Η κρίση είναι αναπόσπαστο μέρος της Βιβλικής διδασκαλίας. Όλοι οι άνθρωποι θα κληθούν για να κριθούν, να δώσουν δηλαδή λογαριασμό των πράξεών τους όσο έζησαν πάνω στη γη.
Β' Τιμ.δ:8 Α' Πέτρ.δ:17-19 Ζαχ.ιδ:1-9 Εβρ.θ:23-28
Αποκ.κ:11-15 Ρωμ.β:14-16 Ψαλμ.ν:1-23 Β' Κορ.ε:9-15
Εκκλ.ιβ:14 Πράξ.ιζ:30-31 Α' Κορ.ια:31-32
Η κρίση είναι αναπόσπαστο μέρος της Βιβλικής διδασκαλίας. Την πρώτη φορά που αναφέρεται η λέξη κρίση στη Γραφή, αποδίδεται στο Θεό. Ο Αβραάμ ρώτησε: «ο κρίνων πάσαν τήν γήν δέν θέλει κάμει κρίσιν»; (Γέν.ιη:25).
Ο Θεός είναι Κριτής πάνω σ' όλη τη γη. Είναι Αυτός που καθορίζει τι είναι σωστό και τι είναι λάθος και μπορεί να κρίνει τη ζωή μας.
Κρίση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η πράξη κατά την οποία ο κριτής αποφασίζει για αμφισβητούμενο πράγμα, θεσπίζει ποινή ή διατάσει την τιμωρία. Όλοι θα απολογηθούμε μπροστά στο Θεό για τον τρόπο που ζούμε. 'Ο,τι κάνουμε, λέμε ή σκεφτόμαστε είναι αντικείμενο της κρίσης Του.
Είναι απόλυτα σίγουρο ότι όλοι θα κριθούμε μια μέρα. Μπορεί άνθρωποι να πεθαίνουν καθημερινά, αλλά ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Μετά το θάνατο, ακολουθεί κρίση «Καί καθώς είναι αποφασισμένον εις τούς ανθρώπους άπαξ νά αποθάνωσι, μετά δέ τούτο είναι κρίσις» (Εβρ.θ:27).
Η κρίση του Θεού είναι αναπόφευκτη. Κανένας άνθρωπος που έζησε πάνω στη γη δεν μπορεί να ακυρώσει αυτό το ραντεβού με την κρίση του Θεού, όπως δεν μπορεί να αποφύγει το θάνατο.
Στην κρίση του Θεού, κάθε ασυγχώρητη αμαρτία θα είναι ένα αποδεικτικό στοιχείο. Κατανοώντας αυτό, ο απόστολος Παύλος έγραψε για τη μέρα που ο Θεός θα κρίνει τα κρυπτά των ανθρώπων «εν τή ημέρα ότε θέλει κρίνει ο Θεός τά κρυπτά τών ανθρώπων διά τού Ιησού Χριστού κατά τό ευαγγέλιόν μου» (Ρωμ.β:16).
«Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν πάν έργον καί πάν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν» (Εκκλ.ιβ:14).
Αυτή η κρίση θα αποδοθεί από τον Ιησού Χριστό: «διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει νά κρίνη τήν οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τόν οποίον διώρισε, καί έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξ.ιζ:31).
Το σημείο αναφοράς που θα χρησιμοποιήσει ο Ιησούς για να κρίνει την οικουμένη, θα είναι ο λόγος Του. Το τι έχουν κάνει οι άνθρωποι με το λόγο Του, θα καθορίσει τις ποινές που θα επιβληθούν. Η ερώτηση που θα πρέπει να απαντήσουν οι άνθρωποι δεν θα είναι: «Τι πιστεύεις σχετικά με τον Ιησού;», αλλά «Τι έκανες με τον Ιησού;». Το τι έκανες μαζί Του στη ζωή, θα κρίνει το τι θα κάνει Αυτός μαζί σου στην κρίση. Η αποδοχή ή η απόρριψη Του θα είναι η βάση της κρίσης.
ΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
Υπάρχει η τάση να δίνουμε έμφαση στο έλεος του Θεού και να παραβλέπουμε την οργή Του. Ψάλλουμε: «Πόσο καλός είναι ο Θεός....» αλλά ποτέ δεν ψάλλουμε: «Πόσο δίκαιος είναι ο Θεός....». Παρόλα αυτά, είναι ιστορικά ολοφάνερο από τις περιπτώσεις που ο Θεός ασχολήθηκε με το ανθρώπινο γένος, ότι ο δίκαιος χαρακτήρας Του αξίωνε πάντα δικαιοσύνη. Δεν ανέχεται επ' αόριστον την αμαρτία, χωρίς να κάνει δικαιοσύνη. Πάντοτε κρίνει την αμαρτία και τιμωρεί τον αμαρτωλό. Στην Π.Δ. έχουμε κάποιες αναφορές κρίσεων του Θεού:
Α. Η κρίση του κατακλυσμού.
Ήταν το αποτέλεσμα της παρατεταμένης κακίας και διαστροφής που επικρατούσε. Όταν ήρθε ο καιρός, ο Θεός αποφάσισε να θανατώσει τους κατοίκους της γης με νερό.
Με εξαίρεση 8 άτομα, όλοι οι άνθρωποι πάνω στο πρόσωπο της γης θανατώθηκαν από τα ασυγκράτητα νερά που κάλυψαν όλη την επιφάνεια της γης για πάνω από ένα χρόνο.
Ο Θεός έδειξε έλεος και γλίτωσε το Νώε με την οικογένειά του, οδηγώντας τον να φτιάξει την κιβωτό. Καθώς έφτιαχνε την κιβωτό, ο Νώε προειδοποιούσε τους ανθρώπους για τον επικείμενο αφανισμό. Δυστυχώς, κανείς δεν μπήκε στην κιβωτό κι έτσι «απωλέσθησαν άπαντες».
Β. Η κρίση στον πύργο της Βαβέλ.
Εδώ, η κρίση του Θεού έγινε με διαφορετικό τρόπο. Οι άνθρωποι αποφάσισαν να χτίσουν ένα ψηλό πύργο, αντίθετα με το θέλημα του Θεού. Ήταν απόγονοι της οικογένειας του Νώε και θυμόταν τον κατακλυσμό. Ένας απ' τους λόγους της κατασκευής του πύργου, ήταν ότι ήθελαν να αποφύγουν παρόμοια συμφορά. Όμως, ο Θεός δεν ήθελε ν' αναζητούν ασφάλεια μακριά Του, με τη δική τους εξυπνάδα. Έτσι, μπέρδεψε τις γλώσσες τους κι από τότε ποτέ πλέον οι άνθρωποι δεν μίλησαν όλοι την ίδια γλώσσα. Το εμπόδιο της γλώσσας έφερε σύγχυση. Αυτοί που έχτιζαν τον πύργο δεν μπορούσαν πια να καταλάβουν ο ένας τον άλλο, με αποτέλεσμα να σταματήσει το οικοδόμημα.
Οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε ομάδες, ανάλογα τη γλώσσα που μιλούσαν και σκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη της γης για να ζήσουν.
Γ. Η κρίση των Σοδόμων και Γομόρων
Η κρίση έπεσε πάνω σ' αυτές τις δύο πόλεις, όταν ο Θεός αποφάσισε να μην ανεχτεί άλλο τη σεξουαλική τους διαστροφή.
Για πολλά χρόνια επιδιδόταν στην ομοφυλοφιλία αχαλίνωτα και ο Θεός το υπέμενε, μέχρι που έστειλε φωτιά και θειάφι και κατέστρεψε τις πόλεις. Όλοι οι κάτοικοι σκοτώθηκαν εκτός από το Λώτ και τις δύο κόρες του.
