Μπορούν οι γυναίκες να λειτουργούν σαν ποιμένες, δάσκαλοι, κήρυκες;

Τι λέει η Βίβλος για τις  γυναίκες στη διακονία;

Αυτό είναι ένα πολυσυζητημένο θέμα σήμερα, αν η γυναίκα μπορεί να εργαστεί σαν ποιμένας, δάσκαλος ή κήρυκας στην εκκλησία.

Είναι πολύ σημαντικό να μην δούμε αυτό το θέμα σαν μια αντιπαλότητα ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Υπάρχουν γυναίκες που πιστεύουν ότι η γυναίκα δεν χρειάζεται να λειτουργεί σαν ποιμένας και ότι η Βίβλος βάζει ορισμένους περιορισμούς στη διακονία των γυναικών - και υπάρχουν άνδρες που πιστεύουν ότι η γυναίκα μπορεί να λειτουργεί σαν κήρυκας και ποιμένας και ότι δεν υπάρχουν καθόλου περιορισμοί για τις γυναίκες στη διακονία.

Το θέμα μας δεν είναι σοβινιστικό, διάκρισης ανάμεσα στα δύο φύλα. Το θέμα μας είναι η σωστή ερμηνεία της Αγίας Γραφής.

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι νοιάζομαι ελάχιστα αν θα είμαι σωστός σύμφωνα με τη γνώμη του κόσμου. Για το λόγο αυτό, ενοχλούμαι όταν οι άνθρωποι αγνοούν τη Βίβλο για να εναρμονιστούν με το ρεύμα του κόσμου, ή όταν οι ερμηνείες που δίνουν στο λόγο του Θεού είναι αποτέλεσμα πολιτισμικής πίεσης.

Τι θέλω να πω. Σήμερα, είναι ΙΝ να θεωρείς τη γυναίκα ίση με τον άντρα (οι γυναίκες πιστεύουν ότι είναι ανώτερες), να υπερασπίζεσαι το φεμινιστικό κίνημα κτλ. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει γνώμονας για να ερμηνεύσω το λόγο του Θεού.

Θα προσπαθήσω λοιπόν να αντιμετωπίσω το ζήτημα των γυναικών στη διακονία στηριζόμενος αποκλειστικά και μόνο στη Βίβλο. Δεν θα προσπαθήσω να αποφύγω εδάφια που φαίνονται δύσκολα στην ερμηνεία τους. Είναι καλύτερα να προσπαθείς να ερμηνεύεις τα δύσκολα εδάφια από το να προσποιείσαι ότι δεν υπάρχουν, επειδή δεν βολεύουν τις πεποιθήσεις σου.

Ο Παύλος είχε συγκεκριμένο σκοπό στο μυαλό του όταν έγραφε αυτό το γράμμα στον Τιμόθεο: να του υπενθυμίσει την εξουσία που είχε να κηρύττει ενάντια στους ψευδοδιδασκάλους και τα διαστρεβλωμένα δόγματα τους. Ολόκληρη επιστολή είναι διαποτισμένη με αυτό το θέμα, αρχίζοντας και τελειώνοντας με χαρακτηριστικές οδηγίες για να σταματήσει την εξάπλωση τους.

Μετά την ενθάρρυνση του Τιμόθεου «να στρατεύης κατ' αυτάς την καλήν στρατείαν» (α:18), ο Παύλος προτρέπει την εκκλησία της Εφέσου να ζει με τις αληθινές διδασκαλίες «βίον ατάραχον και ησύχιον» (β:1).

Πριν το Χριστό, οι γυναίκες συχνά αποκλείονταν από τη μαθησιακή διαδικασία. Ο Παύλος εδώ πιστεύει ότι πρέπει να μάθουν (Η γυνή ας μανθάνη), επειδή ανησυχούσε μήπως παρασυρθούν από ψευδοδιδασκάλους όπως γράφει στην Β’ Τιμ.γ:6-7, και μάλιστα γνωρίζοντας ότι «εξετράπησαν ήδη τινές οπίσω του Σατανά» (Α’ Τιμ.ε:15).

