ΕΡΩΤΗΣΗ 7
Ο Θεός του
Ισραήλ, δεν παραβίασε σε ορισμένες περιπτώσεις, την ίδια Του την αρχή, ότι τα
παιδιά δεν θα τιμωρούνταν για τις αμαρτίες των γονέων τους;
Ας δούμε ένα
παράδειγμα: Στο Β’ Σαμ.κα:1-14, ο Δαβίδ ρωτάει τον Θεό γιατί δεν
έστειλε βροχή επί τρία ολόκληρα χρόνια. Ο Κύριος του απάντησε ότι ήταν τιμωρία
εναντίον της χώρας, επειδή ο βασιλιάς Σαούλ είχε αθετήσει κάποια συνθήκη, που
είχαν κάνει οι Ισραηλίτες με τους Γαβαωνίτες (Ιησ.θ). Ο Θεός ήθελε να
επανορθώσει ο Δαβίδ με το να δώσει στους Γαβαωνίτες εκείνο που ζητούσαν σαν
αποζημίωση. Οι Γαβαωνίτες ζήτησαν και πήραν από τον Δαβίδ, δύο από τους γιους του
Σαούλ και πέντε από τους εγγονούς του για εκτέλεση. Μόνο όταν θανατώθηκαν οι
γιοι και οι εγγονοί του Σαούλ, έστειλε ο Θεός τη βροχή. Πολλοί άνθρωποι
δυσκολεύονται να καταλάβουν, πώς μπορούσε να δεχτεί ο Θεός τον θάνατο των
παιδιών, εξαιτίας των αμαρτιών των γονέων τους.
Επανορθώνοντας
ένα εθνικό σφάλμα
Κάποιο χρόνο,
που δεν καθορίζεται, όταν ήταν βασιλιάς ο Σαούλ, οι Ισραηλίτες σκότωσαν αριθμό
Γαβαωνιτών, σε μια καθώς φαίνεται, απρόκλητη επίθεση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα
να παραβιαστεί κάποια συνθήκη, που είχαν κάνει οι Ισραηλίτες με τους
Γαβαωνίτες, επί εποχής του Ιησού του Ναυή. Το θέμα αυτό δεν είχε απασχολήσει
τον Δαβίδ, και οι Γαβαωνίτες, αναμφίβολα, ένιωθαν ότι αυτό ήταν παράλειψη από
μέρους του. Είχαν δικαίωμα να αποζημιωθούν για τις λανθασμένες εκείνες
ενέργειες των Ισραηλιτών.
Η προσφορά
ήταν καλή. Οι Γαβαωνίτες θα μπορούσαν, βέβαια, να ζητήσουν οικονομική
διευθέτηση του ζητήματος. Ήσαν, όμως, λαός ειδωλολατρικός και ήθελαν να
εκδικηθούν την οικογένεια του Σαούλ, με την εκτέλεση επτά απογόνων του.
Δεδομένης της κουλτούρας εκείνης της εποχής, ο Δαβίδ δεν είχε και πολλές
επιλογές πάνω στο θέμα. Έπρεπε να δεχτεί το τελεσίγραφό τους. Η περίπτωση αυτή,
επομένως, είχε να κάνει με εθνική αποκατάσταση και όχι με τιμωρία από μέρους του
Θεού των επτά εκείνων ανθρώπων εξαιτίας της αμαρτίας των προγόνων τους.
Οι απόγονοι
του Σαούλ ήσαν στην πραγματικότητα, θύματα πολέμου. Σήκωσαν το βάρος, όχι μόνον
των αμαρτιών του προγόνου τους, αλλά και το βάρος της δίψας μιας ειδωλολατρικής
κοινωνίας για εκδίκηση.
Αυτό που
δυσκολευόμαστε εμείς να δεχτούμε σήμερα, είναι το ότι ο Θεός δέχτηκε την αδικία
αυτή σαν έκφραση των αποζημιώσεων από μέρους του Ισραήλ. Εντούτοις, εκείνο που
πρέπει να έχουμε κατά νου, είναι ότι η προσφορά αυτή για αποκατάσταση ήταν
σωστή, έστω και αν από την άποψη των απογόνων του Σαούλ, ήταν άδικη. Δεν είναι
ο Θεός που θεωρούσε υπεύθυνα τα παιδιά για την αμαρτία του προγόνου τους αλλά
οι Γαβαωνίτες. Μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι την ημέρα της κρίσης τα
παιδιά αυτά θα λογοδοτήσουν μόνον για τις δικές τους αμαρτίες. Εντούτοις, όπως
συμβαίνει συχνά, τα παιδιά σηκώνουν το βάρος των σφαλμάτων των γονιών τους.
Μόνον κατά την τελική ημέρα της κρίσης του Θεού, τα σφάλματα όλων των αιώνων θα
αποκατασταθούν.
Προστατεύοντας
μια φήμη
Γενικότερα
μιλώντας, ο Θεός χρησιμοποίησε την πείνα, για να κάνει τον Δαβίδ να προστατέψει
τη φήμη του ονόματός Του. Οι ηγέτες του Ισραήλ ορκίστηκαν στους Γαβαωνίτες, στο
όνομα του Κυρίου, του Θεού του Ισραήλ, ότι δεν θα σκότωναν κανέναν από αυτούς
(Ιησ.θ:18). Οι Ισραηλίτες, όμως, αθέτησαν μια ιερή συνθήκη που έκαναν στο όνομα
του Γιάχβε. Με αυτή την πράξη τους, διέσυραν το άγιο όνομα του Γιάχβε στον
ειδωλολατρικό κόσμο. Το ζήτημα δεν μπορούσε να παραγνωριστεί. Ο Θεός ήθελε να
δείξει στους Γαβαωνίτες ότι δεν επιδοκίμαζε αυτό που είχαν κάνει οι Ισραηλίτες
υπό τον Σαούλ. Ήταν γι’ αυτό το λόγο που έστειλε την πείνα και έκανε τον Δαβίδ
να ρωτήσει τους Γαβαωνίτες τι ήθελαν για επανόρθωση.
Αυτή είναι μια
από τις πολλές περιπτώσεις κατά τις οποίες ο Θεός επέτρεψε κάτι που δεν Του
άρεσε, για να επιτύχει κάποιο καλό σκοπό. Λυπήθηκε, χωρίς αμφιβολία, καθώς
έβλεπε τους απογόνους εκείνους του Σαούλ να θανατώνονται για ένα έγκλημα στο
οποίο οι ίδιοι δεν είχαν καμιά ανάμειξη.