Δ. Η κρίση της Αιγύπτου και του Φαραώ.
Η κρίση ήρθε πάνω στη γη της Αιγύπτου με τη μορφή πληγών, όταν ο Φαραώ αρνήθηκε να ελευθερώσει τους Εβραίους από τη σκλαβιά. οι πληγές ξεκίνησαν με το να γίνουν τα νερά της χώρας αίμα και τελείωσαν με το θάνατο των πρωτοτόκων σε κάθε σπίτι που δεν είχε το αίμα του αμνού στους παραστάτες της πόρτας. Σαν επιστέγασμα, ο στρατός της χώρας πνίγηκε στην Ερυθρά θάλασσα.
Ε. Κρίση σε κράτη (Ισραήλ).
Ένας λόγος που ο Θεός είχε πει στους Ισραηλίτες να υπακούσουν ακριβώς τις εντολές Του σχετικά με την κατάκτηση της γης Χαναάν, ήταν ότι μ' αυτό τον τρόπο θα έκρινε την κακία των κατοίκων της.
Επανειλημμένα ο Θεός διέταξε τους Ισραηλίτες βασιλιάδες να σκοτώσουν ανθρώπους εξαιτίας της αμαρτίας τους.
Ήρθε ο καιρός να κριθεί και το έθνος Ισραήλ από το Θεό. Στην αρχή κατακτήθηκαν οι 10 βόρειες φυλές από τους Ασσύριους κι έχασαν τη γη τους. Όπως συνηθιζόταν τότε, τα κατακτημένα κράτη αφομοιώνονταν από τους κατακτητές, όπως έγινε και με τον Ισραήλ με αποτέλεσμα να χάσει την εθνική του ταυτότητα.
Το νότιο βασίλειο, γνωστό σαν Ιούδας, δεν διδάχτηκε απ' όσα συνέβησαν στο βόρειο βασίλειο. Απέτυχαν κι αυτοί να συμμορφωθούν με τις εντολές του Θεού. Η δική τους κρίση ήρθε από τους Βαβυλώνιους που κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ και πήραν πολλούς απ' τους κατοίκους της αιχμάλωτους για 70 χρόνια. Μετά την περίοδο αυτή, μικρές ομάδες κατάφεραν να επιστρέψουν στη χώρα τους, χωρίς όμως να μπορέσουν να ανακτήσουν την παλιά τους δόξα σαν έθνος.
Ζ. 'Αλλες κρίσεις.
Συνεχίζοντας ο Θεός να κρίνει τον Ισραήλ σαν έθνος, τιμώρησε ιδιαίτερα κάποια άτομα για την πλανεμένη συμπεριφορά τους.
Όταν ο βασιλιάς Σαούλ δεν σεβάστηκε το Θεό, προσφέροντας θυσία που κανονικά έπρεπε να προσφέρει ο προφήτης Σαμουήλ, ο Θεός δυσαρεστήθηκε. Ο βασιλιάς και ο γιος του σφάχτηκαν στη μάχη και το έθνος ενώθηκε αργότερα κάτω από το Δαβίδ.
Αφού έγινε βασιλιάς ο Δαβίδ, διέπραξε μοιχεία με τη Βηθσαβεέ με αποτέλεσμα το παιδί που συνελήφθη να πεθάνει στη γέννα. Από τότε, το έθνος και το σπίτι του Δαβίδ υπέφεραν από επαναστάσεις και διαμάχες.
Η υπόθαλψη της αμαρτίας δεν είναι αγάπη. Προσβάλουμε τον 'Αγιο Θεό εκμεταλλευόμενοι την εξουσία που μας έδωσε για ίδιο όφελος.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ολόκληρη η Π.Δ. δικαιώνει τα λόγια του Σολομώντα: «Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν πάν έργον καί πάν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν» (Εκκλ.ιβ:14).
