οι πεντηκοστιανοί ησυχαστές

Διαβάζουμε αποσπάσματα απο περιοδικό του πεντηκοστιανού χώρου(με κόκκινο χρώμα είναι οι δικές μας παρατηρήσεις) 

" ....Ακολουθεί η αδιάλειπτος ή διηνεκής, η εκτενής  ή ακατάπαυστος προσευχή. (ΛΟΥΚ., 22: 44,  ΠΡΑΞ., 12:5,   ΠΡΑΞ., 26:7, ΡΩΜ., 1:9,  1 ΘΕΣ., 2:13, 1 ΘΕΣ., 5:17,  2 ΤΙΜ., 1:3, κ.α.)."

Σε τι αναφέρονται τα πιο πάνω εδάφια ;

{ΛΟΥΚ 22,44  ο Κύριος προσεύχεται με αγωνία πριν την παράδοσή του,}

{ ΠΡΑΞ  12,5  γίνεται προσευχή για τον φυλακισμένο Πέτρο }

{ΠΡΑΞ   26,7 λατρεία εις τον Θεόν νύχτα και μέρα }

{ΡΩΜ  1,9  Ο Παύλος  λέει ότι ενθυμείται συνεχώς τούς πιστούς }

{1 ΘΕΣ 2,13 ευχαριστία πρός τον Θεόν ,διότι οι πιστοί δέχτηκαν τον λόγο όπως τον άκουσαν από τον Παύλο}

{ 1 ΘΕΣ 5,17 αδιαλείπτως προσεύχεσθε }

{ 2 ΤΙΜ  1,3  ο Παύλος θυμάται αδιαλείπτως τόν Τιμόθεο } 

Τι συμπέρασμα όμως βγάζει ο γράφων απο την συρραφή των πιο πάνω  ασχέτων μεταξύ τους εδαφίων ; 

"..Μια προσευχή που δεν έχει σχέση  με τακτές    (Πρωί-μεσημέρι-βράδυ, προ-μετά φαγητού, κ.α.) και τις εκκλησιαστικές (την ώρα της λατρείας ή  στην  αγρυπνία) προσευχές, αλλά συνίσταται στην  συνεχή   νοερή επανάληψη του  Κύριε «Ιησού ελέησον  με...» (ΜΑΡΚ., 10[Ι]:47).

Καθώς εφαρμόζουμε την αδιάλειπτο αυτή προσευχή η χάρις πραγματικά μας περιβάλει ενώ   παράλληλα ο νους μας δεν μένει ακαρποφόρητος. (1ΚΟΡ., 14[ΙΔ]:14 «.... Αδιαλείπτως προσεύχεσθε...» (1ΘΕΣ., 5[Ε]:17)." 

Φυσικά ούτε το ΜΑΡΚ 10,47 έχει σχέση με κάποια ειδική αδιάλειπτη προσευχή με συγκεκριμένα λόγια  ούτε τα προηγούμενα εδάφια. Και τι καρποφορία μπορεί να φέρει στο νου η συνήθεια επανάληψης μιας φράσης ;   Αν τα παραπάνω σας θυμίζουν τις πατέντες των μοναχών , δεν κάνατε λάθος.

 ..και στην συνέχεια..                     

"..Τέλος η Χάρη μεταδίδεται μέσω ορατών σημείων,   π.χ. άλειψη με λάδι (ΙΑΚ., 5[Ε]:14), επίθεση    χειρών  (ΜΑΡΚ., 16 [ΙΣΤ]:18), περιζώ­ματα (ΠΡΑΞ.,  19:12)   και κυρίως με την συμ­μετοχή κάθε Κυριακή στο «δείπνο του Κυρίου.." 

"..Το «θα φάω τον άρτο και πιω τον οίνο», αυ­τό το φάγωμα έχει την έννοια μιας εξαιρετικά πολύτιμης ένωσης κατά την οποία η ζωή του ανθρώπου γίνεται μέρος μιας μεγάλης  Ζωής.

Η Θεία Κοινωνία επειδή θανατώνει  (1 ΚΟΡ., 11  [ΙΑ]:30) και ζωοποιεί (ΙΩΑΝ.,6[ΣΤ]:54), δεν είναι ένας απλός συμβολισμός αλλά η «δι' ορατών σημείων επενεργούσα θεία  χάρις»",  

"..είναι «...φάρμακο αθανασίας, αντίδοτο του να μη πεθάνει κανείς αλλά να ζει αιώνια με τον Ιησού Χριστό...» κατά τον Ιγνάτιο Αντιοχείας, Προς Εφεσίους 20:2..."

Βλέπουμε την ίδια συνταγή : μια ειδική προσευχή, μια ησυχαστική φρασεολογία, μια εμμονή στα υλικά μέσα διάδοσης της χάρης, δείπνο του Κυρίου όχι συμβολικό, αλλά αντίδοτο και φάρμακο (θυμίζει αγιασμό από τα Ιεροσόλυμα) και αναφορές σε "πατερικά" κείμενα .

Φοβούμαστε ότι η "νέα" πεντηκοστή , έχει περισσότερη αποστασία από τον τέταρτο αιώνα...