Οι πραγματικοί πιστοί
του Ιησού είναι λίγοι.
ΠΟΛΛΟΙ είναι οι φίλοι της ουράνιας Βασιλείας του Ιησού,
λίγοι όμως εκείνοι που βαστάζουν τον σταυρό Του.
Πολλοί είναι εκείνοι που επιθυμούν την αναψυχή και την
παρηγοριά, λίγοι όμως οι υπομένοντες τη θλίψη.
Πολλοί θέλουν να είναι κοινωνοί της Τράπεζας του Ιησού,
λίγοι όμως της αυτοθυσίας Του.
Πολλοί θέλουν να χαίρουν μαζί με τον Ιησού, λίγοι όμως να υποφέρουν
κάτι μαζί Του ή προς χάριν Του.
Πολλοί ακολουθούν τον Ιησού μέχρι το κόψιμο του άρτου, λίγοι
όμως μέχρι το πικρό ποτήρι των παθών Του.
Πολλοί μένουν έκθαμβοι προ των θαυμάτων Του, λίγοι όμως Τον ακολουθούν
μέχρι τον σταυρό.
Πολλοί αγαπούν τον Ιησού, εφόσον δεν συναντούν καμμιά
δυσκολία.
Πολλοί τον τιμούν και τον δοξάζουν εφόσον απολαμβάνουν τις
δωρεές Του και την άρρητη γλυκύτητα της παρηγοριάς Του - όταν όμως για λίγο
έστω αποσύρει τη χάρη Του, αρχίζουν τους θρήνους και το θάρρος τους εγκαταλείπει.
Αυτοί όμως που αγαπούν τον Ιησού ανιδιοτελώς και όχι για τις
δωρεές Του, υπομένουν και τις δοκιμασίες που επιτρέπει χωρίς να γογγύζουν και
μέσα στη θλίψη ή τη χαρά, ακατάπαυστα Τον δοξάζουν. Η δοξολογία του Κυρίου
βρίσκεται συνεχώς στα χείλη τους, είτε απολαμβάνουν δωρεές είτε όχι.
Πόσο δυνατή είναι η αγάπη προς τον Ιησού όταν είναι ανιδιοτελής!
Όσοι σκέπτονται μόνο το ατομικό τους κέρδος, τον εαυτόν τους
και όχι τον Ιησού αγαπούν.
Ο αληθινός φίλος του Ιησού
ό,τι κι αν κάνει το θεωρεί μικρό και ασήμαντο.
Που είναι ο άνθρωπος που θέλει να δουλέψει για τον Θεό χωρίς
μισθό;
Σπανίως θα βρεθεί άνθρωπος τόσο πνευματικός ώστε να είναι ελεύθερος
και απαλλαγμένος από τα γήινα.
Που να βρίσκεται ο «πτωχός τω πνεύματι» ο οποίος πρόθυμα
στερείται όλα τα εξωτερικά πράγματα; Ίσως πρέπει να ερευνήσει κανείς μέχρι τα
πέρατα της οικουμένης για να τον βρει.
Αν δώσει ο άνθρωπος την περιουσία του ολόκληρη, δεν έκαμε
κάτι σπουδαίο.
Αν η μετάνοια του είναι βαθιά, και αυτό δεν είναι κάτι σπουδαίο.
Αν αποκτήσει όλες τις γνώσεις του κόσμου πάλι θα είναι μακριά
απ’ το μεγάλο σκοπό.
Αν η ευσέβεια του ήταν πολύ θερμή και η αρετή του μεγάλη,
πολλά ακόμη θα του υπολείπονται.
Θα του έλλειπε δηλαδή το «Ένα», το μέγιστο και πιο αναγκαίο απ’
όλα. Ποιο είναι αυτό;
Είναι η ταπεινή για τον εαυτό του ιδέα.
Έστω κι αν εγκαταλείψει τα πάντα και τον ίδιο του ακόμη εαυτό.
Έστω κι αν εκτελέσει όλα γενικώς τα θελήματα του Θεού, να έχει την πεποίθηση ότι
δεν έκανε παρά το καθήκον του και ότι η προσφορά του δεν είναι και σπουδαία.
Για κάθε τι που μπορεί να χαρακτηριστεί μεγάλο, ας μην υπερηφανεύεται,
αλλά ας λέει: «δούλος αχρείος ειμί».
Έτσι δεν μας διδάσκει η Αγ. Γραφή; «Ούτω και σεις, όταν κάμητε πάντα τα διαταχθέντα εις εσάς, λέγετε ότι
δούλοι αχρείοι είμεθα, επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν» (Λουκ.ιζ:10).
Και όμως κανείς δεν είναι πλουσιότερος, κανείς ισχυρότερος,
κανείς περισσότερο ελεύθερος, από εκείνον που απαρνείται τα πάντα και θεωρεί
τον εαυτό του ασήμαντο.
