Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (071)

Γέν.ιγ:6,7 Και δεν εχώρει αυτούς η γη διά να κατοικώσιν ομού· διότι ήσαν τα υπάρχοντα αυτών πολλά, και δεν ηδύναντο να κατοικώσιν ομού. Και συνέβη έρις μεταξύ των ποιμένων των κτηνών του Άβραμ και των ποιμένων των κτηνών του Λώτ· οι δε Χαναναίοι και οι Φερεζαίοι κατώκουν τότε την γην.

Τα αποτελέσματα της Αιγύπτου. Τώρα είναι και οι δύο πλούσιοι και δεν τους χωρά ο τόπος!

Όταν κανείς δεν περπατά με απλότητα και καθαρά αισθήματα, εύκολα θα συναντήσει την πέτρα που θα τον κάνει να προσκόψει. Κι αν δεν γίνει τη μια μέρα, θα γίνει την άλλη. Δεν ενδιαφέρει και τόσο η φαινομενική αιτία που κάνει κάποιον να χάσει το δρόμο του. Η πραγματική αιτία μένει κρυμμένη στα βάθη της καρδιάς.

Η έριδα μεταξύ των ποιμένων ήταν εύκολο να σταματήσει χωρίς πνευματική ζημιά, είτε για το Λωτ, είτε για τον Αβραάμ. Αν είχαν το ίδιο πνεύμα, δεν θα υπήρχε έριδα γιατί η έριδα δεν είναι καρπός του Πνεύματος αλλά της σάρκας, αλλά και να συνέβαινε, με κάποιο τρόπο θα τα βρίσκανε. Είναι ακριβώς αυτό που βλέπουμε στην ΑΠΟΚ.ιβ όπου αποχωρίζεται η αόρατη από την ορατή εκκλησία. Στην πραγματικότητα, αυτή η έριδα, δεν έκανε τίποτε άλλο από το να δώσει στον Αβραάμ την ευκαιρία να δείξει τη θαυμαστή δύναμη της πίστης, και αυτή την ηθική και ουράνια υπεροχή που περιβάλλει αυτόν που πιστεύει. Την ίδια στιγμή φανερώνει την κοσμικότητα που ήταν γεμάτη η καρδιά του Λωτ. Απλά έγιναν φανερές οι καρδιές και των δύο!  Όταν ο κόσμος είναι μέσα στην καρδιά, βρίσκει κανείς πάντοτε το δρόμο που οδηγεί σ’ αυτόν. Και ο Λωτ ήταν παιδί του Θεού, η Γραφή μας τον λέγει δίκαιο, αλλά πολλές φορές πρέπει να ξεχωρίσει δίκαιος από δίκαιο!

Ο λόγος του Θεού (23)

Α' ΣAΜΟΥΗΛ

ΟΝΟΜΑ, ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ.

Πήρε το όνομά του από τον κύριο χαρακτήρα που περιγράφει. Τον προφήτη Σαμουήλ.

Είναι ένα μεταβατικό βιβλίο γιατί περιγράφει την μετάβαση από την θεοκρατία στην Μοναρχία. Επίσης είναι ένα ιστορικό βιβλίο που αναφέρει θείες βιογραφίες του Ηλί, του Σαμουήλ, του Σαούλ και του Δαβίδ.

Το βιβλίο αρχίζει από το τέλος των Κριτών και τελειώνει στο τέλος της βασιλείας του Σαούλ, δηλ. από το 1105 - 1010 π.Χ. που είναι 95 χρόνια.

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (070)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ

Γέν.ιγ:1 Ανέβη δε ο Άβραμ εξ Αιγύπτου, αυτός και η γυνή αυτού, και πάντα όσα είχε, και ο Λωτ μετ' αυτού, προς μεσημβρίαν.

Τώρα βλέπουμε τον Αβραάμ ν’ ανεβαίνει από την Αίγυπτο προς την Μεσημβρία, τα Νότια της Χαναάν. Μετά την κατιούσα, αρχίζει η ανοδική πορεία. Έχει όμως ακόμα μαζί του τον Λωτ.

