ΔΕΚΑΤΑ (4)

Τυπολατρία ή υποχρέωση αγάπης;

Ο δεκατισμός ισχύει ακόμα και κάτω απ’ τη χάρη, σαν μια θεία αρχή. Εξυπηρετεί σαν μοντέλο ή σχέδιο που ο Θεός καθιέρωσε για να μας δείξει το ελάχιστο ποσό που πρέπει να δίνουμε στο έργο Του.

Το δέκατο είναι ένα ακριβές, αμετάβλητο ποσό που εξυπηρετεί σαν μια βάση με την οποία μετράμε τη διαχείριση των οικονομικών μας. Σταθερά μέτρα είναι το μέτρο που έχει 100 εκατοστά, το χιλιόμετρο που έχει 1000 μέτρα κτλ. Το δέκατο είναι ένα σταθερό μέτρο.  

Το ελάχιστο ποσό που ένας πιστός πρέπει να δίνει στο Θεό κάτω από χάρη είναι ένα δέκατο του εισοδήματός του. Το δέκατο κάτω από χάρη είναι το ελάχιστο αφού ο Θεός δεν μας δεσμεύει μόνο σ’ αυτό το ποσό.

Μπορούμε να δώσουμε περισσότερο, αλλά ποτέ λιγότερο. Ο Ιησούς ποτέ δεν κατέκρινε ή ακύρωσε το δέκατο. Αν και ο απόστολος Παύλος δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη “δέκατον”, όταν δίδασκε ότι πρέπει να στηρίζουμε τη διακονία, το χρησιμοποιούσε σαν την βάση για τα επιχειρήματά του (Α’Κορ.θ:8-9) (Περισσότερα για τον αποδεκατισμό κάτω από χάρη, θα δούμε παρακάτω).

Μερικοί ισχυρίζονται ότι αφού οι Χριστιανοί δεν είναι κάτω από το Νόμο του Μωυσή δεν χρειάζεται να πληρώνουν δέκατα σήμερα. Επειδή το δέκατο προηγείται εκατοντάδες χρόνια του Νόμου, αυτός ο ισχυρισμός είναι αβάσιμος. Ο πρώτος πληρωτής δεκάτου που αναφέρουν οι Γραφές, ο Αβραάμ, πλήρωσε δέκατα ενώ ήταν κάτω από πίστη και υπόσχεση, όχι Νόμο. Όταν πλήρωσε τα δέκατά του, έκανε ένα βήμα πίστης όχι ένα βήμα του Νόμου. Αποδεκατίζοντας σήμερα δεν ακολουθούμε το Νόμο του Μωυσή, αλλά ακολουθούμε τα βήματα του πατέρα της πίστης.

Αν κάποιοι μας κατηγορούν ότι είμαστε κάτω από Νόμο όταν δίνουμε δέκατα, κατηγορούν και τον Αβραάμ. Αλλά για τί πράγμα θα τον καταδίκαζαν; Ότι είναι τυπολάτρης, ότι τηρεί το Νόμο, ή ότι εκφράζει την ευχαριστία του στο Θεό δίνοντας σ’ Αυτόν το δέκατό του;

Εάν δώσω τα δέκατά μου όπως έκανε ο Αβραάμ, δεν μπορούν να με κατηγορήσουν ότι είμαι τυπολάτρης ή ότι είμαι κάτω από το Νόμο. Απλά ακολουθώ το παράδειγμα που εκείνος έδωσε πριν ο Θεός δώσει το Νόμο. Κανείς δεν θα τολμούσε να κατακρίνει τον Αβραάμ επειδή έδωσε δέκατα. Γιατί τότε μερικοί αποδοκιμάζουν τα πνευματικά παιδιά του, όταν ακολουθούν το παράδειγμά του με το να αποδεκατίζουν; Επιπολαιότητα, αγνωσία, ή υπάρχουν άλλοι σκοποί;

Εκείνοι που κριτικάρουν αφήνουν ένα σωρό αναπάντητες ερωτήσεις. Εάν καταδικάζουν εμένα για το δεκατισμό πρέπει να βρίσκουν το ίδιο λάθος και στον Ιακώβ.

