ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ στην εκκλησία

Πώς «έρχεται ταχέως» και πώς σχετίζεται με την επιστροφή του Ιησού.

Η Βίβλος καθαρά αναφέρει ότι η εκκλησία των εσχάτων ημερών θα χαρακτηρίζεται από την αποστασία. Ο Παύλος λέει «διότι δεν θέλει ελθεί η ημέρα εκείνη, εάν δεν έλθη πρώτον η αποστασία και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας» (Β’ Θες.β:3). Ο Ιησούς πρόβλεψε ότι «θέλουσι σκανδαλισθή πολλοί» και ότι «η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή» (Ματθ.κδ:10,12).

Στο βιβλίο της Αποκάλυψης, κεφάλαια β και γ, ο απόστολος Ιωάννης αναφέρει επτά επιστολές του Ιησού προς τις επτά εκκλησίες στην περιοχή της σημερινής Τουρκίας. Μεταξύ άλλων, αυτές οι επιστολές παρουσιάζουν μια πανοραμική προφητική έρευνα της Εκκλησιαστικής ιστορίας. Η τελευταία από τις εκκλησίες που αναφέρονται, είναι η εκκλησία της Λαοδικείας. Βασικά, η χρονική περίοδος αυτής της εκκλησίας είναι από την Αρπαγή μέχρι την 6^η σφραγίδα. Τότε είναι που όλοι οι μάρτυρες της θλίψης έχουν σκοτωθεί από τον Αντίχριστο, ανασταίνονται και αρπάζονται στον ουρανό. Ο χρόνος αυτής της περιόδου είναι 42 μήνες ή 1260 ημέρες ή 3 ½ χρόνια ή καιροί, καιρός και ήμισυ καιρού.

Υπό μία έννοια, η εκκλησία της Λαοδίκειας υπάρχει σήμερα, ανάμεσά μας και είναι οι αναγεννημένοι μεν Χριστιανοί οι οποίοι όμως είναι χλιαροί, δεν έχουν αγάπη για τον Ιησού και τον λόγο Του (Αποκ.γ:15-16). Εν ολίγοις, είναι μια εκκλησία που είναι απαθής. Ο Ιησούς την χαρακτήρισε σαν κοσμική εκκλησία ερωτευμένη με τον πλούτο της (Αποκ.γ:17). Ο Κύριος είναι τόσο δυσαρεστημένος με αυτή την εκκλησία που λέει, «ούτως, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου» (Αποκ.γ:16).

Στοιχεία από τον απόστολο Παύλο

Ο Παύλος μας δίνει κάποιες δυνατές ενδείξεις ως προς το γιατί η εκκλησία των έσχατων καιρών θα είναι αδύναμη, αμφιταλαντευόμενη, και γεμάτη αποστασία. Μία από αυτές τις ενδείξεις βρίσκεται στο Β’ Τιμ.δ:3-4 που λέει ότι «θέλει ελθεί καιρός ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν, και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε τους μύθους θέλουσιν εκτραπή..».

Μια άλλη ένδειξη βρίσκεται στην περίφημη προφητεία του Παύλου για τους ανθρώπους των έσχατων καιρών, στο Β’ Τιμ.γ:1-9. Μετά την περιγραφή με γλαφυρές λεπτομέρειες πώς η κοινωνία θα καταρρεύσει στις έσχατες μέρες, ο Παύλος προσθέτει ότι ο βασικός λόγος θα οφείλεται σε ανθρώπους «έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής» (Β’ Τιμ.γ:5). Δεν είναι ότι δεν θα υπάρχουν θρησκευόμενοι, λέει ο Παύλος, αλλά οι άνθρωποι θα αρνηθούν την πραγματική δύναμη που μπορεί να μετατρέψει την κοινωνία στο καλύτερο, με το να είναι ειρηνικοί, σωστοί και δίκαιοι.

Ποια είναι αυτή η δύναμη; Πρώτα απ’ όλα είναι η δύναμη του αίματος του Ιησού. Είναι η δύναμη που προέρχεται από την αποδοχή της Βίβλου σαν τον αλάθητο λόγο του Θεού. Είναι η δύναμη που απορρέει από την υπακοή του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, όπως το βλέπουμε στην Α’ Κορ.ιε:1-4. Είναι η δύναμη της πίστης σε ένα Δημιουργό Θεό με τον Οποίο όλα τα πράγματα είναι δυνατά.

Σήμερα, αυτές οι βασικές πεποιθήσεις, που αποτελούν τη δύναμη του Χριστιανισμού, υπόκεινται σε μια απαράμιλλη επίθεση μέσα από την ίδια την εκκλησία. Η Βίβλος λέει ότι στους τελευταίους καιρούς οι άνθρωποι θα κοροϊδεύουν την υπόσχεση της επιστροφής του Κυρίου (Β’ Πέτρ.γ:3-4). Αυτό που είναι συγκλονιστικό, είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος των χλευαστών προέρχεται μέσα από την εκκλησία!