Ξέρουμε ότι ό,τι κάνει ο Θεός, το κάνει κατά τρόπο άξιο του Εαυτού Του. Είτε δημιουργεί, είτε σώζει, είτε ανορθώνει ή επιστρέφει ψυχές, δεν ενεργεί παρά σύμφωνα με ό,τι είναι ο Ίδιος: Δοξάζει το όνομά Του σε κάθε περίπτωση. Αυτό είναι ευτυχία για μας που εύκολα «παροξύνομεν τον Αγιον του Ισραήλ» (Ψαλμ.οη:41) και που το κάνουμε προ παντός όταν πρόκειται για τη χάρη Του που ανορθώνει.

Γέν.ιγ:2-4 Και ο Άβραμ ήτο πλούσιος σφόδρα εις κτήνη, εις αργύριον και εις χρυσίον. Και υπήγεν οδεύων από μεσημβρίας έως Βαιθήλ έως του τόπου όπου ήτο η σκηνή αυτού το πρότερον μεταξύ Βαιθήλ και Γαί· εις τον τόπον του θυσιαστηρίου, το οποίον είχε κάμει εκεί καταρχάς· και επεκαλέσθη εκεί ο Άβραμ το όνομα του Κυρίου.

Βλέπουμε ότι ο Αβραάμ όχι μόνο έφυγε από την Αίγυπτο, αλλά και επανήλθε εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, «έως του τόπου όπου ήτο η σκηνή αυτού τ ο  π ρ ό τ ε ρ ο ν...»

ΕΡΩΤ/ΑΠΑΝΤ - Ο ποιμένας επιμένει να κηρύττει!

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Διάβασα την απάντησή σας στον άνθρωπο που ταξιδεύει συχνά και είναι πεινασμένος για να ακούσει το λόγο του Θεού να κηρύττεται ή να διδάσκεται. Το πρόβλημά μου είναι διαφορετικό. Ο ποιμένας μου επιμένει στο κήρυγμα, ακόμα κι αν το Πνεύμα κινείται και οι πιστοί αισθάνονται να λατρεύσουν. Κατά τη γνώμη μου, πεθαίνουμε διότι αποθαρρύνονται τα χαρίσματα του Πνεύματος. Ο ποιμένας δεν περιμένει για να λειτουργήσουν, αλλά σηκώνεται και κηρύττει.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (069)

Γέν.ιβ:11,12 Και ότε επλησίαζε να εισέλθη εις την Αίγυπτον, είπε προς Σάραν την γυναίκα αυτού, Ιδού, γνωρίζω ότι είσαι γυνή ευειδής· θέλει συμβή λοιπόν, ώστε καθώς σε ίδωσιν οι Αιγύπτιοι, θέλουσιν ειπεί, Γυνή αυτού είναι αύτη· και θέλουσι φονεύσει εμέ, σε δε θέλουσι φυλάξει ζώσαν.

Σάρα: πριγκίπισσα, ευγενής. Εδώ η Σάρα είναι 65 χρονών δηλαδή μεσόκοπη (έζησε 127 χρόνια). Φαίνεται ότι διατηρούσε τη νεανική ομορφιά της και καθώς η επιδερμίδα της σαν Σημίτισσα ήταν πιο λευκή από των Αιγυπτίων (Χαμίτες) αυτό την έκανε περιζήτητη. Οι Αιγύπτιοι ήταν λαός φιλήδονος ζητώντας συνέχεια νέες απολαύσεις.

Γέν.ιβ:13 Ειπέ λοιπόν, ότι είσαι αδελφή μου, διά να γείνη καλόν εις εμέ εξ αιτίας σου, και να φυλαχθή η ζωή μου διά σε.

αδελφή μου:  Αυτό βέβαια ήταν ψέμα ή μισή αλήθεια. Ήταν ετεροθαλής αδελφή του (Γέν.κ:12) από τον ίδιο πατέρα αλλά διαφορετική μητέρα.

Η Αίγυπτος πιέζει τον άνθρωπο να υποβαθμίζεται, να λέει ψέματα και να συμβιβάζεται. Όποιος ομοζυγεί με τον κόσμο, σίγουρα θα αναγκαστεί να κάνει πράγματα που είναι αντίθετα με το θέλημα του Θεού.