Είναι επίσης σημαντικό να έχουμε υπ’ όψη μας ότι οι απόστολοι στήριζαν αυτά που δίδασκαν στις εκκλησίες, στην Παλαιά Διαθήκη. Βρίσκουμε περισσότερες από 340 αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη στα γραπτά του απ. Παύλου.

Ένα χτυπητό παράδειγμα χρήσης εδαφίων της Παλαιά Διαθήκης από συγγραφείς της Καινής Διαθήκης είναι η Α’Κορ.θ:8-9 όπου ο Παύλος παρέθεσε το Δευτ.κε:4 για να ενισχύσει τον ισχυρισμό του, υπέρ της στήριξης και συντήρησης του εργάτη.

Εφαρμόζοντας ένα εδάφιο από το Νόμο του Μωυσή στην εκκλησία, έδειξε ότι οι αρχές που περιέχονται στο κείμενο του νόμου είναι ακόμα εφαρμόσιμες κάτω από τη χάρη.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Α’Κορ.θ:13-14 όπου ο Παύλος πάλι χρησιμοποίησε το Νόμο του Μωυσή σχετικά με τη συντήρηση των εργατών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αρχές που διδάσκονται από το Νόμο, όχι το ίδιο το Νομικό σύστημα, είναι ακόμη σε ενέργεια σήμερα.

Εκείνοι που λένε ότι ο αποδεκατισμός είναι θέμα Νόμου κι ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε αναφορές της Παλ. Διαθήκης για να στηρίξουμε αυτή την αρχή, αντιτίθενται σε μια Βιβλική αρχή που καθιερώθηκε από τον ίδιο τον απόστολο Παύλο. Εάν εκείνος χρησιμοποίησε παραπομπές και παραδείγματα από την Π.Δ. (από το Νόμο) για να διδάξει τη συντήρηση του εργάτη με το δέκατο, γιατί δεν μπορούμε κι εμείς;

Είναι σαφές ότι μπορούμε να προσφύγουμε στο Νόμο του Μωυσή για να διδάξουμε πολλά δόγματα εφ’ όσον μιλάμε για τις αρχές που περιέχονται σ’ εκείνους τους νόμους κι όχι για τους ίδιους τους νόμους.

Ο Νόμος του Μωυσή δεν είναι σε ισχύ σήμερα για να κυβερνήσει την εκκλησία αλλά περιέχει πολλές θείες αρχές, που μπορούν να μας εξυπηρετήσουν κάτω από τη χάρη. Σπουδαία δόγματα όπως η σωτηρία, ο αγιασμός, ο αποχωρισμός από τον κόσμο και πολλά άλλα, ήταν μέρος του Νόμου όπως είναι και μέρος της χάρης.

Αν και δεν είμαστε κάτω από το Νόμο οι θείες αρχές που περιέχονται σ’ αυτόν, είναι αμετάβλητες κι επομένως αιώνιες. Ο Θεός είναι ένας Θεός αρχών, όχι απλά νόμων. Ένας νόμος είναι ένας υποχρεωτικός ή αναγκαίος κανόνας, ενώ μια αρχή είναι ένας σπόρος, έμβρυο, θεμέλιο, βάση.

Πριν ο Θεός ενσωματώσει το δέκατο στο Νόμο του Μωυσή, ήταν ήδη μια αρχή, ένα θεμέλιο, μια βάση στη σχέση του ανθρώπου με το Θεό.

Το γεγονός ότι ο Αβραάμ και ο Ιακώβ έδωσαν δέκατο πριν υπάρξει ο γραπτός νόμος, δείχνει ότι ο Θεός είχε ήδη ενσταλάξει αυτό το θεμέλιο με κάποιο τρόπο στις καρδιές τους. Η αρχή προηγείται του νόμου, όπως η σκέψη προηγείται του λόγου. Το ότι έγινε νόμος δεν αναιρεί την πρότερη ύπαρξη του σαν αρχή.

Το δέκατο λοιπόν είναι μια αρχή ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο, δεν είναι  απλά ένα μέρος του Νόμου του Μωυσή. Οι θείες αρχές δεν περιορίζονται απ’ το χρόνο, με αποτέλεσμα να ισχύουν και σήμερα.

