Δαν.β:35 Τότε ο σίδηρος, ο πηλός, ο χαλκός, ο άργυρος
και ο χρυσός κατεσυντρίφθησαν ομού και έγειναν ως λεπτόν άχυρον αλωνίου
θερινού· και ο άνεμος εσήκωσεν αυτά και ουδείς τόπος ευρέθη αυτών· ο δε λίθος ο
κτυπήσας την εικόνα έγεινεν όρος μέγα και εγέμισεν όλην την γην.
Αφού ο λίθος χτυπά τα πόδια της εικόνας, τότε ο Δανιήλ μιλά στον
βασιλιά (Διάβασε ξανά Δαν.β:31-35). Αυτό σημαίνει την ολοσχερή διάλυση του
αμαρτωλού κοσμικού συστήματος μαζί με όλα τα παραρτήματα του. Τις κυβερνήσεις που
στηρίχτηκαν σε ανθρώπους, τη δόξα και την υπεροχή του ανθρώπου, όλες τις
θρησκευτικές και κοινωνικές παραδόσεις που στάθηκαν ενάντια στον Θεό. Όλα αυτά
πρόκειται να χτυπηθούν από τον Ιησού Χριστό, θα διαλυθούν και δεν θα βρεθούν
πουθενά.
Ο λόγος που βλέπει τους μηρούς, την κοιλιά, τους βραχίονες,
το κεφάλι, να διαλύονται στη Δεύτερη Έλευσή του Ιησού Χριστού είναι διότι το
σύστημα του Αντίχριστου θα ενσαρκώσει τις ειδωλολατρικές φιλοσοφίες, στόχους
και επιδιώξεις όλων των προηγούμενων κοσμοκρατοριών. Η Αγία Γραφή συνεχώς μας
δείχνει ένα γεγονός, ότι οι ξεχωριστές παγκόσμιες αυτοκρατορίες, είναι χρονικές
εκδηλώσεις ενός γεγονότος, ενός σατανικού σχεδίου που θα εκτελεστεί πάνω στη γη
μέσω ενός ανθρώπου, του Αντίχριστου. Οι κοσμοκρατορίες αυτές, στην περίοδό της
η κάθε μία, αντιπροσώπευσαν την ανθρώπινη υπερηφάνεια και εξουσία, τις ανθρώπινες
φιλοσοφίες και φιλοδοξίες, που θα συντριβούν στο τέλος των καιρών.
Το σύστημα του Αντίχριστου ενσαρκώνει όλες τις
ειδωλολατρικές φιλοσοφίες των προηγουμένων αυτοκρατοριών κατά κάποιο τρόπο και
σε κάποιο βαθμό. Φυσικά δεν θα υπάρχουν οι ίδιοι όροι, ούτε οι ίδιοι θεοί. Αλλά
θα υπάρχουν οι ίδιες αντιλήψεις για εξύψωση του ανθρώπου.
Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι ότι δεν βλέπει τι θα προηγηθεί
πριν την καταστροφή του Αντίχριστου, αλλά μας λέει μόνο το τέλος του.
Κατασυντρίβεται το σύστημα του Αντίχριστου και δεν θα υπάρξει ποτέ πια. Θα
‘ρθει ο Κύριος με τους αγίους Του, θα διαλύσει το κράτος του Αντίχριστου και θα
εγκαθιδρύσει τη δική Του βασιλεία που θα είναι αιώνια, και θα υπάρχει ειρήνη,
ασφάλεια, δικαιοσύνη.
Στον Ψαλμ.β:9, λέει «θέλεις
ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς».
Θα τους διαλύσει τελείως και θα κυβερνήσει ο Κύριος με τους
αγίους Του.
Στην Αποκ.β:26,27, μας λέει ότι οι άγιοι που θα μείνουν
νικητές μέχρι τέλους, θα έχουν εξουσία επί των εθνών και θα κυβερνήσουν μαζί με
τον Χριστό, και θα ποιμάνουν τα έθνη «εν
ράβδω σιδηρά». Επομένως ο Χριστός μαζί με τους αγίους Του θα είναι που θα
εδραιώσουν αυτή τη βασιλεία.
Δαν.β:36 Τούτο είναι το ενύπνιον· και την ερμηνείαν
αυτού θέλομεν ειπεί ενώπιον του βασιλέως.
Ο Δανιήλ προσπαθεί πάλι να απομακρύνει την προσοχή από τον
εαυτό του. Δεν θέλει να είναι αυτός το επίκεντρο. Χρησιμοποιεί ένα τύπο
γενικότητας, γιατί θέλει να υψώσει τον Θεό και όχι τον εαυτό του.
Μπορούμε να το πάρουμε και με άλλη έννοια, ότι δηλαδή με το «θέλομεν ειπεί», εννοεί τον εαυτό του και
τους τρείς συντρόφους του, τους αδελφούς του εν Χριστώ, που προσευχόταν όλοι
μαζί και ικέτευαν τον Θεό να απαντήσει στο αίτημα τους και να τους αποκαλύψει
την ερμηνεία του ενυπνίου.
Δαν.β:37 Συ, βασιλεύ, είσαι βασιλεύς βασιλέων· διότι
ο Θεός του ουρανού έδωκεν εις σε βασιλείαν, δύναμιν και ισχύν και δόξαν.
Στην αρχή ο Δανιήλ με σοφία εξυμνεί τη δόξα και την ισχύ του
βασιλιά. Κολακεύει τον Ναβουχοδονόσωρ, αλλά δεν είναι αβάσιμη κολακεία.
Πράγματι, ο Ναβουχοδονόσωρ ήταν βασιλιάς βασιλιάδων. Και ο Θεός του ουρανού του
έδωσε τη βασιλεία, την δύναμη, την ισχύ και τη δόξα και ο Δανιήλ το αναγνωρίζει
αυτό και το διακηρύττει, ότι ο Θεός είναι Αυτός που έδωσε στον Ναβουχοδονόσωρ
τη βασιλεία του. Η λέξη «Θεός» στα εβραϊκά είναι «Ελοχίμ». Αυτό σημαίνει ότι
είναι Θεός ισχύος, δυνάμεως και εξοχότητας,
είναι πάνω από κάθε άλλο θεό και κάθε βασιλιά στη γη. Εφιστά την προσοχή του Ναβουχοδονόσωρ
στο γεγονός ότι ο ένας, ο μόνος αληθινός Θεός του έχει δώσει ό, τι έχει.
