«Ένα πράγμα ζήτησα από τον Κύριο· και αυτό θα εξακολουθήσω να ζητώ· να κατοικώ στον οίκο του Κυρίου όλες τις ημέρες της ζωής μου· να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου...» Ψαλμ. κζ:4
Μας το λέει: Ένα πράγμα εζήτησα από τον Κύριο· αυτό θα εξακολουθώ να ζητώ: να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου. Να αντικρίζω την ομορφιά του Θεού.
Ένας ποιητής της 'Απω Ανατολής, ο Ινδός Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ, σ' ένα στίχο του λέει: Η αλήθεια είναι ομορφιά και η ομορφιά είναι αλήθεια... Αν λοιπόν ο Θεός είναι η απόλυτη αλήθεια -ο Χριστός είπε «εγώ είμαι η αλήθεια»- άρα είναι και η απόλυτη ομορφιά.
Ο Δαβίδ το είχε ανακαλύψει και γι' αυτό το μοναδικό του αίτημα ήταν να απολαμβάνει αυτή την απόλυτη ομορφιά. Απ' αυτό το ένα εξαρτούσε όλα τα άλλα. Δεν ήταν ρομαντικός οραματιστής ο Δαβίδ. Ήταν ζωντανός και πρακτικός άνθρωπος. Δυναμικός και δραστήριος. Είχε πειρασμούς με τους οποίους πάλευε. Είχε βαριά καθήκοντα που προσπαθούσε να τα εκτελέσει. Η ζωή του ήταν γεμάτη από επεισόδια, περιπέτειες, συγκρούσεις, κατακτήσεις.
Τσοπανόπουλο στο βουνό με την κιθάρα και τον αυλό του. Βασιλιάς ύστερα στο θρόνο. Είχε ευκαιρίες μοναδικές να γνωρίσει τη ζωή από όλες τις πλευρές. Είχε διακυμάνσεις δόξας και ταπείνωσης. Και μέσα από όλη του την πείρα κατασταλάζει στο επίμονο και μοναδικό αυτό αίτημα: Να θεωρώ την ομορφιά του Κυρίου.
Σίγουρα υπάρχει κάποιος πρακτικός σκοπός που είχε ανακαλύψει ο Δαβίδ σ' αυτή του την αναζήτηση. Δεν αποξενώνεται από τη ζωή ούτε μεταβάλλεται σε κάποιο αφηρημένο εξωκόσμιο οραματιστή. Είναι πάντοτε έτοιμος για τον καθημερινό αγώνα της ζωής. Αλλά για να τον αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και νικηφόρα, νοιώθει την ανάγκη να εφοδιάζεται με αυτό τον τρόπο: να αντικρίζει το Θεό στη δόξα και την ομορφιά Του.
Η στάση αυτή του Δαβίδ μας θυμίζει μια σκηνή της Κ. Διαθήκης που μας διηγείται ο Λουκάς όταν ο Χριστός βρέθηκε φιλοξενούμενος στο σπίτι της Μάρθας και της Μαρίας. Η Μάρθα αφιέρωσε όλο της τον καιρό και όλες της τις δυνάμεις για να περιποιηθεί το Δάσκαλο. Πολλά πράγματα την απασχολούσαν. Έριξε όλο το βάρος στην καλύτερη και πιο άνετη διαμονή του Μεγάλου Φίλου. Διαφορετική ήταν η στάση της αδελφής της Μαρίας. Αυτή κατείχετο όπως ο Δαβίδ, από μία επιθυμία: η ευχαρίστησή της, η φιλοδοξία της, το αίτημα της, ήταν ένα και μοναδικό, να κάθεται στα πόδια του Δασκάλου, να Τον βλέπει και να Τον ακούει. Και ο Κύριος είπε: "Μάρθα, Μάρθα μεριμνάς και σκοτίζεσαι για πολλά ένα όμως πράγμα είναι απαραίτητο. Η Μαρία διάλεξε την αγαθή μερίδα. Έκαμε το καλύτερο...". Να αντικρίζει και να απολαμβάνει την ανυπέρβλητη ομορφιά.
