Η Πανδώρα, η γυναίκα του Επιμηθέα, από περιέργεια άνοιξε ένα
πιθάρι που απαγορευόταν και στους δύο ν’ ανοίξουν. Αμέσως ξεπήδησαν έξω όλα τα
δεινά. Κλείνοντας, μόλις μπόρεσε να κλείσει μέσα την ελπίδα.
Η Εύα, σύζυγος του Αδάμ, γίνεται κι αυτή πρωτεργάτης στην
παράβαση. Της μένει μόνη ελπίδα ότι «το σπέρμα της θα συντρίψει το κεφάλι
του φιδιού» (Γέν.γ:15). Κοίταξαν τα
παιδιά τους μήπως αυτά ήταν «η επαγγελία», αλλά όχι. Συνέχισαν τη ζωή
τους, ελπίζοντας.
Εκεί που υπάρχει ελπίδα, υπάρχει ζωή. Ελπίζω, άρα υπάρχω. Όλοι με
την ελπίδα ζουν: Ο φτωχός ελπίζει να πλουτίσει, ο άρρωστος ελπίζει πως κάποτε
θα γίνει καλά, ο θλιμμένος ότι θα παρηγορηθεί.
Καθώς περνάει όμως ο καιρός, η μάταιη προσμονή ξεφτίζει την ελπίδα
και τη στρέφει σε άλλα πράγματα. «Έθεσεν την ελπίδα του επί το χρυσίον» (Ιώβ
λα:24). Άλλοι …. επί την αφθονίαν, επί την υγείαν, επί τα παιδιά τους, επί την
δόξαν κλπ. Ελπίδες μάταιες και
ανίσχυρες, που οδηγούν στην απελπισία. «Η ελπίς πάντων των λησμονούντων τον Θεόν θέλει κοπή» (Ιώβ
η:14). “Η ελπίς αυτών θέλει είσθαι να
εκπνεύσωσι» (Ιώβ ια:20). “Η ελπίς
των ασεβών θέλει απωλεσθή»
(Παρ.ι:28). Έτσι οι άνθρωποι έφθασαν να ζουν «ελπίδαν μη έχοντες» (Εφεσ.β:12)
διότι είναι «χωρίς Θεού εις τον κόσμον», έχασαν το αντικείμενο της
ελπίδας τους.
Με προφητείες, με σημεία κλπ, ο Θεός έδειχνε ότι υπάρχει μόνο μια
ελπίδα, η απελευθέρωση του αμαρτωλού από την αμαρτία. Ακούστε κραυγές:
- Ψαλμ.λθ:7
“Κύριε η ελπίς μου είναι επί σε»
- Ωσηέ β:15 “Θα δώσω στον λαόν μου θύρα ελπίδος»
- Ζαχ.θ:12 Μιλά για «δεσμίους της ελπίδος»
- Ψαλμ.ρμς:5
“Μακάριος, του οποίου η ελπίς είναι επί Κύριον»
- Δαβίδ «Ας ελπίζει ο Ισραήλ επί τον Κύριον, διότι παρά του Κύρίου είναι έλεος και λύτρωσις πολλή».
Στον Ιησού συνοψίστηκαν οι ελπίδες των αιώνων και των γενεών.
Έγινε «Κύριος Ιησούς η ελπίς ημών» (Α’ Τιμ.α:1).
Σ’ Αυτόν έχουμε ελπίδα
σίγουρη και αντικειμενική (Α’ Θεσ.ε:7). Ελπίδα που στηρίζεται πάνω στην
ασάλευτη πραγματικότητα του έργου του σταυρού. Γι’ αυτό όλοι οι πιστοί «προσδοκώμεν
εκ πίστεως την ελπίδα της δικαιώσεως» (Γαλ.ε:5).
Η χριστιανική ελπίδα προεκτείνεται και αγκαλιάζει όχι μόνο το
παρόν, αλλά και το μέλλον αφού α) «εγίναμεν κληρονόμοι κατά την ελπίδαν της
αιωνίου ζωής» (Τίτ.γ:7), β) «Προσμένομεν την μακαρίαν ελπίδαν της
επιφανείας του σωτήρος ημών» (Τίτ.β:13), γ) «Καυχώμεθα εις την ελπίδα της
δόξης του Θεού» (Ρωμ.ε:2).
Αυτή η ελπίδα, πρακτικά οδηγεί σε καθαρότητα και αγιασμό, αφού α) «πας
ο έχων την ελπίδαν….καθαρίζει εαυτόν» (Α’ Ιωάν.γ:3) και β) «εάν δε
ελπίζωμεν…..δια της υπομονής περιμένομεν αυτό» (Ρωμ.η:25).
Την ελπίδα αυτή, σαν «άγκυρα της ψυχής» (Εβρ.ς:19) και «περικεφαλαία
της σωτηρίας» μας (Α’ Θεσ.ε:8), καλούμαστε να έχουμε, ώστε να «μείνουμε
στερεοί και αμετακίνητοι από της ελπίδος του ευαγγελίου» (Κολ.α:23). Τότε, «ο
Θεός της ελπίδος, θα μας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης, δια της πίστεως» (Ρωμ.ιε:13).
