Θεραπεία κατά την εξιλέωση
Η θεραπεία είναι πιο
εμφανής στην Αγία Γραφή από πολλά άλλα χαρίσματα, προφανώς για διάφορους
λόγους: είναι ορατή, υπηρετεί περισσότερο άμεσα επείγουσες ανάγκες του ανθρώπου
και είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική στον Ευαγγελισμό. Συνδέεται στενά με το
σχέδιο της σωτηρίας του Θεού, το οποίο σχεδίασε για να ακυρώσει όλες τις
συνέπειες της αμαρτίας. Μας δημιούργησε σαν φυσικά και πνευματικά όντα, και ο
τελικός σκοπός Του είναι να μας λυτρώσει σωματικά και πνευματικά.
Πράγματι, η Αγία Γραφή
λέει ότι ο Ιησούς Χριστός εξαγόρασε τη θεραπεία μας σαν μέρος της εξιλέωσης:
Ησ.νγ:4-5 «Αυτός τωόντι τας ασθενείας
ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη· ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν
τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. Αλλ' αυτός ετραυματίσθη
διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις
έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν».
Πολλοί υποστηρίζουν ότι
αυτή η θεραπεία είναι αποκλειστικά πνευματική, αλλά η σωτηρία του Θεού είναι
για όλο το σώμα. Το Ματθ.η:16-17, εξηγεί ότι η φυσική θεραπεία είναι εκπλήρωση
του Ης.νγ:5: «Και ότε έγεινεν εσπέρα,
έφεραν προς αυτόν δαιμονιζομένους πολλούς, και εξέβαλε τα πνεύματα με λόγον και
πάντας τους κακώς έχοντας εθεράπευσε, διά να πληρωθή το ρηθέν διά Ησαΐου του
προφήτου, λέγοντος· Αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασεν».
«Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθές και σήμερον και εις τους αιώνας»
(Εβρ.ιγ:8). Ό,τι έκανε στην πρώτη εκκλησία, θα το κάνει και στην εκκλησία σήμερα.
Υποσχέθηκε: «Αληθώς, αληθώς σας λέγω,
όστις πιστεύει εις εμέ, τα έργα τα οποία κάμνω και εκείνος θέλει κάμει, και
μεγαλήτερα τούτων θέλει κάμει, διότι εγώ υπάγω προς τον Πατέρα μου, και ό,τι αν
ζητήσητε εν τω ονόματί μου, θέλω κάμει τούτο, διά να δοξασθή ο Πατήρ εν τω Υιώ.
Εάν ζητήσητέ τι εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω κάμει αυτό» (Ιωάν.ιδ:12-14).
Όταν λέμε ότι η θεραπεία
είναι μέρος της εξιλέωσης, εννοούμε ότι ο θάνατος, η ταφή και η ανάσταση του
Χριστού είναι η βάση για τη θεραπεία μας όπως και για τη σωτηρία μας. Αυτό δεν
σημαίνει ότι αν έχουμε πίστη για να σωθούμε, θα θεραπευτούμε αυτόματα, ή ότι αν
κάποιος δεν έχει θεραπευτεί δεν είναι σωσμένος. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε
ότι μερικά από τα οφέλη της εξιλέωσης είναι άμεσα, ενώ άλλα είναι μελλοντικά.
Το εδάφιο Ιακ.ε:15 μας
διδάσκει ότι η πίστη που εφαρμόζεται για τη θεραπεία του σώματος μπορεί να
βοηθήσει και για συγχώρεση αμαρτιών. Η πίστη που λέει ότι με τις πληγές Του
θεραπευτήκαμε, είναι η ίδια μ’ αυτή που λέει ότι ο Χριστός πέθανε για τις
αμαρτίες μας. Σ’ αυτή την περίπτωση, αν εμπλέκεται αμαρτία, δεν προσφέρεται
μόνο θεραπεία, αλλά και η ρίζα της ασθένειας ξεριζώνεται.