Με το Νόμο σαν παιδαγωγό, ο Θεός μας έδωσε δύο κανόνες σχετικά με τις προσφορές. Πρώτα, ζήτησε απ’ τον άνθρωπο να δίνει το δέκατο για να του θυμίζει ότι τουλάχιστον “δέκα τοις εκατό” του εισοδήματός του έπρεπε να επιστραφεί στο έργο Του. Μετά, ο Θεός πρόβλεψε για τη συντήρηση των εργατών Του μ’ αυτό το δέκατο. Αυτές οι δύο αρχές δεν έχουν αλλάξει. Το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός πραγματοποιεί αυτές τις αρχές.
Έχουμε αποφοιτήσει από τον παιδαγωγό μας στην πίστη. Ο παιδαγωγός ζήτησε από τον άνθρωπο να δίνει το δέκατο, αλλά η πίστη μας διδάσκει την ίδια αρχή με άλλο τρόπο - με αγάπη όχι με τη δύναμη του νόμου.

Στο Θεό δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής (Ιακ.α:17), έτσι αν και δεν είμαστε κάτω απ’ το Νόμο, ο Θεός δεν έχει αλλάξει. Οι δίκαιες αρχές Του που περιέχονται στο Νόμο ισχύουν ακόμα. Οι αρχές της συντήρησης του εργάτη και της επιστροφής από τον άνθρωπο τουλάχιστον δέκα τοις εκατό από το εισόδημα του στο Θεό για να στηρίζει την διακονία, δεν έχει αλλάξει κάτω από τη χάρη.

O παιδαγωγός μας έδωσε εντολή να επιστρέφουμε ένα μέρος (δέκα τοις εκατό) του εισοδήματός μας στο Θεό. Εάν δεν το έχουμε μάθει αυτό, δεν είναι γιατί ο παιδαγωγός δεν μας το δίδαξε, αλλά γιατί δεν ήμασταν καλοί μαθητές.

Το έργο του παιδαγωγού ήταν να μεταφέρει το μαθητή σε κάποιο επίπεδο, προετοιμάζοντάς τον για το επόμενο στάδιο οδηγίας. Έτσι ο Νόμος μας έδωσε οδηγίες για το δέκατο, προετοιμάζοντάς μας να μάθουμε πώς να εφαρμόσουμε αυτή την αρχή κάτω από ένα μεγαλύτερο δάσκαλο, το Χριστό.

Είναι λυπηρό που μερικοί πιστοί δεν έχουν προοδεύσει από το Νόμο στην χάρη και χρειάζονται ακόμα νόμους να τους υποχρεώνουν να είναι υπάκουα παιδιά.

Η Βίβλος μιλάει για δύο τουλάχιστον επίπεδα πνευματικής ανάπτυξης - τα νήπια εν Χριστώ και τους ώριμους Χριστιανούς (Εβρ.ε:13-14, Α’Πετρ.β:2). Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και ν’ αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν στην εκκλησία άτομα σε διάφορα στάδια πνευματικής ανάπτυξης - μερικοί είναι νήπια και μερικοί είναι ώριμοι.

Κάποιοι είναι ακόμα νήπια εν Χριστώ όμως προχωρούν προς την ωριμότητα. Αυτά τα νήπια πρέπει να διδαχτούν σταθερά αλλά υπομονετικά. Τα νήπια χρειάζονται πολλή αγάπη και κατανόηση, αλλά ο καθένας περιμένει ότι οι ενήλικες θα ενεργήσουν με ωριμότητα και ευθύνη.

Ένα παιδί που έχει διδαχτεί καλά κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας θα γίνει ένας υπεύθυνος ενήλικος, δεν θα πρέπει να του θυμίζουν συνεχώς τα μαθήματα που έπρεπε να μάθει σαν παιδί. Πιστοί που πρέπει πάντοτε να τους θυμίζουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις στο Θεό είναι ανώριμοι. Είναι προφανές ότι δεν διδάχτηκαν σωστά όταν ήταν νήπια στην πίστη, και ίσως να είναι δύσκολο να διορθωθούν, γιατί “όπως λυγίζει το κλαδάκι, έτσι γέρνει και το δέντρο ”.

