Πότε θα καθοριστεί αυτός ο όρος;
Μια έρευνα σε βάθος, για να αποδείξουμε τις πλάνες των "Πατέρων" -καθώς και τις αιρετικές τους θέσεις-, αντικρούοντας έτσι τον ισχυρισμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας, περί δήθεν "θεοκίνητων, θεόπνευστων, και θεοφόρων αλάθητων Πατέρων". Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα επαινέσουμε τις όποιες ορθές τους διδασκαλίες. Σκοπός μας είναι να πάψη η "πλάνη των πεπλανημένων" για το "πατερικό αλάθητο", που καθιέρωσαν πάνω σ' αυτό την -δική τους- Εκκλησιαστική Παράδοση, και την ανακάτεψαν με την Ιερά παράδοση, αφήνοντας κατά μέρος την θεοπνευστία της Αγίας Γραφής. Αυτό, ο υγειά σκεπτόμενος Χριστιανός, δεν το ανέχεται.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Είναι γνωστό, σχεδόν σε όλους, ότι ο όρος «Θρίαμβος της Ορθοδοξίας» καθιερώθηκε με διάταγμα απο τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, (380 μ.Χ.) και η Εκκλησία - τότε - τον ανακήρυξε «Μέγα». Η Καθιέρωση αυτή απο τον αυτοκράτορα, έγινε για προσωπικούς - στην αυτοκρατορία του - λόγους, και όχι χάριν της Εκκλησίας. Όλους, εκτός τους ορθόδοξους οπαδούς της εκκλησίας (του!!!), τους χαρακτήριζε «τρελλούς και μωρούς» και τους απαγόρευε κάθε δημόσια και ιδιωτική συγκέντρωση, σύμφωνα με τον ιστορικό Κώστα Παπαρρηγόπουλο. Ο ίδιος ιστορικός μας μεταφέρει και το περιβόητο αυτοκρατορικό διάταγμα που δι' αυτού έπρεπε μόνο οι οπαδοί της πίστεως του αυτοκράτορα να ονομάζονται «καθολικοί χριστιανοί». Όλοι οι άλλοι έπρεπε να καλούνται «παράφρονες, άτιμοι και αιρετικοί». Διέταξε λοιπόν ο Θεοδόσιος:
- «Επειδή κρίνομεν ότι πάντες οι λοιποί είναι τυφλοί και μωροί, στιγματίζομεν αυτούς δια του μισαρού ονόματος των αιρετικών και απαγορεύομεν εις τας συνελεύσεις αυτών να σφετερίζωνται το σεβαστόν της εκκλησίας όνομα, παρεκτός δέ της θείας δίκης, οι τοιούτοι έχουσι να υποβληθώσιν εις τας αυστηράς τιμωρίας τας οποίας η αρχή ημών, υπό της θείας Προνοίας καθοδηγουμένη, θέλει κρίνει εύλογον να επιβάλει αυτοίς» (Ιστορία Κ. Παπαρρηγόπουλου, τόμος β' σελίδα 191).
Γιατί, άραγε, στο εν λόγω άρθρο μου περί «πατέρων» ξεκίνησα με διαφορετική σειρά; Απλούστατα διότι εκεί θα καταλήξουμε στο τέλος, βλέποντας την αποστασία της σημερινής «θεοκρατούμενης» ορθοδοξίας.
Είναι επίσης γνωστός, στον χριστιανικό κόσμο ο όρος, «Πατέρες της Εκκλησίας», όπου με μεγάλη ευκολία επικαλούνται - περισσότερο οι ορθόδοξοι - για να υποστηρίξουν το πιστεύω τους και την διδασκαλία τους. Απο στόματα ορθοδόξων καθηγητών και πατρολόγων, ακούμε να εκφράζονται ότι, η δογματική τους διδασκαλία είναι σύμφωνος με την διδασκαλία των «πατέρων» που ήταν, «ανόθευτοι», «θεοκίνητοι» και «θεόπνευστοι» διδάσκαλοι. Κρύβουν όμως σκόπιμα απο τον λαό ότι, κάποιοι απο αυτούς τους «θεοκίνητους» «πατέρες», αναθεματίστηκαν απο Οικουμενικές Συνόδους, ως αιρετικοί και κακόδοξοι.
