ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ

Το τέλος των ασεβών είναι μια φοβερή τραγωδία, αλλά με το Γολγοθά και το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, υπάρχει οδός διαφυγής.

Εβρ.ι:25-39 - Μαλαχ.γ:16 - Αποκ.κ:1,15 - Λουκ.ις19,31 - Α’ Κορ.ς:2 - Αποκ.κα:8

Ψαλμ.θ:17

«Οι ασεβείς θέλουσιν επιστραφή εις τον άδην· πάντα τα έθνη τα λησμονούντα τον Θεόν»

Εισαγωγή

Ο απόστολος Ιωάννης γράφει ότι: «ο Θεός είναι αγάπη» (Α’ Ιωάν.δ:8). Κάθε τι που έκανε ο Θεός είναι έκφραση της αγάπης Του.

Η δημιουργία είναι εκδήλωση της αγάπης του Θεού. Με τρυφερότητα και φροντίδα ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν, τη Γη και ιδιαίτερα τον άνθρωπο.

Η απολύτρωση είναι ακόμα μια εκδήλωση της αγάπης του Θεού. Όταν σκεφτούμε ότι ο Ιησούς Χριστός, πέθανε πάνω στο σταυρό για μας, πώς να μην εντυπωσιαστούμε από την αγάπη του Θεού.

Η σωτηρία είναι έκφραση της αγάπης του Θεού. Το σχέδιο της σωτηρίας που έχει προμηθεύσει ο Θεός, είναι τέλειο. Περιλαμβάνει τη μετάνοια, το βάπτισμα στο όνομα του Ιησού Χριστού και το προνόμιο της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο (Πράξ.β:38).

Ο ουρανός είναι έκφραση της αγάπης του Θεού. Είναι ένα θαυμάσιο μέρος που ο Θεός έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς που Τον αγαπάνε κι ετοιμάζονται για την επιστροφή Του.

Η κόλαση είναι έκφραση της αγάπης του Θεού. Αυτό μπορεί να ακούγεται αντιφατικό. Το γεγονός της ύπαρξης κόλασης προκαλεί την ερώτηση: Μπορεί ένας Θεός που είναι αγάπη να έχει δημιουργήσει την κόλαση;

Η ΚΟΛΑΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ

           

Α. Βιβλικές αναφορές σχετικά με την κόλαση

Η Βίβλος είναι το πιο δυνατό και το πιο καυστικό βιβλίο. Έχει όλη τη γλυκύτητα μιας ήρεμης αύρας κι όλη την κατασυντρίβουσα δύναμη του κεραυνού. Μας μιλάει για την πτώση, πως με την αμαρτία του Αδάμ και της Εύας που έφαγαν από το απαγορευμένο δέντρο μέσα στον κήπο της Εδέμ, έγιναν αιτία ώστε η αρρώστια και ο θάνατος να γίνουν μέρος της ζωής των ανθρώπων. Η Βίβλος μας περιγράφει ακόμα ένα άλλο δέντρο, που αν και είναι γυμνό χωρίς φύλλα, φυτεύτηκε στο Γολγοθά για ν’ αποδώσει καρπό υπέρ αρκετό να νικήσει το δηλητήριο του άλλου.

Μπορούμε να καταλάβουμε τα περισσότερα μέσα από τη Γραφή, αλλά κάποια δεν μπορούμε. Θα πρέπει να προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε όλο και κάτι περισσότερο από το λόγο του Θεού καθώς Αυτός οδηγεί το πνευματικό μας βάδισμα. Έχει πολύ λίγη σημασία τι εμείς νομίζουμε για κάθε θέμα. Η πιο σημαντική πλευρά της Βίβλου είναι τα σημεία όπου γράφει: «Τάδε λέγει ΚΥΡΙΟΣ». Η Βίβλος είναι πολύ συγκεκριμένη στις περιγραφές της και τη βεβαιότητα σχετικά με την αιώνια τιμωρία των ασεβών.

Β. Επιστημονική προσέγγιση

Θα προσεγγίσουμε τη Βίβλο, με τον ίδιο τρόπο που ένας επιστήμονας λέει ότι πρέπει πάντοτε να προσεγγίζουμε τη φύση. Θα πρέπει ν’ αδειάσουμε το μυαλό μας απ’ όλες τις προκαταλήψεις, απ’ όλες τις προϋποθέσεις, τα συναισθήματα και τις θεωρίες που μπορεί να παρακωλύσουν την έρευνά μας για την αλήθεια.