Τι δίδασκαν οι ψευδοδιδάσκαλοι τις γυναίκες, προφανώς όχι αυτά που δίδασκε ο Παύλος στην Α’ Τιμ.β:11-12!

Ο λόγος του Θεού διακηρύττει:

«γυνὴ ἐν ἡσυχίᾳ μανθανέτω ἐν πάσῃ ὑποταγῇ· διδάσκειν δὲ γυναικὶ οὐκ ἐπιτρέπω οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός, ἀλλ' εἶναι ἐν ἡσυχίᾳ» (Α’ Τιμ.β:11-12).

αυθεντέω: έχω εξουσίαν επί τινος, είμαι αυθέντης
αυθέντης: ο απόλυτος κύριος, δεσπότης

Γαλάτες γ:28 «Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ· διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού».

Στην πραγματικότητα, το εδάφιο στην προς Γαλάτες δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τις γυναίκες στη διακονία, το αναφέρω όμως μόνο επειδή κάποιοι το χρησιμοποιούν για να στηρίξουν το επιχείρημα ότι οι γυναίκες θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν οποιαδήποτε διακονία που κάνει ένας άντρας.

Το πλαίσιο αυτού του εδαφίου είναι σαφώς η σωτηρία. Είμαστε εξίσου σωσμένοι δια Ιησού Χριστού, ανεξάρτητα από το φύλο μας, τη φυλή, την εθνικότητα ή την κοινωνική μας θέση. Απλά δεν μπορεί να αποκόψει κανείς αυτό το εδάφιο από τα συμφραζόμενα. Αν εφαρμόσετε αυτό το εδάφιο για τις γυναίκες στη διακονία, γιατί δεν το εφαρμόζετε επίσης για την ομοφυλοφιλία; Γιατί να μην μπορούμε να πούμε ότι εφόσον εν Χριστώ δεν υπάρχει πλέον καμία διάκριση μεταξύ των φύλων, οι άνδρες θα μπορούν να παντρευτούν άνδρες;

Στην εκκλησία, ο Θεός ανέθεσε διαφορετικούς ρόλους στους άντρες και στις γυναίκες. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο δημιουργήθηκε το ανθρώπινο γένος (Α’ Τιμ.β:13) και εξαιτίας του τρόπου που μπήκε η αμαρτία στο κόσμο (Β’ Τιμ.β:14).

Ο Θεός, μέσω του αποστόλου Παύλου, απαγορεύει στη γυναίκα να διακονεί σε ρόλο δασκάλου ή να αυθεντεύει πάνω στον άντρα. Αυτό αποκλείει τη γυναίκα από το ποιμαντικό λειτούργημα, στο οποίο καθαρά συμπεριλαμβάνεται το κήρυγμα, η διδασκαλία, και η πνευματική εξουσία.

Υπάρχουν πολλές «αντιρρήσεις» σχετικά με αυτή την άποψη όσο αφορά τη γυναίκα στη διακονία.

Μία συνηθισμένη αντίρρηση είναι ότι ο απόστολος Παύλος απαγόρεψε τις γυναίκες να διδάσκουν επειδή στον πρώτο αιώνα, οι γυναίκες στην πλειοψηφία ήταν απαίδευτες. Όμως, στην Α’ Τιμ.β:11-14 πουθενά δεν αναφέρεται σαν προδιαγραφή το επίπεδο μόρφωσης. Αν η μόρφωση ήταν προσόν για το λειτούργημα, οι πλειοψηφία των μαθητών του Ιησού δεν θα είχαν το δικαίωμα να διακονήσουν.