Ένας απο τους γνωστούς θεολόγους, και καθηγητής της θεολογικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, ο Παναγιώτης Τρεμπέλας - επίσημος εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας -, εκφράζεται για τους «πατέρες» ως εξής:
· Δι ημάς τους Ορθοδόξους, μετά την αγίαν Γραφήν, έρχονται οι άγιοι Πατέρες, αι αστείρευται αυταί πηγαί της γνησίας Ορθοδόξου Παραδόσεως. Εις τα αθάνατα έργα των απεθησαυρίσθη η έγκυρος και αυθεντική και αυστηρώς Ορθόδοξος ερμηνεία της Γραφής. Εις τας σελίδας αυτών κατεγράφη ότι διεφυλάχθη ασύλυτον και ανόθευτον απο πάσης αιρέσεως, εκ της θείας διδασκαλίας και αποκαλύψεως του Κυρίου κατά τους αγώνας των μεγάλων τούτων αθλητών της πίστεως κατά της πλάνης... Ο Ορθόδοξος λαός μας θα διδαχθή την πίστιν του απο πηγάς ανοθεύτους και απο Διδασκάλους θεοκίνητους και θεόπνευστους ('Απαντα Αγίων Πατέρων)
Δυστυχώς, με τέτοιες διακηρύξεις, ο ορθόδοξος λαός παραμένει στην άγνοια και στην σύγχυση, διότι έχει μια παραμορφωμένη εικόνα για τους «πατέρες». Την όλη ευθύνη για την πλάνη αυτή, την καταλογίζουμε εξ' ολοκλήρου στην ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, «οίτινες κατακρατούσι την αλήθειαν εν αδικία» (Ρωμαίους: α' 18). Έτσι, υποστηρίζουν μιά «παράδοση ανόθευτη και αναλλοίωτη» (βλέπε: «Το Αλάθητο της Ορθοδοξίας» του Παν. Μπούμη), που στην ουσία είναι μια παράδοση νόθα.
Μετά όμως απο την εισαγωγή μας αυτή, ας περάσουμε και στο κυρίως θέμα που είναι οι «Πατέρες» της Εκκλησίας, και να ξεκαθαρίσουμε εμείς, - αφού οι Ορθόδοξη Εκκλησία ΔΕΝ το κάνει -, ποιοί είναι αυτοί οι «Πατέρες», ποιών αιώνων, και αν θα πρέπει όλους, («κάθε καρυδιάς καρύδι», δηλαδή) να τους κατατάσσουμε στους «θεοκίνητους» «Πατέρες»
«Οι Αποστολικοί Πατέρες»
Δεν μας διαφεύγει η ιστορική αλήθεια ότι, οι γραπτές παραδόσεις των Μαθητών και Αποστόλων του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αποτελούσαν τα ιερά κείμενα της Καινής Διαθήκης κατά τον Αποστολικόν πρώτον αιώνα. Οι άνδρες εκείνοι ήταν Θεόπνευστοι και καθοδηγούμενοι απο το 'Αγιο Πνεύμα.
Απο τον δεύτερο αιώνα αρχίζει η Μεταποστολική περίοδος, με εξίσου άνδρες πίστεως και αγιότητας, διαδεχόμενοι τους Αποστόλους του Χριστού, κρατώντας τον παλμό και το πνεύμα της Μεταποστολικής Εκκλησίας, που βρισκόταν στα νεανικά της βήματα, μέσα όμως σε διώξεις και βασανισμούς, χάριν του Ονόματος του Ιησού Χριστού.
Οι άνδρες αυτοί, ως «γίγαντες» πίστεως, ονομάσθηκαν Αποστολικοί Πατέρες, σε αντίθεση με τον γενικό όρο «Πατέρες της Εκκλησίας», ας το θυμόμαστε αυτό για μετέπειτα. Οι άνδρες αυτοί, είναι μεταξύ άλλων και οι, Κλήμης Ρώμης, Ιγνάτιος Αντιοχείας, Πολύκαρπος Σμύρνης, Παπίας, Ερμάς, κ.α. όπου και είναι οι συγγραφείς των δύο πρώτων αιώνων, μαζί με τους λεγόμενους «Απολογητές» (αυτοί που έδιναν απολογία στις κατηγορίες ενάντια στην Εκκλησία, και υπερασπιζόντουσαν την αθωότητα της).