Θ’ ανοίξουμε το λόγο του Θεού, με μοναδικό σκοπό να βρούμε την αλήθεια, όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια.

Ξεκινώντας από την Παλαιά Διαθήκη, από τη Γένεση που είναι το βιβλίο των απαρχών και ξεφυλλίζοντας τις πρώτες σελίδες, διακρίνουμε μια θαυμαστή δεσπόζουσα μορφή. Είναι η παρουσία του Θεού που περπατάει στη γη και γίνεται ένα με τους ανθρώπους ασχολούμενος ενεργά με τις υποθέσεις τους. Το κύριο χαρακτηριστικό με το οποίο φανερώνεται, είναι αυτό του Κριτή.

Η Παλαιά Διαθήκη και ιδιαίτερα η Πεντάτευχος, είναι βιβλίο κρίσεων. Χρησιμοποιώντας ένα ταμείο και εξετάζοντας τα ονόματα, τους τίτλους, τις ιδιότητες και τις λειτουργίες του Θεού, βλέπουμε ότι ο Θεός εμφανίζεται περισσότερες φορές σαν κριτής παρά σαν δημιουργός ή σαν λυτρωτής. Μετά την πτώση του ανθρώπου, έστησε τη δικαστική Του έδρα στον κήπο της Εδέμ, προσήγαγε τους κατηγορούμενους ενώπιόν Του, τους δίκασε και απήγγειλε την καταδικαστική ετυμηγορία για τον καθένα – το φίδι, τη γυναίκα και τον άντρα. Όλη γη καταράστηκε εξαιτίας της αμαρτίας τους.

Μετά την εκδίωξη του ανθρώπου από τον κήπο της Εδέμ, κι ενώ η εξόριστη οικογένεια βρίσκεται πλέον έξω από τον κήπο, ο Θεός κριτής συλλαμβάνει και προσάγει τον πρώτο δολοφόνο. Τον δικάζει, τον καταδικάζει και του απαγγέλλει την ποινή.

Γ. Παραδείγματα κρίσεων

Εξαιτίας της τρομερής ασέβειας, ο Θεός καταδίκασε τον προκατακλυσμιαίο κόσμο στην τρομακτική κρίση του κατακλυσμού. Έκαψε τις αμαρτωλές πόλεις της πεδιάδας με φωτιά από τον ουρανό και τις έθαψε κάτω από τα νερά της Νεκρής Θάλασσας.

Ο Θεός προκάλεσε τον πνιγμό των υπερήφανων ιππέων και αρμάτων του Φαραώ στην Ερυθρά θάλασσα. Καταδίκασε σε εξόντωση τους ένοχους κατοίκους της Χαναάν.

Η μια κρίση ακολουθούσε την άλλη κρίση σε μια τρομερή αλληλουχία. Σε όλη την Πεντάτευχο σπάνια υπάρχει κάποιο βιαστικό βλέμμα προς το μέλλον, σπάνια υπάρχει κάποια νύξη για επερχόμενη κρίση. Τα πάντα είναι έντονα τακτοποιημένα πάνω σ’ ένα παρόντα Θεό, που κρίνει και τιμωρεί άμεσα.

Τα τελευταία ιστορικά βιβλία, οι προφήτες και οι Ψαλμοί μόνο δίνουν κάποιες αναλαμπές της επερχόμενης κρίσης και του θαυμαστού μέλλοντα αιώνα.

Δ. Η Καινή διαθήκη διδάσκει την ύπαρξη της κόλασης

Καθώς γυρνάμε στην Καινή Διαθήκη, και καθόμαστε στα πόδια Αυτού που έχει τα κλειδιά του Άδη και του θανάτου, περνάμε από τις σκιές στην πραγματικότητα. Βρίσκουμε να περιγράφεται μια κόλαση που περικλείεται από θάνατο στη μια μεριά και κρίση στην άλλη. Στην Κ.Δ. ο Ιησούς τραβάει το κάλυμμα από την κόλαση και μας δίνει την εικόνα της. Στο Λουκ.ις ο Ιησούς αφηγείται την ιστορία του πλούσιου και του Λάζαρου.

