62-63 μ.Χ.
Κολοσσαίς: μικρή πόλη στην επαρχία της Φρυγίας, κοντά στη Λαοδίκεια και την Ιεράπολη που ήταν γνωστή για τη λατρεία της Κυβέλης σαν μεγάλη μητέρα, θεά φύση. Ο πληθυσμός ήταν ειδωλολατρικός. Ο Παύλος δεν έχει επισκεφτεί ποτέ προσωπικά τις Κολοσσαίς (Κολ.β:1).
Ο Παύλος βρίσκεται στη Ρώμη για να απολογηθεί στον Καίσαρα (υπόθεση Φήστου): «Έμεινε δε ο Παύλος δύο ολόκληρα έτη εν ιδιαιτέρα μισθωτή οικία και εδέχετο πάντας τους ερχομένους προς αυτόν, κηρύττων την βασιλείαν του Θεού και διδάσκων μετά πάσης παρρησίας ακωλύτως τα περί του Κυρίου Ιησού Χριστού» (Πράξ.κη:30-31).
Όλο αυτό το διάστημα διατηρούσε σχέσεις κι επικοινωνία με τις εκκλησίες. Κάποια μέρα τον επισκέπτεται ο Επαφράς - εργάτης του ευαγγελίου - (Κολ.α:7). Ο λόγος της επίσκεψης ήταν ότι οι εκκλησίες της Φρυγίας κινδύνευαν.
Είχαν εισχωρήσει ψευδοδιδάσκαλοι με κάθε λογής θρησκευτικές φιλοσοφίες.
ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
«Ας μη σας στερήση μηδείς του βραβείου με προσποίησιν ταπεινοφροσύνης και με θρησκείαν των αγγέλων, εμβατεύων εις πράγματα τα οποία δεν είδε, ματαίως φυσιούμενος υπό του νοός της σαρκός αυτού» (β:18) (Γνωστικισμός).
Αγγελικές δυνάμεις κυβερνούσαν εξωγήινες σφαίρες, υποκαθιστώντας το πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού.
Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΕΣΣΑΙΩΝ
Ζούσαν σε απομονωμένες κοινότητες, μοιραζόταν τα αγαθά ανάλογα με τις ανάγκες, η διδασκαλία τους ήταν ένα μίγμα Ιουδαϊκών στοιχείων και ειδωλολατρικών τελετουργιών. Ο σκοπός τους ήταν ν' αποκτήσουν σοφία και γνώση μέσω του ασκητισμού ώστε να εξερευνήσουν τα βαθύτερα μυστήρια του σύμπαντος.
«Εάν λοιπόν απεθάνετε μετά του Χριστού από των στοιχείων του κόσμου, διά τι ως ζώντες εν τω κόσμω υπόκεισθε εις διατάγματα, Μη πιάσης, μη γευθής, μη εγγίσης, τα οποία πάντα φθείρονται διά της χρήσεως, κατά τα εντάλματα και τας διδασκαλίας των ανθρώπων; τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός» (Κολ.β:20-23).
ΜΟΡΦΗ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΦΑΡΙΣΑΪΚΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ
«εις τον οποίον και περιετμήθητε με περιτομήν αχειροποίητον, απεκδυθέντες το σώμα των αμαρτιών της σαρκός διά της περιτομής του Χριστού» (Κολ.β:11).
«Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς διά φαγητόν ή διά ποτόν ή διά λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων» (Κολ.β:16).
Η απάντηση του αποστόλου Παύλου σε όλα αυτά είναι μία:
«όπου δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός» (Κολ.γ:11).
Μπροστά σ' όλους αυτούς τους κινδύνους που απειλούσαν την εκκλησία, ο απόστολος Παύλος αντιστέκεται υψώνοντας και αποκαλύπτοντας τον Ιησού Χριστό:
Ποιος είναι: «διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (β:9).
Ο αντίκτυπος του έργου Του (θάνατος -ανάσταση): «εις τους οποίους ηθέλησεν ο Θεός να φανερώση τις ο πλούτος της δόξης του μυστηρίου τούτου εις τα έθνη, όστις είναι ο Χριστός εις εσάς, η ελπίς της δόξης» (α:27).
