Στη διάρκεια των τεσσάρων χιλιάδων χρόνων αμαρτίας και πτώσης, απ’ την εποχή του Αδάμ μέχρι τον ερχομό του Χριστού, λίγοι άνθρωποι, συγκριτικά, ήταν δικαιωμένοι δια της πίστεως και της υπακοής.
Ωστόσο, ο Ενώχ περιεπάτησε μετά του Θεού εν μέσω κακών και διεστραμμένων ανθρώπων (Γέν.ε:22-24). Ο Παύλος το αναφέρει αυτό λέγοντας ότι «Διά πίστεως μετετέθη ο Ενώχ δια να μη ίδη θάνατον, και δεν ευρίσκετο, διότι μετέθεσεν αυτόν ο Θεός επειδή πρό της μεταθέσεως αυτού εμαρτυρήθη ότι ευηρέστησεν εις τον Θεόν» (Εβρ.ια:5).
Εφεσ.α:4: «Καθώς εξέλεξεν ημάς εν αυτώ πρό καταβολής κόσμου δια να είμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού δια της αγάπης».
Ο Θεός προκαθόρισε ότι όλοι όσοι θα διάλεγαν να Τον αγαπούν, να Τον υπηρετούν και να Τον υπακούουν θα εξαγοράζονταν απ’ την κατάρα του Νόμου που ήταν η ποινή του θανάτου για τον αμαρτωλό (Γαλ.γ:13-16).
Το αιώνιο σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο είναι να τον κάνει άγιο και άμωμο με τη νέα γέννηση εν Χριστώ, χωρίς την οποία κανείς δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία των ουρανών (Ιωαν.γ:1-8).
Αυτή ήταν η εμπειρία της σωτηρίας την οποία δέχτηκαν οι μαθητές την ημέρα της Πεντηκοστής. Το Άγιο Πνεύμα είναι η «δωρεά της δικαιοσύνης» (Ρωμ.ε:17) με την οποία ο άνθρωπος γίνεται κοινωνός της θείας φύσης του Χριστού (Β’ Πέτρ.α:1-4). Αυτή είναι η πηγή και η δύναμη της χριστιανικής ζωής.
Ο Σολομώντας έγραψε: «Iδού, τούτο μόνον εύρηκα ότι ο Θεός έκαμεν τον άνθρωπον ευθύν, αλλ’ αυτοί επεζήτησαν λογισμούς πολλούς» (Εκκλ.ζ:29). Το ανθρώπινο γένος κληρονόμησε την πεσμένη φύση του Αδάμ (Γέν.ε:3). Στην Καινή Διαθήκη αυτό ονομάζεται σαρκική φύση (Ρωμ.η:5-7 & Α’ Κορ.γ:1-3).
Ο Θεός έκανε γνωστή στο λαό Ισραήλ την απαίτησή Του για δικαιοσύνη με το Νόμο που έδωσε στο Σινά. Ο Νόμος που δόθηκε στο Μωυσή απαιτούσε αγιασμό αλλά δεν μπορούσε να τον εργαστεί, επειδή ο Νόμος από μόνος του δεν μπορεί ν’ αφαιρέσει την αμαρτία απ’ την πεσμένη φύση του ανθρώπου. Ήταν αδύνατος δια της σαρκός των ανθρώπων (Ρωμ.η:3).
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν βρισκόταν στη διαθήκη του Θεού, αλλά στους ανθρώπους που ήταν ανίκανοι να τηρήσουν τη διαθήκη (Εβρ.η:7-11). «Επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, δια της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν» (Εβρ. ζ:19).
Ο Παύλος δίδαξε ότι αν υπήρχε νόμος που μπορούσε να δώσει ζωή, η δικαιοσύνη θα ερχόταν δια του νόμου (Γαλ. γ:21).