Τι τρομακτική αντίθεση υπήρχε ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο ανθρώπους! Τους βλέπουμε και τους δύο στη ζωή και στο θάνατο. Ο πλούσιος ήταν κομψά ντυμένος, ο Λάζαρος ήταν ζητιάνος. Ο πλούσιος έτρωγε καλά, ο Λάζαρος τα ψίχουλα. Ο πλούσιος ήταν υγιής, ο Λάζαρος άρρωστος. Μετά πέθαναν και οι δύο, ο πλούσιος πήγε στον τόπο της βασάνου ενώ ο ζητιάνος στον κόλπο του Αβραάμ. Ο πλούσιος βρισκόταν σε αγωνία και βασανισμό, ο Λάζαρος ήταν αναπαυμένος. Ο πλούσιος βίωνε μοναξιά, ο Λάζαρος ήταν παρέα με τον Αβραάμ. Ο πλούσιος βρισκόταν σε μια αναλλοίωτη αγωνία, ο άλλος σε μια σταθερή ευλογία. Τι φοβερή εικόνα της κόλασης!

Η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη από αναφορές στην κόλαση. Υπάρχουν 264 κεφάλαια στην Κ.Δ. Σε 234 εδάφια- σχεδόν σε ένα εδάφιο σε κάθε κεφάλαιο ο Θεός δείχνει ότι υπάρχει ένας τόπος αιώνιας τιμωρίας.

Αν ο δρόμος της ζωής ήταν 264 χιλιόμετρα και σ’ όλο το μήκος του υπήρχαν 234 σήματα που έγραφαν «Αυτός ο δρόμος οδηγεί στην κόλαση», θα έπρεπε να πάρουμε ένα άλλο δρόμο. Αυτό ακριβώς ο Θεός προσπαθεί να μας εξηγήσει στην Καινή Διαθήκη.

Προφανώς, η πιο δυνατή διδασκαλία σχετικά με την κόλαση βγήκε από το στόμα του Ιησού: «Και θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον» (Ματθ.κε:46). Ο Ιησούς δίδαξε ότι υπάρχει ένας τόπος αιώνιας τιμωρίας.

Υπάρχει άλλος ένας λόγος για τον οποίο πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει κόλαση. Όταν σκεφτούμε την αγωνία του Γολγοθά, καταλαβαίνουμε ότι ο Θεός δεν θα έφτανε σε τέτοια ακραία απόφαση, αν δεν υπήρχε τόσο μεγάλη ανάγκη! Πρέπει να υπάρχει κόλαση για να πληρωθεί ένα τόσο μεγάλο τίμημα ώστε να μπορούμε να λυτρωθούμε από την αιώνια καταδίκη!

Λογικά, τα πάντα συγκλίνουν ότι υπάρχει κόλαση. Η Βίβλος διδάσκει τις αντιθέσεις σε κάθε τι. Υπάρχουν αυτοί που έχουν σωθεί και αυτοί που έχουν χαθεί. Υπάρχει το στάρι, υπάρχει και το άχυρο. Υπάρχει το «με» υπάρχει και το «χωρίς». Υπάρχουν καλά πράγματα και κακά πράγματα. Υπάρχουν τα πρόβατα υπάρχουν και τα κατσίκια. Υπάρχουν αναγεννημένοι άνθρωποι και μη αναγεννημένοι. Υπάρχουν τα παιδιά του Θεού και τα παιδιά του διαβόλου, πιστοί και άπιστοι, άγιοι και αμαρτωλοί, οι καθαροί την καρδιά και οι πονηροί. Υπάρχουν φιλεύσπλαχνοι και καταπιεστές, ταπεινοί και υπερήφανοι, σοφοί και ανόητοι.

Υπήρξε ο Άβελ και ο Κάιν, ο Σήμ και ο Χάμ. Ο Ιακώβ και ο Ησαύ, ο Μωυσής και ο Φαραώ, ο Ιωάννης και ο Ιούδας, ο πλούσιος και ο Λάζαρος, υπάρχει ουρανός και κόλαση.

Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

Τι είδους τόπος είναι η κόλαση; Αυτή είναι μια ερώτηση που κάνουν πολλές φορές οι άνθρωποι, και στην οποία η Βίβλος δίνει την απάντηση.