Δεύτερη συνηθισμένη αντίρρηση είναι ότι ο Παύλος απαγόρεψε μόνο στις γυναίκες της Εφέσου να διδάσκουν (η επιστολή γράφτηκε στον Τιμόθεο, που ήταν ποιμένας στην εκκλησία της Εφέσου). Η Έφεσος ήταν γνωστή για το ναό της Αρτέμιδος, και οι γυναίκες ήταν αυτές που είχαν όλη την εξουσία στη λατρεία της ψεύτικης αυτής θεάς. Όμως, η Α’ Επιστολή προς Τιμόθεο πουθενά δεν αναφέρει την Άρτεμη, ούτε ο απόστολος Παύλος αναφέρει τη λατρεία της Αρτέμιδος σαν λόγο για την απαγόρευση στην Α’ Τιμ.β:11-12.

Τρίτη συνηθισμένη αντίρρηση είναι ότι ο Παύλος μιλά μόνο για τα αντρόγυνα και όχι για τους άντρες και τις γυναίκες γενικά. Οι λέξεις άντρας και γυναίκα στην Α’ Τιμ.β:11-14 μπορεί να αναφέρονται στο σύζυγο και στη σύζυγο. Όμως, η βασική έννοια των λέξεων είναι άντρας και γυναίκα. Ο απόστολος Παύλος εδώ διδάσκει την εκκλησία, όχι τα αντρόγυνα, αν και ισχύει και γι’ αυτή την περίπτωση.

Ακόμη, οι ίδιες λέξεις χρησιμοποιήθηκαν στα εδάφια 8-10. Είναι μόνο οι παντρεμένοι άντρες πρέπει να προσεύχονται φροντίζοντας να είναι αγνά τα χέρια που υψώνουν, και να είναι απαλλαγμένοι από κάθε οργή και αμφισβήτηση (εδ.8); Είναι μόνο οι παντρεμένες γυναίκες που πρέπει να ντύνονται κόσμια και να στολίζονται με σεμνότητα και σωφροσύνη, με καλά έργα, και σεβασμό προς το Θεό (εδ. 9-10); Όχι βέβαια, ο Παύλος, δια Πνεύματος Αγίου, μιλάει για όλους τους άντρες και όλες τις γυναίκες, άσχετα αν είναι παντρεμένοι ή όχι, ανάλογα με τις αδυναμίες που υπάρχουν σε κάθε φύλο. Τίποτα στα συμφραζόμενα δεν μας οδηγεί να δεχτούμε ότι αυτά τα λόγια αναφέρονται σε αντρόγυνα.

Επειδή αυτή η αντίρρηση είναι αρκετά διαδεδομένη, ας μείνουμε λίγο περισσότερο σ’ αυτήν:

Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η αναφορά στην «τεκνογονία» στην Α’ Τιμ.β:15 τοποθετεί τα λόγια του Παύλου στο β:12 (που δεν επιτρέπει στις γυναίκες να διδάξουν ή να ασκήσουν εξουσία πάνω στους άντρες), στο πλαίσιο του σπιτιού. Η ερμηνεία αυτή συνοδεύεται από τον ισχυρισμό ότι εφόσον ο ποιμένας της εκκλησίας είναι άντρας, οι γυναίκες μπορούν να διδάξουν υπό την εξουσία του, με την έγκριση των συζύγων τους.

Εάν αυτή η ερμηνεία είναι σωστή, τι βιβλικό λόγο έχουμε να μην επιτρέπουμε σε μια γυναίκα να είναι ο ποιμένας της εκκλησίας;

Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις στην Α’ Τιμ.β που δείχνουν ότι οι οδηγίες του Παύλου εδώ δεν περιορίζονται για μέσα στο σπίτι. 

1.   Η αναφορά του Παύλου στον Αδάμ και την Εύα (β:13-15) δεν έχει σκοπό να περιορίσει αυτό που είπε στο β:12, στη λειτουργία ενός αντρόγυνου μέσα στο σπίτι τους. Μάλλον, στηρίζει αυτό που έχει πει στο εδ.12, στη σειρά της δημιουργίας πριν την πτώση.

