Η
ΡΩΜΗ ΣΕ ΣΟΒΑΡΟ ΚΙΝΔΥΝΟ - ΤΟ
ΣΙΔΕΡΟ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΞΑΣΘΕΝΕΙ
Ο πρώτος μεγάλος διωγμός των χριστιανών έγινε στη Ρώμη, τον
καιρό του σκληρού Νέρωνα, του τελευταίου απ’ τη γενιά του Ιουλίου Καίσαρα, από
το 64 - 68 μ.Χ. Η μισή πόλη καταστράφηκε από μια μεγάλη πυρκαγιά. Οι χριστιανοί
κατηγορήθηκαν ότι έβαλαν τη φωτιά. Χιλιάδες τιμωρήθηκαν με σταυρικό θάνατο,
τους έκαψαν ζωντανούς ή τους έριξαν στα θηρία. Αποκ.β:8-11
Ο Ρωμαϊκός στρατός είχε φέρει στην Ιταλία πολλές χιλιάδες
αιχμαλώτους απ’ τις κατακτημένες επαρχίες. Δούλευαν σκληρά σαν σκλάβοι στα απέραντα
κτήματα των πλουσίων ευγενών. Οι μικροί αγρότες δεν μπορούσαν να συναγωνιστούν
την εργασία των δούλων και τα φτηνά προϊόντα. Άφησαν τα μικρά χωράφια τους και
συνέρευσαν στη Ρώμη και σ’ άλλες μεγάλες πόλεις. Έχασαν την παλιά ρωμαλέα
ανεξαρτησία τους κι εξαρτιόταν απ’ την κυβέρνηση για το φαγητό τους. Οι
πλούσιοι Ρωμαίοι, ζούσαν μέσα σε πολυτελείς και λαίμαργες απολαύσεις.
Οι Ρωμαίοι στρατιώτες κατασκεύασαν υπέροχους δρόμους που ξεκινούσαν
απ’ τη Ρώμη κι έφταναν μέχρι τα πιο απόμακρα μέρη της αυτοκρατορίας. Ο στρατός
κυκλοφορούσε σ’ αυτές τις λεωφόρους και πολεμούσε τους εχθρούς της Ρώμης. Ακόμα
οι έμποροι μετακινιόταν από πόλη σε πόλη. Τα Λατινικά έγιναν γνωστή γλώσσα, και
τα Ρωμαϊκά έθιμα και συνήθειες υιοθετήθηκαν από μακρινές χώρες.
Η ενότητα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας βοήθησε τους πρώτους
χριστιανούς στο να μεταφέρουν το ευαγγέλιο παντού. Ο απόστολος Παύλος ταξίδεψε
πάνω στους Ρωμαϊκούς δρόμους, με Ρωμαϊκά πλοία, ζήτησε προστασία από Ρωμαϊκούς
νόμους και τελικά παραστάθηκε μπροστά στον Καίσαρα. Φυλακίστηκε σε Ρωμαϊκή
φυλακή, τον φρουρούσε Ρωμαίος στρατιώτης, είχε φίλους και άτομα που είχαν
πιστέψει απ’ την αυλή του Καίσαρα (Φιλιπ.δ:22) κι έδωσε τη ζωή του για το
Χριστό στη Ρώμη.
Οι χριστιανοί που δεν γονάτιζαν μπροστά σε ειδωλολατρικούς
θεούς ή δεν λάτρευαν το Ρωμαίο αυτοκράτορα, γινόταν εχθροί της κυβέρνησης.
Αρκετοί σκληροί διωγμοί στοίχισαν τη ζωή σε πολλούς αγίους του Θεού, αλλά
τελικά ο αριθμός και ή πίστη των αδελφών αύξανε. Γιατί να φοβόμαστε τον θάνατο
όταν ο Ιησούς μας έχει υποσχεθεί αιώνια ζωή;
Ματθ.ι:16-31.
Τελικά ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος αναγνώρισε τη νέα
θρησκεία. Παραχώρησε απόλυτη ελευθερία - ανοχή στο θέμα της θρησκείας και
θέσπισε την Κυριακή σαν μέρα ανάπαυσης. Προήδρευσε σε μια μεγάλη εκκλησιαστική
σύνοδο στη Νίκαια της Μ. Ασίας το 325 μ.Χ. Τελικά η εκκλησία κέρδιζε τη φιλία
της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά στην πορεία της μολύνθηκε. Η αγνότητα της
πρώτης πίστης εξαφανίστηκε.
Γερμανικές φυλές πίσω απ’ το Δούναβη και το Ρήνο ποταμό που
συχνά ενοχλούσαν με αψιμαχίες τις αυτοκρατορικές Ρωμαϊκές λεγεώνες, άρχισαν να
διεισδύουν στην πλούσια αυτοκρατορία. Άρχισαν να εγκαθίστανται σε διάφορα μέρη,
ασχολιόταν με λεηλασίες και την ίδια στιγμή ανακατευόταν με τον εγχώριο
πληθυσμό. Η αυτοκρατορία που ήταν μολυσμένη κι είχε αρχίσει ν’ αδυνατίζει, δεν
μπορούσε ν’ αντισταθεί μ’ επιτυχία σ’ αυτές τις βάρβαρες φυλές.
Εξόριστοι ιεραπόστολοι είχαν ήδη φέρει το μήνυμα του
Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού σε πολλές Γερμανικές φυλές πίσω απ’ τα Ρωμαϊκά σύνορα.
Άλλοι έμαθαν για την πίστη αφού μπήκαν μέσα στην αυτοκρατορία.
Ο Αλάριχος, ο νεαρός αρχηγός των Γερμανών Βησιγότθων,
λεηλάτησε τις δυτικές επαρχίες της αυτοκρατορίας, την Αθήνα και την Πελοπόννησο
και αφού πέρασε στην Ιταλία κατέλαβε τη Ρώμη το 410 μ.Χ. Για τρεις μέρες και
τρεις νύχτες οι στρατιώτες του λεηλατούσαν το κέντρο της αυτοκρατορικής
δύναμης. Ο Αλάριχος διέταξε τους στρατιώτες του να σεβαστούν τις εκκλησίες και
την περιουσία τους καθώς και να μην βλάψουν άνθρωπο. Αυτές οι Γερμανικές φυλές
γρήγορα έφυγαν και η Ρώμη για ένα διάστημα ξαναβρήκε την ειρήνη της. Ο Αλάριχος
πέθανε από πυρετό στη Νότια Ιταλία κι οι υπόλοιποι τράβηξαν προς τα Βόρεια και
περνώντας την Ιταλία ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στα Νότια της Γαλλίας και της
Ισπανίας. Όμως το έργο της ζωής του είχε γίνει. Ένας τραχύς, αγροίκος οπλαρχηγός
είχε ταπεινώσει την υπερηφάνεια της πανίσχυρης Ρώμης. Η γοητεία αυτής της
μεγάλης πόλης έσπασε. Δεν ήταν πλέον ακατανίκητη.