Α. Ανικανοποίητες επιθυμίες

Όταν έχουμε επιθυμίες, συνήθως μπορούμε να τις ικανοποιήσουμε σ’ ένα βαθμό. Όταν κάποιος θέλει χρήματα, υπάρχουν πολλοί τρόποι να τ’ αποκτήσει. Όταν θέλει ποτό, μπορεί να το βρει, όταν θέλει να ικανοποιήσει τη σαρκική φύση του, μπορεί να το κάνει. Όμως στη κόλαση, δεν υπάρχει τρόπος να ικανοποιηθεί καμία επιθυμία. Ο πλούσιος στην κόλαση ήθελε νερό και δεν υπήρχε τρόπος να βρει. Έτσι, ο άνθρωπος με όλες τις ακατάσχετες επιθυμίες του, θα υποφέρει στην κόλαση μη μπορώντας να τις ικανοποιήσει.

Β. Τόπος απελπισίας

Η ελπίδα είναι η κύρια αιτία που μας κρατάει ενεργητικούς περιμένοντας το καλύτερο. Όταν είμαστε άρρωστοι, ελπίζουμε να γίνουμε καλά. Όταν είμαστε φτωχοί, ελπίζουμε τα ότι πράγματα θα πάνε καλύτερα. Όταν είμαστε δυστυχισμένοι, ελπίζουμε γρήγορα να βρούμε την ευτυχία. Όταν έχουμε ένα δυσάρεστο επάγγελμα, ελπίζουμε να βρούμε ένα καλύτερο. Όμως στην κόλαση, δεν υπάρχει ελπίδα. Όποιος βρεθεί εκεί πρέπει να υποφέρει και να ζει χωρίς να περιμένει καμία καλυτέρευση. Πάνω από την πόρτα μιας παλιάς φυλακής υπήρχε η επιγραφή: «Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα, όσοι περνάτε εδώ μέσα»!! Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την κόλαση. Εκεί δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο ελπίδας.

Γ. Τόπος δυστυχίας

Κάθε βιβλική περιγραφή της κόλασης, δηλώνει έντονο πόνο, αιώνια δυστυχία. Κάποιοι λένε ότι η φωτιά που αναφέρεται σχετικά με την κόλαση είναι μεταφορική έννοια. Αυτό δεν είναι αλήθεια, αλλά έστω ότι ήταν, το σύμβολο δεν μπορεί να είναι χειρότερο από το πραγματικό. Η κόλαση λοιπόν πρέπει να είναι χειρότερη απ’ ότι περιγράφεται στη Βίβλο και όχι καλύτερη.

Όπως ο ουρανός είναι πολύ πιο θαυμαστός απ’ ότι τα σύμβολά του μπορούν ν’ απεικονίσουν, έτσι και η κόλαση είναι πιο τρομερή απ’ ότι τα σύμβολά της την περιγράφουν. Αν η κόλαση δεν είναι φωτιά, είναι κάτι απείρως χειρότερο. Μπορούμε να καταλάβουμε τώρα γιατί ο Ιησούς μας προειδοποίησε τόσες φορές και με τόση έμφαση γι’ αυτήν. Μπορούμε να καταλάβουμε τώρα γιατί ο Θεός πλήρωσε ένα τέτοιο τίμημα για να σώσει τον άνθρωπο από την κόλαση!

Δ. Τόπος ενθύμησης

Η μνήμη σε κάθε άνθρωπο, είναι ο αλάνθαστος βιογράφος της ψυχής. Στις σελίδες της, άσχετα με το πόσο μπορεί να κρυφτούν, έχει καταγραφεί κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα.

Ο Αβραάμ είπε στον πλούσιο που βρισκόταν στην κόλαση «Τέκνον, ενθυμήθητι». Κι ο άνθρωπος αυτός θυμήθηκε. Η ενθύμηση της ζωής που σπατάλησε, απλά έριξε λάδι στη φωτιά της κόλασης. Το ίδιο θα συμβεί σε όλους όσους βρεθούν εκεί.

Ε. Τόπος αποχωρισμού από το Θεό

Η χαμένη ψυχή θ’ ακούσει τα λόγια του Θεού να κουδουνίζουν στ’ αυτιά της: «δεν σας εξεύρω πόθεν είσθε· φύγετε απ' εμού πάντες οι εργάται της αδικίας». Η κόλαση είναι αποχωρισμός από την παρουσία και τις ευλογίες του Θεού.

