Η φράση αυτή
συνεχίζει να αναφέρεται στο Λόγο, πριν γίνει σάρκα, πριν πάρει ανθρωπινή
υπόσταση. Άρα αναφέρεται στον ενδιάθετο Λόγο, τον προγνωρισμένο Χριστό μέσα τον
οποίο είναι συγκεφαλαιωμένα τα πάντα.
Ο ενδιάθετος
αυτός Λόγος, το περιεχόμενο του νου του Θεού, ο σκοπός και το θέλημα Του
σχετικά με τη δημιουργία, στην αρχή εκφράστηκε σαν θείο Ρήμα.
Αυτό λέει ο
Ησαΐας στο νε:11, αυτό λέει ο Πέτρος στην δεύτερη επιστολή του (β:5-7) και την
ίδια μαρτυρία μας δίνει ο Παύλος μιλώντας για τη δημιουργία των αιώνων
(Εβρ.α:2).
Στην Εβρ.ια:3 λέει «Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ῥήματι θεοῦ εἰς τὸ μὴ ἐκ
φαινομένων τὸ βλεπόμενον γεγονέναι..»
Στην ίδια
επιστολή ο Παύλος λέει ότι ἐπ' ἐσχάτου τῶν
ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὃν ἔθηκεν κληρονόμον πάντων, δι' οὗ καὶ ἐποίησεν
τοὺς αἰῶνας·(Εβρ.α:2).
Βλέπουμε ότι στο
πρώτο κεφάλαιο μας λέει ότι οι αιώνες έγιναν δια του Υιού, στο ενδέκατο μας
λέει ότι τους έκανε με το Ρήμα. Να λοιπόν η καθαρή ομολογία των Γραφών. Ο Υιός
ταυτίζεται με το Ρήμα του Θεού. Είναι το Ρήμα αυτό της δημιουργίας, της υλικής
αλλά και της πνευματικής, δια του οποίου έγιναν τα πάντα, και τα ορατά και τα
αόρατα.
Όταν λέει «πάντα
δι' αὐτοῦ ἐγένετο» εννοεί δια του λόγου του Πατέρα, που στην προκειμένη
περίπτωση είναι το Ρήμα του Πατέρα. Γι’ αυτό λέει αυτός είπε, και έγεινεν· αυτός προσέταξε, και εστερεώθη (Ψαλ.λγ:9).
Είδαμε όμως ότι το Ρήμα αυτό ταυτίζεται με τον Υιό του Θεού, τον άνθρωπο
Χριστό.
Εβρ.α:3 ὃς
ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καὶ χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι
τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, καθαρισμὸν τῶν ἁμαρτιῶν ποιησάμενος ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς
μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς.
Ο Υιός είναι η
ακτινοβολία της δόξας του Πατέρα και το χνάρι, το αποτύπωμα της υπόστασης του
Πατέρα.
Αν ο Υιός
προϋπήρχε, πρέπει να προϋπήρχε σαν άνθρωπος, γιατί ο Χριστός σαν άνθρωπος είναι
η ακτινοβολία της δόξας και το χνάρι, δηλ. το ορατό αποτύπωμα του αόρατου Θεού,
ή η εικόνα του Θεού του αοράτου.
Ο υποτιθέμενος
«θεός Υιός» δεν είναι η ακτινοβολία της δόξας, αλλά η ίδια η δόξα, η μέρος της
δόξας (1/3). Δεν είναι το αποτύπωμα, αλλά αυτός που αφήνει το αποτύπωμα.
Είναι λοιπόν ο
Χριστός σαν άνθρωπος και όχι ο ανύπαρκτος «θεός Υιός». Σαν άνθρωπος ο Χριστός
είναι ο «χαρατήρ» της ΜΙΑΣ και ΜΟΝΗΣ
υπόστασης του Θεού Πατέρα. Δεν λέει «των υποστάσεων», αλλά τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
