Οι μέριμνες, ένας αντίπαλος που πρέπει να νικήσουμε!

Είναι δαγκανιάρικα σκυλιά που μας κατατρώγουν τις σάρκες.

Είναι σκουλήκια πάνω στο σώμα μας, την ψυχή μας, που μας καταπίνουν το αίμα.

Είναι βασανιστές που δεν μας αφήνουν να ηρεμήσουμε και να απολαύσουμε την όμορφη ζωή, που ο Χριστός μας χαρίζει.

Αυτές, οι μέριμνες, μας πνίγουν και δημιουργούν ένα διαρκές, αξεπέραστο άγχος, που μας ταλαιπωρεί.

Αυτές, οι μέριμνες, μας κρατούν σε μια αδιάκοπη προσπάθεια, σε έναν αγώνα με ματαιότητες, που δεν τελειώνει και πάντα είμαστε βαρύθυμοι μπροστά στο Θεό και εξουθενωμένοι.

Αυτές, οι μέριμνες, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας, ο τρομερότερος δυνάστης μας, που μας στερεί πάρα πολλά από τη ζωή μας, κάνοντάς τη δύσκολη, ασφυκτική, προβληματική. Οι μέριμνες είναι σημάδι, ένδειξη, το πιστοποιητικό που φανερώνει το βαθμό της πνευματικότητάς μας. Όσες περισσότερες μέριμνες έχουμε, τόσο λιγότερο πνευματικοί είμαστε.

Οι μέριμνες είναι η αιτία της ακαρπίας και της στειρότητας στην πνευματική μας ζωή, γιατί αυτές μας απορροφούν και μας καταναλίσκουν το μεγαλύτερο μέρος της πνευματικής μας δύναμης και ικμάδας.

Οι μέριμνες είναι μια κατάσταση αυτοτιμωρίας. Αυτοί που μεριμνούν βασανίζονται, αγωνιούν, ταλαιπωρούνται αδιάκοπα, μέρα νύχτα, για μικρά και για μεγάλα και χωρίς να το έχουν καταλάβει είναι μπλεγμένοι στα δίχτυα του διαβόλου.

Οι μέριμνες είναι ένα φυσικό επακόλουθο της πνευματικής μας τοποθέτησης. Όταν τα μάτια μας είναι στραμμένα στον κόσμο και στα πράγματα του κόσμου, όταν κυριαρχεί μέσα μας η επιθυμία των γήινων πραγμάτων και ηδονών, τότε, δεν γίνεται αλλιώς, θα μοχθούμε και θα μεριμνούμε για όλα αυτά, που δεν τα δίνει ο Κύριος, μα εμείς, σαρκικοί όντες, τα θέλουμε.

Ο Ιάκωβος δυο αίτια διακρίνει για την κακομοιριά της ζωής μας. Πρώτα την απουσία της προσφυγής στον Κύριο με προσευχή. «Δεν έχετε, επειδή δεν ζητείτε. Ζητείτε, και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, διά να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας» (Ιακ.δ:2,3).

Εκεί μέσα σ' αυτά τα λόγια του Ιακώβου, θα βρούμε την αιτία των μεριμνών, που με σκοπό τις ηδονές απαιτούν σκοτούρες, αγώνες, μόχθους και κάματο. Τα πάντα τα προσφέρει ο Θεός. Δεν τα αποκτούμε με τις μέριμνες και με τους δικούς μας αγώνες και προσπάθειες.

Δυστυχώς, τη μεγάλη αυτή αλήθεια λίγοι την έχουνε καταλάβει.

«Άρα λοιπόν δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού» (Ρωμ.θ:16).

Είναι οι μέριμνες μια κατάρα. Το μαρτύριο του Σίσυφου και του Τάνταλου, όχι στην κόλαση, μα εδώ κάτω στη γη.

Είναι, οι μέριμνες, μια φυσική συνέπεια μιας ζωής χωρίς Χριστό.

Είναι μια κακιά κληρονομιά

Το τι κουβαλάμε μέσα μας δεν το γνωρίζουμε. Ουσιαστικά και στην πραγματικότητα τίποτα απολύτως δε γνωρίζουμε, παρά μονάχα αυτά που μας δίνονται και αυτά που μας αποκαλύπτονται.