Το εδ.15 δεν περιορίζει τη δήλωση ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να διδάσκουν ή να αφεντεύουν πάνω στους άντρες στο πλαίσιο του σπιτιού, απλά λέει ότι παρόλο που η Εύα εξαπατήθηκε και έγινε παραβάτης, μπορεί να σωθεί μέσω της τεκνοποίησης αν συνεχίσει στην πίστη.

Ο Παύλος δείχνει ότι το εδ.15 ισχύει για όλες γενικά τις γυναίκες, όταν αλλάζει από το «θέλει όμως σωθή διά της τεκνογονίας» (αναφερόμενος στην Εύα του εδ.14) στο «εάν μείνωσιν εις την πίστιν και αγάπην και αγιασμόν μετά σωφροσύνης».

Αυτό που είναι αλήθεια για την Εύα είναι αλήθεια για όλες τις γυναίκες. Δεν σώζονται με το να γεννήσουν παιδιά, αλλά όταν με πίστη αγκαλιάσουν το ρόλο τους σαν γυναίκες.

Ο πιο χαρακτηριστικός τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες αγκαλιάζουν αυτό το ρόλο είναι η τεκνογονία, κάτι που οι άντρες δεν μπορούν να κάνουν. Αλλά για να μην σκεφτεί κανείς ότι ο Παύλος εννοεί ότι οι γυναίκες σώζονται με το να γεννάνε παιδιά, προσθέτει, «εάν μείνωσιν εις την πίστιν και αγάπην και αγιασμόν μετά σωφροσύνης».

2.     Βλέπουμε ότι ο Παύλος μιλάει για το τι συμβαίνει στη δημόσια λατρεία, όταν γράφει στην Α’ Τιμ.β:8 «Θέλω λοιπόν να προσεύχωνται οι άνδρες εν παντί τόπω, υψόνοντες καθαράς χείρας χωρίς οργής και δισταγμού». Το πλαίσιο δεν αλλάζει όταν αρχίζει να μιλάει για τις γυναίκες στο εδ.9 («Ωσαύτως και αι γυναίκες…»). Οι λέξεις «εν παντί τόπω» προφανώς αναφέρονται σε κάθε τόπο που οι Χριστιανοί λατρεύουν το Θεό. Αυτή η φράση, «εν παντί τόπω», αποδεικνύει ότι δεν περιορίζει τις οδηγίες που ακολουθούν για τον άντρα και τη γυναίκα μέσα στο σπίτι τους. 

3.  Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Παύλος δίνει οδηγίες για τη δημόσια προσευχή των αντρών (β:8) και για τις γυναίκες ότι πρέπει να ντύνονται σεμνά και με έργα αγαθά (β:9-10).

Η δήλωση στο εδ.11, «Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής» δείχνει ότι ο Παύλος ασχολείται τώρα με διδασκαλία για δημόσιους χώρους. Όταν σε άλλες περιπτώσεις θέλει να μιλήσει για τη συμπεριφορά της γυναίκας μέσα στο σπίτι το ξεκαθαρίζει. Για παράδειγμα, προσθέτει τη φράση «εν τω οίκω» στην Α’ Κορ.ιδ:35.

Στην Α’ Τιμ.β:11, ο Παύλος μπορεί πράγματι να προωθεί τις γυναίκες, επιτρέποντάς τους να μαθαίνουν δημόσια. Όμως, μπορεί να σκεφτεί κανείς, με δεδομένο το ιστορικό πλαίσιο, ότι τις προωθεί να διδάξουν τους άντρες; Φαίνεται ότι τα εδ.β:11-12 δίνουν σαφή απάντηση στο ερώτημα αυτό. Αυτό που λέει στο β:11 ταιριάζει με αυτό που λέει στο β:12, καθώς και τα δύο εδάφια ασχολούνται με διδασκαλία/μάθηση και υποταγή/άσκηση εξουσίας. Το εδ.11 ορίζει ότι η γυναίκα πρέπει να μαθαίνει «εν ησυχία μετά πάσης υποταγής» και το εδ.12 αναφέρει ότι δεν πρέπει «να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός». 