Δεν είναι ευχάριστο να σκεφτόμαστε το Θεό σαν Κριτή. Το μυαλό μας πιο εύκολα Τον φαντάζεται σαν ένα ήσυχο παππού που παραβλέπει τις κακές πράξεις μας μ' ένα στεναγμό συγκατάνευσης. Όμως, ο Θεός είναι δίκαιος. Η δικαιοσύνη Του απαιτεί την εξαγγελία και την εκτέλεση της κρίσης από τον ίδιο κατά της αμαρτίας. Όταν καταπατούνται οι νόμοι Του, απαιτείται ποινή και αναγκαστική κρίση.
Ο Θεός είναι ο τελικός και αμετακίνητος κριτής, όχι μόνο χρονικά, αλλά και όσο αφορά στην απόφαση του αιώνιου προορισμού κάθε ψυχής.
Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Η κρίση του Θεού κατά της αμαρτίας, έλαβε χώρα με το θάνατο του Χριστού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Ο θάνατός Του, ήταν το αποτέλεσμα της θείας κρίσης που ικανοποίησε τη δικαιοσύνη του Θεού. Όταν κοιτάξουμε στο σταυρό, μπορούμε να δούμε πως βλέπει ο Θεός την αμαρτία.
Α. Η αμαρτία ξεσκεπάζεται.
Όταν σταυρώθηκε ο Χριστός, αποκαλύφθηκε η κακία των καρδιών αυτών που είχαν συνωμοτήσει για το θάνατό Του. Φάνηκε ότι ο άνθρωπος είχε αρνηθεί ολοκληρωτικά το Θεό. Μόνο κακοήθεις άνθρωποι θα μπορούσαν να σταυρώσουν κάποιον που έζησε μια ζωή γεμάτη αγάπη, όπως αυτή του Ιησού Χριστού.
Οι Ρωμαίοι στρατιώτες που βρισκόταν κάτω από το σταυρό, παρακολουθούσαν αδιάφοροι το πάθος του Κυρίου. Οι Εβραίοι αξιωματούχοι που συνέλαβαν την ιδέα της σκευωρίας, Του εκσφενδόνιζαν κοροϊδευτικά λόγια που είπε, προκαλώντας Τον να κατέβει από το σταυρό για να ανεγείρει το ναό που έλεγε.
Ακόμα κι ένας από τους ληστές, φανέρωσε το εγωιστικό του ενδιαφέρον στο πλήρες, όταν ζήτησε από τον Ιησού ν' αποδείξει ότι ήταν Αυτός που έλεγε, ελευθερώνοντάς τους από το σταυρό. Ζητούσε σωτηρία από τους πόνους αντί να ζητήσει σωτηρία από την αμαρτία.
Β. Η ποινή της κρίσης.
Η συγχώρεση των αμαρτιών που έχει διαπράξει ο άνθρωπος, ισχύει μόνο στο αίμα που χύθηκε από τον Ιησού στο σταυρό. Ο Ιησούς έδωσε τη ζωή του για μας πάνω στο σταυρό. Δίκαια ο Θεός έχει θεσπίσει σαν μισθό της αμαρτίας το θάνατο, αλλά ο Ιησούς πεθαίνοντας στη θέση μας, ανέλαβε την ευθύνη των αμαρτιών μας πληρώνοντας την ποινή. Κρίθηκε Αυτός για μας. «Επειδή καί ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τάς αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ τών αδίκων, διά νά φέρη ημάς πρός τόν Θεόν, θανατωθείς μέν κατά τήν σάρκα, ζωοποιηθείς δέ διά τού πνεύματος» (Α' Πέτρ.γ:18).
Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ
Μια κρίση που συχνά παραμελείται, είναι η αυτοκριτική του πιστού. Μια άλλη κρίση που η εκκλησία έχει αποτύχει να εκπληρώσει ακριβώς, είναι η κρίση που πρέπει να κάνει στα μέλη που αμαρτάνουν. Και οι δύο αυτές κρίσεις είναι επιτακτικές, αν θέλουμε να εκφύγουμε τη μελλοντική κρίση του Θεού.
