απέκτησα άνθρωπο διά του Κυρίου: Στα Εβραϊκά η κατά λέξη ερμηνεία της πρότασης είναι: «απέκτησα άνθρωπο, τον Γιάχβε» πολλές φορές μεταφράζεται και “με” ή “με τη βοήθεια” ή “δια μέσω του Γιάχβε”.
Αυτό μπορεί να φαίνεται παράξενο γιατί η Εύα δεν γέννησε τον Γιάχβε βέβαια, αλλά εδώ μέσα κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια. Αναφέρεται προφητικά στη γέννηση του Μεσσία που γεννήθηκε από γυναίκα και που ήταν ο Ίδιος ο Γιάχβε σαν Θεός.
Όταν οι ωδίνες της ξεχάστηκαν η Εύα θα θυμήθηκε την υπόσχεση του Θεού που ήταν παρηγοριά γι’ αυτήν, αμέσως μετά την πτώση.
«αυτό (το σπέρμα σου) θέλει του συντρίψει την κεφαλήν». Σίγουρα το όνειρο της και η ευχή της θα ήταν αυτό το παιδί να διέγραφε και να ανακαλούσε την κατάρα που είχε πέσει πάνω τους.
Κάιν: σημαίνει “αποκτημένος”. Ο Κάιν είναι ο πρωτότοκος και κανονικά έπρεπε από τη γενιά του να έλθει ο Μεσσίας, όμως έχασε αυτή τη χάρη από απιστία και την πήρε ο Σηθ.
άνθρωπον: Στα Εβραϊκά είναι “ίς”, που σημαίνει ότι δεν λέει απέκτησα ένα μωρό, αλλά ένα άνδρα. Κι εδώ η Εύα είναι τύπος της εκκλησίας που γεννά στις τελευταίες μέρες τον Υιό τον άρσεν όπως βλέπουμε στην Αποκ.ιβ.
άνθρωπον: Στα Εβραϊκά είναι “ίς”, που σημαίνει ότι δεν λέει απέκτησα ένα μωρό, αλλά ένα άνδρα. Κι εδώ η Εύα είναι τύπος της εκκλησίας που γεννά στις τελευταίες μέρες τον Υιό τον άρσεν όπως βλέπουμε στην Αποκ.ιβ.
Γέν.δ:2
Άβελ: Προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει πνοή ή ατμός κι έχει την έννοια της αστάθειας. Το όνομα αυτό ήταν προφητικό, δίχως βέβαια οι γονείς να γνωρίζουν τί θα γινόταν στη ζωή του παιδιού όταν του το έδιναν.
Ο Άβελ είναι τύπος του Χριστού που σκοτώθηκε νέος από τον Κάιν που συμβολίζει τους Ιουδαίους.
Οι γιοι του Αδάμ θα αναρωτιόνταν πόσος καιρός θα περνούσε μέχρι να καταργηθεί η κατάρα. ”Άραγε θα μας επιτραπεί να μείνουμε ξανά στον παράδεισο;” Σίγουρα θα έψαχναν να βρουν τρόπους να ευαρεστήσουν το Θεό.
Γέν.δ:3
Οπωσδήποτε ο Θεός θα είχε διδάξει τον Αδάμ σχετικά με τις προσφορές και τις θυσίες, και ο Αδάμ με τη σειρά του θα είχε διδάξει τα παιδιά του. Ο Αδάμ και η Εύα θα μιλούσαν στα παιδιά τους για τη ζωή τους μέσα στον κήπο, τη χάρη του Θεού που ήταν πάνω τους συνέχεια και τη χαρά της κοινωνίας με το Θεό.
Ο Κάιν και ο Άβελ μας προσφέρουν τους πρώτους τύπους του θρήσκου ανθρώπου του κόσμου και του αληθινού πιστού.