ΕΡΩΤ/ΑΠΑΝΤ. - Προώθηση της συναισθηματικής λατρείας

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Είμαι άνθρωπος που ταξιδεύω λόγω της δουλειάς μου, και έχω επισκεφθεί πολλές εκκλησίες σ’ όλη τη χώρα. Ανησυχώ για την ευρεία προώθηση της συναισθηματικής «λατρείας» και την φανερή υποβάθμιση του κηρύγματος του λόγου. Μου φαίνεται ότι πολλοί ποιμένες περνούν πολύ χρόνο φωνάζοντας, χορεύοντας, πηδώντας, ή τρέχοντας και αυτό το ονομάζουν «λατρεία», ενώ όλη την ώρα προειδοποιούν τους ανθρώπους να προσέχουν να μην πέσουν σε τυπικότητα. Από την άλλη πλευρά, λίγο χρόνος δαπανάται στο κήρυγμα των βασικών διδασκαλιών της Αγίας  Γραφής και όταν αυτό γίνεται, είναι πολύ ελαφρύ, κηρυγματάκια για μικρά παιδάκια, πολύ επιφανειακά, που δεν έχει ασχοληθεί κάποιος πάνω από λίγα λεπτά. Λαχταρώ τον παλιό τρόπο κηρύγματος και διδασκαλίας της Αγίας Γραφής, που εδραιώνει τους ανθρώπους στην αλήθεια και χαράσσει μια ευθεία γραμμή όσο αφορά στη δικαιοσύνη. Θα εκτιμούσα τα σχόλιά σας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (068)

Γέν.ιβ:6 Και διεπέρασεν ο Άβραμ την γην εκείνην έως του τόπου Συχέμ, έως της δρυός Μορέχ· οι δε Χαναναίοι τότε κατώκουν εν τη γη ταύτη.

Συχέμ σημαίνει ώμος. Η Συχέμ βρίσκεται σαν στον ώμο ενός υψιπέδου μεταξύ δύο άλλων βουνών - Εβάλ & Γαριζίν - που απέχουν περίπου 3200 μέτρα.

Από τη Συχέμ ελέγχεται το πέρασμα ανάμεσα στα δύο βουνά, κι έτσι δεσπόζει στην πεδιάδα. Ήταν δηλαδή ένα πολύ καλό στρατηγικό σημείο.

Ο ώμος συμβολίζει τη δύναμη, κι εδώ αναφέρεται στην καλή αυτή στρατηγική θέση.

Δρυς Μορέχ  Πιθανόν να αναφέρεται σε σκιερή τοποθεσία που ήταν περιζήτητη από τις νομάδες για να στήσουν τις σκηνές. Μορέχ σημαίνει δάσκαλος, καταρτισμός. Πραγματικά εδώ ο Θεός καταρτίζει τον Αβραάμ, του λέει τί θα κάνει σ’ αυτόν (εδ.7).

Ο λόγος του Θεού (22)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ Α' & Β΄ ΣΑΜΟΥΗΛ, Α' & Β΄ ΒΑΣΙΛΕΩΝ και Α' & Β' ΧΡΟΝΙΚΩΝ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ.

Τα έξη αυτά βιβλία αποτελούν την ιστορία της αρχής και του τέλους της μοναρχίας στον λαό Ισραήλ.

Στην Εβραϊκή Βίβλο το Α' και Β' Σαμουήλ είναι ένα βιβλίο, όπως και το Α’ και Β’ Βασιλέων και το Α’ και Β’ Χρονικών. Η μετάφραση των 70κοντα τα χώρισε διαφορετικά. Τα πρώτα 4 βιβλία τα ονόμασε ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Α’, Β’, Γ’, Δ’.

Τα κυρία θέματα με τα οποία ασχολούνται τα 6 αυτά βιβλία είναι με την σειρά:

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (067)

Γέν.ιβ:2 και θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα· και θέλω σε ευλογήσει, και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου· και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν·

Κάθε φορά που το Πνεύμα του Θεού μιλάει στον άνθρωπο, δίνει υποσχέσεις που ποτέ δεν πρέπει να τις παίρνουμε ελαφρά. Ο Θεός ό,τι λέει, θα γίνει. Υποσχέθηκε ότι θα τον κάνει έθνος μέγα, κι έγινε. Το σαρκικό μάτι βλέποντας τον γέρο Αβραάμ και τη γριά Σάρρα, θα γελούσε (ενότητα πίστης, Αρπαγή).