Στα κείμενα αυτών των «Πατέρων», μπορούμε να ξεχωρίσουμε την Ιερά - Αποστολική Παράδοση, που είναι σύμφωνη με την διδασκαλία του Κυρίου και των Αποστόλων, σε αντίθεση με την «Εκκλησιαστική» παράδοση, που την κυριεύει η αχαλίνωτη φαντασία, και όπου η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία, μπερδεύει - σκόπιμα - την Εκκλησιαστική με την Ιερά Παράδοση, κρατώντας τον λαό σε πλάνη και άγνοια.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως, δίδει ισότιμο κύρος στα γραπτά αυτών των Πατέρων με τα γραπτά των Αποστόλων, και τους θεωρεί ως κινούμενους δια Πνεύματος Αγίου, ταυτίζοντας τα γραπτά τους ίσα με την Αγία Γραφή. Ξέρουμε ότι, οι Απόστολοι ΔΕΝ έκαναν λάθη στα γραπτά τους, ενώ οι Πατέρες - έστω και του πρώτου αιώνα, και παρ' όλη την καλή τους πρόθεση - έκαναν λάθη, και κατά συνέπεια δεν μπορούμε να τους ταυτίσουμε με τους Αποστόλους του Χριστού. Αν υποθέσουμε ότι, τα γραπτά των Πατέρων αυτών είναι Θεόπνευστα, γιατί η Εκκλησία δεν τα κατέταξε στην Καινή Διαθήκη; Δυστυχώς όμως για τους Ορθοδόξους, ο Πατρολόγος Δημήτριος Τσάμης, στην «Πατρολογία» του, σελίδα 29, αναφέρει ότι κάποια απο τα έργα των Αποστολικών Πατέρων, επειδή απέκτησαν κανονικό κύρος (απο ποιούς άραγε;), «συμπεριελήφθησαν ανάμεσα στα βιβλία της Καινής Διαθήκης»!!! Αυτό όμως είναι ΨΕΜΑ και παραποίηση της αλήθειας. Έτσι, δυστυχώς, διδάσκονται οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, με τέτοιους δασκάλους, επαγγελματίες ψεύτες.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ
Απο τον 3ο μ.Χ αιώνα, αρχίζει πλέον η παρακμή της Εκκλησίας. Οι μετέπειτα «πατέρες», οφείλω να πω ότι, αγωνίσθηκαν για να επικρατήσει ο Χριστιανισμός. Κάποιοι θυσιάστηκαν και βασανίστηκαν για τον Κύριο. Παρ' όλα αυτά όμως, περιέπεσαν σε πλάνες, σε αιρέσεις, και μερικοί απ' αυτούς ήρθαν σε τέτοιο σημείο κατάντιας, που και ο διάβολος θα ζήλευε. Η διαφορά των «πατέρων» αυτών με τους πρώτους Πατέρες ήταν ότι, οι Αποστολικοί Πατέρες είχαν την προφορική μαρτυρία των Αποστόλων, και κάποιοι ήσαν και μαθητές των Μαθητών του Κυρίου. Δυστυχώς όμως, καί τους Αποστολικούς Πατέρες, η Ορθόδοξη Εκκλησία τους «μετακίνησε» φέρνοντας τους στα δικά της «καλούπια» για να υποστηρίξει την αυθαίρετη «ιεροσύνη» της.
Εικονογραφούν τον Κλήμη Ρώμης με αρχιερατική στολή - την οποία ο ίδιος ο Κλήμης ποτέ δεν γνώρισε), ενώ ο Πατρολόγος Παν. Χρήστου αναφέρεται στον «χρόνον αρχιερατείας του Κλήμεντος». "Κλαίει" η καρδιά του αναγεννημένου Χριστιανού που γνωρίζει την αλήθεια. Η κατάντια καί αυτού του Πατρολόγου δεν περιγράφεται. Δεν γνωρίζει άραγε ο Παν. Χρήστου ότι, ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ «ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ» ΚΑΙ «ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΙΑ» ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ;;; Γιατί επιμένουν λοιπόν στην διαστρέβλωση; Που μπορούν να βρούν έστω και μία αναφορά στα γνήσια κείμενα του Κλήμη, για αρχιερατεία και αρχιερείς; ΠΟΥΘΕΝΑ!!!