Στην Καινή Διαθήκη ο Θεός γράφει το νόμο Του στις καρδιές των ανθρώπων δια του Αγίου Πνεύματος, δίνοντάς τους την επιθυμία και τη δύναμη να υπακούουν το νόμο. Η απαίτηση του Θεού για δικαιοσύνη δεν έχει αλλάξει, αλλά τώρα έχει δώσει στον άνθρωπο τη δύναμη να βαδίζει με δικαιοσύνη.
Εκπλήρωσε το αιώνιο σχέδιό Του να αποκαταστήσει και να επαναφέρει το λαό Του σε μια κατάσταση αγιασμού μέσα απ’ τη νέα γέννηση εν Χριστώ Ιησού.
Απ’ τους χριστιανούς που είναι πλήρεις Πνεύματος Αγίου ζητείται - και δίνεται κι η δύναμη - να τηρήσουν τη δικαιοσύνη του νόμου του Μωυσή, όπως ερμηνεύτηκε απ’ τον Ιησού στην επί του όρους ομιλία Του (Ματθ.ε, ς, ζ).
Ο λαός Ισραήλ ερμήνευε το νόμο μόνο σαν καταδίκη των αμαρτωλών πράξεων, αλλά ο Ιησούς έδειξε ότι η ενοχή της αμαρτίας ξεκινάει μέσα απ’ την καρδιά και το νου, πριν να διαπραχθεί η πράξη. Ο νόμος του Μωυσή έλεγε: «Ου φονεύσεις», αλλά ο Ιησούς είπε: «πάς ο οργιζόμενος τω αδελφώ αυτού ένοχος έσται τη κρίσει» (Ματθ.ε:21, 22). Ο νόμος έλεγε: «ου μοιχεύσεις», αλλά ο Ιησούς είπε: «πάς ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού» (Ματθ.ε:27, 28).
Ο Ιησούς είπε: «Ηκούσατε ότι ερρέθη, θέλεις αγαπά τον πλησίον σου, και μίσει τον εχθρόν σου. Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι» (Ματθ.ε:43, 44).
Όταν κάποιος πρωτογεννιέται στην οικογένεια του Θεού, είναι ένα νήπιο εν Χριστώ (Εβρ.ε:11-14 & ς:1-3). Πρέπει να ακολουθήσει μια περίοδος αύξησης κι ανάπτυξης, η οποία θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Κύριος έχει φροντίσει γι’ αυτή την συνεχή αύξηση των παιδιών Του τοποθετώντας αποστόλους, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δασκάλους (Εφεσ.δ:12-15).
Ο Παύλος δίδασκε τους νέους χριστιανούς ότι πρέπει να απεκδυθούν τον παλαιό άνθρωπο (τον παλιό εαυτό) με την διεφθαρμένη ομιλία και τις μάταιες επιθυμίες και να ενδυθούν τον νέον άνθρωπο, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και αληθινό αγιασμό.
Δίδασκε ακόμα ότι δεν πρέπει να λυπούν το Πνεύμα το Άγιο με παλιές αμαρτωλές επιθυμίες της σάρκας κι ότι σαν νέο κτίσμα εν Χριστώ πρέπει να είναι ευγενικοί, συμπονετικοί και συγχωρητικοί, όπως ο Θεός μας συγχώρεσε (Εφεσ.δ:17-22 & ε:1-9).
Οι περισσότεροι άγιοι στην εκκλησία της Εφέσου ήταν εθνικοί ειδωλολάτρες που είχαν ανάγκη να μάθουν τις αρχές της άγιας ζωής. Με το Πνεύμα το Άγιο, όμως, μέσα τους αυτοί οι νέοι χριστιανοί μεταμορφώνονταν με χαρά κι ευκολία σε νέα κτίσματα εν Χριστώ.
Στους Μακαρισμούς (Ματθ.ε:1-12) ο Ιησούς έδωσε μια όμορφη εικόνα πώς πρέπει να είναι οι χριστιανοί καθώς έλεγε ποιοι είναι μακάριοι.
