Η διδασκαλία των Γραφών
1. Ο Ιησούς ήταν τέλειος άνθρωπος, όμως χωρίς αμαρτία. Σαν άνθρωπος, είχε την ίδια φύση που είχε ο Αδάμ και η Εύα όταν δημιουργήθηκαν αρχικά.
«Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς …. Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε και ιδού, ήσαν καλά λίαν» (Γέν.α:27. 31).
«Και ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάν.α:14).
«Και εξεύρετε ότι εκείνος εφανερώθη διά να σηκώση τας αμαρτίας ημών, και αμαρτία εν αυτώ δεν υπάρχει…..Εκ τούτου γνωρίζετε το Πνεύμα του Θεού παν πνεύμα, το οποίον ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, είναι εκ του Θεού» (Α΄Ιωάν.γ:5, δ:2).
«Και αναντιρρήτως το μυστήριον της ευσεβείας είναι μέγα ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι, εφάνη εις αγγέλους, εκηρύχθη εις τα έθνη, επιστεύθη εις τον κόσμον, ανελήφθη εν δόξη» (Α΄Τιμ.γ:16).
Η Βίβλος, με τη λέξη «σάρκα», συνήθως αναφέρεται σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, όχι μόνο σ’ ένα άτομο. Ο Ιησούς δεν είχε διαφορετικό σώμα από το δικό μας, αλλά ακριβώς το ίδιο όπως εμείς: «Διότι εδίδασκε τους μαθητάς αυτού και έλεγε προς αυτούς ότι ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται εις χείρας ανθρώπων, και θέλουσι θανατώσει αυτόν, και θανατωθείς την τρίτην ημέραν θέλει αναστηθή» (Μαρκ.θ:31).
Η έκφραση «Υιός του ανθρώπου» σημαίνει ακριβώς αυτό, ότι ο Ιησούς ήταν κανονικός άνθρωπος. Κατά συνέπεια, ο Ιησούς είναι ο «Υιός του ανθρώπου» καθώς επίσης και ο γιος του Θεού. Είναι μέρος της ανθρώπινης φυλής, που κατάγεται από τον Αδάμ και την Εύα.
2. Ο Ιησούς έπρεπε να είναι σαν εμάς, με σάρκα και αίμα, και την ίδια στιγμή χωρίς αμαρτία, για να μπορεί να γίνει ο αρχιερέας μας και να μας συνδιαλλάξει με το Θεό.
«Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι διά τον φόβον του θανάτου ήσαν διά παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν. Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν. Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού. Επειδή καθ' ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους» (Εβρ.β:14-18).
«Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας» (Εβρ.δ:14-15).
3. Βιολογικά, ο Ιησούς δεν κληρονόμησε την αμαρτία, επειδή στη σύλληψή του το Άγιο Πνεύμα έκανε ένα θαύμα για να εξασφαλίσει ότι θα ήταν άγιος. Νόμιμα, ο Ιησούς δεν κληρονόμησε την αμαρτία, επειδή η αμαρτία υπολογίζεται από τον πατέρα, και ο πατέρας του Ιησού ήταν ο Θεός.
«Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού» (Λουκ.α:35).
Στη δική μας περίπτωση, η αμαρτία μας κληρονομήθηκε από τον Αδάμ σαν πατέρα, όχι από την Εύα, αν και η Εύα αμάρτησε πρώτη.
«Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον διότι μέχρι του νόμου ήτο εν τω κόσμω η αμαρτία, αμαρτία όμως δεν λογίζεται όταν δεν ήναι νόμος αλλ' εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ μέχρι Μωϋσέως και επί τους μη αμαρτήσαντας κατά την ομοιότητα της παραβάσεως του Αδάμ, όστις είναι τύπος του μέλλοντος» (Ρωμ.ε:12-14).
4. Ο Ιησούς ήταν ο βιολογικός απόγονος του Αδάμ και της Εύας.
“και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού” (Γεν.γ:15).
5. Ο Ιησούς ήταν ο βιολογικός απόγονος του Αβραάμ.
“Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού δεν λέγει, Και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ' ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός” (Γαλ.γ:16).
“Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν” (Εβρ.β:16).
6. Ο Ιησούς ήταν κανονικός Ισραηλίτης, όπως και ο Παύλος.
«Διότι ηυχόμην αυτός εγώ να ήμαι ανάθεμα από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των κατά σάρκα συγγενών μου, οίτινες είναι Ισραηλίται, των οποίων είναι η υιοθεσία και η δόξα και αι διαθήκαι και η νομοθεσία και η λατρεία και αι επαγγελίαι, των οποίων είναι οι πατέρες, και εκ των οποίων εγεννήθη ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας αμήν» (Ρωμ.θ:3-5).