Οι γονείς τους είχαν πλαστεί από τα χέρια του ίδιου του Θεού, πράγμα που δεν είχε συμβεί μ’ αυτούς τους ίδιους και ούτε θα συνέβαινε με τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που θα γεννιόνταν. Όλοι οι άνθρωποι από κει και πέρα, θα έρχονταν στον κόσμο, σύμφωνα με τους νόμους της φύσης. Δεν θα έπαιρναν μορφή μέσ’ απ’ το υγρό χώμα ούτε θα φτιάχνονταν απ’ την πλευρά του συντρόφου τους που είχε πέσει σε βαθύ ύπνο.
Γεννήθηκαν και οι δύο έξω απ’ τον παράδεισο, γιοι του πεσμένου πλέον Αδάμ, δεν έχουν τίποτα απ’ τη φύση τους που να τους κάνει να διαφέρουν, είναι και οι δύο αμαρτωλοί (Ιωάν.γ:6). Αν ο άνθρωπος μπορούσε με δικούς του τρόπους και μέσα να κάνει κάτι για να ξαναποκτήσει ό,τι έχασε, αυτή η εποχή ήταν η πιο κατάλληλη. Αλλά και ο Κάιν και ο Άβελ ήταν χαμένοι, ήταν “σάρξ”, δεν ήταν αθώοι (Α’Κορ.ιε:48).
Διαβάζοντας τη Ρωμ.ε:12-21 βλέπουμε ότι η Γραφή κατατάσσει το ανθρώπινο γένος κάτω από δύο αρχηγούς όπως και η Α’ Κορ.ιε:44... Στον πρώτο άνθρωπο έχουμε την αμαρτία, την παρακοή και το θάνατο. Στον δεύτερο άνθρωπο έχουμε τη δικαιοσύνη, την υπακοή και τη ζωή και καθώς κληρονομούμε τη φύση του πρώτου, κληρονομούμε και τη φύση του δεύτερου. Με τη σαρκική γέννηση κληρονομούμε τη φύση του πρώτου ανθρώπου, και με την αναγέννηση τη φύση του δεύτερου. Κι όπως ένα νεογέννητο το γεγονός ότι δεν μπορεί να πράξει την αμαρτία που ο Αδάμ έπραξε δεν το κάνει λιγότερο κοινωνό της φύσης του Αδάμ, έτσι το αναγεννημένο παιδί του Θεού, αν και δεν έχει φθάσει στην τέλεια υπακοή του ανθρώπου Ιησού Χριστού, δεν είναι γι’ αυτό λιγότερο κοινωνός της φύσης Του!
Διαβάζοντας τη Ρωμ.ε:12-21 βλέπουμε ότι η Γραφή κατατάσσει το ανθρώπινο γένος κάτω από δύο αρχηγούς όπως και η Α’ Κορ.ιε:44... Στον πρώτο άνθρωπο έχουμε την αμαρτία, την παρακοή και το θάνατο. Στον δεύτερο άνθρωπο έχουμε τη δικαιοσύνη, την υπακοή και τη ζωή και καθώς κληρονομούμε τη φύση του πρώτου, κληρονομούμε και τη φύση του δεύτερου. Με τη σαρκική γέννηση κληρονομούμε τη φύση του πρώτου ανθρώπου, και με την αναγέννηση τη φύση του δεύτερου. Κι όπως ένα νεογέννητο το γεγονός ότι δεν μπορεί να πράξει την αμαρτία που ο Αδάμ έπραξε δεν το κάνει λιγότερο κοινωνό της φύσης του Αδάμ, έτσι το αναγεννημένο παιδί του Θεού, αν και δεν έχει φθάσει στην τέλεια υπακοή του ανθρώπου Ιησού Χριστού, δεν είναι γι’ αυτό λιγότερο κοινωνός της φύσης Του!
Η πρώτη φύση, είναι σύμφωνα με το θέλημα του ανθρώπου (Ιωάν.α:13). Η δεύτερη φύση είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού (Ιακ.α:18)!!
