ΑΠΟΚ.β:12 Και τω αγγέλω της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον. Τάδε λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον την οξείαν
ΠΕΡΓΑΜΟΣ 313-606 μ.Χ.
Αυτή η εκκλησιαστική περίοδος άρχισε από το διάταγμα της ανεξιθρησκίας του Κων/νου που δόθηκε το 313 μ.Χ. Για πολλούς «χριστιανούς» ο Κων/νος θεωρείται ο πρώτος αληθινός πάπας στην αρχή της Καθολικής εκκλησίας.
ΠΕΡΓΑΜΟΣ, προέρχεται από το ΥΠΕΡ & ΓΑΜΟΣ και σημαίνει «πολλοί γάμοι ή «γάμοι με πολλούς». Η Πέργαμος ονομαζόταν και «ΠΕΡΓΑΜΙΑ». Η συμβολική αναφορά του ονόματος αυτού στην εκκλησιαστική αυτή περίοδο είναι η εξής: Την εποχή αυτή (313-606) ο χριστιανισμός συγχωνευόταν με τα είδωλα με τις ενέργειες του Κων/νου και των υποτιθέμενων «πατέρων» της εκκλησίας. Δεν παρέμεινε δηλαδή πιστή η εκκλησία στον Ένα και νόμιμο Σύζυγό της, ώστε να ακούει μόνο Αυτόν, αλλά άρχισε να παντρεύεται με ξένους συζύγους, ξένα στοιχεία προς την αλήθεια του Ευαγγελίου κι έτσι χάλασε η σχέση της με το Χριστό.
Με το διάταγμα της ανεξιθρησκίας ο Κων/νος έδωσε στους Χριστιανούς και σε όλους τους άλλους πλήρη ελευθερία να ακολουθούν τη θρησκεία της εκλογής τους. Ευνόησε με κάθε τρόπο τους Χριστιανούς, τους έδωσε μεγάλες κρατικές θέσεις, παραχώρησε φορολογικές απαλλαγές και εξαίρεσε από την υποχρέωση της στράτευσης τους λειτουργούς της χριστιανικής εκκλησίας.
Αν και ο Κων/νος είχε κάνει τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας (325), τούτο έγινε επίσημα από τον Θεοδόσιο (378-395 ) ο οποίος έκανε υποχρεωτικό να είναι κανείς μέλος της «εκκλησίας».
Αυτό το γεγονός υπήρξε η μεγαλύτερη κατάρα που κτύπησε ποτέ την εκκλησία. Σκοπός του Χριστού ήταν και είναι να κατακτήσει τις ανθρώπινες καρδιές με καθαρά πνευματικά και ηθικά μέσα. Μέχρι τις μέρες του Κων/νου, η επιστροφή μιας ψυχής στον Χριστό ήταν κάτι προαιρετικό με γνήσια μεταβολή καρδιάς και ζωής. Τώρα όμως, η αναγκαστική και για λό-γους σκοπιμότητας προσχώρηση στον χριστιανισμό γέμισε τις εκκλησίες με ανθρώπους χωρίς αναγέννηση.
Το αριστοκρατικό πνεύμα της Ρώμης διασκέλισε το κατώφλι της εκκλησίας. Η εκκλησία άλλαξε χαρακτήρα, έγινε πολιτικός οργανισμός, και πήρε πλέον τον κατήφορο. Είχε μπει πια στην περίοδο της μεγάλης αποστασίας. Είχε κατακτήσει την αυτοκρατορία, όπως νόμιζε, αλλά στην ουσία, η αυτοκρατορία είχε κατακτήσει την εκκλησία, μεταμορφώνοντάς την σε εικόνα του εαυτού της.
Τάδε λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον την οξείαν
Ο Ιησούς αποκαλύπτεται σ’ αυτή την περίοδο της εκκλησίας είναι σαν Αυτός που έχει τη ρομφαία τη δίστομη και τη μυτερή, που δεν είναι τίποτε άλλο από το λόγο του Θεού, που κρίνει το ψέμα και την αδικία. Το λέει αυτό, γιατί τότε άρχισε να συμβιβάζεται ο λόγος του Χριστού με τις καλπάζουσες ειδωλολατρικές θεωρίες και φιλοσοφίες οι οποίες άρχισαν να συμπεριλαμβάνονται στο «πιστεύω της εκκλησίας» (Εβρ.γ:12). Η περίοδος λοιπόν αυτή έχει να κάνει με το λόγο του Θεού.
Ο Ιησούς λέει ότι θα έρθει και θα πολεμήσει αυτά τα ψεύδη με τη μάχαιρα του λόγου Του, τον αληθινό λόγο του Θεού που εξέρχεται από το στόμα Του. Η μάχαιρα αυτή θα διαχωρίσει αυτό που είναι του Πνεύματος, απ’ τό ψέμα του Σατανά. Είναι ο καιρός των μεγάλων «θεολογικών συζητήσεων» και της κατάρρευσης της εκκλησίας μέσα στα είδωλα. Είναι η περίοδος που ο διάβολος ντυμένος θεολόγος, μπήκε μέσα στην εκκλησία και την κατέστρεψε από μέσα.