Ίσως όμως, κάποιος να επικαλεστεί ένα μέρος την επιστολής του Κλήμεντος που λέει:
- «Τω γάρ αρχιερεί ίδιαι λειτουργίαι δεδομέναι εισίν, και τοις ιερεύσιν ίδιος τόπος προστέτακται, και Λευίταις ίδιαι διακονίαι επίκεινται...», αλλά, δυστυχώς γι' αυτούς, ο Κλήμης εδώ, ως βαθύς γνώστης της Παλαιάς Διαθήκης, αναφέρεται στο ιερατείο της παλαιάς οικονομίας, όπου και καταργήθηκε απο τον Ιησού Χριστό, και με κανέναν τρόπο δεν συστήνει την «ειδική ιεροσύνη» στην νέα οικονομία, η οποία καθιερώθηκε στην εποχή της Εκκλησιαστικής παρακμής
Ο Μέγας Βασίλειος αποδείχθηκε αδύνατος ηθικά, διότι αντιπαθούσε τον 'Ανθιμο, επίσκοπο των Τυάνων, και παρά την θέληση του χειροτόνησε τον Γρηγόριο στα Σάσιμα, ένα χωριό της Καππαδοκίας. Στο «Πηδάλιον» σελίδες 489-90 και 498, μπορούμε να δούμε τον Μέγα Βασίλειο να γράφει κανόνες αντίθετους με την Καινή Διαθήκη. Αναγνωρίζω όμως ότι ήταν ένας απο τους μεγάλους διδασκάλους της Εκκλησίας. Ο Γρηγόριος όμως, που χειροτονήθηκε απο τον Βασίλειο σ' αυτό το άσημο χωριό, ποτέ δεν πήγε εκεί για να ποιμάνει το ποίμνιο του, διότι το θεώρησε περιφρονητικό για το άτομο του.
Ο Ιωάννης Χρυσόστομος, έζησε - δυστυχώς - σε δύο περιόδους, την προ-ιερατική, και την μετα-ιερατική. Διαβάζοντας κανείς τα κείμενα του, θα βρεί πολλές αντιφάσεις σ' αυτά. Στην προ-ιερατική περίοδο, στέλνει τον αμαρτωλό να εξομολογηθεί απ' ευθείας στον Θεό, ενώ στην μετα-ιερατική περίοδο, στέλνει τον αμαρτωλό στον ιερέα. Ο Χρυσόστομος χαρακτηρίστηκε απο έναν σπουδαίο πατριάρχη της Ανατολής, τον Θεόφιλο, με λόγια που δεν αρμόζουν σε Χριστιανό. Έγραψε ότι ο Χρυσόστομος ήταν:
«Ακάθαρτος τις δαίμων, του οποίου οι λόγοι έρρεον ως χείμαρος βορβόρου εις τας ψυχάς, προδότης, σύντροφος Ιούδα και όπως ο Σατανάς μεταμορφούται εις άγγελον φωτός, ούτω και ο Ιωάννης δεν ήτο πραγματικώς ότι εφαίνετο να είναι» (Ιωάννης Χρυσόστομος, εκδόσεις Ζωή)
Τέτοιο λεξιλόγιο και δριμύ κατηγορώ του Θεόφιλου απέναντι στον Χρυσόστομο, δεν μπορούμε να το δεχτούμε ως βάσιμο και αληθινό. Το αναφέραμε όμως για να δείξουμε το «φαρμάκι» που σε κάποιους φώλιαζε μέσα στην καρδιά τους, (εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλούν τα χείλη) και που η Ορθόδοξη Εκκλησία τους συγκαταλέγει ανάμεσα στους «Πατέρες» της Εκκλησίας και «διδάσκεται» απ' αυτούς.