Πρακτική χριστιανική ζωή: «μη ψεύδεσθε εις αλλήλους, αφού απεξεδύθητε τον παλαιόν άνθρωπον μετά των πράξεων αυτού και ενεδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν» (γ:9-10).
2011 μ.Χ.
Σύγχρονοι ψευδοδιδάσκαλοι, με προσποίησιν ταπεινοφροσύνης και με θρησκείαν επιστήμης (DNA, νόμοι γενετικής, Internet κτλ), εμβατεύουν εις πράγματα τα οποία δεν είδαν, ματαίως φυσιούμενοι υπό του νοός της σαρκός αυτών (παράφραση του Κολ.β:18).
Στο θέμα που θα εξετάσουμε, θα δούμε ότι όλη η προσοχή του Σατανά είναι στραμμένη ενάντια στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Αυτό που ενοχλεί το Διάβολο δεν είναι ο Πατέρας, Αυτός είναι Παντοκράτωρ!
Όμως τον ενοχλεί:
Αυτός που του σύντριψε την κεφαλή: «και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γέν.γ:15).
Αυτός που του αφαίρεσε κάθε εξουσία «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον» (Εβρ.β:14).
Αυτός που τον ξεγύμνωσε: «και απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία» (Κολ.β:14)
Αυτός που θριάμβευσε: «θριαμβεύσας κατ' αυτών επ' αυτου» (Κολ.β:14).
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!
Αυτός που έσωσε όλο το ανθρώπινο γένος από την κόλαση και τον αιώνιο θάνατο.
Αυτός που χαρίζει λύτρωση σ' όποιον πιστεύει σ' Αυτόν και Τον υπακούει, ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!
Αυτός που έχυσε το αίμα Του αντίλυτρο, Αυτός που με τη θυσία Του μας αγίασε, ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!
Αυτός που τήρησε όλο το νόμο του Θεού, Αυτός που έζησε τέλεια, αναμάρτητος, ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!
Η σωτηρία μας λοιπόν έγινε δια του ανθρώπου Ιησού Χριστού!
Ο μόνος δρόμος της σωτηρίας, ο μόνος δρόμος για τον ουρανό, ο μόνος μεσίτης και αρχιερέας προς τον Πατέρα, ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!
«Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός» (Α΄Τιμ.β:5).
Όλη η προσπάθεια παραπλάνησης του διαβόλου, συγκεντρώνεται γύρω από τον άνθρωπο Ιησού Χριστό.
Αν κατορθώσει ν' αλλοιώσει το πρόσωπο Του, καταστρέφει τη θυσία και ο άνθρωπος στερείται τη λύτρωση!
Η προσπάθεια αυτή του Σατανά ξεκίνησε από τότε που οι απόστολοι ήταν ακόμα ζωντανοί, πόσο μάλλον τώρα.....
Γι' αυτό ο Ιωάννης είναι τόσο αμείλικτος:
«Εκ τούτου γνωρίζετε το Πνεύμα του Θεού· παν πνεύμα, το οποίον ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, είναι εκ του Θεού· και παν πνεύμα, το οποίον δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, δεν είναι εκ του Θεού· και τούτο είναι το πνεύμα του αντιχρίστου, το οποίον ηκούσατε ότι έρχεται, και τώρα μάλιστα είναι εν τω κόσμω» (Α΄Ιωάν.δ:2-3).
«Διότι πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οίτινες δεν ομολογούσιν ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί· ο τοιούτος είναι ο πλάνος και ο αντίχριστος» (Β' Ιωάν.7).
Απ' τη μια μεριά λοιπόν ο Διάβολος σταλάζει το δηλητήριό του, από την άλλη ο λόγος του Θεού ονομάζει τον Ιησού Χριστό άνθρωπο και άνδρα με την απλή κοινή έννοια:
«Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων· άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας· και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονήθη και ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν» (Ης.νγ:3).
«'Ανδρες Ισραηλίται, ακούσατε τους λόγους τούτους· τον Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα αποδεδειγμένον προς εσάς από του Θεού διά θαυμάτων και τεραστίων και σημείων, τα οποία ο Θεός έκαμε δι' αυτού εν μέσω υμών, καθώς και σεις εξεύρετε» (Πράξ.β:22).