Σήμερα είναι ημέρα
σωτηρίας, με την έννοια της συγχώρεσης των αμαρτιών και την αναγέννηση, και
όλοι μπορούν να απολαύσουν αυτά τα οφέλη άμεσα. Αλλά, άλλες πτυχές της σωτηρίας
μας είναι ακόμα να έρθουν. Περιμένουμε ακόμη την απολύτρωση των σωμάτων μας
όταν αυτά γίνουν ένδοξα (Ρωμ.η:23, Φιλιπ.γ:20-21). Ενώ κάποιες θεραπείες είναι
διαθέσιμες σ’ αυτή τη ζωή, η πλήρης θεραπεία θα έρθει στην ανάσταση. Ό, τι δεν
λαμβάνουν τώρα, θα το λάβουμε μετά. Αλλά η θυσία του Χριστού είναι η βάση για
όλα όσα λαμβάνουμε, τόσο τώρα όσο και στην αιωνιότητα.
Όταν καταλάβουμε ότι η
θεραπεία δεν έρχεται απλά από καπρίτσιο, αλλά ο Χριστός την έχει εξαγοράσει για
μας, μπορούμε να προσευχόμαστε για θεραπεία με μεγάλη σιγουριά.
Θα εξετάσουμε τους
λόγους που δεν λαμβάνουμε πάντα άμεση θεραπεία, αλλά οι λόγοι αυτοί δεν πρέπει
να μας αποτρέψουν από το να διεκδικούμε τις υποσχέσεις του Θεού. Θα πρέπει να
περιμένουμε τη θεραπεία, σαν το γενικό θέλημα του Θεού, χωρίς να χάνουμε την
πίστη μας αν δεν έρθει στο χρόνο και με τον τρόπο που περιμένουμε. Ακόμη και αν
πεθάνουμε περιμένοντας τη θεραπεία, δεν έχουμε χάσει τίποτα, γιατί θα πάρουμε
ένα ένδοξο, αθάνατο σώμα στην ανάσταση.
Αυτή η διακονία της
θεραπείας ήταν πάρα πολύ ενεργητική τον πρώτο καιρό, καθώς οι χριστιανοί
κήρυτταν το ευαγγέλιο της σωτηρίας. Το βιβλίο των Πράξεων είναι γεμάτο από
περιστατικά αρρώστων που έγιναν καλά. Το πρώτο γεγονός που αναφέρεται μετά την
ημέρα της Πεντηκοστής, είναι αυτού του χωλού ανθρώπου που ζητιάνευε μπροστά
στην Ωραία Πύλη του ναού. Αυτός ο άνθρωπος που πήρε τη θεραπεία του απ’ τα
χέρια του Πέτρου και του Ιωάννη ήταν πολύ γνωστός στην Ιερουσαλήμ και το πλήθος
των περιέργων που παρακολουθούσε έγινε για τον Πέτρο το ακροατήριο στο οποίο
κήρυξε. Το αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ήταν ότι πάνω από 5.000 ψυχές
πίστεψαν κι ο Πέτρος με τον Ιωάννη συνελήφθησαν απ’ την Ιουδαϊκή ιεραρχία. Η
συνέχεια μας είναι γνωστή. Όταν αργότερα, ο Πέτρος, ο Ιωάννης κι όλη η εκκλησία
προσευχήθηκαν γι’ αυτό το γεγονός, δεν ζήτησαν απ’ το Θεό να σταματήσει για
λίγο τα θαύματα και τις θεραπείες για να κοπάσει ο διωγμός της εκκλησίας! Όχι!
Προσευχήθηκαν με ειλικρίνεια να συνεχίσει ο Θεός με περισσότερη ένταση τη διακονία
των χαρισμάτων. Είχαν καταλάβει πολύ καλά την ανάγκη των χαρισμάτων και
ιδιαίτερα αυτών της θεραπείας για το κήρυγμα του ευαγγελίου στον κόσμο.
Στις Πραξ.ε έχουμε τις
υπερφυσικές αναφορές της ενέργειας των χαρισμάτων θεραπείας στη ζωή του Πέτρου.