Ιστορία της Περγάμου
Στην αρχαιότητα ήταν η ακρόπολη της Τροίας. Μέχρι το 2ο αιώνα ήταν πολιτική πρωτεύουσα της Ασίας. Δεν ήταν κύρια εμπορική πόλη. Ήταν γεμάτη από ειδωλολατρία γιατί συναγωνιζόταν την Έφεσο και το ναό της.
Είχε ναό σχεδόν για κάθε μεγάλο θεό και ήταν τόπος όπου πολλοί προσκυνητές έφταναν κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν. Ήταν ο κύριος τόπος λατρείας του αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν υποχρεωτικό να λατρεύεται σαν θεός. Άρνηση των Χριστιανών να συμμορφωθούν, αποτελούσε έγκλημα και μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα το θάνατο. Επίσης υπήρχε ένας μεγάλος βωμός του Δία και ακόμη ο περίφημος ναός του Ασκληπιού, θεού της ιατρικής, που τον λάτρευαν με την μορφή ενός φιδιού. Για τη λατρεία του, ερχόταν προσκυνητές απ’ όλη την αυτοκρατορία.
Βρίσκουμε ακόμα ότι ο Σατανάς πήρε την έδρα του από τη Βαβυλώνα και τη μετέφερε στην Πέργαμο, έτσι ώστε όλες οι Βαβυλωνιακές λατρείες και φιλοσοφίες φώλιασαν εκεί.
Είχε τη δεύτερη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου μετά την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο Μάρκος Αντώνιος πήρε όλους του τόμους της βιβλιοθήκης της Περγάμου και τους μετέφερε στην Αίγυπτο σαν δώρο στην Κλεοπάτρα. Ήταν η εστία ενός πανεπιστημίου ιατρικής και επιστήμης. Χρη-σιμοποιούσαν πολύ μάγια και βασκανίες. Παρήγαγε αρωματικά, βάλσαμο, κεραμικά και χαλιά.
Η περγαμηνή - γραφική ύλη πολύ ανώτερη από τον Αιγυπτιακό πάπυρο γιατί ήταν από δέρματα ζώων ειδικά κατεργασμένα για γραφή - εφευρέθηκε εκεί, από την οποία πήρε και το όνομά της. Την εφεύρεση της περγαμηνής την επέβαλε η ανάγκη που προέκυψε ύστερα από μια απόφαση του βασιλιά της Αιγύπτου, ο οποίος φθονώντας την φιλολογική φήμη της Περγάμου απαγόρευσε την εξαγωγή παπύρου στην Πέργαμο.
Η λατρεία του Ασκληπιού στην Πέργαμο ήρθε από την Επίδαυρο τον 3ο π.Χ. αιώνα από κάποιον Αρχίαν ο οποίος ίδρυσε το πρώτο Ασκληπιείο εκεί, μεταφέροντας από την Επίδαυρο τον απαραίτητο όφη, που ήταν το ιερό σύμβολο του θεού. Οι όφεις ήταν απαραίτητοι όπου ιδρυόταν ένα Ασκληπιείο για τη λατρεία. Το έμβλημα του όφη που είναι τυλιγμένος σε ένα ραβδί ήταν το κατ’ εξοχήν σύμβολο του Ασκληπιού και σήμερα χρησιμοποιείται από το Ηνωμένα Έθνη (θεραπεία των εθνών) και από τον ιατρικό σύλλογο.
ΑΠΟΚ.β:13 Οίδα που κατοικείς, όπου ο θρόνος του Σατανά, και κρατείς το όνομά μου, και ουκ ηρνήσω την πίστην μου και εν ταις ημέραις Αντιπάς ο μάρτυς μου ο πιστός μου, ός απεκτάνθη παρ’ υμίν, όπου ο Σατανάς κατοικεί.
Εδώ αναφέρεται κύρια στη λατρεία του όφη του Ασκληπιού. Ο όφης είναι σύμβολο του Σατανά.
Το πνευματικό μήνυμα για τους πιστούς είναι ότι ο θρόνος του Σατανά ήταν η ειδωλολατρία που υπήρχε κι ότι ο Σατανάς στο πρόσωπο των αυτοκρατόρων έστησε τον θρόνο του μέσα στην εκκλησία κι έγινε εκκλησιαστικός ηγέτης. (Εκκλησιαστική ιστορία Β. Στεφανίδη, παργρ.11 «Σχέσεις εκκλησίας και πολιτείας» σελ.149).