Ρωμ.γ:22 δεν υπήρχε διαφορά ανάμεσα στον Κάιν και τον Άβελ αλλά εν τούτοις διέφεραν μεταξύ τους. Η διαφορά τους ήταν εξ ολοκλήρου στη θυσία που πρόσφεραν. Στην ΕΒΡ.ια μας λέει ότι ο Άβελ προσέφερε «πλείονα» θυσία παρά τον Κάιν δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήταν δίκαιος, γιατί ο Θεός έδωσε μαρτυρία για τα δώρα του. Δεν πρόκειται λοιπόν για τον Άβελ, αλλά για τη θυσία του. Δεν πρόκειται για το πρόσωπο που έφερε την προσφορά, αλλά γι’ αυτή την ίδια την προσφορά. Η διαφορά λοιπόν έγκειται σ’ ότι αφορά τις προσφορές.
Η ιστορία του Άβελ μας διδάσκει πραγματικά το δρόμο που ένας αμαρτωλός μπορεί να πλησιάσει το Θεό και πάνω σε ποια βάση μπορεί να σταθεί μπροστά Του και να έχει κοινωνία μαζί Του. Ο Κάιν πρόσφερε στον Κύριο τον καρπό μιας καταραμένης γης χωρίς να χύσει αίμα για να σηκωθεί η κατάρα, κι αυτό γιατί δεν είχε πίστη. Αν πίστευε, θα είχε διδαχθεί ότι «χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβρ.θ:22).
Η ανθρώπινη λογική αλλά και το θρησκευτικό πνεύμα του φυσικού ανθρώπου μπορεί να σκεφθεί: Μα τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρει ο Κάιν απ’ αυτό που απέκτησε με τη δουλειά του και τον ιδρώτα του προσώπου του; Ο Θεός όμως σκέφτεται διαφορετικά: Είναι απαραίτητη η θυσία μιας αθώας ζωής για να μπορεί ο αμαρτωλός να πλησιάσει το Θεό. Παρατηρώντας τη διακονία του Κυρίου μας, Τον βλέπουμε να πηγαίνει από τόπο σε τόπο ευεργετών τους ανθρώπους. Όμως μόνο ο θάνατός Του έσχισε το καταπέτασμα (Ματθ.κζ:51) και μόνο ο θάνατός Του μπορούσε να το κάνει. Αν ο Ιησούς συνέχιζε μέχρι σήμερα να πηγαίνει από τόπο σε τόπο ευεργετών τους ανθρώπους, το καταπέτασμα θα έμενε ανέπαφο για να κλείνει στον άνθρωπο την είσοδο προς τα Αγια των Αγίων!
Βλέπουμε λοιπόν ότι η βάση πάνω στην οποία ο Κάιν ζήτησε να στηριχθεί για να παρουσιαστεί μπροστά στο Θεό ήταν ανύπαρκτη. Η προσφορά του αναμφίβολα ήταν το προϊόν του μόχθου του. Όμως η δουλειά ενός αμαρτωλού δεν μπορεί να σηκώσει την κατάρα της αμαρτίας, δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του Άγιου Θεού, δεν μπορεί να αφαιρέσει το κεντρί του θανάτου. «Ο Θεός δεν λατρεύεται υπό χειρών ανθρώπων ως έχων χρείαν τινός» (Πράξ.ιζ:25).
Η λατρεία του Κάιν είναι πάντοτε πολύ διαδεδομένη σ’ όλο τον κόσμο, είναι η λατρεία κάθε ψυχής που δεν επιστρέφει στο Χριστό. Είναι η θρησκεία όλων των ψευδοθρησκειών και του τυπικισμού. Σήμερα ο άνθρωπος ευχαρίστως θα προσφέρει προσευχές, νηστείες, έργα, ασκητισμό, χρήματα, αλλά πολύ δύσκολα ταπεινώνεται να πει: Ναι Κύριε Ιησού, αμάρτησα, ελέησέ με, σώσε με! Ενώ είναι τόσο εύκολο, γίνεται δύσκολο επειδή χρειάζεται πίστη. Να πιστέψεις στο έργο κάποιου άλλου, να πιστέψεις ότι ο Ιησούς Χριστός έπαθε για σένα και ότι ο Θεός δέχεται μόνο αυτόν το δρόμο επιστροφής (Λουκ.ιη:9-14).