Ο Ιγνάτιος, ποιμένας της Εκκλησίας της Αντιόχειας, στις επιστολές του παρουσιάζει ένα απρόσεκτο ύφος. Εξ' άλλου, σε κείμενο του υπάρχουν και Λατινικές λέξεις, που αποδεικνύουν την εξωτερική παρέμβαση στα κείμενα του απο πλαστογράφους. Ο Πατρολόγος Στ. Παπαδόπουλος, θα μας πεί ότι ο Ιγνάτιος ήταν «μεγάλος διδάσκαλος και θεολόγος, με καλή παιδεία και αξιόλογο συγγραφικό τάλαντο», ενώ ένας άλλος Πατρολόγος, ο Παν. Χρήστου θα μας πεί ότι «ο Ιγνάτιος δεν παρουσιάζει μόρφωση σχολική και φαίνεται ότι ήτο αυτοδίδακτος». Απο ποιόν Πατρολόγο λοιπόν θα μάθουμε την αλήθεια; Τέτοια αντιφατική ενημέρωση προσφέρουν - δυστυχώς - στον (αν)ορθόδοξο λαό. Η νοθεία και πλαστογραφία στα κείμενα του Ιγνατίου, είναι οφθαλμοφανής. Ο πλαστογράφος επιμένει να μιλάει για πλήρη υποταγή στον «επίσκοπο, πρεσβύτερο και διάκονο», που θεωρούνται βαθμοφόροι και αξιωματούχοι, και όχι με την Βιβλική έννοια, δηλαδή του υπηρέτη. Ο Πολύκαρπος, ο Ειρηναίος, Ο Ωριγένης και ο Ευσέβιος, αναφέρονται στις επιστολές του Ιγνατίου και συνηγορούν υπέρ αυτών, αλλά μάλλον αναφέρονται στα νόθα κείμενα του Ιγνατίου. Οι επιστολές καταπολεμούν και την αίρεση των Γνωστικών. Οι Γνωστικοί υπήρξαν στα μέσα του 2ου μ.Χ αιώνα. Ο Ιγνάτιος όμως πέθανε μαρτυρικά το 103 μ.Χ. Αυτή την λεπτομέρεια οι ανόητοι πλαστογράφοι ΔΕΝ την έλαβαν υπ' όψιν τους! Τώρα οι θεολόγοι αγωνίζονται να βρούν άν οι επιστολές αυτές, «είναι γνήσιαι επιστολαί του αποστολικού τούτου πατρός» (Ιστορία της Χριστιανικής Γραμματολογίας, του Γ. Δέρβη).
Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας, «μέγας πατέρας» της Ορθοδοξίας, αλλά και «μέγας εραστής» της πρωτοκαθεδρίας, ραδιούργησε κατά του επισκόπου Ακάκιου, για να έχει αυτός το προβάδισμα. Αυτός ο πα-ΤΕΡΑΣ, όπως οι ιστορικοί τον αποκαλούν, ενώ η Ορθόδοξη Εκκλησία τον έχει άγιο της, ήταν ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της φιλοσόφου Υπατίας, τον Μάρτιο του 414 μ.Χ. άσχετα αν οι ορθόδοξοι προσπαθούν - μάταια - να υποστηρίξουν το αντίθετο. Όλοι οι αρχαίοι ιστορικοί, ρίχνουν την ευθύνη στον Κύριλλο, και στην Εκκλησία της Αλεξάνδρειας. Ο Κύριλλος Αλεξάνδρειας είχε τελείως αντι-Ορθόδοξη θέση, διότι δεχόταν το γνωστό Filioque, όπου αργότερα οδήγησε στο σχίσμα της Καθολικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΕΙΧΑΝ ΠΛΑΝΕΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ.
Διονύσιος Αλεξάνδρειας.
Ο Πατρολόγος Στ. Παπαδόπουλος, θεωρεί τον Διονύσιο Αλεξάνδρειας ότι είναι για την Εκκλησία «Πατήρ και Διδάσκαλος» αλλά ο εκκλησιαστικός ιστορικός Philip Schaff μας πληροφορεί ότι, ο Διονύσιος πλησίασε αποφασιστικά την αίρεση του Αρειανισμού, ενώ ο Πατρολόγος Παν. Χρήστου γράφει ότι «ο Διονύσιος βασικώς παρέμενεν αφωσιωμένος εις στον Ωριγένην».
Ο Ωριγένης καταδικάστηκε απο Οικουμενικές Συνόδους ως αιρετικός, και για τις πλάνες του αναθεματίστηκε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως, έχει για «πατέρα» της τον «μαθητή» του Ωριγένη, Διονύσιο.