«διότι προσδιώρισεν ημέραν εν ή μέλλει να κρίνη την οικουμένην εν δικαιοσύνη, διά ανδρός τον οποίον διώρισε, και έδωκεν εις πάντας βεβαίωσιν περί τούτου, αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξ.ιζ:31).
«Πλην δεν είναι καθώς το αμάρτημα, ούτω και το χάρισμα· διότι αν διά το αμάρτημα του ενός απέθανον οι πολλοί, πολύ περισσότερον η χάρις του Θεού και η δωρεά διά της χάριτος του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού επερίσσευσεν εις τους πολλούς» (Ρωμ.ε:15).
«Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών» (Α΄Κορ.ιε:21).
«Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού» (Α΄Κορ.ιε:47).
Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος σύμφωνα με τη Γραφή, έχει ανθρώπινο σώμα, ψυχή και πνεύμα. Αν κάτι απ' αυτά είναι διαφορετικό από τα ανθρώπινα, τότε δεν έχουμε άνθρωπο!
Όταν λοιπόν ο Ιωάννης λέει ότι ο Ιησούς ήρθε εν σαρκί, αναφέρεται στο γεγονός ότι ήταν τέλειος άνθρωπος όπως εμείς.
'Αγγελοι φανερώθηκαν σαν άντρες, αλλά ο λόγος του Θεού λέει ότι ήταν άγγελοι, όχι άνθρωποι. Οι άγγελοι είναι διαφορετική δημιουργία.
«Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον» (Ρωμ.ε:12)
«Πλην δεν είναι καθώς το αμάρτημα, ούτω και το χάρισμα· διότι αν διά το αμάρτημα του ενός απέθανον οι πολλοί, πολύ περισσότερον η χάρις του Θεού και η δωρεά διά της χάριτος του ενός ανθρώπου Ιησού Χριστού επερίσσευσεν εις τους πολλούς» (Ρωμ.ε:15).
'Ανθρωπος αμάρτησε, άνθρωπος έπρεπε να πεθάνει!
«Διότι βεβαίως δεν ανέλαβεν αγγέλων φύσιν, αλλά σπέρματος Αβραάμ ανέλαβεν. Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, διά να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, διά να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού. Επειδή καθ' ότι αυτός έπαθε πειρασθείς, δύναται να βοηθήση τους πειραζομένους» (Εβρ.β:16-18).
Συγκρίνει τη φύση των αγγέλων που είναι πνεύματα με τη φύση των υιών του Αβραάμ που είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, και λέει ότι ο Ιησούς ήταν φυσιολογικός άνθρωπος! Αν το σώμα του Ιησού δεν ήταν ανθρώπινο όπως ακριβώς το δικό μας, τότε δεν ήταν όμοιος κατά πάντα με τους αδελφούς, κάτι που είναι απαραίτητο για τη σωτηρία.
Ακόμα, αν το σώμα του Ιησού δεν ήταν ανθρώπινο όπως ακριβώς το δικό μας, δεν μπορούσε να πειραχτεί όπως εμείς, όμως η Γραφή λέει: «Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ' ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας» (Εβρ.δ:15).
Έτσι κλέβει ο διάβολος το πρόσωπο της υπομονής, του αγιασμού και της δικαιοσύνης που ήταν ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός. Έτσι, ο καθένας μπορεί να πει: «Δεν είμαι Χριστός για να μπορώ....».
Εάν ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν πραγματικός άνθρωπος με φυσιολογικές ανθρώπινες δυνατότητες ώστε να υποφέρει, να ζει, να υπακούει, να μεγαλώνει και να μεταμορφώνεται τότε πολλά εδάφια του λόγου του Θεού θα ήταν χωρίς νόημα όταν μιλούν για Εκείνον που έγινε τέλειος μέσα από τα παθήματα: «καίτοι ων Υιός, έμαθε την υπακοήν αφ' όσων έπαθε» (Εβρ.ε:8).
Στη γέννηση του Ιησού από τη Μαρία, ο Θεός δεν παραβίασε κανένα νόμο της γενετικής. Ο λόγος του Θεού χρησιμοποιεί λέξεις και εκφράσεις που και σήμερα ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι σημαίνουν.
«Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις (γένεσις στο κριτικό κείμενο) ούτως ήτο. Αφού ηρραβωνίσθη η μήτηρ αυτού Μαρία μετά του Ιωσήφ, πριν συνέλθωσιν, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου» (Ματθ.α:18).
«Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων· Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου· διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου» (Ματθ.α:20).
Όταν λέει «το εν αυτή γεννηθέν» δεν εννοεί τον Ιησού, γιατί ακόμα δεν είχε γεννηθεί, αλλά αυτό που γέννησε το 'Αγιο Πνεύμα μέσα στη Μαρία, το σπέρμα που γονιμοποίησε το ωάριό της.
«Είπε δε η Μαριάμ προς τον άγγελον. Πως θέλει είσθαι τούτο, επειδή άνδρα δεν γνωρίζω;» (Λουκ.α:34). Η Μαρία καταλαβαίνει τι της λέει ο άγγελος, πως γίνεται αυτό, κι επειδή ήξερε τι χρειάζεται, είναι σε απορία.
Ο άγγελος της εξηγεί: «Πνεύμα 'Αγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει· διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού» (α:35).
Στη συνέχεια παραλληλίζει αυτά που της είπε με τη σύλληψη της Ελισάβετ: «και ιδού, Ελισάβετ η συγγενής σου και αυτή συνέλαβεν υιόν εις το γήρας αυτής, και ούτος είναι μην έκτος εις αυτήν την καλουμένην στείραν» (α:36).
«Και ότε επληρώθησαν αι οκτώ ημέραι διά να περιτέμωσι το παιδίον, εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς, το ονομασθέν υπό του αγγέλου πριν συλληφθή εν τη κοιλία» (Λουκ.β:21). Ο Ιησούς λοιπόν συνελήφθη στην κοιλιά της Μαρίας και για να γίνει αυτό χρειάζεται σπέρμα και ωάριο!
Η Μαρία δεν ήταν ένα «εκκολαπτήριο» ενός αγίου σώματος. Δεν γέννησε απλά το Χριστό αλλά Τον «συνέλαβε» στη μήτρα της: «Και ιδού, θέλεις συλλάβει εν γαστρί και θέλεις γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν» (Λουκ.α:31).
«Και ενώ ήσαν εκεί, επληρώθησαν αι ημέραι του να γεννήση» (Λουκ.β:6). Εδώ, ή μας κοροϊδεύει ο λόγος του Θεού (το παιδί έμεινε στην κοιλιά της Μαρίας 9 μήνες) ή η Μαρία γέννησε κανονικά όπως κάθε γυναίκα αφού συλλάβει και πληρωθούν οι ημέρες της!
Η Αγ. Γραφή αναγνωρίζει τη Μαρία σαν τη μητέρα του Ιησού (Ματθ.α:18, β:11, Λουκ.β:34, 43, 48,51). Οι άγγελοι την αναγνωρίζουν σαν την αληθινή μητέρα του Ιησού (Ματθ.β:13, 19-20).
Η λέξη «μητέρα» δεν μπορεί να αναφέρεται σε ένα απλό «εκκολαπτήριο». Απαιτεί βιολογική σχέση. Ο Ιησούς «εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμο» (Γαλ.δ:4).
Διαφορετικά πως ήταν από τους πατέρες; «των οποίων είναι οι πατέρες, και εκ των οποίων εγεννήθη ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν» (Ρωμ.θ:5).
Ήταν απαραίτητο για τον Ιησού να έρθει σαν εμάς, να γίνει γενετικά μέρος της ανθρώπινης φυλής με ανθρώπινη σάρκα και αίμα, χωρίς αμαρτίας, ώστε να γίνει ο αρχιερέας και να μας συμφιλιώσει με το Θεό. (Εβρ.β:14-18 & δ:14-15).
Όταν ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί στο πρόσωπο του ανθρώπου Χριστού δεν λερώθηκε, γιατί είναι άφθαρτος (Ρωμ.α:23). Όταν έγινε η σύλληψη του Ιησού στη μήτρα της παρθένας Μαρίας δεν μολύνθηκε από τη φύση της αμαρτίας. Αντί αυτού, το Πνεύμα του Θεού έκανε το παιδί άγιο. (Λουκ.α:35).