Στην κόλαση θα είναι ψυχές που έχουν φερθεί σε κρίση, ψυχές που έζησαν στην αμαρτία. Αυτοί που ποδοπάτησαν τις προσευχές του πατέρα τους και τα δάκρυα της μητέρας τους. Αυτοί που καταφρόνησαν κάθε πρόσκληση και είπαν: Μπορώ να ζήσω χωρίς το Θεό! Εδώ και τώρα είναι που πολλοί αποδέχονται να καταδικαστούν στην τελική κρίση-σε αιώνιο αποχωρισμό από το Θεό. Σ’ αυτό τον αποχωρισμό αναφερόταν ο Ιησούς όταν είπε: «χάσμα μέγα είναι εστηριγμένον» (Λουκ.ις:26).

Ζ. Αιώνιος τόπος

Ο Ιησούς μίλησε για αιώνια ζωή και αιώνια καταδίκη (Ματθ.κε:46). Κανένας δεν έχει πρόβλημα να πιστέψει την «αιώνια ζωή» σαν μέρος του εδαφίου.

Η έκφραση «εις τους αιώνας των αιώνων» βρίσκεται 12 φορές στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Οκτώ φορές δίνει την έννοια της διάρκειας των ευλογιών των δίκαιων. Τις υπόλοιπες φορές χρησιμοποιείται για να εκφράσει τη διάρκεια της τιμωρίας των ασεβών. Είναι η πιο δυνατή γνωστή έκφραση για την αιωνιότητα.

Πως μπορεί κανείς να προσδιορίσει την αιωνιότητα; Ο χρόνος προσδιορίζεται εύκολα, μπορεί να μετρηθεί. Ο χρόνος είναι συνδεδεμένος με τους πλανήτες. Έχει μέρη που τα ονομάζουμε χρόνια, μήνες, μέρες και ώρες. Ο χρόνος έχει ένα παρελθόν που αυξάνεται κι ένα μέλλον που μειώνεται.

Όμως, κανείς δεν μπορεί να δώσει τον ορισμό της αιωνιότητας. Ξεκινάει με το Θεό, κι ο Θεός δεν έχει αρχή. Θα τελειώσει με το Θεό, κι ο Θεός δεν έχει τέλος. Είναι μια αγέννητη, άναρχη, αμέτρητη, απροσδιόριστη, άφθαρτη, χωρίς τέλος ποσότητα. Καμία αφαίρεση δεν μπορεί να την ελαττώσει ή πρόσθεση να την αυξήσει. Και η Βίβλος λέει ότι αν κάποιος δεν σωθεί, θα βιώσει αιώνια δυστυχία. Τι τρομερό!

Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Α. Ο Θεός είναι πρόθυμος ν’ αποκαλύψει την οργή Του

Η Γραφή λέει ότι «Ο Θεός είναι αγάπη» (Α΄Ιωάν.δ:8). Όμως, η Γραφή επίσης λέει ότι ο Θεός είναι πρόθυμος ν’ αποκαλύψει την οργή Του. Το βλέπουμε ν’ απεικονίζεται στο γεγονός ότι ο Θεός έδιωξε από τον ουρανό τους αγγέλους που επαναστάτησαν.

Ένα άλλο παράδειγμα της διάθεσης του Θεού να δείξει την οργή Του, είναι η περίπτωση του κατακλυσμού στις μέρες του Νώε.

Ακόμη μια περίπτωση θείας εκδίκησης είναι η καταστροφή των Σοδόμων. Αυτή την αμαρτωλή πόλη ο Θεός την κατέστρεψε με μια μεγαλειώδη επίδειξη της οργής και της δυσαρέσκειάς Του.

Ο Θεός είναι έτοιμος να δείξει την αγανάκτησή Του όπου εμπερικλείεται αμαρτία. Αν μπορούσαμε να αντιληφθούμε τη διάθεση του Θεού απέναντι στην αμαρτία, θα μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί την μισεί τόσο πολύ.  Η αμαρτία ήταν αυτή που κατέστρεψε τον κήπο της Εδέμ. Η αμαρτία ήταν η αιτία που μπήκε το καταπέτασμα στη σκηνή, συμβολίζοντας το χώρισμα της αμαρτίας ανάμεσα στον άγιο Θεό και τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Θεός μισεί την αμαρτία και είναι πρόθυμος να την κρίνει.