Η εκκλησία ξέφυγε από την απλότητά της. Ο Χριστός άφησε στην εκκλησία τα 5 χαρίσματα της διακονίας. Μ’ αυτά τα υπουργήματα σύμφωνα με το λόγο του Θεού, όσο κι αν μεγαλώσει η εκκλησία, μπορεί να εξυπηρετηθεί. Όλοι οι πιστοί στην Καινή Διαθήκη είναι ιερείς του Κυρίου, γεμάτοι με τη χάρη και το Πνεύμα του Θεού, και από αυτούς ο Θεός εκλέγει ανάλογα με το κάλεσμα του καθένα και κάνει αποστόλους προφήτες ευαγγελιστές, ποιμένες, δασκάλους και διακόνους (Α’ Τιμ.γ:12-13).
Δεν υπήρχε ειδικό ιερατείο, ο κλήρος. Οι άνθρωποι όμως ξέφυγαν απ’ αυτή την απλότητα και άρχισαν να ανεβάζουν τους εαυτούς τους ψηλότερα από άλλους.
Σε μια πόλη αν ήταν μεγάλη, μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερες από μια εκκλησίες ανάλογα με το πλήθος των πιστών και μια από αυτές τις εκκλησίες οπωσδήποτε θα ήταν η πρώτη, η γενέτειρα θα μπορούσαμε να πούμε. Τον καιρό των αποστόλων δεν υπήρχε καμία ιδιαίτερη επιρροή από την μια εκκλησία στην άλλη, πέρα από του ότι υπήρχε η αγάπη, η α-μοιβαία αλληλεγγύη, η κατανόηση, η αδελφότητα και η συνεννόηση στα πράγματα του Θεού.
Στα γύρω χωριά μπορεί να ήταν κι άλλες εκκλησίες οι οποίες ξεκίνησαν από τις εκκλησίες της πόλης και να υπήρχαν επίσκοποι που δεν είναι άλλοι από τους πρεσβυτέρους των εκκλησιών και ιδιαίτερα τους ποιμένες. Ο επίσκοπος δεν είναι αξίωμα που δίνεται, αλλά φαίνεται από τη διακονία του εργάτη.
Οι επίσκοποι αυτοί που βρισκόταν στη χώρα, ονομαζόταν χωροεπίσκοποι και δεν υπήρχε καμία διάκριση μεταξύ του επισκόπου της πόλης και του χωροεπισκόπου. Όμως όπως βλέπουμε από την ιστορία (Β. Στεφανίδης ΕΚΚΛ.ΙΣΤΟΡΙΑ «ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΙΣ» Σελ.99) οι επίσκοποι των πόλεων άρχισαν να βλέπουν σε ιδιαίτερες εξουσίες για τους εαυτούς τους, πράγμα που έκανε τους χωροεπισκόπους ν’ αντιδράσουν.
Έτσι, άρχισαν να υπάρχουν τίτλοι και αξιώματα (Μητροπολίτης, Αρχιεπίσκοπος) όροι, που δεν υπάρχουν μέσα στο λόγο του Θεού.
Στην περίοδο που εξετάζουμε, έγιναν οι Οικουμενικοί σύνοδοι για τις οποίες κόπτονται πολλοί ότι υπήρχε πνεύμα αδελφοσύνης και ότι το Πνεύμα το Άγιο οδηγούσε τους συνέδρους στο να παίρνουν τις αποφάσεις τους και έτσι έχουμε το «Σύμβολο της πίστης» και όλα τα δόγματα που υπάρχουν σήμερα. Η ιστορία όμως έχει τελείως διαφορετική γνώμη.
Όμως μέσα σ’ αυτή την εκκλησία υπήρχαν πιστοί, άγιοι άνθρωποι, οι οποίοι βέβαια ήταν στην αφάνεια.
και κρατείς το όνομά μου
Αν ρίξουμε μια ματιά στην εκκλησιαστική ιστορία αυτών των χρόνων βρίσκουμε ότι είναι υποτυπώδης γιατί όλοι αυτοί που εθεωρούντο από την καθολική εκκλησία ως αιρετικοί εδιώκοντο και τα συγγράμματα τους καίγονταν. Έτσι έχουν μείνει μόνο της μιας πλευράς και ότι ξέρουμε για τους «αντιφρονούντες» είναι πλύση εγκεφάλου από τους εχθρούς τους.
Σποραδικά υπάρχουν μερικές ακτίνες που μας επιτρέπουν να δούμε ότι υπήρχαν πολλοί πιστοί που δεν ενέδωσαν στον Καθολικισμό, την πνευματική καταστροφή της εκκλησίας. Δεν συμβιβάστηκαν με τις καινούριες θεωρίες περί τριάδας προσώπων, νηπιοβαπτίσεις, προσκύνηση εικόνων, ξεχωριστό ιερατείο - τον κλήρο - προσκύνηση της μητέρας του Χριστού, εορτολόγια κτλ.