Δεν βλέπουμε να δίνει το λόγο ή την αιτία στον Αβραάμ, απλά του υπόσχεται!  Τον αφήνει να βαδίζει με πίστη, και το ίδιο ζητά από εμάς. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βαδίσουμε με το Θεό. Αν θέλουμε πριν από κάθε μας βήμα να βλέπουμε τι θα γίνει, δεν θα κερδίσουμε πολλά πράγματα από το Θεό. Αυτοί που πήραν πράγματα από το Θεό και που ο Κύριος τους χρησιμοποίησε, ήταν άνδρες πίστης.

Η δικαιοσύνη δεν ήταν ποτέ δημοφιλής

4 κατηγορίες ανθρώπων που μισούσαν τον Ιησού, εκτός από τους θρησκευτικούς ηγέτες.

Κάποιοι νομίζουν ότι ο Ιησούς ήταν δημοφιλής σε όλους, εκτός από τους Φαρισαίους θρησκευτικούς ηγέτες.

Είναι αλήθεια ότι ο Ιησούς ήταν μισητός από τους θρησκευτικούς ηγέτες (Ματθ.κς:3-4), αλλά είχε επίσης απορριφθεί, χλευαστεί και μισηθεί από:

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (066)

ΔΩΔΕΚΑΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Γέν.ιβ:1 Ο δε Κύριος είπε προς τον Άβραμ, Έξελθε εκ της γης σου, και εκ της συγγενείας σου, και εκ του οίκου του πατρός σου, εις την γην την οποίαν θέλω σοι δείξει·

Ο Αβραάμ είναι ένας από τους πιο σημαντικούς χαρακτήρες της Αγίας Γραφής. Ίσως είναι ο πιο γνωστός χαρακτήρας της αρχαίας ιστορίας. Εκτιμάται από τους Εβραίους, τους Χριστιανούς και τους Μωαμεθανούς. Ονομάζεται πατέρας πάντων των πιστευόντων (Ρωμ.δ:11).

Με τον Αβραάμ, μπαίνουμε στην τρίτη αρχή του βιβλίου της Γένεσης, την αρχή του έθνους Ισραήλ. Το πόσο σημαντικό πρόσωπο είναι ο Αβραάμ, μπορεί να το καταλάβει κανείς από το γεγονός ότι τα 3/4 της Γένεσης ασχολούνται μ’ αυτόν και τις τρεις πρώτες γενιές των απογόνων του. Τα έντεκα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης ασχολούνται με όλη την ανθρώπινη φυλή, αλλά από το δωδέκατο κεφάλαιο και μετά η προσοχή μας κατευθύνεται σ’ ένα άνθρωπο και τους απογόνους του.

Ποιον Θεό λατρεύεις;

Από μια ομάδα μαθητών ζητήθηκε να βάλουν στην σειρά τις 10 εντολές, ανάλογα με τη σπουδαιότητά τους. Είναι ενδιαφέρον ότι αυτοί οι μαθητές θεώρησαν ότι η έκτη εντολή, «Μη φονεύσης» θα πρέπει να είναι πρώτη στη λίστα. Η έβδομη εντολή, «Μη μοιχεύσης», τοποθετήθηκε επίσης κοντά στην κορυφή. Αλλά η ομάδα υποβίβασε την πρώτη εντολή, «Μη έχης άλλους θεούς πλην εμού», στο κάτω μέρος της λίστας. Δεν πίστευαν ότι ήταν τόσο σημαντική.

Κ α λ η μ έ ρ α

Άλλοτε και τώρα

Υπάρχει μία ευχή που συχνά ακούγεται από τους Χριστιανούς, σύμφωνα με την οποία καλό θα ήταν αν μπορούσαμε οι σημερινοί πιστοί να γίνουμε όπως εκείνοι της πρώτης Εκκλησίας της αποστολικής περιόδου.

Αυτή στηρίζεται στην εντύπωση ότι η πρώτη εκείνη Εκκλησία ήταν "τέλεια κατά πάντα" και ότι εκείνη η εποχή δεν γνώριζε τα προβλήματα που αναπτύχθηκαν στους επόμενους αιώνες και βασανίζουν τις εκκλησίες μέχρι σήμερα.