Ευλόγησε τους φτωχούς στο πνεύμα γιατί αυτών είναι η Βασιλεία των ουρανών. Οι φτωχοί στο πνεύμα δεν είναι υπερήφανοι ή εγωκεντρικοί και δεν ζητούν τα δικά τους. Αντίθετα, με ταπείνωση αισθάνονται την απόλυτη εξάρτησή τους από τον Κύριο.
Αυτοί που πενθούν, όχι απαραίτητα επειδή έχασαν κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο, αλλά μέσα από ένα αίσθημα μοναξιάς κι έλλειψης στη ζωή τους θα παρηγορηθούν γνωρίζοντας ότι ο Κύριος τους δέχεται. Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απ’ αυτό που αισθάνεσαι όταν καταλάβεις ότι ο Ιησούς σε δέχεται.
Ο Θεός θέλει ο λαός Του να εξαρτάται απ’ Αυτόν. Οι πράοι, αυτοί που ταπεινά υποτάσσονται κι έχουν υπομονή θα κληρονομήσουν τη γη (όχι υλικό πλούτο αυτού του κόσμου, αλλά όλα όσα αξίζουν σ’ αυτή τη ζωή, την αγάπη, την ειρήνη, τη χρηστότητα και την αληθινή ευτυχία). Αυτοί έχουν τέτοιο πλούτο που οι πλούσιοι αυτής της γης ποτέ δεν γνώρισαν.
Αυτοί που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη, καθώς αντιπαραβάλλονται με αυτούς που είναι άπληστοι για τιποτένια πράγματα σ’ αυτό τον κόσμο, θα πληρωθούν με την δικαιοσύνη Του (Λουκ.α:53, ιε:17-24).
Οι ελεήμονες θα ελεηθούν από ένα ελεήμονα Κύριο (Α’ Πέτρ.α:3,4 Εβρ.δ:16), ενώ οι καθαροί την καρδιά θα δουν το Θεό. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που μπορεί να δοθεί σε άνθρωπο (Α’ Ιωάν.γ:1-3).
Αυτές οι αξίες που υψώνονται και μακαρίζονται απ’ τον Κύριο έχουν να κάνουν με τον εσωτερικό άνθρωπο και μπορούν να αποκτηθούν μόνο δια του Αγίου Πνεύματος του Θεού (Γαλ.ε:22, 23).
Οι αληθινοί ειρηνοποιοί είναι τα παιδιά του Θεού που φέρουν τους καρπούς της δικαιοσύνης (Ιάκ.γ:16-18).
Αυτοί που διώκονται ένεκεν δικαιοσύνης (εδ.9-12) μπορούν να αισθάνονται χαρά κι αγαλλίαση στη διάρκεια της δοκιμασίας γιατί έχουν την ελπίδα της ένδοξης ανταμοιβής που τους περιμένει στον ουρανό.
Αυτή η εικόνα μας δείχνει ότι ο Θεός ενδιαφέρεται περισσότερο για το εσωτερικό πνεύμα και τη φύση των χριστιανών, γιατί ό,τι φαίνεται να ξεχειλίζει στην ζωή κάποιου πρέπει να προέρχεται από τον εσωτερικό άνθρωπο.
Αυτή είναι η εικόνα του Κυρίου για τον χριστιανό: είναι ταπεινός, με συντετριμμένο πνεύμα κι αισθάνεται την απόλυτη εξάρτηση του απ’ το Θεό.
Με πραότητα παραδίδεται στην οδηγία του Κυρίου, δεν έχει άπληστες γήινες επιθυμίες, αλλά πεινά και διψά για δικαιοσύνη. Είναι ελεήμων σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη. Είναι καθαρός στην καρδιά, ικανός να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ειρήνης, ακόμη και ανάμεσα σ’ αυτούς που μάχονται, επειδή έχει την ειρήνη του Θεού μέσα στην καρδιά του.