Υπήρχαν ακόμη εκείνοι που γνώριζαν το όνομα του Ιησού και που παρουσίασαν τρομερή αντίσταση γιατί αυτοί λέει η ιστορία ήταν οι πτωχοί και αμαθείς, ο πολύς λαός, όπως λέει ο Τερτυλλιανός (Εκκλ.Ιστ.Β.Στεφανίδη «Το τριαδικό δόγμα» σελ.166)
Ο απλός λαός ήξερε το όνομα του Ιησού, ήξερε τι σημαίνει «Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών είναι είς Κύριος». Αντίθετα με τους μορφωμένους «νονούς» των χριστιανικών δογμάτων της εποχής εκείνης που στόχος τους ήταν να αναμείξουν την εκκλησία με τις φιλοσοφίες του Πλάτωνα, των Βραχμάνων, των Αιγυπτίων, και των Περσών, και οι οποίοι ονόμασαν τους απλούς αυτούς χριστιανούς «Μοναρχιανούς», γιατί πίστευαν μόνο σε μία αρχή και όχι σε πολλές όπως οι «επιφανείς» της εποχής εκείνης «πατέρες της εκκλησίας» και οι ειδωλολάτρες που τους επηρέαζαν.
Για να νικηθεί αυτή η μάζα των πιστών πέρασε αρκετό χρονικό διάστημα. Όμως ο Ιησούς τους λέει «κρατείς το όνομά μου και ουκ αρνήσω την πίστιν μου» που σημαίνει ότι οι άλλοι την αρνήθηκαν, τόσο την πίστη όσο και το όνομα. Όταν κι αυτοί έπαψαν να υπάρχουν, η εκκλησία μπήκε στους σκοτεινούς αιώνες. Το φύραμα έγινε ένζυμο.
και ουκ ηρνήσω την πίστην μου και εν ταις ημέραις Αντιπάς ο μάρτυς μου ο πιστός μου, απεκτάνθη παρ’ υμίν, όπου ο Σατανάς κατοικεί
Η παράδοση λέει ότι το 90-96 μ.Χ. υπήρχε στην Πέργαμο κάποιος Αντιπάς ο οποίος μαρτύρησε με πολύ φρικτά βασανιστήρια, αφού τον έψησαν μέσα σ’ ένα μπρούτζινο βαρέλι.
ΑΝΤΙ-ΠΑΣ σημαίνει αυτός που είναι εναντίον πάντων. Αυτός λοιπόν ο μάρτυρας του Ιησού βρήκε ότι για να βαδίσει στο δρόμο Του, για να κρατήσει την πίστη και το όνομά Του, έπρεπε να σταθεί εναντίον όλων (Εφεσ.ς:13).
«παρ’ υμίν».
Ο μάρτυρας αυτός σκοτώθηκε «παρ’ υμίν» που σημαίνει κοντά σας. Αν σκοτώθηκε κοντά τους κι ο Αντιπάς ήταν εναντίον όλων, τότε γιατί σκοτώθηκε μόνο εκείνος και όχι και οι υπόλοιποι; Είναι ευνόητο ότι ο Αντιπάς πρέπει να ήταν και εναντίον της Περγαμίας των τότε χριστιανών, εναντίον κάθε συμβιβασμού, οπότε ήταν και εναντίον αυτών, γι’ αυτό και μαρτύρησε μόνος.
Ο Αντιπάς δεν πρέπει να αναφέρεται σ’ ένα άτομο μόνο, αλλά σε όλους τους πιστούς που κρατούν την πίστη και το όνομα του ΙΗΣΟΥ, χωρίς να κάνουν συμβιβασμούς στο λόγο του Θεού.
ΑΠΟΚ.β:14 αλλ’ έχω κατά σου ολίγα, ότι έχεις εκεί κρατούντας την διδαχήν Βαλαάμ, ός εδίδασκεν τω Βαλάκ βαλείν σκάνδαλον ενώπιον των υιών Ισραήλ, φαγείν ειδωλόθυτα και πορνεύσαι.
Η ιστορία του Βαλαάμ με τον Βαλάκ βρίσκεται στους Αριθ.κε:1-9 και αναφέρει ότι ο Ισραήλ εξαπατήθηκε από τον Βαλάκ βασιλιά του Μωάβ δια μέσου του φιλοχρήματου προφήτη Βαλαάμ και πόρνευσε με τις γυναίκες των Μωαβιτών, παρασύρθηκε στην αμαρτωλή προσκύνηση του Βάαλ και σαν αποτέλεσμα 24.000 Ισραηλιτών έπεσαν από μια πληγή.
Στην Π.Δ. δεν βλέπουμε πώς ο Βαλαάμ συμβούλεψε τον Βαλάκ να βάλει πρόσκομμα στους Ισραηλίτες, όμως μας το λέει εδώ ο Ιησούς δίνοντάς μας μια αποκάλυψη στην ιστορία αυτή.