Η ρίζα της αποστασίας

Πώς φτάσαμε σε αυτό το κρίσιμο σημείο στην εκκλησία; Οι ρίζες του βρίσκονται στη Γερμανική Σχολή Υψηλής Κριτικής και μπήκαν σ’ αυτή τη χώρα για πολύ καιρό στη δεκαετία του 1920. Σύμφωνα με την «επιστημονική προσέγγιση» αυτής της σχολής των σκεπτικιστών, η Βίβλος δεν είναι ο αποκεκαλυμμένος λόγος του Θεού. Μάλλον, είναι η αναζήτηση του ανθρώπου για τον Θεό, και ως εκ τούτου είναι γεμάτη με μύθους, θρύλους και δεισιδαιμονίες.

Σήμερα η άποψη αυτή κυριαρχεί στις σχολές της Αμερικής. Η Βίβλος δεν μελετάται για να την πιστέψουν και να την υπακούσουν, αλλά την αναλύουν, την κατακερματίζουν και την επικρίνουν. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι Γραφές έχουν χάσει την εξουσία τους.

Αποστασία στις τοπικές εκκλησίες

Η εξάπλωση του καρκίνου της αποστασίας στην εκκλησία δεν περιορίζεται σε θεολόγους και σε εκκλησιαστικά συνέδρια. Μπορεί να βρεθεί και στο πιο χαμηλό επίπεδο, στις τοπικές εκκλησίες.

Όχι μόνο αποστάτες, αλλά άρρωστοι.

Διαθρησκευτική αποστασία

Η μεγάλη κίνηση στις μέρες μας, είναι οι συναθροίσεις διαθρησκευτικής λατρείας. Οι «Χριστιανοί» προσκαλούν Μουσουλμάνους, Εβραίους, Ινδουιστές, Ινδούς, Ινδιάνους και άλλους, να συμμετέχουν στη λατρεία «του ενός αληθινού Θεού, ανεξάρτητα από το όνομα που μπορεί να του/της δώσουν».

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ πιάστηκε σε αυτή την διαθρησκευτική μανία το 1986, όταν κάλεσε τους ηγέτες των θρησκειών του κόσμου να έρθουν στην Ασίζη της Ιταλίας για να τον συνοδεύσουν στην προσευχή για την παγκόσμια ειρήνη. 160 εκπρόσωποι ήρθαν, συμπεριλαμβανομένου του Δαλάϊ Λάμα (ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του Θεό). Κάθε αντιπρόσωπος προσευχόταν στον δικό του Θεό, κατόπιν αιτήματος του Πάπα! Ο Πάπας πίστευε ότι οι θεοί τους ήταν αληθινοί; Ή πίστευε ότι όλοι προσεύχονταν στον ίδιο Θεό, αλλά με διαφορετικά ονόματα;

Η πρόκληση

Ο Άγγλος William Booth (1829-1912), ο οποίος ίδρυσε το στρατό της σωτηρίας, ήταν άνθρωπος με μεγάλο ζήλο για τον Κύριο και πάθος για τις χαμένες ψυχές. Ήταν επίσης άνθρωπος όρασης. Την παραμονή του 20^ου αιώνα, όταν ο Χριστιανισμός βρισκόταν σε ευφορία για το πώς η εκκλησία θα κερδίσει σύντομα τον κόσμο για τον Χριστό, ο Booth πρόβλεψε ότι το ευαγγέλιο δεν θα πάει καλά στον νέο αιώνα. Συγκεκριμένα, πρόβλεψε ότι μέχρι το τέλος του 20^ου αιώνα, ένα μεγάλο μέρος της Εκκλησίας θα κηρύττει:

•     Χριστιανισμό χωρίς Χριστό
•     Συγχώρεση χωρίς μετάνοια
•     Σωτηρία χωρίς αναγέννηση
•     Παράδεισο χωρίς κόλαση

Εδώ ακριβώς είμαστε σήμερα. Εξαιτίας αυτού, καθώς έχουμε μπει στον 21^ο αιώνα, οι Χριστιανοί βρίσκονται αντιμέτωποι με ασύγκριτες προκλήσεις από την παρακμή της κοινωνίας και την αποστασία της Εκκλησίας. Όλο και περισσότεροι, εγκαταλείπουν την ελπίδα.

Λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος της πρόκλησης, υπάρχει καμία ελπίδα για νικηφόρα χριστιανική ζωή; Και αν ναι, πώς θα την ζήσουμε;