Μπορεί να χαίρεται μέσα στις δοκιμασίες και τους διωγμούς γιατί έχει την ελπίδα του στο Θεό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος ζωής σ’ αυτό τον κόσμο που να μπορεί να ανταμείψει τόσο πλούσια τον άνθρωπο με αγάπη, χαρά, ειρήνη, ελπίδα και ικανοποίηση.
Το Ματθ.ε:13-16 αναφέρεται στην επιρροή των χριστιανών στον κόσμο.
Ο Ιησούς είπε, “Σείς είσθε το άλας της γης”. Χρησιμοποίησε την ιδιότητα του αλατιού να διατηρεί για να διδάξει πώς ο χριστιανός πρέπει να επηρεάζει τον κόσμο. Η επιρροή των θεοσεβών, γεμάτων πίστη και πληρωμένων με Πνεύμα Άγιο χριστιανών έρχεται σε αντίθεση μ’ αυτή την ασεβή και διεφθαρμένη κοινωνία.
Οι ηθικές αξίες μπορούν ακόμη να βρεθούν στα περισσότερα έθνη του κόσμου. Δίχως αμφιβολία, αυτή η κατάσταση διατηρείται εξαιτίας των θεοσεβών χριστιανών και της διδασκαλίας τους απ’ το λόγο του Θεού.
Καθώς, όμως, πλησιάζουμε στον ερχομό του Κυρίου και ζούμε στους έσχατους καιρούς βλέπουμε τις ηθικές αξίες της κοινωνίας να παραπαίουν και να καταρρέουν. Όταν αυτή η παρακμή φθάσει το σημείο να υπάρχουν περισσότεροι εγκληματίες παρά δίκαιοι στον κόσμο, ο αντίχριστος, ο άνθρωπος της αμαρτίας (Β’ Θεσ.β:3,4) θα αναλάβει την διακυβέρνηση του κόσμου μέχρι να έρθει ο Κύριος να τον εξολοθρεύσει. Αυτό θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η επιρροή των χριστιανών στον κόσμο.
Είμαστε πρέσβεις του Κυρίου όχι μόνο για να κερδίσουμε χαμένες ψυχές σ’ Αυτόν (Β’ Κορ.ε:18-21) αλλά και για να καταφέρουμε με την επιρροή μας να εμποδίσουμε τις δυνάμεις του Σατανά που προσπαθεί να καταστρέψει το ανθρώπινο γένος.
Μερικοί νομίζουν ότι ο χριστιανισμός έχει να κάνει μόνο με το πνεύμα. Ο χριστιανισμός έχει να κάνει με το σώμα, την ψυχή και το πνεύμα (Α’ Κορ.ς:19,20).
Ο Θεός ενδιαφέρεται για το πώς αισθανόμαστε, πώς σκεπτόμαστε και πώς ενεργούμε κάθε μέρα και σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής μας (Ρωμ.ιβ:1,2).
Ο Ιησούς θυσιάστηκε για να μας σώσει απ’ το θάνατο και την κόλαση κι εμείς δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα λιγότερο απ’ το να δώσουμε τους εαυτούς μας - σώμα, ψυχή και πνεύμα - σαν ζωντανή θυσία για να Τον υπηρετήσουμε όλες τις μέρες της ζωής μας.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να Του δώσουμε το νου μας, το πνεύμα μας και το σώμα μας, υπακούοντας και δοξάζοντας Αυτόν. Αυτή είναι η λογική μας λατρεία κι αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε. Χρωστάμε στον Κύριο ό,τι είμαστε κι ό,τι έχουμε.
Το πώς υπηρετεί κανείς τον Κύριο εξαρτάται απ’ την προσωπική του επιθυμία. Ο λαός του Θεού αποτελεί το σώμα του Χριστού, την εκκλησία (Α’ Κορ.ιβ:4-27) κι ο Κύριος θέτει τα μέλη στο σώμα - την εκκλησία - καθώς Αυτός θέλει.