4.     Αυτή η επιστολή είναι γραμμένη στον Τιμόθεο, αλλά είναι σαφές ότι ο Παύλος την απευθύνει σε όλη την εκκλησία μέσω του Τιμόθεου. Το βλέπουμε αυτό στο τέλειωμα της επιστολής, «ἥν τινες ἐπαγγελλόμενοι περὶ τὴν πίστιν ἠστόχησαν. Ἡ χάρις μεθ' ὑμῶν», όπου η ευλογία Ἡ χάρις μεθ' ὑμῶν (Α’ Τιμ.ς:21) είναι στον πληθυντικό αριθμό. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα που να δείχνει ότι οι απαγορεύσεις του β:12 δεν ισχύουν στην εκκλησία. 

5.     Όταν ο Παύλος ασχολείται με συζύγους, αντί για άντρες και γυναίκες γενικά, το ξεκαθαρίζει ότι μιλά για συζύγους.

Α’ Κορ.ιδ:35, «Αλλ' εάν θέλωσι να μάθωσι τι, ας ερωτώσιν εν τω οίκω τους άνδρας αυτών».

Εφες.ε:22, «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον»

  ε:25, «Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκάς σας»

Κολ.γ:18, «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας»

γ:19 «Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκάς σας»

Πράγμα που δεν το κάνει στην Α’ Τιμ.β:8-15. 

Ο Παύλος είπε, «εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός…» (β:12) και δεν μετριάζει αυτή τη δήλωση λέγοντας ότι οι γυναίκες μπορούν να διδάξουν τους άνδρες, αν ο ποιμένας το εγκρίνει, ή αν έχουν τη συγκατάθεση των συζύγων τους.

Μια τέτοια ερμηνεία μπορεί να σταθεί μόνο σαν προσωπική άποψη, διαφορετική από την άποψη του αποστόλου Παύλου.

Μία ακόμη συχνή αντίρρηση όσο αφορά στη θέση της γυναίκας στη διακονία, έχει να κάνει με τη Μαριάμ, τη Δεβόρρα, την Όλδα, την Πρίσκιλλα, τη Φοίβη, κτλ. – γυναίκες που είχαν ηγετική θέση στη Βίβλο.

Μόνο, που αυτή η αντίρρηση αποφεύγει να συμπεριλάβει μερικούς σημαντικούς παράγοντες. Σχετικά με την Δεβόρρα, αυτή ήταν η μοναδική γυναίκα κριτής, ανάμεσα σε 13 άντρες κριτές. Η  Όλδα, ήταν η μοναδική γυναίκα προφήτης μεταξύ δεκάδων ανδρών προφητών που αναφέρονται στη Βίβλο. Η μόνη σχέση της Μαριάμ με την ηγεσία είναι ότι ήταν αδερφή του Μωυσή και του Ααρών. Δύο πιο γνωστές γυναίκες στην περίοδο των Βασιλείων ήταν η Γοθολία και η Ιεζάβελ – γυναίκες που δεν είναι ευσεβή παραδείγματα της γυναικείας ηγεσίας.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η εξουσία που είχαν οι  γυναίκες στην Παλαιά Διαθήκη δεν έχει να κάνει με το θέμα μας. Η Α’ Τιμοθέου και οι άλλες ποιμαντορικές επιστολές, παρουσιάζουν ένα νέο υπόδειγμα για την εκκλησία — το σώμα του Χριστού — και αυτό το πρότυπο περιλαμβάνει τη δομή εξουσίας για την εκκλησία και όχι για το έθνος Ισραήλ ή οποιαδήποτε άλλη οντότητα της Παλαιάς Διαθήκης.

Παρόμοια επιχειρήματα χρησιμοποιούνται αναφέροντας την Πρίσκιλλα και τη Φοίβη στην Καινή Διαθήκη.