Ο Γρηγόριος Νύσσης, θερμότερος οπαδός του Ωριγένη, υποστήριζε την άποψη του... δασκάλου του, ότι, στο τέλος θα αποκατασταθούν όλοι οι αμαρτωλοί, ακόμα και οι δαίμονες, περνώντας πρώτα μέσα απο το «καθαρτήριο» όπως γράφει ο Στ. Παπαδόπουλος. Η «Ωριγένειος» θεωρία, θεωρεί το 'Αγιο Πνεύμα κατώτερο του Υιού, και τον Υιό κατώτερο του Πατέρα, και κατά συνέπεια ο Ωριγένης, αλλά και οι υποστηρικτές του, δεν είναι «Ορθόδοξοι» αλλά κακόδοξοι. Είναι αυτά «Δόγματα Ορθόδοξης Πίστης» όπως θέλουν να λένε οι Ορθόδοξοι Πατρολόγοι και καθηγητές; Ποιόν άραγε πλανούν;
Ο Ιουστίνος ο Μάρτυς, πίστευε ότι την Σωτηρία που ο Ιησούς Χριστός έδωσε σε όσους πιστεύουμε σ' Αυτόν, την πήραν και οι φιλόσοφοι Σωκράτης, Ηράκλειτος, και οι όμοιοι τους. Από τέτοιους λοιπόν «πατέρες» γίνεται «η αυθεντική και αυστηρώς Ορθόδοξος ερμηνεία της Αγίας Γραφής»! Ο Παπαδόπουλος τον θεωρεί «διδάσκαλο της Εκκλησίας», ενώ ο Χρήστου ως «νοθευτή της χριστιανικής θεολογίας». Βγάλε λοιπόν άκρη με τέτοιους Πατρολόγους και «πατέρες».
Ο Συνέσιος Πτολεμαΐδας, αρνιόταν την ανάσταση των σωμάτων, και συνέχεε τον Ιησού Χριστό με τον «θείο ήλιο».
Ο Κλήμης Αλεξανδρείας, θεωρείται απο την Ορθόδοξη Εκκλησία «ορθόδοξος πατήρ» και ότι «συνέβαλε περισσότερο απο κάθε άλλον στην διαμόρφωση του ορθόδοξου χριστιανισμού στην Αλεξάνδρεια», όπως γράφει ο Ορθόδοξος καθηγητής Παν. Χρήστου. Ο Κλήμης Αλεξάνδρειας όμως, είχε μια θεολογία ασυμβίβαστη με την Βίβλο, διότι τα Χριστιανικά στοιχεία τα έσμιγε με πολλά στοιχεία των Στωικών φιλοσόφων, και του Πλατωνισμού. Ο καθηγητής BAUER μας πληροφορεί ότι ο Κλήμης Αλεξάνδρειας παρέκκλινε απο την Χριστιανική διδασκαλία περισσότερο και απο αυτόν τον Ωριγένη, και ακόμα χειρότερα, υποβίβαζε τον Ιησού Χριστό σε κτίσμα!!! Να λοιπόν γιατί υπάρχουν αντιβιβλικές διδασκαλίες στην Ορθόδοξη Εκκλησία. «Με όποιον δάσκαλο καθίσεις...»
Ο Αμβρόσιος, αφού θεωρούσε καθήκον να προσκυνούνται οι φύλακες 'Αγγελοι, σε αντίθεση με την διδασκαλία της Βίβλου για το αντίθετο (Αποκάλυψις: ιθ' 10, κβ' 8-9, Κολοσσαείς: β' 18), διακήρυττε ότι το αίμα των αγίων που μαρτύρησαν, αποτελούσε το μέσο καθαρισμού των αμαρτιών, (γι' αυτό και η ορθοδοξία επικαλείται αγίους για σωτηρία) και πάλι σε αντίθεση με την διδασκαλία της Βίβλου ότι: «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α' Ιωάννου: α΄7). 'Αλλος ένας «αλάθητος» και «θεοκίνητος» «πατέρας» όπου η Ορθοδοξία αντλεί την θεολογία της!
Ο Ιερώνυμος, θεωρούσε τον δεύτερο γάμο ασυμβίβαστο με την αγιότητα, ενώ παράλληλα υποτιμούσε και τον πρώτο γάμο, όπως μας αναφέρει ο εκκλησιαστικός ιστορικός Philip Schaff, καθώς και ότι είχε την λανθασμένη εντύπωση ότι μελλοντικά θα αποκατασταθούν όλα τα ανθρώπινα μέλη του σώματος, όπως κόκαλα, δόντια νεύρα, αρτηρίες, σε αντίθεση με την διδασκαλία της Βίβλου, ότι: «... σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν» (Α' Κορινθίους: ιε' 50).
