Πολλοί νομίζουν πως το Ευαγγέλιο είναι κάτι που
μοιάζει με τον ποινικό κώδικα, όπου αναφέρει τις διάφορες παραβάσεις από το ένα
μέρος και από το άλλο τις αντίστοιχες ποινές.
Άλλοι πάλι το θεωρούν σαν ένα καταθλιπτικό βιβλίο, που
περιορίζει τη ζωή στο ελάχιστο, αφαιρώντας όλα τα όμορφα και τα ευχάριστα,
καταδικάζοντας τον άνθρωπο σε μια στενόχωρη και απόκοσμη διαβίωση.
Δεν θα τελειώναμε αναφέροντας τις διάφορες, σκόπιμα
διαστρεβλωμένες απόψεις, γύρω από το θαυμαστό αυτό βιβλίο της αγάπης και της
χαράς, που ο Θεός μας χάρισε.
Και όμως, το βιβλίο αυτό, το πάντοτε επίκαιρο και
βαθύτατα ρεαλιστικό, γνωρίζει καλύτερα από κάθε έναν τον άνθρωπο και τον
παρουσιάζει τόσο ζωντανά. Αναφέρει λοιπόν μια κατηγορία ανθρώπων, που ταιριάζει
τόσο πολύ στον άνθρωπο της εποχής μας. «Θεόν
δεν εφοβείτο και άνθρωπον δεν εντρέπετο»(Λουκάς ιη:2). Δύο στοιχεία είναι
εκείνα που συγκρατούν τον άνθρωπο στη διαγωγή του. Ο φόβος της κρίσης του Θεού
και σε δεύτερη μοίρα η ντροπή από τη γνώμη των άλλων ανθρώπων.
Καλέ μου φίλε, μην παίζεις με τη μεγάλη υπόθεση του
Θεού. Άφησε τα «νομίζω», τα «έχω ακούσει», τα «δεν φαντάζομαι». Δεν έχουν
πέραση όλα αυτά ούτε βαρύτητα.
Κάποια μέρα όλοι θα ανταμώσουμε το Θεό. Το μεγάλο σου
έγκλημα είναι πως αδιαφόρησες για την αγάπη και τη Σωτηρία του Θεού, πάνω στο
Σταυρό του Γολγοθά, το τεράστιο αυτό έργο, που έγινε ακριβώς για σένα.
Μην προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου με τέτοιες
κουβέντες.