Κάποιος μπορεί να πει: Μα, καλά, ο Θεός είναι αγάπη! Όμως, δεν πρέπει ποτέ να μπερδεύουμε την αγάπη με την ανεκτικότητα. Ναι, ο Θεός είναι αγάπη, αλλά είναι και δίκαιος. Αν ποτέ έρθει καιρός που η μοιχεία θεωρηθεί μη επιλήψιμη πράξη, το ψέμα θεωρείται αλήθεια, η κλεψιά είναι τίμια, το μίσος ονομαστεί αγάπη, η ακολασία σαν προτέρημα, τότε και μόνο τότε η κόλαση πρέπει να κλείσει. Ο Θεός δεν θα ήταν δίκαιος αν δεν έκρινε την αμαρτία.

Β. Ο άνθρωπος διαισθάνεται ότι υπάρχει κόλαση

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του θέση σ’ αυτή τη ζωή και στην αιώνια, κάθε άνθρωπος φτιάχνει αυτή τη θέση σ’ αυτή τη ζωή και στην αιώνια, κάθε άνθρωπος βρίσκει αυτή τη θέση σ’ αυτή τη ζωή και στην αιώνια. Κάθε άνθρωπος αισθάνεται ότι αυτή είναι η θέση του σ’ αυτή τη ζωή και στην αιώνια. Όταν περάσουμε απ’ αυτή τη ζωή στην επόμενη, θα αισθανόμαστε ότι εδώ είναι ο τόπος που ανήκουμε.

Καθώς συλλογιζόμαστε όλα αυτά με τη λογική μας, πως θα μπορούσε ένας Θεός αγάπης να επιτρέψει σε αχρείους ανθρώπους να μπουν στον ουρανό; Η απάντηση είναι ότι δεν θα το κάνει. Υπάρχει ένας τόπος που λειτουργεί σαν σκουπιδότοπος για τις ακαθαρσίες της γης και αυτός ο τόπος είναι η κόλαση!

Γ. Οι νόμοι του χρόνου και της αιωνιότητας

Ο νόμος του χρόνου αλλάζει. Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει αλλαγή. Ένας αμαρτωλός μπορεί να έρθει στο Θεό και να καθαριστεί. Μπορεί ν’ αλλάξει. Ο νόμος της ζωής αλλάζει.

Απ’ την άλλη μεριά, νόμος του θανάτου είναι μόνιμος. Μετά το θάνατο δεν μπορεί να γίνει καμία αλλαγή. Ο καθένας μπαίνει στην αιωνιότητα με το χαρακτήρα που είχε πριν πεθάνει.

Φτιάχνουμε τον χαρακτήρα μας για να περάσει την αιωνιότητα στον ουρανό ή στην κόλαση. Θα πάμε εκεί που έχουμε προετοιμαστεί να πάμε. Τώρα κάνουμε την εκλογή μας, μακριά στην αιώνια καταδίκη, ή μαζί με όλους αυτούς που πάνε για την αιώνια ζωή; Η αβεβαιότητα της ζωής και η σιγουριά ότι τίποτα δεν αλλάζει μετά το θάνατο, κάνει αναγκαία τη λήψη μιας απόφασης.

Εφόσον τώρα φτιάχνουμε το χαρακτήρα μας για την επόμενη ζωή, η κόλαση είναι τόσο μέρος της αγάπης του Θεού, όσο και ο ουρανός. Μη αναγεννημένοι άνθρωποι δεν ανήκουν στον ουρανό. Αν κάποιος ζει τη ζωή του μέσα σε απόλυτη ασέβεια όσον αφορά στο αποκεκαλυμμένο θέλημα του Θεού για τον ίδιο, απορρίπτει κάθε ηθικό περιορισμό και θεωρεί ασήμαντο το σταυρό του Χριστού, είναι αδιανόητο ότι θα μπορούσε να βρει έστω κι ένα ίχνος ευτυχίας στον ουρανό.

Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Α. Ο νόμος

Ζούμε σ’ ένα κόσμο που κυβερνάται από νόμους. Αν διαλέξουμε να καταπατήσουμε κάποιο νόμο, τότε υποφέρουμε. Για παράδειγμα, ο νόμος της βαρύτητας, είναι ένας νόμος που δεν μπορούμε να τον προκαλούμε γιατί οι συνέπειες θα είναι δυστυχία!

Κι ο Θεός έχει νόμους. Ο Θεός λέει ότι όταν κάποιος αμαρτάνει, θα υποφέρει. Ο Θεός δεν στέλνει κανένα στην κόλαση. Ο καθένας πηγαίνει εκεί από το δικό του ελεύθερο θέλω, σε πείσμα όλων αυτών που ο Θεός έχει κάνει εν Χριστώ για να προλάβει το κακό.