Με λίγα λόγια, η ιστορία είναι ότι ο Βαλάκ, βασιλιάς των Μωαβιτών, φοβούμενος μήπως οι Ισραηλίτες του επιτεθούν, παρακάλεσε με πολλά δώρα τον Βαλαάμ ο οποίος ήταν προφήτης του Θεού (δεν είχε την πληρότητα της αποκάλυψης του Θεού σε όλα τα πράγματα, γιατί τον βλέπουμε να μαντεύει) να τους καταραστεί ώστε ο Θεός να τους πατάξει. Βέβαια όσες φορές κι αν προσπάθησε ο Βαλαάμ, το Πνεύμα του Θεού δεν του επέτρεπε. Τελικά, όπως μας φανέρωσε εδώ ο Ιησούς, ο Βαλαάμ συμβούλεψε τον Βαλάκ ότι αν κατορθώσει να κάνει τους Ισραηλίτες να αμαρτήσουν στο Θεό, τότε Εκείνος θα τους ξεχνούσε. Ο Βαλάκ ακολουθεί τη συνταγή του Βαλαάμ και πράγματι ο Θεός θύμωσε μαζί τους και πάταξε 24.000. Αυτή λοιπόν η διδαχή του Βαλαάμ έχει να κάνει με την εξαπάτηση του λαού του Θεού ώστε να αμαρτήσουν και να τους ξεχάσει ο Θεός.
Βλέπουμε σ’ αυτή την εκκλησιαστική περίοδο ότι υπήρχαν αποστάτες, ψεύτικοι και κίβδηλοι χριστιανοί, οι οποίοι δίδασκαν τον Βαλάκ, που εδώ αντιπροσωπεύει τους πολιτικούς ηγέτες (ο Βαλάκ ήταν βασιλιάς).
Ο Κων/νος ήταν ο Βαλάκ που έβαλε πρόσκομμα στο λαό του Θεού με το να τους αναμίξει με το είδωλα κάνοντάς τους να πορνεύσουν (Ιερ.γ:9 & β:27) μ’ αυτά. Έφερε μέσα στην εκκλησία τη λατρεία του Ήλιου και της Αστάρτης, τα Σατουρνάλια που ήταν η λατρεία του Κρόνου. Έτσι, η παλιά Βαβυλώνα άρχισε να ζει μέσα στην εκκλησία. Όταν εξέδωσε ο Κων/νος το διάταγμα της ανεξιθρησκίας, είπε ότι οι Χριστιανοί δεν θα διώκονται κι ότι μπορούσαν όλοι να γίνουν Χριστιανοί. Τον καιρό του Θεοδόσιου του «μεγάλου» τα πράγματα αντεστράφησαν και οι «χριστιανοί» σκότωναν τους ειδωλολάτρες.
Ο Κων/νος χάριζε χρυσά φλουριά και 2 φορεσιές σε όποιον γινόταν χριστιανός. Έτσι, πλήθη ειδωλολατρών άλλαξαν πινακίδες και έγιναν «χριστιανοί».
Η χριστιανοσύνη παντρεύτηκε με άλλους συζύγους, αυτούς που έφεραν μαζί τους όλες αυτές τις ειδωλολατρίες. Πολλοί Χριστιανοί αυτή την περίοδο, για να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτή την κατάσταση, άρχισαν να φεύγουν από τις πόλεις για να μείνουν μόνοι τους μακριά απ’ όλα αυτά. Κάποιος έκανε την αρχή, μετά ακολούθησαν κι άλλοι κι έτσι σχηματίστηκαν μικρές κοινωνίες πιστών. Όμως οι «δεσπότες» και οι «μητροπολίτες» θέλανε να έχουν κι αυτούς κάτω από τον έλεγχό τους, και πήγαν και τους έβαλαν νόμους. Κι αν κάποιοι δεν υπάκουαν, καλούσαν συνόδους και αποφάσιζαν να στείλουν στρατό για να επιβάλει την τάξη. Το αποτέλεσμα όλων αυτών: Η σημερινή κατάσταση !!! Σήμερα, όλοι αυτοί νομίζουν ότι πιστεύουν, ότι μιλάνε για το Ευαγγέλιο, αλλά αφού ο Χριστός δεν υπάρχει στην καρδιά τους, δεν ξέρουν τι λέει ο λόγος του Θεού.
Ο διάβολος έσπειρε το σπόρο του τότε, και σήμερα εμείς θερίζουμε τους καρπούς. Εμείς τώρα πρέπει να κάνουμε ένα τεράστιο άλμα προς τα πίσω για να πάμε στις ρίζες μας, εκεί που σταμάτησε η εκκλησία των διωγμών.
Γιατί το έκανε αυτό ο Κων/νος; Το έκανε για να διατηρήσει την ενότητα της αυτοκρατορίας του. Δεν τον ενδιέφερε ο Ιησούς ή η διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Ο ίδιος όταν παραστάθηκε στην πρώτη οικουμενική σύνοδο ήταν τελείως ανίδεος και άσχετος με τη θεολογία της Γραφής.
Γιατί ο Κων/νος χρησιμοποίησε τους άνδρες της εκκλησίας; Γιατί έβλεπε τη δίψα και τη μανία που είχαν να κερδίσουν τον έλεγχο και την εξουσία επάνω στην εκκλησία ώστε να μπορούν να διοικούν άνετα και μάλιστα με τη βοήθεια της πολιτικής εξουσίας.
