Φαίνεται οτι τα κομποσχοίνια και η νοερή προσευχή του Ιησού (συνεχή επανάληψη "ευχής" σαν μορφή διαλογισμού)ενοχλούν και κάποιους ευσεβείς ορθοδόξους. Διαβάζουμε αποσπάσματα από άρθρο τού Παναγιώτη Παπαδημητρίου στο "ΑΝΑΛΟΓΙΟ" :
"Κομποσχοίνι στὸ Κελλί, ἀντὶ Ἀκολουθιῶν στὴν Ἐκκλησία;
..Ἦλθε ἡ ὥρα τοῦ ἑσπερινοῦ. Νὰ τὸν κάνουμε μὲ κομποσχοίνι.κάμνεις ἑσπερινόν μὲ τὸ κομβοσχοίνι καί, ἀφοῦ τελειώσῃς,πίνεις ἕναν καφὲ ὡς βοήθημα ... λέγων καὶ τοὺς χαιρετισμοὺς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου» ...Ὅταν δὲ τελειώσῃς ἀκολουθίαν καὶ ὧρες ὁμοῦ καὶ παράκλησιν μὲ τὸ κομβοσχίνιον, τότε καθίζεις καὶ ξεκουράζεσαι καὶ κοιμᾶσαι λίγον, ἕως νὰ ξημερώσῃ...Γι' αὐτὸ καὶ οἱ ἡσυχαστὲς περισσότερο ἐξασκοῦνται σ' αὐτὸ τὸ εἶδος, ποὺ οἱ Πατέρες μᾶς δίδαξαν καὶ κάνουν τὸν ὄρθρο καὶ τὸν ἑσπερινὸ μὲ τὸ κομποσχοίνι,λέγοντας δηλ. τὴν 'εὐχή'.
Μὲ πόνο καρδιᾶς βλέπω στὶς μέρες μας, τὴν δημοσίευση βιβλίων τὰ ὁποῖα καταρρίπτουν ἀντικανονικῶς πᾶσα ἔννοια ἐκκλησιαστικῆς Τάξεως, καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ τὴν μοναχικὴ πολιτεία ...Ἀκόμη περισσότερο στενοχωριόμαστε ὅταν πηγαίνουμε σὲ ἱερὲς μονὲς (κοινόβια, μετὰ πλήθους κοσμικῶν προσκυνητῶν) καὶ βλέπουμε τοὺς μοναχοὺς νὰ καταλιμπάνουν Ἀκολουθίες ἐπειδὴ τὶς «κάνουν» μὲ τὸ κομποσχοίνι στὰ κελλιά τους. Καὶ βρίσκουν καὶ διαβολικὲς δικαιολογίες νὰ μᾶς δικαιολογηθοῦν...
Μὲ πόνο καρδιᾶς βλέπω στὶς μέρες μας, τὴν δημοσίευση βιβλίων τὰ ὁποῖα καταρρίπτουν ἀντικανονικῶς πᾶσα ἔννοια ἐκκλησιαστικῆς Τάξεως, καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ τὴν μοναχικὴ πολιτεία ...Ἀκόμη περισσότερο στενοχωριόμαστε ὅταν πηγαίνουμε σὲ ἱερὲς μονὲς (κοινόβια, μετὰ πλήθους κοσμικῶν προσκυνητῶν) καὶ βλέπουμε τοὺς μοναχοὺς νὰ καταλιμπάνουν Ἀκολουθίες ἐπειδὴ τὶς «κάνουν» μὲ τὸ κομποσχοίνι στὰ κελλιά τους. Καὶ βρίσκουν καὶ διαβολικὲς δικαιολογίες νὰ μᾶς δικαιολογηθοῦν...
Τεμπελιάζουν οἱ σημερινοὶ Μοναχοί (μᾶς εἶπε ἅγιος Γέροντας), καὶ βρῆκαν εὐκολότερο νὰ καταλιμπάνουν τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες καὶ νὰ κάνουν κομποσχοίνι, παρὰ νὰ κάνουν τὶς ἱερὲς ἀκολουθίες, καὶ κατόπιν νὰ κάνουν κομποσχοίνι ὅση ὥρα θέλουν...Ὅσοι γοητεύονται ἀπὸ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ, συνήθως παραμελοῦν τὴν καθιερωμένη ἐκκλησιαστικὴ προσευχή, πρωϊνὴ καὶ βραδυνή· καὶ μερικὲς φορές, καὶ τὴν Θεία Λειτουργία.