Όλοι οι απόστολοι είχαν τέτοιες εμπειρίες στη διακονία τους, αλλά φαίνεται ότι
ο Πέτρος χρησιμοποιήθηκε κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο. Στα εδάφια 14 και 16
διαβάζουμε ότι ήταν τόσο μεγάλη η πίστη αυτών που είχαν ακούσει το κήρυγμά του,
που τοποθετούσαν τους αρρώστους εκεί που περίμεναν να περάσει, πιστεύοντας ότι
ακόμα κι αν η σκιά του τους αγγίξει θα γίνουν καλά. Οι θεραπείες είχαν δύο
αποτελέσματα: η εκκλησία αύξανε και οι διωγμοί πολλαπλασιαζόταν. Το ίδιο
μπορούμε να δούμε στη διακονία του Φίλιππου, ο οποίος ακολούθησε το πρότυπο
αυτό της Καινής Διαθήκης στο κήρυγμα του ευαγγελίου (Πραξ.η:5-8).
Κατά την περίοδο της
πρώτης εκκλησίας, το ευαγγέλιο κηρύχτηκε σ’ όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Τι ήταν
ακριβώς αυτό που έκανε τις προσπάθειές αυτών των πρώτων αποστολικών χριστιανών
τόσο αποτελεσματικές; Δεν χρειάζεται ν’ απομακρυνθούμε απ’ το βιβλίο των
Πράξεων για ν’ ανακαλύψουμε ότι δεν ήταν τα λόγια που έλεγαν αλλά ότι αυτό που
κήρυτταν επιβεβαιωνόταν. Ήταν οι θεραπείες και τα θαύματα που έπειθαν τους
ανθρώπους, όπου κηρυττόταν η αλήθεια του ευαγγελίου.
Σίγουρα αυτή ήταν η
αιτία και για τη δυναμική διακονία του αποστόλου Παύλου. Αν και η ζωή του
φαίνεται να ήταν γεμάτη από δοκιμασίες και ταλαιπωρίες, ωστόσο οι προσπάθειές
του πάντοτε ακολουθούντο από σημεία και τεράστια.
Η πρώτη εκκλησία δεν
έχασε ποτέ την όραση του γεγονότος ότι ο πρωταρχικός σκοπός των χαρισμάτων
θεραπείας είναι να επιβεβαιώνεται το μήνυμα που κήρυτταν. Η προοπτική τους δεν
ήταν τίποτε άλλο από το να συνεχίσουν το σκοπό της θεραπείας στη διακονία του Ιησού
(Ιωαν.κ:30,31).
Αυτή η φανέρωση των
χαρισμάτων θεραπείας είναι και σήμερα ένα μέρος του ευαγγελισμού. Χωρίς
αμφιβολία, η αποτελεσματικότητα της εκκλησίας χάνεται όταν αυτό το ζωτικό
εργαλείο δεν χρησιμοποιείται. Η θεία θεραπεία είναι το ίδιο αποτέλεσμα του
Γολγοθά όσο και η σωτηρία. Υπάρχει μια διακονία θεραπείας μέσα στην εκκλησία,
όπου οι πρεσβύτεροι πρέπει να χρίουν τον άρρωστο με λάδι και να προσεύχονται με
πίστη. Πέρα όμως απ’ αυτό, υπάρχουν τα χαρίσματα ιαμάτων, τα οποία ο Κύριος
μπορεί να δώσει στον καθένα, άσχετα αν είναι ποιμένας ή όχι.
Στην Καινή διαθήκη, τα
χαρίσματα ιαμάτων και η ενέργεια θαυμάτων είναι χαρίσματα πολύ στενά
συνδεδεμένα με το χάρισμα του αποστόλου. Στην πραγματικότητα, αυτά τα χαρίσματα
εθεωρούντο βασικά στην κλήση για τέτοιο έργο (Β’ Κορ.ιβ:12).
Ο Ιησούς ήθελε να
συνεχιστεί η δική Του διακονία θεραπείας και γι’ αυτό είπε «επί αρρώστους
θέλουσιν επιθέσει χείρας και θέλουσιν ιατρεύεσθαι» (Μαρκ.ις:18).