Γιατί όμως είναι το καλύτερο;
1. Πρώτο γιατί η πνευματική ζωή αρχίζει και προχωρεί με ένα τέτοιο αντίκρισμα, με μια τέτοια επαφή. Βλέποντας μαθαίνουμε, βλέποντας εκτιμούμε και προσλαμβάνουμε από αυτό που βλέπουμε. Έρχου και ιδέ! Πώς έμαθαν οι απόστολοι; Πώς μυήθηκαν στα μυστικά της Βασιλείας του Θεού; Πώς εκτίμησαν Εκείνον που ακολουθούσαν και ανακάλυψαν στο πρόσωπο του ταπεινού Ναζωραίου, το Γιο του ζωντανού Θεού; Μας το λέει ο Ιωάννης στην αρχή του Ευαγγελίου του: «είδαμε τη δόξα του γεμάτη χάρι και αλήθεια...» Είδαμε! Αντικρίσαμε. Με τα μάτια μας είδαμε και με τα αυτιά μας ακούσαμε... Αυτή ήταν η πρόσκληση του Ιωάννη του Προδρόμου: ιδού ο Αμνός του Θεού, Αυτός σηκώνει την αμαρτία του κόσμου. Δείτε Τον! Ανοίξετε τα μάτια σας και προσηλώστε τα σ' Αυτόν. Αυτός είναι! Και βλέποντας Τον ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Θεός...
Υπάρχουν τρία πράγματα που κάθε αληθινός Χριστιανός επιδιώκει στη ζωή του:
α) Να βαδίζει την πορεία του σωστά, έντιμα, με συνέπεια, όπως θέλει ο Κύριός του.
β) Να υπομένει χωρίς γογγυσμό ό,τι και αν φέρει η ζωή, ό,τι επιτρέψει ο Θεός.
γ) Το πιο βαθύ και το πιο υψηλό, δηλαδή να αυξάνει σε ομοιότητα με τον Κύριό του.
Αλλά πώς μπορεί να επιτύχει αυτούς τους στόχους του; Πώς να βαδίζουμε σταθερά και αταλάντευτα στη ζωή μας, με συνέπεια και πιστότητα; Πώς να κατορθώσουμε τις δοκιμασίες και τις θλίψεις μας, τους διωγμούς και τις συμφορές να τις περνάμε χωρίς να λυγίζουμε, χωρίς γογγυσμό και ολιγοπιστία; Πώς να επιτύχουμε τον πιο βαθύ πόθο της ψυχής μας να γίνουμε όμοιοι με Εκείνον;
Ασφαλώς όχι με φιλοσοφικούς στοχασμούς. Ούτε με σπασμωδική πολυπραγμοσύνη. Ο δρόμος που μας δείχνει ο λόγος του Θεού είναι πολύ απλός: Βλέποντας! Αντικρίζοντας το κάλλος, την ομορφιά του Θεού. Ο λόγος του Θεού στην Εβρ.ιβ:1-2 μας οδηγεί με αυτά τα λόγια: «ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας...» Πώς; "Αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτή της πίστεώς μας". Είναι τραχύς ο δρόμος και δύσκολος ο αγώνας. Αλλά αντικρίζοντας Εκείνον που προπορεύεται, έχουμε εξασφαλισμένη τη νίκη.