Έσχατοι καιροί

ΕΡΩΤ/ΑΠΑΝΤ - Υπερβολική έμφαση στον ευαγγελισμό;

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Δεν βλέπετε κινδύνους στην υπερβολική έμφαση στον Ευαγγελισμό μόνο και την εξύψωση των αριθμών σαν απόδειξη της λεγόμενης αναζωπύρωσης των έσχατων καιρών;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Βλέπω έναν κίνδυνο, εάν δεν ευαγγελίζουμε. Πάρα πολύ συχνά περιοριζόμαστε στις εκκλησίες μας. Κάθε ψυχή είναι ένας αριθμός, και η δουλειά μας είναι να «κηρύξουμε το Ευαγγέλιο εις όλην την κτίσιν» (Μάρκ.ις:15). Όσο περισσότερους φέρνουμε στην εκκλησία, τόσο περισσότερους έχουμε να κηρύξουμε το Ευαγγέλιο, και τόσο περισσότερες ψυχές θα σωθούν. Πρέπει να έχουμε ένα βάρος για τους αμαρτωλούς. Πολλοί από εμάς έχουν παραμείνει σε νάρκη πάρα πολύ καιρό.

Κ α λ η μ έ ρ α

Γένεση (065)

Γέν.ια:5,6 Κατέβη δε ο Κύριος διά να ίδη την πόλιν και τον πύργον, τον οποίον ωκοδόμησαν οι υιοί των ανθρώπων. Και είπεν ο Κύριος, Ιδού, εις λαός, και πάντες έχουσι μίαν γλώσσαν, και ήρχισαν να κάμνωσι τούτο· και τώρα δεν θέλει εμποδισθή εις αυτούς παν ό,τι σκοπεύουσι να κάμωσιν·

Ο Θεός δεν είναι ανάγκη να “κατέβει” για να δει κάτι που θέλει αφού είναι πανταχού παρών και παντογνώστης. Απλά είναι ανθρωπομορφισμός και μεταφορική έννοια.

Αυτό που λέει στο εδ.6 δεν είναι από αντιζηλία ή φόβο.

Ο Θεός ό,τι κάνει, το κάνει από ενδιαφέρον και αγάπη και ξέρει ότι αν αφήσει το κακό να συνεχιστεί θα ξαναγίνει πάλι το ίδιο με τον καιρό του Νώε. Προσέχει λοιπόν την έκταση του κακού πάνω στη γη και επεμβαίνει όποτε χρειάζεται γιατί Τον ενδιαφέρουν οι δίκαιοι, τα παιδιά Του και θέλει να τα προστατεύει. Κατά τον ίδιο τρόπο ο Κύριος θα μας φυλάξει από την ώρα του πειρασμού που πρόκειται να έλθει πάνω σ’ όλη την οικουμένη.

Ο λόγος του Θεού (21)

ΡΟΥΘ

ΤΙΤΛΟΣ.

Το βιβλίο παίρνει τον τίτλο του από τον κύριο χαρακτήρα που εξιστορεί, που είναι η Ρουθ η Μωαβίτισσα, η νύμφη της Ναομί. Η Ρουθ είναι απόγονος του Λωτ.

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ.

Τα γεγονότα του βιβλίου διαδραματίζονται την περίοδο των κριτών (α:1 «Και εν ταις ημέραις καθ' ας οι κριταί έκρινον...»). Αυτό τοποθετεί την χρονολογία του μεταξύ 1360 και 1030 π.Χ. που ήταν ο καιρός που έκριναν οι κριτές.

Το βιβλίο γράφτηκε αργότερα, μετά τον Δαυίδ, γιατί στο δ:18-22 βλέπουμε την γενεαλογία του Δαυίδ. Άρα, όταν γράφτηκε, ο Δαυίδ ήδη έπρεπε να ήταν και μάλιστα βασιλιάς.

Ο συγγραφέας δεν είναι γνωστός. Ορισμένοι λένε ότι είναι ο Έσδρας, ενώ άλλοι λένε ότι είναι ο Σαμουήλ.