Στις Πράξ.ιη, η Πρίσκιλλα και ο Ακύλας παρουσιάζονται σαν πιστοί διάκονοι του Χριστού. Πρώτα αναφέρεται το όνομα της Πρίσκιλλας, πιθανόν για να δείξει ότι ήταν πιο «σημαντική» στη διακονία από τον άνδρα της. Όμως, πουθενά δεν αναφέρεται ότι η Πρίσκιλλα συμμετείχε στη διακονία με τρόπο που οι ενέργειες της ερχόταν σε αντίθεση με την επιστολή Α’ Τιμ.β:11-14. Η Πρίσκιλλα και ο Ακύλας έφεραν στο σπίτι τους τον Απολλώ, και τον εκπαίδευσαν εξηγώντας του το λόγο του Θεού (Πράξ.ιη:26). Προφανώς όλα έγιναν «κατά τάξιν».

Στη Ρωμ.ις:1 η Φοίβη ονομάζεται «διάκονος», αλλά  αυτό δεν σημαίνει ότι η Φοίβη δίδασκε στην εκκλησία. «Ικανός να διδάσκει» ήταν προσόν που δόθηκε στους πρεσβυτέρους και όχι στους διακόνους. (Α’ Τιμ.γ:1-13,  Τίτ.α:6-9). Ο πρεσβύτερος/επίσκοπος/διάκονος περιγράφεται σαν «μιας γυναικός ανήρ», «έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος»,  και «Πρέπει δε αυτός να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν». Στην Α’ Τιμ.γ:1-13 και στην επιστολή προς Τίτο α:6-9, χρησιμοποιούνται αποκλειστικά αντωνυμίες αρσενικού γένους  για αναφορές σε πρεσβυτέρους / επισκόπους / διακόνους.

Η δομή των συμφραζομένων στην Α’ Τιμ.β:11-14 μας εξηγεί απόλυτα γιατί λέγονται αυτά από τον απόστολο Παύλο. Το εδάφιο 13 ξεκινάει με τη λέξη «Διότι» για να εξηγήσει το λόγο των θέσεων του Παύλου στα εδάφια 11-12.

Γιατί η γυναίκα δεν πρέπει να διδάσκει και να έχει εξουσία πάνω στον άντρα; «Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα· και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ' η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις». Αυτός είναι ο λόγος.

Ο Θεός δημιούργησε πρώτα τον Αδάμ, και έπειτα δημιούργησε την Εύα για να είναι «βοηθός» του Αδάμ. Αυτή η σειρά της Δημιουργίας έχει παγκόσμια εφαρμογή στην οικογένεια (Εφες.ε:22-33) και την εκκλησία.

Το γεγονός ότι η Εύα εξαπατήθηκε δίδεται επίσης σαν λόγος που οι γυναίκες δεν πρέπει να λειτουργούν σαν ποιμένες, ή να αυθεντεύουν πάνω στους άντρες. Κάποιοι θεωρούν ότι η γυναίκα δεν πρέπει να διδάσκει επειδή  ευκολότερα μπορεί να εξαπατηθεί. Βέβαια, αυτό δεν στέκει και τόσο… αν οι γυναίκες εξαπατώνται πιο εύκολα, για ποιο λόγο επιτρέπεται να διδάσκουν τα παιδία (τα οποία μπορούν να εξαπατηθούν πάρα πολύ εύκολα) και άλλες γυναίκες (οι οποίες υποθετικά μπορούν να εξαπατηθούν εύκολα); Δεν είναι αυτό που θέλει να πει αυτό το κείμενο.

Οι γυναίκες δεν πρέπει να διδάσκουν ούτε να έχουν πνευματική εξουσία πάνω στους άντρες επειδή η Εύα εξαπατήθηκε. Σαν αποτέλεσμα, ο Θεός εξουσιοδότησε τον άντρα να διδάσκει στην εκκλησία.