Η αμαρτία από τους πρώτους ανθρώπους και συνέχεια με τις επαναλήψεις των προγόνων μας άφησε μέσα μας ένα πλήθος διαστρεβλώσεις, σε σημείο, που όταν ο λόγος του Θεού μιλάει για «φυσικό» άνθρωπο, δηλαδή, αυτόν τον κληρονομημένο άνθρωπο, να αναφέρεται στην ίδια την αμαρτία.

Είναι αμέτρητα τα σημεία της αθλιότητας, του φυσικού και κληρονομημένου ανθρώπου, του εαυτού μας, δηλαδή, πριν από την επίσκεψη και κατοίκηση του Κυρίου μέσα στην καρδιά μας.

Ανάμεσα σ' αυτές τις παραμορφώσεις και τις διαστρεβλώσεις, είναι και αυτή. Να νομίζουμε, να πιστεύουμε, να το έχουμε σαν βέβαιο και φυσικό, πως μπορούμε να κάνουμε, να κατασκευάσουμε, να επιτύχουμε. Και όχι μόνο πως μπορούμε να επιτύχουμε, μα και ότι έτσι είναι φυσικό να συμβεί. Εμείς θα κάνουμε τα πάντα.

Εάν το Πνεύμα του Θεού δε μας φανερώσει την ανημποριά μας και την κακομοιριά μας, μόνοι μας είναι τελείως αδύνατο να καταλάβουμε πως δεν είμαστε άξιοι για τίποτα.

Είναι δώρο και αποκάλυψη του Θεού και μεγάλη ευλογία, όταν καταλάβουμε και συνειδητοποιήσουμε, όταν γίνει μόνιμη και σταθερή εγγραφή μέσα μας, πως δεν είμαστε άξιοι για τίποτα.

Και όχι γιατί εμείς δεν είμαστε άξιοι και κάποιοι άλλοι πιθανόν να είναι, μα ότι ο άνθρωπος έτσι είναι πλασμένος απ' αρχής, να ζει σε εξάρτηση, υπακοή και απόλυτη κυριαρχία του Θεού επάνω του.

Μπορεί, καλοπροαίρετα και από άγνοια, να καταπιάνεται να επιτύχει αυτά, που είναι στην περιοχή της κυριαρχίας του Θεού. Το αποτέλεσμα είναι να μπλέκει μέσα στα πλοκάμια των μεριμνών, να αγωνίζεται και να βασανίζεται, ενώ θα μπορούσε να έφθανε σε θετικό αποτέλεσμα, εάν άφηνε το Θεό να ενεργήσει, και η μόνη δική του ενέργεια θα ήτανε «εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ' ευχαριστίας διά της προσευχής και της δεήσεως» (Φιλιπ.δ:6).

Και ενώ επανειλημμένα έχουμε αποτύχει, συνεχίζουμε με ενέργειες δικές μας να θέλουμε να φτάσουμε, εμείς, μόνοι μας, στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Δυστυχώς, απουσιάζει από μέσα μας αυτή η γνώση.

Δυστυχώς, είναι ανάγκη, και αυτήν την οδυνηρή εμπειρία αναγκάζεται ο Θεός να μας τη διδάξει με την ίδια τη ζωή.

Η μέριμνα του αιώνος τούτου (Ματθ.ιγ:22)

Είμαστε δούλοι αυτών που βλέπουμε και ακούμε γύρω μας, δούλοι της αμαρτίας που έχει διαπλάσει και διαμορφώσει τη ζωή κατά τέτοιο τρόπο, που να μην μπορούμε να βρούμε ανάπαυση, να βρούμε πνευματική γαλήνη.

Διαρκώς με τη γλώσσα έξω κυνηγούμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, που είναι πραγματικά φίδια, και δεν επιτρέπουν να εφησυχάσεις για λίγο και να δοξάσεις το Θεό.

«Οι μέριμνες του αιώνος τούτου» είναι μέριμνες που προσφέρονται και υπαγορεύονται από τη συμμόρφωσή μας στον αιώνα τούτο, τον αιώνα που ασφαλώς ο Θεός δεν είναι εκείνος που υπαγορεύει, εμπνέει, κατευθύνει. Θα μπορούσαμε να πούμε, πως ο διάβολος έχει βρει και έχει κατασκευάσει μόνιμες φόρμες, για να υποδουλώνει τους ανθρώπους. Έχει φτιάξει τη ζωή σε διάφορα επίπεδα, διάφορα βιοτικά επίπεδα. Στον καθένα μας, μας κλείνει με το ένα χέρι όλα τα άλλα επίπεδα, που υπερέχουμε, και είναι σαν να μην υπάρχουν, και με το άλλο χέρι μας δείχνει τα άλλα επίπεδα, τα πιο ψηλά, τα άλλα που δεν έχουμε και τάχατες μπορούμε να φθάσουμε, και γιατί να μη φθάσουμε.