Όταν οι άνθρωποι αγγίζουν κάτι μιαρό δεν γίνεται άγιο, μάλλον οι άνθρωποι μιαίνονται. (Αγγαίος β:11-14.) Για παράδειγμα στον Νόμο της Π. Διαθήκης οι άνθρωποι γίνονταν ακάθαρτοι όταν άγγιζαν ένα νεκρό, έναν λεπρό ή κάποιον με ρεύση (Αριθ.ε:1-3). Επειδή ο Ιησούς ήταν ο Θεός εν σαρκί, όταν άγγιζε κάτι ακάθαρτο δεν γινόταν ακάθαρτος, αντίθετα το ακάθαρτο γινόταν καθαρό. Όταν ο Ιησούς άγγιξε το λεπρό, ο λεπρός θεραπεύτηκε. Όταν άγγιξε τη νεκροφόρα ενός ανθρώπου ο άνθρωπος αναστήθηκε. Όταν η γυναίκα με τη ρύση του αίματος άγγιξε τον Ιησού δεν μολύνθηκε, αλλά η γυναίκα θεραπεύτηκε. Όταν ο Ιησούς έπιασε το νεκρό κορίτσι απ' το χέρι εκείνο αναστήθηκε. (Λουκ.ε:12-14, ζ:14-15, η:43-44, 53-55.)
Έτσι ο Ιησούς μπορούσε να έρθει «με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας και περί αμαρτίας» ώστε να γίνει θυσία για την αμαρτία χωρίς να μολυνθεί απ' αυτήν. Αντίθετα καταδίκασε την αμαρτία στη σάρκα του και «γεύθηκε θάνατο για κάθε άνθρωπο» (Ρωμ.η:3, Β΄ Κορ.ε:21, Εβρ.β:9).
Ο Ιησούς δεν κληρονόμησε αμαρτία, γιατί η θεότητα δεν μπορεί να μολυνθεί από την αμαρτία. Αντίθετα αμαρτωλή σάρκα αγιάζεται από το άγγιγμα της θεότητας (Ης.ς:5-7). Το παιδί Ιησούς γεννήθηκε άγιο επειδή ήταν ο λόγος που έγινε σάρκα και επειδή η σύλληψη Του ήταν το αποτέλεσμα της επισκίασης του Αγίου Πνεύματος.
«Και ο Λόγος έγινε σαρξ, και κατώκησε μεταξύ ημών, (και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός,) πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάν.α:14).
«Και αποκριθείς ο άγγελος, είπε προς αυτήν, Πνεύμα 'Αγιον Θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει, δια τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον, θέλει ονομασθή Υιός Θεού» (Λουκ.α:35).
Ο Ιησούς ήταν ο βιολογικός απόγονος του Αδάμ και της Εύας, του Αβραάμ και του Δαβίδ. Γεννήθηκε με την ίδια ανθρώπινη φύση που ο Αδάμ και η Εύα είχαν όταν πρωτοπλάστηκαν. (Ιωάν.α:14, Α' Ιωάν.δ:2, Α' Τιμόθ.γ:16).
Ήταν το σπέρμα της γυναίκας, «το σπέρμα του Αβραάμ», «το σπέρμα του Δαβίδ» και «ο βλαστός του Δαβίδ». (Γέν.γ:15, Ιωάν.ζ:42, Πράξ.ιγ:23, Ρωμ.α:3, Γαλ.γ:16, 'Α Τιμοθ.β:8, Εβρ.β:16, Αποκ.κβ:16).
«Παύλος, δούλος Ιησού Χριστού, προσκεκλημένος απόστολος, κεχωρισμένος διά το ευαγγέλιον του Θεού, το οποίον προϋπεσχέθη διά των προφητών αυτού εν ταις αγίαις γραφαίς, περί του Υιού αυτού, όστις εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα, και απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει κατά το πνεύμα της αγιωσύνης διά της εκ νεκρών αναστάσεως, Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών....» (Ρωμ.α:1-4).
«Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· δεν λέγει, Και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ' ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός» (Γαλ.γ:16).
«Ενθυμού τον εκ σπέρματος Δαβίδ Ιησούν Χριστόν, τον αναστάντα εκ νεκρών, κατά το ευαγγέλιόν μου» (Β' Τιμ.β:8).
«φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν διά της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νούς σας, εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν. Διότι εάν ο ερχόμενος κηρύττη προς εσάς άλλον Ιησούν, τον οποίον ημείς δεν εκηρύξαμεν ................» (Β΄Κορ.ια:3,4).