Βρίσκουμε ακόμη ότι τον καιρό εκείνο υπήρχε ανάμεσά τους η συμπεριφορά των Νικολαϊτών, οι οποίοι όπως είδαμε και θα δούμε παρακάτω πίστευαν ότι μπορούσαν να αμαρτάνουν ελεύθερα. Νόμιζαν ότι με τη χάρη του Θεού είχαν την συγχώρεση. Πολλοί από αυτούς ήταν κάποτε πιστοί και αφιερωμένοι άνθρωποι του Θεού, που όμως αποστάτησαν και συμβιβάστηκαν με τις νέες φιλοσοφίες των ειδώλων για να αποκτήσουν δόξα και επιρροή.
ΑΠΟΚ.β:15 ούτως έχεις και σύ κρατούντας την διδαχήν των Νικολαϊτών ομοίως
Αυτό στο οποίο αντιστάθηκε η εκκλησία της Εφέσου, νίκησε την εκκλησία της Περγάμου. Είδαμε ότι Νικολαίτες είναι αυτοί που έχουν νίκη και εξουσία πάνω στο λαό και τον νικούν. Είναι το ίδιο με τη διδαχή του Βαλαάμ, που έστρεψε το λαό του Θεού στην ειδωλολατρία (εδ.14).
Είναι λοιπόν φανερό, όπως γνωρίζουμε κι από την εκκλησιαστική ιστορία, ότι αυτοί οι Νικολαίτες που τελικά κατάφεραν να νικήσουν το λαό και να έχουν εξουσία πάνω του, αντιπροσωπεύουν όλους αυτούς τους επισκόπους που άρχισαν να σωρεύουν εξουσίες στο πρόσωπό τους κάτι που ο λόγος του Θεού ρητά απαγορεύει.
Έτσι, έχουμε επισκόπους να «βασιλεύουν» σε ολόκληρες επαρχίες, κι ακόμη επισκόπους της Ρώμης να τολμούν να πουν ότι ο Θεός τους έβαλε κεφαλή της εκκλησίας. Αυτοί οι Νικολαίτες υπάρχουν και σήμερα δια μέσου της ιστορίας.
Δεν δίδασκαν το λόγο του Θεού (ούτε διδάσκουν) αλλά καθώς ήταν κατηχημένοι μέσα στο γνωστικισμό, βγαλμένοι από τα πανεπιστήμια της Αλεξάνδρειας και των Αθηνών (12θεο), όταν ήρθαν στο χριστιανισμό δεν αρνήθηκαν όλες αυτές τις γνώσεις τους, δεν άφησαν την επιρροή του κό-σμου, αλλά κοίταξαν να τα συμβιβάσουν, βάζοντας μέσα στην εκκλησία αιρέσεις απωλείας
Οι οικουμενικές σύνοδοι των επισκόπων δεν είχαν σκοπό να οδηγήσουν τον κόσμο στον Ιησού, αλλά πώς να έχουν τον έλεγχο και την εξουσία πάνω απ’ όλους. Όποιος δεν υποτασσόταν, είχαν σαν όπλο την πολιτική εξουσία που πάντα ήταν με το μέρος τους, να τον εξορίσουν ή ακόμα να τον σκοτώσουν.
Η ιστορία μας λέει ότι κατά τη διάρκεια αυτής της «κατάκτησης των Νικολαϊτών» υπήρξαν πολλοί που παρουσίασαν αντίσταση και χαλούσαν την ησυχία των «θρησκευτικών αυτοκρατόρων».
Το αποτέλεσμα της ήττας που υπέστη ο λαός από τους Νικολαίτες, είναι σήμερα ένα μεγάλο καζάνι (εκκλησιαστικό σύστημα) μέσα στο οποίο υπάρχει μια σούπα με κάθε είδους βδελυκτό και μιαρό που προήλθε από τους συνεχείς συμβιβασμούς με τα είδωλα και η οποία σερβίρεται θέλοντας και μή σε όλους τους ανθρώπους. Έτσι έχουμε ένα πλήθος χριστιανών χωρίς Χριστό, και εκκλησία χωρίς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Αυτό που πρέπει να μας κάνει να χαιρόμαστε, είναι ότι όπως ο Κύριος προείδε και προείπε όλα αυτά που τα βλέπουμε ότι έγιναν ακριβώς έτσι, το ίδιο θα συμβεί και με την περίοδο της Φιλαδέλφειας που ζούμε εμείς σήμερα.
ΑΠΟΚ.β:16 μετανόησον ούν, ει δε μή έρχομαι σοι ταχύ, και πολεμήσω μετ’ αυτών εν τη ρομφαία του στόματός μου
Ο Ιησούς λέει «έρχομαι σοι» και αναφέρεται σε όλη την εκκλησία. Μέσα στην ίδια περίοδο ήταν ο Αντιπάς, αυτοί που κρατούσαν το όνομα και την πίστη του Ιησού, καθώς κι αυτοί που έφεραν τη διδαχή του Βαλαάμ και των Νικολαϊτών. Ο Ιησούς λοιπόν λέει ότι θα έρθει σ’ αυτούς με την ρομφαία του λόγου Του για να διαχωρίσει το ψεύδος από την αλήθεια.