Ο Μωυσής είχε μεγάλο και σκληρό αγώνα. Πρώτα για να απαγκιστρωθεί από το παλάτι του Φαραώ, τον εφήμερο πλούτο και την εφήμερη δόξα. Έπειτα να αντιμετωπίσει το φοβερό δυνάστη του λαού του και στο τέλος αυτόν τον σκληροτράχηλο λαό που του ανέθεσε ο Κύριος να υπηρετήσει. Πώς τα κατάφερε; Μας το λέει: βλέπων τον αόρατον ενεκαρτέρησε. Έβλεπε τον τύραννο. Έβλεπε τη σκλαβιά. Έβλεπε όλες τις δυσκολίες. Έβλεπε τις αδυναμίες και την απροθυμία του λαού Του. Αλλά πέρα απ' αυτά έβλεπε τον αόρατο. Αυτό είναι το μυστικό της θριαμβευτικής ζωής. Τι βλέπεις μπροστά σου; Τους πειρασμούς; Τα εμπόδια; τα δολώματα που έντεχνα τοποθετεί στο δρόμο σου ο πονηρός; Φυσικά τα βλέπεις όλα! Και νοιώθεις όλη την πίεση που ασκούν. Όταν όμως πέρα απ' όλα αυτά βλέπεις τον αόρατο, αλλά παντοδύναμο αναστημένο Κύριό σου τα ξεπερνάς όλα! Και όχι μόνο τα ξεπερνάς. Με τη νικηφόρο πορεία σου, αντικρίζοντας τη λάμψη και την ομορφιά του Κυρίου σου, εξομοιώνεσαι με Εκείνον.
«Ημείς πάντες», λέει ο Παύλος, (Β΄ Κορ.γ:18) «βλέποντες ως εν κατόπτρω την δόξαν του Κυρίου, με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον μεταμορφούμεθα εις την αυτήν εικόνα». Με ένα βλέμμα πίστης στον σταυρωμένο Ιησού αποκτούμε ελπίδα. Με ένα συνεχές βλέμμα προσήλωσης σ' Εκείνον που προπορεύεται νικούμε και προχωρούμε στα ίχνη Του. Και με ένα βλέμμα θαυμασμού και λατρείας γινόμαστε όμοιοι με Αυτόν.
Γι' αυτό ο Δαβίδ, που δεν ήταν καθόλου ονειροπόλος, μέσα στους πειρασμούς, στις δυσκολίες και τους αγώνες του φωνάζει: Ένα πράγμα επεθύμησα, αυτό θα εκζητώ, να θεωρώ το κάλλος του Κυρίου, να απολαμβάνω την ομορφιά Του.
2. Όσο βλέπουμε αυτή την ομορφιά τόσο θέλουμε να την κατακτήσουμε περισσότερο. Ο άνθρωπος που ποτέ του δεν αντίκρισε το πέλαγος, τον ανοικτό και απέραντο ορίζοντα, εκείνος που δεν αγνάντεψε ποτέ του πέρα από τη γραμμή που φτάνει το βλέμμα του, δεν είναι ο άνθρωπος που θα ταξιδέψει σε καινούργιες και άγνωστες χώρες.
Από τη προϊστορική εποχή ο άνθρωπος αντικρίζει με τα μάτια του τα αστέρια στον ουρανό. Και αντικρίζοντας τα, από γενεά σε γενεά ερευνά και εξακολουθεί να ερευνά. Ποιος τα έπλασε και τα έβαλε εκεί που είναι; Ποιος τα συντηρεί; Ποιες ομοιότητες και διαφορές έχουν από τον πλανήτη μας; Βλέποντας έφθασε τώρα να διασχίζει το διάστημα και να πατά τα πόδια του στη Σελήνη. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα φυσικά φαινόμενα.
Διαβάζουμε στον Ιώβ (λη:28-29): έχει πατέρα η βροχή; Τις εγέννησε τας σταγόνας της δρόσου; Από μήτρας τίνος εξέρχεται η δρόσος; Και την πάχνην του ουρανού τις εγέννησε; Τα ερωτήματα αυτά προβάλλουν καθώς ανοίγουμε τα μάτια μας και βλέπουμε τον γύρω μας κόσμο. Η μητέρα της γνώσης και της επιστήμης είναι η παρατήρηση. Όσο παρατηρείς, τόσο περισσότερο κεντρίζεται το ενδιαφέρον σου.