από των καρπών της γής: απ’ ότι ξέρουμε απ’ την Π.Δ. είναι πιθανόν οι προσφορές αυτές από τους καρπούς της γης να ήταν πίτες από αλεύρι πολύ όμορφα και προσεκτικά διακοσμημένες.
προσφοράν: Στα Εβραϊκά είναι “Μινεχά” και είναι η ίδια λέξη που χρησιμοποιείται στο Λευιτ.β:1 για την εξ αλφίτων προσφορά.
Γέν.δ:4
Από τη θυσία του Κάιν ας περάσουμε τώρα στη θυσία του Άβελ. Ο Άβελ δια πίστεως κατάλαβε ότι ο άνθρωπος μπορεί να βάλει το θάνατο ενός αθώου ανάμεσα στον εαυτό του και στις συνέπειες της αμαρτίας του, ότι μπορεί να ικανοποιήσει τις άγιες απαιτήσεις της δικαιοσύνης του Θεού με το αίμα ενός άμωμου θύματος. Αυτή είναι εν συντομία η διδασκαλία του σταυρού, η μόνη στην οποία η συνείδηση του αμαρτωλού βρίσκει ανάπαυση, επειδή ο Θεός δοξάστηκε πλήρως στο σταυρό.
Ο Άβελ μας λέει ο λόγος του Θεού ότι δια πίστεως προσέφερε πλείονα θυσία απ’ τον Κάιν. Δεν ήταν ζήτημα αισθημάτων όπως πολλοί θέλουν να νομίζουν, αλλά ζήτημα πίστης σ’ ένα τετελεσμένο γεγονός. Αυτή η πίστη διαφέρει τελείως από κάποιο αίσθημα της καρδιάς ή κάποια συγκατάθεση του νου. Η πίστη δεν είναι κάτι που υπάρχει τη μια μέρα και την άλλη δεν υπάρχει, η πίστη είναι μια αρχή παντοτινή. Αυτή η πίστη είναι που δικαιώνεται (Ρωμ.ε:1) αυτή καθαρίζει την καρδιά (Πράξ.ιε:9) ενεργεί δια της αγάπης (Γαλ.ε:6) και νικά τον κόσμο (Α’ Ιωάν.ε:4).
Ο Άβελ πίστευε στο Θεό και στις εντολές Του. Πίστευε ότι οι επιθυμίες του Θεού ήταν πιο αναγκαίες απ’ τις δικές του και γι’ αυτό ενήργησε με πίστη. Ρωμ.ι:17 η πίστη είναι εξ ακοής. Όμως η σωστή πίστη απαιτεί έργα, διαφορετικά είναι νεκρή πίστη.
Στη Γέν.η:20-κβ:7-λα:54 και στην Εξ.γ:18 βλέπουμε ότι γινόταν σωστές θυσίες πριν δοθεί ο νόμος.
Στη Β’ Τιμ.γ:5 λέει ότι ο Κάιν είχε “μορφή ευσέβειας” όπως ίσως τόσοι άνθρωποι, αλλά αρνήθηκε τη δύναμή της που είναι ο αγιασμός δια της υπακοής στο λόγο του Θεού.
και ο Άβελ προσέφερε και αυτός: Όπως την ομορφιά της Καινής Διαθήκης δεν την βρίσκεις σε μεταφράσεις όσο στο αρχαίο κείμενο, έτσι και στην Παλαιά Διαθήκη η ομορφιά και το βάθος των νοημάτων είναι στα Εβραϊκά. Εκεί λοιπόν φαίνεται ότι ο Άβελ προσέφερε και εξ αλφίτων προσφορά και περί αμαρτίας από το γεγονός ότι λέει «και ο Άβελ προσέφερε ακόμη και αυτός...» δηλαδή έφερε αυτά που έφερε ο Κάιν και ακόμη...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