Α. Αυτοκριτική.
Ο Παύλος μας λέει τον τρόπο που μπορούμε ν' αποφύγουμε την ερχόμενη οργή του Θεού, κρίνοντας τώρα τη ζωή μας: «Διότι εάν διεκρίνομεν έαυτούς, δέν ηθέλομεν κρίνεσθαι» (Α' Κορ.ια:31).
Οι Χριστιανοί έχουμε το προνόμιο της πνευματικής αυτοκριτικής που μας βοηθά να ξέρουμε πως πρέπει να ζούμε. Είναι πολύ εύκολο να μιλάμε για τις αμαρτίες των άλλων και να τους κρίνουμε, αλλά ο Θεός θέλει να εξετάζει ο καθένας την προσωπική του ζωή.
Θα πρέπει συχνά να στεκόμαστε μπροστά σ' ένα καθρέπτη και να αναρωτιόμαστε κατά πόσο το άτομο που βλέπουμε διοικείται από τον Ιησού Χριστό ή τον εαυτό του.
Μέσα μας υπάρχουν δύο φύσεις. Ο παλαιός (σαρκικός) άνθρωπος, εμείς, και η νέα φύση, η ζωή του Θεού που πήραμε καθώς σωθήκαμε.
Θα πρέπει να σκεφτόμαστε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να φέρνουμε κάθε τι που ανήκει στον παλαιό, σαρκικό άνθρωπο μπροστά στο δικαστήριο για να καταδικαστεί. Το Πνεύμα του Θεού μέσα μας θα κάθεται στην έδρα του δικαστή και θα συμμαρτυρεί στις σωστές αποφάσεις που θα παίρνουμε.
Είμαστε από τη φύση μας αμαρτωλοί. Το διαλέξαμε οι ίδιοι να είμαστε αμαρτωλοί. Όταν αμαρτάνουμε, δεν πρέπει να δικαιολογούμε την αμαρτία μας σαν αδυναμία του χαρακτήρα μας. Δεν πρέπει να παρακάμπτουμε την ευθύνη μας λέγοντας: «Εγώ αυτός είμαι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Μπορούμε να κάνουμε κάτι. Μπορούμε να κρίνουμε τις αμαρτίες μας σαν πράξεις ανυπακοής προς το Θεό και να μετανοήσουμε.
Αναπτύσσοντας την ποιότητα της αυτοκριτικής μας, δεν θα γίνουμε απλά πιο ευαίσθητοι με τις αμαρτίες που έχουμε κάνει, αλλά θα απέχουμε απ' αυτές, αναλογιζόμενοι την ενδεχόμενη ζημιά.
Λέγεται, ότι ένας άνθρωπος καθόταν κάποτε σε μια αναπηρική καρέκλα στο πεζοδρόμιο μιας μικρής πόλης. Κάθε μέρα βρισκόταν στο ίδιο σημείο, χαιρετώντας τους περαστικούς. Με μια φιλική διάθεση απευθυνόταν στους ξένους, λέγοντας: «Ξένε, είσαι καλός στα μαθηματικά»; 'Ασχετα με τι του απαντούσαν, αυτός συνέχιζε: «Πρόσεξε αυτή την εξίσωση: απ' τη μια μεριά έχουμε 15 λεπτά ικανοποίησης με μια κακόφημη κοπέλα κι απ' την άλλη 22 χρόνια αρρώστιας, καθηλωμένος πάνω σε μια αναπηρική καρέκλα. Πες μου τώρα, είναι αυτά τα δύο ίσα; 'Αξιζε τον κόπο;»
Όταν κρίνουμε τους εαυτούς μας, μαθαίνουμε ότι η αμαρτία στοιχίζει ακριβά, δεν αξίζει να την πληρώσουμε τόσο πολύ.
Β. Η κρίση της εκκλησίας.