Β. Ελεύθερο θέλω

Μπορεί κάποιος να ρωτήσει: Ποιος έφτιαξε την κόλαση; Από μία άποψη, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πλούσιος της ιστορίας που είπε ο Ιησούς, έσκαβε τη δική του κόλαση μέρα με τη μέρα, πόντο με τον πόντο, και το ίδιο ισχύει για όλους που θα πάνε εκεί. Η κόλαση ποτέ δεν σχεδιάστηκε για να φιλοξενήσει ανθρώπους. Σχεδιάστηκε για το διάβολο και τους αγγέλους του. Ο άνθρωπος είναι πάντα ένας εισβολέας στην κόλαση. Ο άνθρωπος έχει αποφασίσει να πάει στην κόλαση πριν ο Θεός τον στείλει εκεί.

Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στην τιμωρία και τη συνέπεια, με την κοινή έννοια αυτών των όρων. Όταν ο Ιησούς έλεγε: «Όστις πιστεύση και βαπτισθή θέλει σωθή, όστις όμως απιστήση θέλει κατακριθή», πρόφερε μια συνέπεια, δεν εκτόξευσε μια τιμωρία με την κοινή έννοια της λέξης.

Η συνέπεια, είναι το άμεσο και αναπόφευκτο αποτέλεσμα μια συγκεκριμένης διαδικασίας, που τη γεύεσαι και δεν θες να την αποχωριστείς. Η τιμωρία όμως, πιθανόν να είναι κάτι διαφορετικό, κάτι που δόθηκε αυθαίρετα, άσχετα από την αιτία ή το μέγεθος. Κρυώνει κάποιος, σαν συνέπεια της έκθεσής του σε κρύο αέρα, όμως αν αρρωστήσει μετά απ’ αυτό, αυτό είναι τιμωρία. Η αιώνια καταδίκη είναι η συνέπεια της απόρριψης του ευαγγελίου, δεν είναι η ποινή για κάποιο έγκλημα.

Μπορεί να μη δεχόμαστε την ύπαρξη της κόλασης, όμως αυτή η θέση δεν την καταργεί. Η φωτιά καίει, είτε το πιστεύουμε είτε όχι. Το δηλητήριο σκοτώνει, είτε το πιστεύουμε, είτε όχι. Ο πάγος παγώνει, είτε το πιστεύουμε, είτε όχι. Αν απορρίπτουμε το Θεό, θα πάμε στην κόλαση είτε το πιστεύουμε, είτε όχι.

Γ. Σπορά και θερισμός

Η Γραφή μας λέει ότι θερίζουμε ότι σπείρουμε. Δεν μπορούμε να σπείρουμε βλασφημία και να θερίσουμε ευλογία, να σπείρουμε ασωτία και να θερίσουμε χαρά, να σπείρουμε ψέματα και να θερίσουμε γέλιο, να σπείρουμε αμαρτία και να θερίσουμε σωτηρία, να σπείρουμε κόλαση και να θερίσουμε ουρανό.

Αν κάποιος χαθεί, κανείς δεν θα τον κατηγορήσει, παρά μονάχα ο ίδιος του ο εαυτός. Πήρε το δρόμο για την κόλαση κάνοντας ελεύθερα την εκλογή του.

Υπάρχουν 5 φοβερά γεγονότα που βρίσκουμε στην Αγία Γραφή:

1.     Δεν θα σωθούν όλοι (Ματθ.ζ:21)

2.     Περισσότεροι θα είναι οι χαμένοι από τους σωσμένους (Ματθ.ζ:13)

3.     Πολλοί που περίμεναν ότι θα είναι σωσμένοι, θα χαθούν (Ματθ.ζ:22)

4.     Κανείς δεν σώζεται μετά από το θάνατο (Αποκ.κ:14)

5.     Ίσως τώρα να είναι η τελευταία ευκαιρία για σένα να σωθείς (Β’ Κορ.ς:2)

Υπάρχει όμως και κάτι ένδοξο: δεν χρειάζεται να χαθούμε. Ο Ιησούς Χριστός πήγε στο Γολγοθά για να εξαγοράσει τη σωτηρία μας. Ο σταυρός είναι η γέφυρα πάνω από την κόλαση. Ο σταυρός φανερώνει την αγάπη του Θεού, που είναι το πιο μεγάλο θέμα στη Βίβλο.