ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ
ΣΚΗΝΗΣ
Ι. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ (Έξ.λ:11-15)
Το θεμέλιο της σκηνής ήταν από ασήμι, καθώς
αποτελείτο από 100 ασημένια υποβάσια. Δύο βρισκόταν κάτω από κάθε μία από τις
48 σανίδες και 4 κάτω από τις κολόνες του καταπετάσματος. Κάθε υποβάσιο ζύγιζε
ένα τάλαντο ή περίπου 45 κιλά (Έξοδ.λη:27). Αυτά τα ασημένια υποβάσια φτιάχτηκαν
από τα χρήματα της απολύτρωσης που κάθε άνδρας πάνω από 20 χρονών έδωσε σαν
λύτρα για την ψυχή του. Ο τιμή που ο καθένας πλήρωσε ήταν μισό σέκελ.
ΙΙ. ΤΥΠΟΙ
Εφόσον ο Κύριος καθόρισε αυτό το φόρο σαν «λύτρον
δια την ψυχήν των» (Έξ.λ:12), τα ασημένια υποβάσια συμβολίζουν την τιμή των
λύτρων που ο Κύριος Ιησούς πλήρωσε για τις ψυχές των ανθρώπων. Κι εμείς,
αγοραστήκαμε με κάποια τιμή (Α’ Κορ.ς:20), αλλά όχι με χρυσάφι και ασήμι, αλλά
με το τίμιο αίμα του Ιησού Χριστού (Α’ Πέτρ.α:18-19).
Τα χρήματα του εξιλασμού (αργύριο)
χρησιμοποιήθηκαν σαν το θεμέλιο της σκηνής του Μαρτυρίου, δείχνοντας μ’ αυτό
τον τρόπο ότι η εξιλέωση του Χριστού δια του θανάτου της ταφής και της
ανάστασης, είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομείται ο χριστιανισμός. Αν
αυτό είναι αλήθεια, τότε κάποιες μοντέρνες ιδέες, μολονότι μπορεί να
ονομάζονται θρησκεία, δεν μπορεί να θεωρηθούν χριστιανικές γιατί τους λείπουν
οι θεμελιακές αρχές πάνω στις οποίες εμείς βασίζουμε τη σωτηρία μας. Οι σανίδες
που ήταν καλυμμένες με χρυσάφι, ποτέ δεν θα μπορούσαν να σταθούν, αν δεν ήταν
στερεά χωμένες στο ασημένιο θεμέλιο. Η αγνότητα και η καθαρότητα του Ιησού,
όπως συμβολίζεται στο ξύλο της ακακίας, από μόνη της, δεν μπορούσε ποτέ να ολοκληρώσει
τη σωτηρία. Αν ο Χριστός ερχόταν στο κόσμο απλά για να φανερώσει την
αναμαρτησία Του, τότε το χάσμα ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο θα μεγάλωνε
ακόμα πιο πολύ. Όμως δεν ήρθε γι’ αυτό, αλλά για να πεθάνει (Ιωάν.ι:17,18 Εβρ.β:9). Ούτε τα θαύματα που έκανε και τα
οποία αποδείκνυαν τη θεότητά Του, δεν μπορούσαν να σώσουν ανθρώπινες ψυχές. Το
να κηρύττει κανείς το Χριστό απλά σαν παράδειγμα προς μίμηση, στερεί τον
άνθρωπο από το σχέδιο της σωτηρίας και τη δύναμη με την οποία μπορεί να Τον
ακολουθήσει.
Όπως αυτά τα χρήματα δεν προήλθαν από
πουθενά αλλού παρά από τον καθένα Ισραηλίτη χωριστά, κατά τον ίδιο τρόπο η
σωτηρία είναι προσωπική υπόθεση του καθένα (Ρωμ.ι:9 Ματθ.ις:26). Ο Παύλος είπε στους πιστούς
στους Φιλίππους: «…μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν»
(Φιλιπ.β:12). Στην πραγματικότητα «πώς ημείς θέλομεν εκφύγει εάν αμελήσωμεν
τόσον μεγάλην σωτηρίαν ήτις αρχίσασα να λαλήται δια τού Κυρίου εβεβαιώθη εις
ημάς υπό των ακουσάντων» (Εβρ.β:3).
Ο πλούσιος και ο φτωχός, εξαγοραζόταν με το
ίδιο ποσό. Στην Έξ.λ:15 διαβάζουμε: «Ο πλούσιος δεν θέλει δώσει πλειότερον
και ο πτωχός δεν θέλει δώσει ολιγώτερον ημίσεος σίκλου όταν δίδωσι την
προσφοράν εις τον Κύριον δια να κάμωσιν εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών υμών». Και
ο πλόυσιος και ο φτωχός, σώζονται με το ίδιο σχέδιο σωτηρίας και πρέπει να
ταπεινωθούν το ίδιο.
Αν κάποιος αρνιόταν να πληρώσει τα λύτρα
της εξαγοράς, γινόταν αντικείμενο θείας κρίσης. Στην Έξ.λ:12 ο Θεός είπε στο
Μωυσή να μαζέψει τα λύτρα απ’ τον καθένα: «Όταν λαμβάνης το κεφάλαιον των
υιών Ισραήλ κατά την απαρίθμησιν αυτών τότε θέλουσι δώσει πάς άνθρωπος λύτρον
δια την ψυχήν αυτού προς τον Κύριον όταν απαριθμής αυτούς δια να μη επέλθη
πληγή επ’ αυτούς όταν απαριθμής αυτούς». Ο καθένας που αρνείται να
αναγνωρίσει το αίμα σαν την μόνη ελπίδα σωτηρίας, γίνεται αντικείμενος της
κρίσης του Θεού, που είναι ο δεύτερος θάνατος. Ο ηθικά καλός πλήρωσε την ίδια
τιμή με τον φοβερά κακό. Όσοι έχουν ζήσει μια ήσυχη καλή ζωή, έχουν ανάγκη το
αίμα του Χριστού το ίδιο μ’ αυτούς που δεν έζησαν έτσι.