Όταν οι απόστολοι θέλησαν να διαλέξουν τον αντικαταστάτη του Ιούδα, είπαν ότι ΠΡΕΠΕΙ "εκ των ανδρών, οίτινες συνήλθον μεθ' ημών καθ' όλον τον καιρόν, καθ' ον εισήλθε και εξήλθε προς ημάς ο Κύριος Ιησούς, αρχίσας από του βαπτίσματος του Ιωάννου έως της ημέρας καθ' ην ανελήφθη αφ' ημών, εις εκ τούτων να γείνη μεθ' ημών μάρτυς της αναστάσεως αυτού". Αν και υπήρχαν πολλές γυναίκες που ακολουθούσαν τον Κύριο καθ' όλον τον καιρόν, Τον υπηρετούσαν και ήταν μάρτυρες της ανάστασης και της ανάληψής Του.

Πολλές γυναίκες υπερέχουν σε χαρίσματα φιλοξενίας, ευσπλαχνίας, διδασκαλίας, ευαγγελισμού και βοήθειας. Πολλά στη λειτουργία της τοπικής εκκλησίας εξαρτώνται από τις γυναίκες.

Στις γυναίκες στην εκκλησία δεν απαγορεύεται να συμμετάσχουν στις συμπροσευχές ή να προφητεύουν (Α’ Κορ.ια:5), αυτό που απαγορεύεται είναι να διδάσκουν και να αφεντεύουν τους άντρες.

Βέβαια, παρατηρείται το φαινόμενο, γυναίκες που θέλουν να πάρουν αυτή την απαγορευμένη θέση και δεν τους επιτρέπεται, να χρησιμοποιούν το χάρισμα της προφητείας και να ψευδοπροφητεύουν διδάσκοντας μέσα στην εκκλησία.

Δεν υπάρχει πουθενά στην Βίβλο απαγόρευση στη χρήση των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος από γυναίκες (Α’ Κορ.ιβ).

Οι γυναίκες, όπως και οι άντρες, κλήθηκαν να υπηρετούν τους άλλους, να φανερώσουν τον καρπό του Άγιου Πνεύματος (Γαλ.ε:22-23), και να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στους αμαρτωλούς (Ματθ.κη:18-20,  Πράξ.α:8,   Α’ Πέτρ.γ:15).

Ο Θεός έχει θεσπίσει ότι μόνο άντρες θα υπηρετούν σε θέσεις πνευματικής διδασκαλίας και εξουσίας μέσα στην εκκλησία. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή οι άντρες είναι απαραίτητα καλύτεροι δάσκαλοι ή επειδή οι γυναίκες είναι κατώτερες ή λιγότερο έξυπνες. Είναι απλά ο τρόπος που ο Θεός σχεδίασε να λειτουργεί η εκκλησία.

Οι άνδρες πρέπει να είναι παράδειγμα πνευματικής ηγεσίας στη ζωή και στα λόγια τους. Οι γυναίκες πρέπει να έχουν λιγότερο εξουσιαστικό ρόλο. Δεν έχει νόημα μια γυναίκα να μην ποιμαίνει ή να μην κηρύττει, αλλά να καθοδηγεί μόνιμα τον άντρα της. Τότε, γίνεται παραβάτης της εντολής «οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός».

Οι γυναίκες ενθαρρύνονται να διδάσκουν άλλες γυναίκες (Τίτου β:3-5). Η Βίβλος επίσης δεν απαγορεύει στις γυναίκες να διδάσκουν τα παιδία. Η μόνη δραστηριότητα που απαγορεύεται στις γυναίκες είναι να διδάσκουν και να έχουν πνευματική εξουσία επί των αντρών.

Αυτό λογικά περιλαμβάνει και το γεγονός ότι δεν μπορεί μια γυναίκα να είναι ποιμένας σε άντρα. Αυτό δεν κάνει τις γυναίκες λιγότερο σημαντικές, αλλά μάλλον τους δίνει τη δυνατότητα να εστιάσουν σε διακονίες που ταιριάζουν με το σχέδιο του Θεού και τα χαρίσματα που τους έχει δώσει.