7. Ο Ιησούς ήταν ο βιολογικός απόγονος του Δαβίδ.
«Άνδρες αδελφοί, δύναμαι να σας είπω μετά παρρησίας περί του πατριάρχου Δαβίδ ότι και ετελεύτησε και ετάφη, και το μνήμα αυτού είναι παρ' ημίν μέχρι της ημέρας ταύτης. Επειδή λοιπόν ήτο προφήτης και ήξευρεν ότι μεθ' όρκου ώμοσε προς αυτόν ο Θεός, ότι εκ του καρπού της οσφύος αυτού θέλει αναστήσει κατά σάρκα τον Χριστόν διά να καθίση αυτόν επί του θρόνου αυτού, προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού ότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω άδη ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν. Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες» (Πράξ.β:29-32).
“περί του Υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα” (Ρωμ.α:3).
“Δεν είπεν η γραφή ότι εκ του σπέρματος του Δαβίδ και από της κώμης Βηθλεέμ, όπου ήτο ο Δαβίδ, έρχεται ο Χριστός;” (Ιωάν.ζ:42).
“Εγώ ο Ιησούς έπεμψα τον άγγελόν μου να μαρτυρήση εις εσάς ταύτα εις τας εκκλησίας. Εγώ είμαι η ρίζα και το γένος του Δαβίδ, ο αστήρ ο λαμπρός και ορθρινός.” (Αποκ.κβ:16).
8. Ο Ιησούς είναι ο βιολογικός απόγονος της Μαρίας που όπως ομολόγησε ο άγγελος, αυτή ήταν η πραγματική του μητέρα.
“Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν.” (Λουκ.α:31).
“ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον” (Γαλ.δ:4).
“και ελθόντες εις την οικίαν εύρον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού, και πεσόντες προσεκύνησαν αυτό.... Αφού δε αυτοί ανεχώρησαν, ιδού, άγγελος Κυρίου φαίνεται κατ' όναρ εις τον Ιωσήφ, λέγων Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον, και έσο εκεί εωσού είπω σοι διότι μέλλει ο Ηρώδης να ζητήση το παιδίον, διά να απολέση αυτό….. Τελευτήσαντος δε του Ηρώδου ιδού, άγγελος Κυρίου φαίνεται κατ' όναρ εις τον Ιωσήφ εν Αιγύπτω, λέγων Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και ύπαγε εις γην Ισραήλ διότι απέθανον οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου.” (Ματθ.β:11, 13, 19-20).
Εφόσον ο Ιησούς γεννήθηκε από τη Μαρία, ήταν το ίδιο άνθρωπος μ’ εμάς, είχε την ίδια σάρκα μ’ εμάς, γιατί “Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ” (Ιωάν.γ:6).
9. Σαν άνθρωπος ο Ιησούς, αυξήθηκε διανοητικά, πνευματικά, φυσικά και κοινωνικά.
«Και ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν και ηλικίαν και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις» (Λουκ.β:52).
10. Ο Ιησούς, σαν άνθρωπος, είχε το δικό Του θέλημα αλλά υπήρχε διάκριση ανάμεσα στο δικό Του θέλημα και το θέλημα του Θεού.
«Και προχωρήσας ολίγον έπεσεν επί πρόσωπον αυτού, προσευχόμενος και λέγων Πάτερ μου, εάν ήναι δυνατόν, ας παρέλθη απ' εμού το ποτήριον τούτο πλην ουχί ως εγώ θέλω, αλλ' ως συ» (Ματθ.κς:39).
11. Ο Ιησούς είχε ψυχή σαν κανονικός άνθρωπος.
«Διά τούτο θέλω δώσει εις αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων και τους ισχυρούς θέλει μοιρασθή λάφυρον, διότι παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον και μετά ανόμων ελογίσθη και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων» (Ης.νγ:12).
«Τότε λέγει προς αυτούς Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου μείνατε εδώ και αγρυπνείτε μετ' εμού» (Ματθ.κς:38).
12. Ο Ιησούς είχε πνεύμα σαν κανονικός άνθρωπος.
Υπήρχε διάκριση ανάμεσα στο ανθρώπινο πνεύμα του Χριστού και το Άγιο Πνεύμα (τον Πατέρα), χωρίς όμως να υπάρχει ξεχωρισμός, έτσι ώστε να μπορούμε να πούμε ότι η ανθρώπινη φύση ήταν ενωμένη με τη θεότητα στο ένα πνεύμα του Χριστού.