Σήμερα ο Θεός δεν μας εξαναγκάζει με τη βία του Νόμου να δίνουμε 10% του εισοδήματός μας στο έργο του Κυρίου. Μας έδωσε το πρότυπο του Αβραάμ και του Ιακώβ, που έδωσαν τα δέκατά τους πριν απ’ το Νόμο, και μας έδωσε το ίδιο πρότυπο με το Νόμο (τον παιδαγωγό), για να μας δείξει ότι η αρχή του δεκατισμού είναι το ίδιο σημαντική κάτω από πίστη και κάτω από Νόμο. Αφού το δέκατο υπήρχε πριν το Νόμο και κατά την διάρκεια του Νόμου, είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι υπάρχει και μετά το Νόμο, γιατί είναι μια αρχή που κυβερνάει τις προσφορές μας. Το μόνο νομισματικό μέτρο που η Βίβλος καθορίζει σαν οδηγό ή πρότυπο για οικονομική διαχείριση είναι το δέκατο.

Είμαστε κάτω από ένα καλύτερο νόμο απ’ αυτόν του Μωυσή: Το νόμο της αγάπης! Η αγάπη είναι πιο απαιτητική από το Νόμο γιατί κάνει περισσότερο υπεύθυνο τον άνθρωπο.

Για τον ανώριμο, είναι ευκολότερο ν’ ακολουθεί τυπολατρικά παρά από αγάπη, γιατί είναι ευκολότερο γι’ αυτόν να κάνει κάτι επειδή πρέπει να το κάνει παρά γιατί θέλει να το κάνει.

Μερικοί εφαρμόζουν κάποιες αρχές αγιασμού για να σωθούν, αλλά το σκεπτικό τους είναι λάθος. Δεν αγιαζόμαστε για να σωθούμε αλλά επειδή είμαστε σωσμένοι. Ο αγιασμός είναι το προϊόν και ο φυσικός καρπός της σωτηρίας μας. Εάν είμαστε αληθινά σωσμένοι θα περπατούμε άγια.

Αυτή η ιδέα εφαρμόζεται και στην προσφορά. Δεν δίνουμε από τα χρήματά μας για να σωθούμε, αλλά επειδή είμαστε σωσμένοι. Κάποιος ίσως σχολιάσει, «εάν δεν πληρώνεις τα δέκατά σου θα πας στην κόλαση;» Ο φόβος και η τυπολατρία μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο να κάνει πράγματα σε μια προσπάθεια να σωθεί (όχι γιατί είναι σωσμένος), αλλά όταν ένας Χριστιανός κυβερνάται από αγάπη, ολόκληρη η ζωή του αλλάζει.

Ο Παύλος λέει: “Είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη” (Ρωμ. ιγ:10). Εκείνο που θα έπρεπε να μας παρακινεί να δίνουμε δεν είναι ο φόβος της κόλασης ή μια τυπολατρική ιδέα σωτηρίας με έργα. Η προσφορά είναι η έκφραση της αγάπης μας προς το Θεό, κι εκείνοι που αγαπούν το Θεό δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να επιστρέψουν μια μερίδα (δέκα τοις εκατό) του εισοδήματός τους για την συντήρηση της διακονίας. Θα το κάνουν χωρίς να παραπονιούνται, χωρίς να υποχρεώνονται με τη βία, χωρίς να τους επιβάλλεται σαν νόμος. Θα είναι το φυσικό προϊόν της αγάπης που νιώθουν για το Θεό και το έργο Του.

Ίσως κάποιος θα πει, “Δόξα στον Κύριο, άρα δεν πρέπει να πληρώνω δέκατα”.

Λοιπόν, φαίνεται ότι σ’ αυτή τη ζωή δεν πρέπει να κάνουμε τίποτε. Δεν πρέπει να ερχόμαστε στην εκκλησία, να δοξάζουμε τον Θεό, να προσευχόμαστε, να διαβάζουμε τη Βίβλο, ή να κάνουμε οτιδήποτε άλλο. Αλλά αν αγαπάμε το Θεό και εκτιμούμε την πνευματική μας ζωή, θα κάνουμε αυτά τα πράγματα κι ακόμα περισσότερα.