Επειδή ο κόσμος γύρω μας δείχνει τέτοια ανοχή για το κακό, είναι εύκολο και κάποιος Χριστιανός να αποδεχτεί κάποια αμαρτία στον εαυτό του ή σε άλλους χωρίς να την κρίνει.
Η Γραφή μας προειδοποιεί όταν πρόκειται να κρίνουμε άλλους, ότι θα πρέπει πρώτα να βγάλουμε το δοκάρι από το μάτι μας πριν προσπαθήσουμε να βγάλουμε την ακίδα από το μάτι του αδελφού μας.
Επειδή κανείς Χριστιανός δεν αποδέχεται ότι είναι τέλειος, γίνεται απρόθυμος να κρίνει άλλους.
Μπορούμε ακόμα να υιοθετήσουμε τη θέση του «κανείς δεν είναι τέλειος» κι ότι ο μόνος που μπορεί να κρίνει δίκαια είναι ο Θεός.
Υπάρχει όμως καιρός και περιπτώσεις, που η εκκλησία σαν ενότητα καλείται να κρίνει γεγονότα για το καλό της Βασιλείας του Θεού. Αυτή η κρίση μπορεί να καταλήξει σε τιμωρία, όπως για παράδειγμα, να αποκοπεί το κρινόμενο άτομο από την κοινωνία των αγίων.
Ένα μέλος της εκκλησίας της Κορίνθου, είχε απ' ότι διαβάζουμε ερωτική σχέση με τη μητριά του. Όταν ο απόστολος Παύλος πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό, είπε στην εκκλησία ότι είναι ανεπίτρεπτο να ανέχονται τέτοια ανηθικότητα. Είχαν καθήκον να σταματήσουν να έχουν κοινωνία με το συγκεκριμένο άτομο. Έπρεπε ν' αρνούνται να το κάνουν παρέα και να του απαγορεύουν να συμμετάσχει στις συνάξεις τους (Α' Κορ.ε).
Αυτή η αυστηρή παιδεία, δεν έπρεπε βέβαια να γίνει με κακία. Το ζητούμενο δεν ήταν να τιμωρηθεί απλά αυτός ο άνθρωπος, αλλά να αποτραπούν και να προληφθούν χειρότερες αμαρτίες μέσα στην εκκλησία, να προστατευθεί από την αύξηση της διαφθοράς και να κρατηθεί το κύρος της εκκλησίας στον κόσμο.
Ο Θεός είναι 'Αγιος και ο μόνος τρόπος να το αποδείξουμε ζωντανά, είναι να επιδείξουμε αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό στη ζωή μας. Το να είμαστε χαλαροί απέναντι σε μέλη που ανοικτά ντροπιάζουν την υπόθεση του Χριστού, αποδυναμώνει την επιρροή που πρέπει να έχει η εκκλησία και δυσφημεί το μήνυμά της.
ΟΙ ΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ
Υπάρχουν διαφορετικές κρίσεις για τους Χριστιανούς και τους αμαρτωλούς, κατά τις οποίες όλοι θα σταθούν μπροστά στο Θεό.
Α. Οι άγιοι στην Αρπαγή
Κανένας Χριστιανός που θα αρπαχτεί δεν πρόκειται να σταθεί μπροστά στο Θεό για να κριθεί για τις αμαρτίες του (Ιωάν.ε:24 Ρωμ.η:1). Το γεγονός ότι κάποιος αρπάζεται, σημαίνει ότι ήταν άξιος και η αρπαγή είναι το βραβείο του.
Οι αμαρτίες μας έχουν ήδη κριθεί πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Η κρίση έπεσε πάνω στον Ιησού αντί να πέσει πάνω μας. Τιμωρήθηκε αυτός για μας.
«διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού» (Β' Κορ.ε:21).
Το γεγονός ότι έχουμε εκφύγει τη μέλλουσα κρίση των αμαρτωλών, δεν μας απαλλάσσει από τους αυστηρούς ελέγχους του Θεού. Δύο φορές στην Καινή Διαθήκη ο Παύλος έγραψε για την τελική κρίση των χριστιανών σ' ένα τόπο που ονομάζεται «Βήμα του Χριστού» (Ρωμ.ιδ:10 Β' Κορ.ε:10).
