Μαρκ.β:27-28 “Και
έλεγε προς αυτούς, Το σάββατον έγεινε διά τον άνθρωπον, ουχί ο άνθρωπος διά το σάββατον. Ώστε ο Υιός του ανθρώπου κύριος είναι και του
σαββάτου.”
Το Σάββατο ήταν ο
θεσμός που οι Εβραίοι σέβονταν περισσότερο από κάθε άλλο. Ήταν μια θεία εντολή που έδινε την ευκαιρία
στον άνθρωπο ν’ αναπαυτεί και να λατρέψει το Θεό. Άρχιζε το δειλινό της
Παρασκευής με τρεις ήχους σάλπιγγας απ’ το Ναό και τη συναγωγή και τελείωνε το
δειλινό του Σαββάτου. Ο νόμος έλεγε ότι
όλα τα φαγητά έπρεπε να προετοιμαστούν, όλα τα σκεύη να πλυθούν, όλα τα φώτα να
είναι αναμμένα κι όλα τα εργαλεία να είναι μαζεμένα στην άκρη. Ωστόσο, οι
ραβίνοι πρόσθεσαν σ’ αυτά, μέχρι που έφτιαξαν ένα κατάλογο από 39 έργα τα οποία
έπρεπε να αποφεύγονται, διαφορετικά η ποινή ήταν θάνατος με λιθοβολισμό. Αυτή η
υπερβολική αυστηρότητα έκανε την τήρηση του Σαββάτου τελείως αδύνατη κι ήταν
ένα τεράστιο βάρος για τους Εβραίους.