Και ενώ καλά ζούμε, με αυτά που έχουμε, και στο επίπεδο που βρισκόμαστε, ο διάβολος κατορθώνει να τα δυσφημίσει μέσα στην εκτίμησή μας, να μας κάνει να υποφέρουμε και να ριχνόμαστε μέσα στην πάλη και τον αγώνα των μεριμνών.

Οι άνθρωποι που έχουν μπλέξει μέσα στα πλοκάμια της μέριμνας του αιώνα τούτου, όσα και να έχουν, και πολλές φορές έχουν αρκετά, αντί να δοξάζουν το Θεό, βλέπουν ότι δεν έχουν απολύτως τίποτε. Και σαν φτωχοί και άποροι, ταλαιπωρούνται και υποφέρουν. Πόσο δίκιο έχει ο λόγος του Θεού, που λέει «μέγας πλουτισμός η ευσέβεια μετά αυταρκείας» (Α΄ Τιμ.ς:6). Την ίδια ώρα που θα μπορούσες να αισθάνεσαι πλούσιος και ευτυχισμένος, αισθάνεσαι σαν φτωχοκακομοίρης. Και ο καθένας μας είναι όπως αισθάνεται πως είναι, και όχι όπως πραγματικά είναι. Αυτή είναι η νίκη του διαβόλου, να αισθανόμαστε φτωχοί και ανικανοποίητοι, ενώ θα μπορούσαμε, την ίδια τη στιγμή, να αισθανόμαστε πλούσιοι και άρχοντες. Και ταυτόχρονα μας υποβάλλει στη σκέψη μας, πως θα μπορούσαμε και εμείς να νιώθαμε ευτυχισμένοι και μακάριοι, αν είχαμε περισσότερα από τα αγαθά του κόσμου, μεγάλο σατανικό ψέμα, ενώ είναι βεβαιωμένο, και αναφέρεται μέσα στον αιώνιο λόγο του Θεού, ότι η ζωή του ανθρώπου δε συνίσταται εκ του πλεονάσματος των υπαρχόντων αυτού (Λουκ.ιβ:15).

Και για να αποκτήσουμε αυτά τα πλεονάσματα, ριχνόμαστε μέσα στις δουλειές και τις μέριμνες του αιώνα τούτου, που έχει σαν κατάληξη την απόλυτη υποδούλωση στις μέριμνες.

Η μέριμνα του ενδύματος (Ματθ.ς:28)

Και πάλι, είναι να θαυμάζει κανείς την ακριβολογία και τη βαθιά γνώση για τον άνθρωπο που έχει ο λόγος του Θεού.

Υπάρχει μια ειδική μέριμνα, μια έντονη μέριμνα, μια τόσο συνηθισμένη μέριμνα, η μέριμνα του ενδύματος. Είναι μια παλιά και βαθιά ριζωμένη κατάσταση, που βασανίζει τους ανθρώπους. Βασικά το ένδυμα έχει τη διπλή αποστολή, να σκεπάζει τη γύμνια μας, αυτό είναι το πρώτο, και να μας προστατεύει από τις καιρικές συνθήκες. Δυστυχώς όμως, και άλλες ιδιότητες αποδόθηκαν στο ένδυμα, και αυτές είναι η ωραιοποίηση του σώματός μας και η προβολή μας διά του ενδύματος.

Και τελικά οι δυο πρώτες και βασικές υπηρεσίες του ενδύματος χάθηκαν και εκείνες που λογαριάζουν και βαραίνουν σήμερα είναι της προβολής και της επίδειξης. Και αυτές της προβολής και της επίδειξης είναι απέραντες και απροσμέτρητες. Κανείς δεν μπορεί να μας πει από πού αρχίζουν και πού τελειώνουν. Και ξοδεύουν οι άνθρωποι τεράστια ποσά για ενδύματα, γυναίκες και άντρες, και ταλαιπωρούνται να μαζέψουν τα χρήματα γι' αυτές τις δουλειές.

Βέβαια τα ενδύματα ποτέ δε φτάνουν στο σημείο να φθείρονται και να παλιώνουν για να αντικατασταθούν, μα αχρηστεύονται γιατί πέρασε η μόδα τους και το σχέδιό τους.