Δεν είμαστε υποχρεωμένοι με τη βία να πληρώνουμε δέκατα όπως εκείνοι που ζούσαν κάτω από το Νόμο του Μωυσή, αλλά αν αγαπάμε το Θεό, την εκκλησία, και τον εργάτη, θα το δώσουμε σαν το ελάχιστο που ορίζει ο Θεός. Όταν ο Χριστιανός κυβερνάται από την αγάπη, θα εκπληρώσει το Νόμο δίνοντας στο Θεό ό,τι Αυτός μας έχει δείξει ότι είναι σωστό.

Ο Αβραάμ αγαπούσε το Θεό του τόσο πολύ, που ακόμα και χωρίς την υποχρέωση του Νόμου να πληρώνει δέκατα, τα πλήρωσε, εκπληρώνοντας έτσι το Νόμο δια της αγάπης. Με τον ίδιο τρόπο, ο πιστός σήμερα, κινούμενος από αγάπη θα αναγνωρίσει το Θεό του, επιστρέφοντας σ’ Αυτόν κάτι από το εισόδημά του. Ακόμα και αν δεν “πρέπει” να πληρώνουμε δέκατα και να δίνουμε εισφορές, λόγω υποχρέωσης σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή, πράγματι πρέπει να τα πληρώνουμε γιατί κυβερνιόμαστε απ’ τον μεγαλύτερο νόμο της αγάπης.

Ο Χριστιανός πρέπει να ζει με το “νόμο της ελευθερίας” που είναι η αγάπη (Ιακ.α:25, β:12, Γαλ.ε:13-14). Στο Χριστό έχουμε ελευθερία, αλλά να μη δίνουμε αφορμή στην σάρκα (Γαλ. ε:13, Α’Πετρ.β:16, Ιουδ.4). Ελευθερία δεν σημαίνει να μην έχει κανείς υποχρεώσεις ή περιορισμούς.

Η χάρις του Θεού δεν μας ελευθερώνει από την ευθύνη να εκπληρώνουμε το λόγο Του. Όταν κάποιος αρχίσει να πληρώνει δέκατα από αγάπη αντί από εξαναγκασμό, εκείνος ωρίμασε εν Χριστώ. Σ’ αυτό το θέμα, αποφοίτησε από το Νόμο στη χάρη, από παιδί σε ενήλικα, από το Μωυσή στο Χριστό. Κατάλαβε ότι ο νόμος της ελευθερίας δεν τον “απαλλάσσει” από το να είναι δίκαιος προς το Θεό σχετικά με τα χρήματα.

Ο Θεός δεν μας έχει δώσει χάρη για να ενεργούμε ανεύθυνα ή να μας δικαιολογεί από το να δίνουμε στο έργο Του. Κάποιος που δεν δίνει από τα οικονομικά του στο Θεό δεν χρησιμοποιεί τη χάρη του Θεού σωστά. Κρύβεται πίσω από την χάρη για να κρύψει την αγάπη του για τα χρήματα.

Δεν θα λείψουν ποτέ οι σαρκικοί άνθρωποι που ψάχνουν τρόπους να μην πληρώνουν δέκατα. Εκείνοι που αντιτίθενται στην ιδέα του 10% δεν έχουν ξεπεράσει ποτέ την αγάπη τους για τα χρήματα δεν έχουν μάθει ποτέ να αγαπούν το Θεό, την εκκλησία, ή τους εργάτες της.

Μια από τις μεγαλύτερες διαφορές μεταξύ του Νόμου του Μωυσή και του νόμου του Χριστού είναι τα μέσα, όχι ο σκοπός. Ο σκοπός είναι ο ίδιος (να υπακούμε στο θέλημα του Θεού). Αυτό που έχει αλλάξει είναι η μέθοδος που χρησιμοποιεί ο Θεός για να παράγει την καλή του διάθεση σε μας. Ο Νόμος γράφτηκε σε πέτρινες πλάκες αλλά οι νόμοι του Θεού τώρα είναι γραμμένοι στις καρδιές των πιστών (Ιερ.λα:33). Ο νόμος είχε τη δύναμή του στο γράμμα, η χάρις έχει την ισχύ της στο πνεύμα (Β’ Κορ.γ:6).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