ΑΠΟΚ.β:17 ο έχων ούς ακουσάτω τι το πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις, τω νικώντι δώσω αυτώ του μάννα του κεκρυμένου και δώσω αυτώ ψήφον λευκήν και επί την ψήφον όνομα καινόν γεγραμμένον ό ουδείς οίδεν ει μη ο λαμβάνων
τω νικώντι δώσω αυτώ του μάννα του κεκρυμμένου
Βλέπουμε από την ιστορία, ότι εκείνο τον καιρό υπήρχαν άνθρωποι που μέσα από τα συμβούλια και τις συνόδους τους έφερναν ψευδοδιδασκαλίες στην εκκλησία. Ο Ιησούς τώρα λέει στα αληθινά παιδιά Του ότι: «Εγώ θα σας δώσω τη δική μου κρυμμένη διδασκαλία, τη δική μου κρυμμένη αλήθεια. Εγώ είμαι αυτή η αλήθεια, το μάννα το κεκρυμμένο κι εσείς θα έχετε εμένα! Θα με αποκτήσετε εάν παραμείνετε πιστοί μέχρι τέλους και νικήσετε και δεν συμβιβαστείτε με τα ψεύδη του κόσμου. Τότε θα έχετε το μάννα που είναι κεκρυμμένο από τα μάτια του κόσμου και θα με απολαύσετε αιώνια.»
Είναι κρυμμένο άφθαρτο και αναλλοίωτο μάννα όπως εκείνο που είχε τοποθετηθεί μέσα στην κιβωτό της Διαθήκης και δεν χαλούσε ποτέ. Στα επουράνια Άγια των Αγίων, θα κληρονομήσουμε τον Ιησού. Θα είναι ο Νυμφίος κι εμείς η νύμφη Του. Θα μας βάλει στα κρυμμένα μεγαλεία και τη δόξα Του, άφθαρτους και αθάνατους!!!
Ιωαν.ς:48-56 Φανερώνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι το μάννα το κεκρυμμένο.
Ιωαν.ς:51 Όσοι φάνε απ’ αυτό τον άρτο, τον Κύριο Ιησού, θα ζήσουν εις τον αιώνα.
Ο Χριστός υπόσχεται στους πιστούς της Περγάμου ότι θα τους δώσει την αθανασία αν μείνουν πιστοί μέχρι τέλους. Αν κάποιος δεν μείνει μέχρι τέλους νικητής, ο Ιησούς δεν θα του δώσει το βραβείο της αιώνιας ζωής, το μάννα το κεκρυμμένο.
....ψήφον λευκήν και επί την ψήφον όνομα καινόν γεγραμμένον ό ουδείς οίδεν ει μη ο λαμβάνων
Υπάρχουν κάποιες πιθανότητες για το τι μπορούσε να είναι αυτή η ψήφος και μπορεί να ισχύουν όλες:
Μπορεί ν’ αναφέρεται στα Ουρίμ και Θουμμίμ (Εξ.κη:30 & Λευιτ.η:8) τα οποία φαίνεται είχαν το όνομα του Γιάχουε χαραγμένο επάνω τους και τα οποία βρισκόταν στο επιστήθιο της αρχιερατικής στολής του Ααρών. Στην Καινή Διαθήκη βλέπουμε ότι ο Ιησούς ήρθε στο όνομα του Πατέρα Του σαν Γιάχουε Ωσήα και είναι το αντίτυπο του Αρχιερέα με το όνομα του Πατέρα Του επάνω στην καρδιά Του.
Θα κληρονομήσουμε ένα καινούριο όνομα που δεν θα το ξέρει παρά μόνο αυτός που το λαμβάνει και θα έχει να κάνει με τη φύση και τη διακονία του καθένα (Αποκ.γ:12 & κβ:4 Ησ.ξβ:2 & ξε:13-15).
Μια άλλη πιθανότητα είναι η λευκή ψήφος ν’ αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο κάποιος αθωωνόταν στο δικαστήριο. Οι δικαστές όταν προφέρανε καταδικαστική απόφαση, έριχναν μέσα σ’ ένα δοχείο μαύρες πέτρες, ενώ όταν ήταν για αθώωση έριχναν λευκές.
Μας διδάσκει λοιπόν ο Ιησούς, ότι Εκείνος σαν ο μόνος Δεσπότης και Δικαστής του σύμπαντος θα μας δώσει λευκή ψήφο, που σημαίνει ότι θα μας αθωώσει παντελώς, από την αμαρτία και την ανυπακοή εφ’ όσον πιστεύουμε και πράττουμε το λόγο Του.