Στην διακήρυξη του Κυρίου που αφορά την ομολογία του Πέτρου, ότι στην «πέτρα» εκείνη θα χτίση ο Κύριος την Εκκλησία Του, (Ματθαίος: ις' 18) οι «πατέρες» έχουν πλήρη διαφωνία μεταξύ τους ώς προς την ερμηνεία του εδαφίου. Κάποιοι - 16 στο σύνολο - θεωρούν την «πέτρα» ότι είναι ο Χριστός, ανάμεσα σ' αυτούς είναι και ο Αυγουστίνος, σαράντα τέσσερις «πατέρες» λένε ότι η «πέτρα» είναι η ομολογία του Πέτρου, και ανάμεσα σ' αυτούς είναι και πάλι ο Αυγουστίνος, δέκα επτά πιστεύουν ότι η «πέτρα» είναι ο ίδιος ο Πέτρος, ενώ οκτώ απο τους «πατέρες» πιστεύουν ότι αυτό αφορά όλους τους Αποστόλους. Σ' αυτούς τους τελευταίους «πατέρες», ευτυχώς... δεν είναι και πάλι ο Αυγουστίνος.
Η Ελληνική Πατρολογία του MIGNE μας αναφέρει περισσότερους απο 800 «πατέρες». Όλους αυτούς, και τόσους άλλους η Ορθόδοξη Εκκλησία τους δέχεται ως «θεόπνευστους» «θεοκίνητους» και «αλάθητους», αφού μέχρι τώρα δεν έχει ξεχωρίσει σε ποιους «πατέρες» αναφέρεται όταν βασίζει την δογματική της θεολογία σ' αυτούς. Δεν είναι δυνατόν να αναφερθώ σε όλους αυτούς, αλλά ασχολούμενους με λίγους, νομίζω ότι έδειξα τον ανόητο ισχυρισμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ότι δήθεν οι «πατέρες» της Εκκλησίας είναι ανόθευτοι, θεοκίνητοι και θεόπνευστοι. Τέτοια διδασκαλία υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία για δήθεν ομοφωνία των «πατέρων» της.
Ο εκκλησιαστικός ιστορικός συγγραφέας, Philip Schaff, γράφει σχετικά: «Η «ομόφωνη συμφωνία των Πατέρων» είναι καθαρή φαντασία,... και, το να μή ερμηνεύουμε την Βίβλο παρά σύμφωνα με την ομόφωνη συμφωνία των Πατέρων, θα σήμαινε με ακρίβεια να μη την ερμηνεύουμε καθόλου»
Για όσους δεν το γνωρίζουν - και είναι οι περισσότεροι που δεν γνωρίζουν -, ο όρος «Πατέρες της Εκκλησίας» δόθηκε σε Χριστιανούς με χάρισμα διδασκαλίας και δράση συγγραφική, τον 17ο αιώνα, και για πρώτη φορά καθιερώθηκε επίσημα στην ορολογία της θεολογίας, απο τον Γκέρχαρτ, έναν Γερμανό Διαμαρτυρόμενο, και όχι Ορθόδοξο!!!
Αυτοί λοιπόν είναι οι «Πατέρες της Εκκλησίας», με τις ανθρώπινες αδυναμίες, τις πλάνες τους, τις αιρέσεις τους, τις κακοδοξίες τους αλλά και τις καλές και σωστές -πολλές φορές- διδασκαλίες τους.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΝΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΤΗΣ, ΠΕΡΙ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΥΣ «ΠΑΤΕΡΕΣ», ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΣΙΖΕΙ ΤΗΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΑΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ.
Πολύ δε περισσότερο, ας αρνηθούν το διάταγμα του Θεοδοσίου περί "θριάμβου της Ορθοδοξίας" - που ανάφερα στην αρχή του άρθρου - και ας πάψουν να το εκτελούν κατηγορώντας ως αιρετικούς και διώκοντας ως αντιφρονούντες τους Χριστιανούς που ακολουθούν τις εντολές του Κυρίου, και εκτελούν τα διατάγματα Του, βασιζόμενοι στην Αγία Γραφή. Όπως αποδείχτηκε απο το εν λόγω άρθρο, οι μόνοι αιρετικοί και ξένοι προς το Ευαγγέλιο, είναι όσοι δέχονται ως "θεόπνευστες" τις πλανεμένες διδασκαλίες κάποιων "πατέρων" και τις κάνουν... σημαία τους.
(πηγή Σπορέας)