Οι γύρω από τον Ιησού Τον έβλεπαν με θαυμασμό. Και ρωτούσαν, από που εις αυτόν η σοφία και η χάρις; Όσο βλέπεις τους ανθρώπους τόσο ανακαλύπτεις τις αδυναμίες τους που σε αποκρούουν. Όσο βλέπεις τον Κύριο, στην ανυπέρβλητη ομορφιά Του, τόσο θέλεις περισσότερο να ιδείς!
3. Αλλά σε τι συνίσταται το κάλλος του Κυρίου; Είναι μία ομορφιά που δεν ξεθωριάζει και δεν μαραίνεται. Και στον υλικό κόσμο υπάρχει ομορφιά. Πόσο εύκολα όμως περνά και χάνεται. Ο όμορφος κόσμος γύρω μας φθείρεται και σβήνει. Ο ουρανός και η γη η ανθοστολισμένη. Τα δάση και οι θάλασσες. Αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος με τις θαυμαστές ιδιότητές του. Τα πάντα όμως είναι σαν ένα ρούχο που παλιώνει και που θα το αλλάξει ο Δημιουργός.
«Κατ' αρχάς συ Κύριε την γην εθεμελίωσας και έργα των χειρών σου είναι οι ουρανοί...Πάντες ως ιμάτιον θέλουσιν παλαιωθεί και ως περιένδυμα θέλεις τυλίξει αυτούς και θέλουσιν αλλαχθεί...» Ποια είναι λοιπόν η ομορφιά που δεν μαραίνεται και δεν σβήνει; Ο Θεός είναι πνεύμα. Οι πνευματικές ιδιότητες συνιστούν την απόλυτη και ανυπέρβλητη ομορφιά. Η αγιότητα του χαρακτήρα του Θεού, η καθαρότητα, η αγνότητα, που βλέπουμε στον Ιησού, αυτή είναι η ομορφιά, το κάλλος του Κυρίου. Η αγάπη και το έλεος, η χάρις -ό,τι υψηλό και θαυμαστό διακρίνουμε στην αρμονία του θείου χαρακτήρα- αυτό το σύνολο αποτελεί το κάλλος του Κυρίου.
Τα χρώματα της ίριδας ένα-ένα χωριστά, όμορφα είναι το καθένα. Όταν όμως όλα μαζί σχηματίζουν ένα πανέμορφο αρμονικό σύνολο πόσο μαγευτική γίνεται η γοητεία τους. Αυτό το αρμονικό σύνολο σε βαθμό άπειρο είναι το κάλλος του Κυρίου. Είναι έλεος και αλήθεια δεμένες αδιάρρηκτα. Έλεος και αλήθεια συναπαντήθηκαν. Δικαιοσύνη και ειρήνη φιληθήκανε! Που; Στο πρόσωπο του Ιησού.
Στο Σταυρό όπου έλαμψε η δικαιοσύνη που τιμωρεί και υπερέλαμψε η αγάπη που συγχωρεί. Εδώ είναι η ομορφιά, το ανυπέρβλητο κάλλος του Κυρίου. Η ψυχή που το αντικρίζει αυτό το κάλλος ξεσπά σε δοξολογία: Το έλεός σου Κύριε εκτείνεται στους ουρανούς και η πιστότης σου έως τα νέφη...
Πες μου τι αντικρίζουν τα μάτια σου, τι ανεβαίνει στο στοχασμό σου, και θα σου πω πώς διαμορφώνεται ο χαρακτήρας σου. Αν προσηλώνεται σε κάτι άσχημο -και δεν υπάρχει τίποτε πιο άσχημο από την αμαρτία- άσχημο θα είναι το σχήμα που παίρνει η φυσιογνωμία σου. Αν όμως όσα είναι αληθινά, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή -αν αυτά που πηγάζουν από τον Χριστό και αντανακλούν την ομορφιά Του είναι ο στόχος σου και σ' αυτά το βλέμμα σου, είσαι στο δρόμο να γίνεις όμοιος με Εκείνον!
Το κάλλος Του θα γίνει κάλλος δικό σου...