Εάν κάθε μέλος είναι υπάκουο στο θέλημα και το σχέδιο του Θεού για τη ζωή του, θα υπάρχει τέλεια ενότητα κι αρμονία στην εκκλησία του Θεού. Ολόκληρο το σχέδιο της Βασιλείας του Θεού θα εκπληρωθεί. Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται απλά και μόνο να γίνει το έργο για το οποίο κάλεσε κάποιον, αλλά Τον ενδιαφέρει η στάση μας, η πνευματική μας παραχώρηση σ’ Αυτόν, η χαρούμενη και πρόθυμη υπακοή μας στην κλήση Του.
Οι χριστιανοί που αγαπούν το Θεό μ’ όλη τους την καρδιά κι έχουν εκτιμήσει πραγματικά την ελπίδα της άνω κλίσης, έχουν αποκοπεί από κάθε αμαρτία. Μερικές φορές, όμως, μπορεί να επιτρέψουν πράγματα στη ζωή τους που δεν είναι απαραίτητα αμαρτίες, αλλά κάποια βάρη, να σταθούν εμπόδιο στην πνευματική τους πρόοδο. Μπορεί να είναι πολύ απασχολημένοι με τη δουλειά ή με διάφορα παροδικά ενδιαφέροντα που τους αποσπούν αντί να τους αυξάνουν στην πνευματική τους ζωή. Ο Ιησούς μας προειδοποίησε γι’ αυτό με την παραβολή του σπόρου που έπεσε ανάμεσα σε αγκάθια και καταπνίγηκε.
Είπε ότι τ’ αγκάθια συμβολίζουν τη μέριμνα και την απατηλότητα του πλούτου που μπορεί να καταπνίξει το λόγο του Θεού στη χριστιανική ζωή και να την κάνει άκαρπη (Ματθ.ιγ:7, 22).
Το βραβείο της αιώνιας ζωής είναι υπόσχεση μόνο γι’ αυτούς που μέ-νουν πιστοί μέχρι το τέλος αυτής της ζωής (Εβρ.ι:35, 36 ). Ο Κύριος κατηγόρησε την εκκλησία της Εφέσου ότι είχε χάσει την πρώτη της αγάπη, τους καλεί να μετανοήσουν (Αποκ.β:4,5) και μετά υπόσχεται... (Αποκ.β:10).
Ο Ιησούς είναι ο αρχηγός κι ο τελειωτής της πίστης μας κι αν εμείς αρνηθούμε τη σάρκα μας και κοιτάξουμε σ’ Αυτόν για πνευματική δύναμη και καθοδήγηση, θα μας πάρει μέσα στη δόξα Του στο τέλος του αγώνα. Ο απόστολος Παύλος που είχε ένα τέτοιο νικηφόρο αγώνα, κάποτε είπε....(Φιλιπ.α:21). Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ήττα σε μια τέτοια παραχώρηση στον Κύριό μας. Ο ψαλμωδός είπε....(Ψαλμ.ογ:24).
Η ευθύνη του χριστιανού απέναντι στο γάμο. Ένας χριστιανός δεν πρέπει ποτέ να μπαίνει σε μια σχέση ή κατάσταση χωρίς πολύ προσευχή και τέλεια παράδοση της ζωής του στο θέλημα του Θεού. Πρώτα απ’ όλα, όταν θέλει να παντρευτεί, αυτός/αυτή θα πρέπει πάντα να σκέφτεται ένα χριστιανό σύζυγο. Δεν μπορεί κανείς να περιμένει να βρει επικοινωνία, αρμονία ή ευτυχία μ’ έναν άπιστο (Β’ Κορ.ς:14-16, Α’ Κορ.ζ:39). Ωστόσο αν κάποιος είναι παντρεμένος πριν γίνει χριστιανός, αυτός/αυτή πρέπει να παραμείνει με τον/την σύζυγό του προσπαθώντας να τον/την κερδίσει στο Χριστό (Α’ Κορ.ζ:7-16). Τα νεαρά άτομα που βάζουν το θέλημα του Θεού πάνω από καθετί άλλο στη ζωή τους, θα οδηγηθούν απ’ το Πνεύμα Του σ’ ό,τι είναι σωστό και καλό κι εκεί θα βρουν ευτυχία και ευλογία. Οι νεαροί χριστιανοί πρέπει να απαρνηθούν τελείως τα χαλαρά ήθη της σημερινής ανεκτικής κοινωνίας, τα οποία ο Κύριος καταδικάζει.