«και φωνάξας με φωνήν μεγάλην ο Ιησούς είπε Πάτερ, εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμά μου και ταύτα ειπών εξέπνευσεν» (Λουκ.κγ:46).
«πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων εις το να λατρεύητε τον ζώντα Θεόν;» (Εβρ.θ:14).
13. Ο Ιησούς είχε σώμα σαν κανονικός άνθρωπος.
Ο Ιησούς είχε το ίδιο σώμα μ’ εμάς (από σάρκα και αίμα) – ικανό να υποφέρει, να πεθάνει και να αλλοιωθεί και να μην μπορεί να κληρονομήσει αιώνια ζωή χωρίς αλλαγή.
«διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ.β:9).
«Διά τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ' ητοίμασας εις εμέ σώμα» (Εβρ.ι:5).
«Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον» (Εβρ.β:14).
«Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή» (Α΄Κορ.ιε:50-51).
14. Με την ανάσταση, ο Χριστός πήρε ένα ένδοξο σώμα, που δεν είναι υποκείμενο σε πόνο, θάνατο ή αλλοίωση. Όταν κι εμείς θα αναστηθούμε θα είμαστε σαν Αυτόν και θα μας δώσει σώματα σαν το δικό Του.
Και στις δύο περιπτώσεις, “η ανάσταση” αναφέρεται στην ίδια διαδικασία. Η ανάσταση του Χριστού τον έκανε “την απαρχή” της ανάστασης των πιστών.
«Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών, έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών. Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ. Έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού εν τη παρουσία αυτού»
«Σπείρεται εν φθορά, ανίσταται εν αφθαρσία σπείρεται εν ατιμία, ανίσταται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία, ανίσταται εν δυνάμει σπείρεται σώμα ζωϊκόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωϊκόν, και είναι σώμα πνευματικόν. Ούτως είναι και γεγραμμένον Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν» (Α΄Κορ.ιε:20-23, 42-45).
«γινώσκοντες ότι ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών δεν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον» (Ρωμ.ς:9).
15. Ο Ιησούς είναι ο «πλησιέστερος συγγενής μας» (Λευιτ.κε:25), που μας εξαγόρασε και μας λύτρωσε και για να είναι τέτοιος θα έπρεπε να είναι άνθρωπος όπως εμείς.
«Και όταν ο ξένος και ο παροικών μετά σου πλουτήση, ο δε αδελφός σου ο μετ' αυτού πτωχεύση και πωληθή εις τον ξένον, τον παροικούντα μετά σου, ή εις την γενεάν της συγγενείας του ξένου αφού πωληθή, θέλει εξαγορασθή πάλιν εις εκ των αδελφών αυτού θέλει εξαγοράσει αυτόν ή ο θείος αυτού ή ο υιός του θείου αυτού θέλει εξαγοράσει αυτόν, ή εξ αίματος αυτού συγγενής εκ της συγγενείας αυτού θέλει εξαγοράσει αυτόν ή εάν αυτός ευπόρησε, θέλει εξαγοράσει αυτός εαυτόν» (Λευιτ.κε:47-49).
«ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον, διά να εξαγοράση τους υπό νόμον, διά να λάβωμεν την υιοθεσίαν» (Γαλ.δ:4-5).
«Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς» (Εβρ.β:11).
Λάθη της διδασκαλίας περί «Αγίου Σώματος» του Χριστού
1. Αντικρούει πολλά συγκεκριμένα εδάφια της Γραφής, ερμηνεύοντάς τα αλληγορικά αντί κατά γράμμα.
2. Υπονομεύει την αλήθεια της ενσάρκωσης - ότι ο Θεός πραγματικά «εφανερώθη εν σαρκί» ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν πραγματικά σαν εμάς, τέλειος άνθρωπος και την ίδια στιγμή ήταν ο ίδιος ο Θεός (Δες Ματθ.α:21-23, Ιωάν.α:1,14, Κολ.β:9, Α΄Τιμ.γ:16; Α΄Ιωάν.δ:2.)
3. Υπονομεύει την αλήθεια της εξιλέωσης - ότι ο Ιησούς Χριστός έγινε αληθινά ο μεσίτης μας σαν άνθρωπος, έγινε ο στενός συγγενής που μας ελευθέρωσε, έχυσε ανθρώπινο αίμα για την άφεση των αμαρτιών μας, πλήρωσε το μισθό της αμαρτίας μας και πέθανε στη θέση μας. (Δες Ης.νγ:4-6, Α΄Κορ.ε:7, Β΄Κορ.ε:21, Α΄Τιμ.β:5, Εβρ.β:9, θ:28; ι:10-17, Α΄Πέτρ.β:24.)