Το βήμα, στην αρχαία Ελλάδα, ήταν μια πλατφόρμα όπου στεκόταν κάποιος αξιωματούχος για να απονείμει τα στεφάνια στους νικητές αθλητές. Το ίδιο θα συμβεί, όταν ο Κύριος επιστρέψει για μας.
«Και ιδού, έρχομαι ταχέως, και ο μισθός μου είναι μετ' εμού, διά να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει είσθαι το έργον αυτού» (Αποκ.κβ:12).
Αυτό το γεγονός συνηθίζεται να ονομάζεται: Αρπαγή της εκκλησίας.
Μια άλλη ένδειξη ότι «το βήμα του Χριστού» θ' ακολουθήσει αμέσως μετά την Αρπαγή, βρίσκεται στην Α' Θες.δ:17
«έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου».
Η έκφραση «εις απάντησιν του Κυρίου» σημαίνει μια προγραμματισμένη συνάντηση. Στον αέρα, πριν μπούμε στον ουρανό, θα έχουμε μια συνάντηση με τον Κύριο. Η κρίση θα είναι το πρώτο θέμα στην ατζέντα Του.
Η βάση αυτής της κρίσης, θα είναι η ποιότητα της ζωής που ζήσαμε στη γη. Αυτό θα καθορίσει το μέγεθος το βραβείο.
Στο βήμα του Χριστού, ο καθένας μας θα σταθεί μπροστά στο Θεό. Αν είχαμε επενδύσει τη ζωή μας στη Βασιλεία Του, αυτή η στιγμή θα είναι η ώρα της μεγάλης ανταμοιβής. Το μέρισμα θα είναι αιώνιο.
Β. Η κρίση του μεγάλου Λευκού Θρόνου
Η τελική κρίση του ανθρώπινου γένους θα είναι αυτή του μεγάλου Λευκού Θρόνου.
«Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν και τον καθήμενον επ' αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός, και δεν ευρέθη τόπος δι' αυτά. Και είδον τους νεκρούς, μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός» (Αποκ.κ:11-15).
Αυτό είναι το τελευταίο κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας. Το σκηνικό ονομάζεται «Θρόνος λευκός μέγας». Ο θρόνος ονομάζεται «μέγας» εξαιτίας του μεγαλείου της κρίσης και της επιβλητικότητας του γεγονότος. Η λέξη «λευκός» αναφέρεται στην καθαρότητα και τον άγιο χαρακτήρα του Κριτή. Η λέξη «θρόνος» έχει να κάνει με μεγαλειότητα, εξοχότητα κα εξουσία. Δεν θα είναι θρόνος από τον οποίο ο βασιλιάς βασιλεύει, αλλά από τον οποίο ο κριτής προφέρει καταδίκη.
Όταν στηθεί ο Μέγας Λευκός Θρόνος, ο ουρανός και η γη θα φύγουν και δεν θα βρεθεί τόπος γι' αυτά (Αποκ.κ:11). Η Γη που ξέρουμε και η ατμόσφαιρα που βλέπουμε από πάνω μας θα εξαφανιστούν. Η γη έγινε το θέατρο της αμαρτίας.
Ο Κριτής θα είναι ο Ιησούς (Ιωάν.ε:22). Όλοι οι λογαριασμοί θα τακτοποιηθούν απ' Αυτόν. Κάποτε στάθηκε μπροστά στον Πιλάτο και καταδικάστηκε. Σ' αυτή την περίπτωση είναι Αυτός ο δικαστής και δεν θα καταδικάσει μόνο τον Πιλάτο, αλλά όλους όσους δεν Τον δέχτηκαν.