Η ευθύνη του άνδρα προς τη γυναίκα του. Ένας σύζυγος πρέπει ν’ αγαπάει τη γυναίκα του, να την φροντίζει και να την προστατεύει σαν σκεύος ασθενέστερο (Α’ Πέτρ.γ:7, Εφεσ.ε:25-33, Κολ.γ:19, Α’ Κορ.ζ:3). Ο Θεός όρισε ότι η σύζυγος θα είναι βοηθός στον σύζυγο (Γέν.β:20-24) κι ότι θα ζουν και θα εργάζονται σαν ομάδα με τον σύζυγο επικεφαλής. Ζώντας έτσι, κάτω απ’ τους κανόνες και το σχέδιο του Θεού, η ζωή του ενός συμπληρώνει την ζωή του άλλου. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μια μοναχική ζωή είναι ατελής.
Η ευθύνη της γυναίκας προς τον άνδρα της. Ο Κύριος όρισε ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογένειας κι ότι η σύζυγος πρέπει να υποτάσσεται στην εξουσία του. Ωστόσο, σαν ομάδα θα πρέπει να κουβεντιάζουν μαζί και να συμβουλεύονται ο ένας τον άλλο για τις οικογενειακές υποθέσεις και για σοβαρές αποφάσεις. Η γυναίκα διατάσσεται να τιμά και να σέβεται τον άνδρα της (Εφεσ.ε:22-24, Α’ Κορ.ζ:3 & 13-16, Α’ Πέτρ.γ:1-6). Είναι ευθύνη του συζύγου να προμηθεύει στην οικογένειά του τα απαραίτητα κι είναι ευθύνη της γυναίκας να κάνει το σπίτι όσο το δυνατόν περισσότερο άνετο κι ελκυστικό. Όταν ένας σύζυγος και μια σύζυγος αγαπούν τον Κύριο κι ο ένας τον άλλο, η ζωή τους και η διακονία τους θα είναι αρμονική κι όμορφη.
Η ευθύνη του χριστιανού απέναντι στην εκκλησία. Ας ξεκινήσουμε με τα λόγια του Ιησού: «Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην πρός αλλήλους» (Ιωάν.ιγ:35). Οι πληρωμένοι με Πνεύμα Άγιο άνθρωποι του Θεού είναι όλοι μέλη του σώματος του Χριστού που είναι η εκκλησία (Κολ.α:18, 24) κι όλοι ανήκουν στην ίδια οικογένεια (Α’ Κορ.ιβ:12-27). Πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον με την αγάπη του Θεού εν Πνεύματι Αγίω. Πρέπει να συμπαθούμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλο σε περιόδους θλίψης, ακαταστασιών και προβλημάτων και να χαιρόμαστε ο ένας για τον άλλο σε περιόδους ευλογιών και τιμών (Εφεσ.δ:32, Γαλ.ς:10). Με τον ίδιο τρόπο ο Ιησούς έδωσε οδηγίες πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται παραβάσεις και σφάλματα μεταξύ των αγίων του Θεού (Λουκ.ιζ:3, 4).