Ακόμα μπορεί να έχει την έννοια της πρόσκλησης σε κάποιο μεγάλο τραπέζι, που την εποχή εκείνη ήταν ένα μικρό κομμάτι μάρμαρο πάνω στο οποίο χαραζόταν το όνομα του προσκεκλημένου. Αυτή την πρόσκληση οι προσκεκλημένοι έπρεπε να τη δείξουν στην είσοδο για να τους επιτραπεί να μπουν στο επίσημο γεύμα.
Το πνευματικό δίδαγμα για μας σήμερα από την περίοδο της Περγάμου είναι:
Η Πέργαμος ήταν η έδρα του Σατανά. Αυτή η έδρα έχει να κάνει με το σχηματισμό της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας με τρομερή δύναμη με την υποστήριξη της πολιτικής εξουσίας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα που πρόκειται να σχηματιστεί μια παγκόσμια ψευδοεκκλησία παράλληλα με την παγκόσμια κυβέρνηση του Αντίχριστου.
Η Β’ Θεσ. μας λέει ότι ο Αντίχριστος θα αποκαλυφθεί λίγο πριν γίνει η Αρπαγή της αληθινής εκκλησίας.
Ο Κύριος βλέπει ότι κατοικούμε στη μέση της ανασχηματισμένης Βαβυλώνας κι ότι τα τείχη της μας περικυκλώνουν συνεχώς, όμως μας ενθαρρύνει να μείνουμε πιστοί και να νικήσουμε στο όνομά Του και τότε θα έχουμε το μάννα το κεκρυμμένο, την αιώνια ζωή, τον Ίδιο τον Κύριο Ιησού.
Συγχρόνως με το θρόνο του Σατανά, έχουμε το θαυμάσιο παράδειγμα του μάρτυρα του Ιησού, Αντιπά, που είναι εναντίον όλων αυτών που συμβιβάζονται με το σύστημα. Το ίδιο κι εμείς θα πρέπει να σταθούμε όπως ο Αντιπάς εναντίον αυτών που συμβιβάζουν την αλήθεια του λόγου με το σύστημα του Α/Χ και της ψευδοεκκλησίας του.
Ο Αντιπάς έπρεπε να σταθεί μόνος του εναντίον όλων αυτών των χλιαρών Χριστιανών τους οποίους ο Θεός θα εξεμέσει. Ο Ιησούς μας ενθαρρύνει να μείνουμε στερεοί, πιστοί και αμετακίνητοι άσχετα αν ο κόσμος μας λέει φανατικούς, καθυστερημένους, αιρετικούς και τα παρόμοια. Αν δεν εί-μαστε στερεοί και κατασταλαγμένοι, θα προσπαθήσουν να μας κάνουν να νομίζουμε ότι πάμε ενάντια στο θέλημα και το σχέδιο του Θεού κι ότι δεν συμβάλλουμε στην ενότητα της εκκλησίας.
Ο Ιησούς μας λέει: Εμπιστευτείτε εμένα με αγάπη και στο τέλος θα σας δώσω τον Εαυτό μου, την αιώνια ζωή.
Το δεύτερο μάθημα που το Πνεύμα του Θεού μας διδάσκει είναι η διδασκαλία του Βαλαάμ. Ο διάβολος όπως τότε, έτσι και τώρα με μοντέρνους Βαλαάμ, ανθρώπους που έχουν αποστατήσει από την πίστη και την αγάπη της αλήθειας λόγω της αγάπης τους για το χρήμα, για δόξα από τους ανθρώπους, για επιρροή, εξουσία κτλ. θα βάλει πρόσκομμα και σκάνδαλο για να εξαπατήσει τα παιδιά του Θεού ώστε να αποστατήσουν και να πέσουν στο σύστημα του Α/Χ.
Στη Β’ Θεσ.β βλέπουμε τη μεγάλη αποστασία η οποία πρόκειται να γίνει πριν την Αρπαγή και το ίδιο βλέπουμε στο ιβ κεφ. της Αποκάλυψης, όπου ο δράκων ο κόκκινος θα σύρει με την ουρά του το 1/3 των αστέρων, που συμβολίζουν τους εργάτες του Κυρίου. Ο Ιησούς μας προλαβαίνει και λέει «μετανόησον» μη συμβιβάζεσαι με τον Α/Χ και το σύστημά του, μην αποστατείς γιατί αυτό θα σε καταστρέψει!!
Τρίτο μάθημα για μας, από την εκκλησία της Περγάμου, είναι ότι ο Ιησούς σ’ αυτούς που νικούν θ’ αποκαλύψει το νέο όνομά Του. Το όνομα φανερώνει τη φύση και τις ιδιότητες αυτού που το έχει. Έτσι, ο Ιησούς μας υπόσχεται ότι αν νικήσουμε και σταθούμε πιστοί θα Τον γνωρίσουμε πιο βαθιά και πιο καλά, θα μας αποκαλυφθεί έτσι που δεν Τον γνωρίζαμε πριν. Θα είμαστε μαζί Του και δεν θα χωριστούμε ποτέ πια !!!