Τὸ καινούργιο στὰ βιώματα τῆς προσευχῆς καὶ ἡ δύναμή τους, εἶναι ἡ ἐξωτερικὴ ἄνεση, ἡ εὐχέρεια, κάτι νὰ λένε γιὰ τὸν ἑαυτό τους, κάθε ὥρα καὶ κάθε στιγμή. Ὅμως αὐτὰ τοὺς ὁδηγοῦν σὲ ἕνα ἐπικίνδυνο δίλημμα: νὰ θέλουν νὰ ὑποκαταστήσουν κάθε ἄλλο εἶδος προσευχῆς μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ·ἢ νὰ κάνουν τὴν σκέψη: Ἔχει καμμιὰ σημασία, μὲ τὶ λόγια κάνω ἐγὼ τὴν προσευχή μου; Ἂν ἐγὼ μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἰησοῦ φθάνω σὲ μιὰ ἐκπληκτικὴ ἄνοδο, γιατὶ ἐγὼ νὰ πηγαίνω στὴν Ἐκκλησία, ἢ νὰ κάθωμαι στὸ σπίτι νὰ διαβάζω τὶς ἐνδιάτακτες ἀκολουθίες, ἀφοῦ αὐτὲς ποτὲ δὲν φέρνουν στὴν ψυχή μου τέτοια ἐπίδραση;
...., φεύγει ἀπὸ τὴν κύρια πηγὴ τῆς κάθε ἀληθινῆς κατάστασης προσευχῆς, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Καὶ ἐμπαίζεται ἀπὸ τὸν διάβολο· ποὺ τοῦ ἐμβάλλει τὴν σκέψη ὅτι αὐτὴ ἡ ἀντικατάσταση κάθε ἄλλης προσευχῆς μὲ τὴν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, εἶναι μιὰ ἀντικατάσταση κάτι κατωτέρου μὲ κάτι τὸ ἀνώτερο· γιατὶ τότε ὁ προσευχόμενος πηγαίνει σὰν στραβὸς σὲ πνευματικὸ γκρεμό· ἀφοῦ, ἀποκομμένος στὴν προσευχή του ἀπὸ τὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας, βουλιάζει σὲ ἕνα κόσμο προσωπικῶν του προσευχῶν καὶ βιωμάτων, νομίζοντας, ἀπὸ τὴν ἀπροσδόκητα μεγάλη γλύκα ποὺ τοῦ προκαλοῦν γιὰ κάποιο διάστημα, ὅτι πάνω-κάτω φθάνει σὲ νέες ἀποκαλύψεις· ἐνῶ, τότε, πέφτει σὲ πλάνη.
Καὶ τότε ἀρχίζει ἢ νὰ βλέπει μὲ ἔπαρση τὸν ἑαυτό του: σὰν ἐκλεκτὸ τοῦ Θεοῦ· σὲ ἄμεση σχέση μὲ τὸ Θεό· ἔξω καὶ ἐπάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία· παράλληλα πρὸς τὴν Ἐκκλησία·ἢ νὰ τὰ χάνει ὅλα μαζὶ καὶ νὰ πέφτει σὲ πλήρη ἀπελπισία.
Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἔνταση τῶν προσωπικῶν συναισθημάτων καὶ βιωμάτων· καὶ γι' αὐτὸ πρέπει καὶ νὰ τὴν βλέπωμε καὶ νὰ τὴν ἀξιολογοῦμε ἀλλιῶς.
... Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ κόβει κανεὶς τὴν σχέση του μὲ τὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀτιμωρητί, χωρὶς ζημία γιὰ τὴν πνευματική του ζωή· σὰν τάχα νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε κακὸ μὲ τὴν ἀπομόνωσή του· δηλαδὴ μὲ τὸ νὰ περιορισθῆ σὲ μιὰ καθαρὰ δική του-προσωπική του προσευχή!...
Πιστεύω ὅτι στὴν ἐποχή μας κυριαρχεῖ μιὰ φοβερὴ ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση. Ἔχουμε συγκεχυμένες ἰδέες γιὰ τὸ τὶ εἶναι Ἐκκλησία. Γι' αὐτό, ἂν ὑπάρχη ἕνα δογματικὸ θέμα, ποὺ πρέπει νὰ ἀπασχολήση σήμερα τὴν Ἐκκλησία εἶναι αὐτὴ ἡ ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση. Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ἔχουμε μιὰ ὑδαρὴ γνώμη γιὰ τὴν Ἐκκλησία .
Μὴ πλανᾶσθε. Μὲ τὴν «ἀντικατάσταση» τῶν Ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκκλησίας μὲ κομποσχοῖνι στὸ κελλί σας, διδάσκετε «τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ εὐκαταφρόνητον εἶναι, καὶ τὰς ἐν αὐτῷ συνάξεις», καὶ φοβηθεῖτε τὸ ἀνάθεμα τῶν ἱερῶν Κανόνων. Πολὺ μεγαλύτερο ἔγκλημα ποιεῖτε ὅταν διαδίδετε αὐτὲς τὶς ἀντικανονικὲς μᾶλλον ἀντιεκκλησιαστικὲς πρακτικὲς μέσῳ τῶν βιβλίων, ποὺ εὐχῆς ἔργον θὰ ἦταν νὰ ἀποσύρετε αὐτὲς τὶς ἰδέες ἀπὸ αὐτά."