Στην επιστολή προς Ρωμ.ιβ:3-13 ο Παύλος δίδαξε τις υποχρεώσεις των χριστιανών στις διακονίες της εκκλησίας. Πρέπει να εργάζονται όλοι μαζί με αγάπη και αρμονία κι ο καθένας να πληρώνει τη θέση που του ανήκει στη συνάθροισή του. Κανείς δεν πρέπει να είναι οκνηρός, αλλά αντίθετα πρέπει να υπάρχει ζήλος για την υπηρεσία του Κυρίου, πιστότητα στην προσευχή και να μην αμελείται η φιλοξενία. Φυσικά, οι άγιοι πρέπει να τιμούν και να υπακούν τον ποιμένα τους όσο αυτός αποδεικνύει τον εαυτό του άνθρωπο του Θεού (Εβρ.ιγ:7,17 ι:25).
Οι χριστιανοί είναι οικονόμοι του ευαγγελίου και της πολυειδούς χάρι-τος του Θεού (Α’ Πέτρ.δ:10, 11).
Το να δίνει κανείς προσφορές για την υποστήριξη του έργου του ευαγγελίου είναι μια διακονία της εκκλησίας (Ρωμ.ιβ:8). Πρέπει να γίνεται με απλότητα και ιλαρότητα από καρδιά αγάπης (Β’ Κορ.θ:6, 7). Πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε ότι όλα όσα έχουμε και δίνουμε μας δόθηκαν απ’ το Θεό (Α’ Τιμ.ς:17-19, Α’ Χρον.κθ:14).
Υποχρεώσεις των χριστιανών σχετικά με την εμφάνισή τους. Η σωτηρία ξεκινάει απ’ την καρδιά. Όταν, όμως, η καρδιά καθαρίζεται και αλλάζει, αλλάζει επίσης κι η εξωτερική εμφάνιση. Ο Θεός έκανε σαφές στην Παλαιά Διαθήκη, στο Νόμο που έδωσε στο Μωϋσή, ότι ο τρόπος ντυσίματος είναι σημαντικός, λέγοντας: «Η γυνή δεν θέλει φορέσει το ανήκον εις άνδρα, ουδέ ο ανήρ θέλει ενδυθή στολήν γυναικός επειδή πάντες οι πράττοντες ούτως, είναι βδέλυγμα εις Κύριον τον Θεόν σου» (Δευτ.κβ:5).
Ο Θεός καταδίκασε τις γυναίκες του Ισραήλ για την αλαζονεία, το αγέ-ρωχο ύφος και την υπερηφάνειά τους, επειδή ντύνονταν με τα καλύτερα ρούχα και φορούσαν κοσμήματα, στολίδια χρυσαφικά και καλλυντικά (Ησ.γ:16-26).
Η Καινή Διαθήκη διδάσκει ότι οι πληρωμένες με Πνεύμα Άγιο χριστιανές γυναίκες πρέπει να στολίζουν τους εαυτούς τους με θεοσέβεια και με πράο και ησύχιο πνεύμα (Α’ Τιμ.β:9, 10 ).
Ακόμη ο απόστολος Πέτρος λέει: «Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων, ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ’ ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον» (Α’ Πέτρ.γ:3, 4).
Δεν είναι λάθος να ντυνόμαστε με την μόδα της εποχής, όσο αυτό το ντύσιμο είναι σεμνό και αντανακλά ένα χριστιανικό πνεύμα. Το ντύσιμο και το κόψιμο των μαλλιών μιας χριστιανής δεν πρέπει να είναι ανδρικά και το ίδιο ισχύει, αντίστοιχα, για ένα χριστιανό. Ο Θεός βέβαια κρίνει απ’ την καρδιά, αλλά οι άνθρωποι κρίνουν μόνο απ’ την εξωτερική εμφάνιση. Η εξωτερική εμφάνιση του χριστιανού πρέπει να αντανακλά ένα χριστιανικό χαρακτήρα.
