι:28).
Ο Παράδεισος δεν είναι μύθος αλλά μια θαυμάσια, υπέροχη και ένδοξη πραγματικότητα. Είναι η αιώνια διαμονή εκείνων που έχουν σωθεί διά της χάριτος μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό. Θα υπάρξει νέος ουρανός και νέα γη, και δεν θα υπάρχει πλέον θάλασσα, γιατί ο Θεός θα κάνει τα πάντα νέα.
Θα υπάρχει η μεγάλη πόλη, η νέα Ιερουσαλήμ, και ο Ίδιος ο Κύριος ο Θεός θα είναι εκεί. Εκείνος θα σκουπίσει όλα τα δάκρυα από τα μάτια εκείνων που μπαίνουν σ’ αυτή την πόλη, γιατί δεν θα υπάρχουν πια δάκρυα, ούτε κλάμα, ούτε ασθένεια, στενοχώριες, πόλεμοι, πείνα, γεράματα ή θάνατος, αλλά μια τέλεια ημέρα που ποτέ δεν θα αλλάξει ή θα φύγει και το καλλίτερο απ’ όλα, θα Τον δούμε πρόσωπο προς πρόσωπο, και θα είμαστε σαν Αυτόν σε όλη την αιωνιότητα (Αποκ.κα:1-5, 10-27, Α’ Ιωαν.γ:2,3).
Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, όλοι έχουν αμαρτήσει και στερούνται τη δόξα του Θεού, αλλά το χάρισμα του Θεού είναι αιώνια ζωή διά του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. Όλοι είναι νεκροί από παραπτώματα και αμαρτία μέχρι να έλθουν στον Ιησού και να κερδίσουν την αιώνια ζωή. Η αιώνια ζωή δεν μπορεί να κερδηθεί έξω απ’ τον Ιησού, ο Οποίος είπε:
“Ο κλέπτης δεν έρχεται ειμή διά να κλέψη και θύση και απολέση εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία” (Ιωάν.ι:10).
Ο Ιωάννης γράφει:
“Και αυτή είναι η μαρτυρία, ότι ζωήν αιώνιον έδωκεν εις ημάς ο Θεός, και αύτη η ζωή είναι εν τω Υιώ αυτού. Όστις έχει τον Υιόν, έχει την ζωήν όστις δεν έχει τον Υιό του Θεού, την ζωήν δεν έχει” (Α’ Ιωάν.ε:11,12).
Είναι καθαρό απ’ αυτά τα εδάφια, ότι μόνο εκείνοι που μένουν εν Χριστώ Ιησού έχουν αιώνια ζωή, έτσι αν θέλουμε να διατηρήσουμε αυτή τη ζωή, πρέπει να συνεχίζουμε εν Αυτώ.