Απ' τον καιρό του Κάιν μέχρι το τέλος της Χιλιετηρίδας που κάποιοι ακολουθούν το Σατανά, τα μνήματα των ανά τους αιώνες αμαρτωλών θ' ανοιχτούν. Η ψυχή και το σώμα που είχαν χωρίσει με το θάνατο θα ενωθούν πάλι. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα αναστηθούν, απλά θα μεταφερθούν από τον τόπο των νεκρών.
Αυτή η κρίση δεν είναι για τους πιστούς. Δεν είναι αυτή η ώρα που αποφασίζεται αν κάποιος θα πάει στον Παράδεισο ή στην κόλαση. Είναι η ώρα που ο Θεός θα φέρει σε αντιπαράσταση τους αμαρτωλούς με τις αμαρτίες τους και θα τους επιβάλει αιώνια τιμωρία.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν απορρίψει τον Ιησού Χριστό και τώρα Αυτός τους καταδικάζει για τις αποφάσεις τους. Αυτή είναι η τελική κρίση, δεν υπάρχει περίπτωση έφεσης.
Κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης θ' ανοιχτεί ένα βιβλίο στο οποίο είναι καταγεγραμμένα τα πάντα από τη ζωή του καθένα. Όπως οι μυστικές υπηρεσίες κρατάνε φακέλους για τη ζωή του καθένα, το ίδιο κι ο Θεός έχει ένα φάκελο για τη ζωή του καθένα. Όσοι δεν υπακούσουν το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, θ' αντιμετωπίσουν αυτό τον φάκελο στο Μέγα Λευκό Θρόνο.
Το βιβλίο της ζωής θ' ανοιχτεί. Όταν διαβάσουμε Εξ.λβ:33, Δευτ.κε:19, Ψαλμ.θ:5, Ψαλμ.ξθ:28 θα καταλάβουμε ότι το όνομα του καθένα που έχει ζήσει πάνω στη Γη είναι γραμμένο στο βιβλίο της ζωής. Ζώντας όμως μια ζωή αμαρτίας, το όνομα σβήνεται από το βιβλίο. Κανείς απ' όσους θα κριθούν στο Λευκό θρόνο δεν θα βρει τ' όνομά του στο βιβλίο της ζωής.
Θα υπάρξουν βαθμίδες τιμωρίας. Για κάποιους θα είναι πιο υποφερτή από κάποιους άλλους, αλλά όλοι θα ριχτούν στη λίμνη του πυρός. Αυτή είναι η Βιβλική περιγραφή του τόπου του αιώνιου βασανισμού.
Γ. 'Αλλες κρίσεις
Εκτός από την κρίση του Βήματος του Χριστού και του Μέγα Λευκού Θρόνου, ο λόγος του Θεού αναφέρεται και στην κρίση των εκπεσόντων αγγέλων, του Σατανά, του Αντίχριστου, του ψευδοπροφήτη και των Εθνικών που επέζησαν στη Χιλιετηρίδα.
Ο χρόνος και ο τόπος δεν μας επιτρέπει μια λεπτομερή εξέταση αυτών των κρίσεων, αλλά κάθε κακό πλάσμα που αντιστάθηκε στην αγάπη του Θεού, αργά ή γρήγορα θα Τον αντιμετωπίσει για να κριθούν οι αποφάσεις του. Κανείς δεν πρόκειται να γλυτώσει.
Συμπέρασμα
Πολλές φορές μπορεί να μη βλέπουμε να γίνεται κρίση, αλλά ξέρουμε ότι έρχεται η ώρα που θα γίνει. Η συνείδηση κάθε ανθρώπου κράζει όταν κάτι είναι κακό να σταματήσει κι όταν είναι καλό να συνεχιστεί.
Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη μας βεβαιώνουν ότι η κρίση του Θεού είναι πιο σίγουρη από την ανατολή του ήλιου αύριο. Η εκδίκηση ενάντια στο κακό είναι τόσο σίγουρη όσο και η ευλογία Του για το δίκαιο. Ο Νόμος του Θεού θα εκτελεστεί.