Έτσι, η μέριμνα του ενδύματος έχει καταντήσει πραγματική μάστιγα, και ταλανίζει όλους τους ανθρώπους. Έτσι, η μέριμνα του ενδύματος έχει πάρει μια πρωταρχική θέση μέσα στη ζωή των ανθρώπων και τους βασανίζει, ενώ θαυμάσια θα μπορούσαν να την αποτινάξουν και να ζουν ελεύθεροι και χωρίς αυτήν. Πόσο χαίρομαι και καμαρώνω τους ανθρώπους εκείνους που φορούν τα ίδια και πάντα τα ίδια ρούχα και τα χαίρονται, και δεν είναι δούλοι της αλλαγής και της επίδειξης. Δεν ξέρουμε, ούτε μπαίνουμε στον κόπο να το εξετάσουμε, πως οι μέριμνες και προπαντός η μέριμνα του ενδύματος είναι αμαρτία. Εξυπηρετεί και υποθάλπει τη ματαιοδοξία και κάνει τον άνθρωπο να κοιτάζει στον καθρέφτη, να βλέπει και να καμαρώνει τον εαυτό του και να φαντάζεται πως είναι, λόγω πάντοτε των ενδυμάτων του, κάτι περισσότερο και σπουδαιότερο από τους άλλους τους ανθρώπους. Και αυτή η αντίληψη συνεχίζεται και κρίνει τους άλλους, όχι με την πραγματική αξία τους και την υπηρεσία τους, μα από την εμφάνισή τους. Δηλαδή εξυπηρετεί και καλλιεργεί το ψέμα και προκαλεί απατηλές εντυπώσεις.

Η μέριμνα του ενδύματος είναι μια πολύπλευρη κατάρα και μάστιγα.

Η ειρωνεία του πήχη (Ματθ.ς:27)

Νομίζω, πως είναι μια από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις, που ο Κύριός μας χρησιμοποιεί το στοιχείο της ειρωνείας για να αποδείξει το μάταιο και ανώφελο των μεριμνών.

«Τις εξ υμών μεριμνών δύναται προσθείναι επί την ηλικίαν αυτού πήχυν ένα;»

Δεν μπορώ να γνωρίζω, ποιον τρόπον μπορούσαν να φανταστούν, αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο Κύριος, που αγωνίζονται «προσθείναι πήχυν ένα». Εγώ τεντωνόμουν. Ίσως αυτοί με την πολυφαγία, όπως λέμε στα μικρά τα παιδιά, να τρώνε το φαγητό τους να μεγαλώσουν.

Η

 ειρωνεία βρίσκεται στη λέξη «πήχυ». Δεν ξέρουμε πόσο μήκος είχε αυτός ο πήχυς. Κάποτε είχα ακούσει πως ήτανε το τρίτο του δικού μας πήχυ. Μα και τόσο να είναι, είναι κάτι από τα τελείως αδύνατα.

Η μέριμνά μας, η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας είναι τόσο ανώφελος και τόσο αστείος. Δεν έχει κανένα, απολύτως, αποτέλεσμα.

Υπάρχει μια τάξη, υπάρχει ένα σύστημα, έτσι μας λένε η Φυσιολογία και η Ιατρική, που ο άνθρωπος φτάνει στο ανάστημα που είναι ταγμένος να φτάσει. Η μέριμνα δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο.

Μα πότε θα το καταλάβουμε, πως από μας και από τις μέριμνές μας, δεν εξαρτάται απολύτως τίποτα; Μας το λέει με απλά λόγια, μας το λέει και με ειρωνικά λόγια. Να το αντιληφθούμε και να απαλλαγούμε από αυτές τις ανόητες και στραβές αντιλήψεις.

Το είπαμε από την αρχή, πως αυτή η στραβή αντίληψη, που είναι τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα στην ύπαρξή μας, είναι κληρονομιά της αμαρτίας, είναι μια διαστρέβλωση, που γράφτηκε μέσα μας, και νομίζουμε πως μπορούμε να κάνουμε πράγματα, που δεν μπορούμε, και να έχουμε αποτελέσματα από τη δική μας ενέργεια, που δεν μπορούμε να έχουμε.

Το κακό είναι πως η μέριμνα μας ξεγελά και θα μπορούσαμε με άλλο μέσο, με την προσευχή, να είχαμε τα αποτελέσματα αυτά, μα, όχι από μας, από τον Κύριο, στον οποίον καταφεύγουμε.