Έκαστος δούλος ενώπιον του Κυρίου αυτού
ίσταται (Ρωμ.ιδ:4)
Σε είδα. Παρακολουθούσες τη
δουλειά του άλλου. Ψέματα δεν μπορείς να πεις. Το ενδιαφέρον σου δεν ήτανε
καθαρό. Δεν ήτανε η επιθυμία σου να τον δεις να προκόβει. Αντίθετα, έψαχνες να
βρεις ελαττώματα, κάποια κουσούρια. Και ακόμα μερικές φορές χαμογέλασες.
Είναι αμαρτία αυτό. Ο Θεός δεν το
συγχωράει αυτό. Ούτε το προσπερνά. Μα γιατί; Τι, σε νοιάζει εσένα για το έργο
του άλλου, εκτός εάν το κοιτάζεις σαρκικά, δηλαδή ανταγωνιστικά. Μα τότε είναι
δικό σου έργο. Και δεν είναι για τον Κύριο. Πώς θέλεις τότε να ευλογήσει ο Θεός
το δικό σου έργο; Πώς ο Θεός θα ευλογήσει τους κόπους σου όταν φιλοξενείς
τέτοιο πνεύμα; Φυσικά δεν σε εμπιστεύεται. Δεν είναι τα ελατήρια καθαρά.
Μα, αν φιλοξενείς αυτό το πνεύμα,
δεν θα σου χρειάζεται να κάνεις κανένα έργο. Μα ίσως σου χρειάζεται. Μα αυτό
δεν είναι προς τα έξω μα μόνο μέσα σου. Μέσα στην καρδιά σου. Εκεί πρέπει να
γίνει έργο από τον Κύριο. Όχι από σένα προς τούς άλλους.
Δεν έχεις κανένα δικαίωμα πάνω
στους κόπους, τις θυσίες τον ιδρώτα του άλλου. Το κάνει για τον Κύριο. Έτσι το
πιστεύει. Εάν είναι έτσι ή δεν είναι, που είναι πιθανό αυτό, σε σένα δεν σου
πέφτει λόγος.
Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να
αμφισβητήσεις την ειλικρίνεια του άλλου, όπως εργάζεται, έστω και αν έχεις εξόφθαλμα
στοιχεία πάνω σ' αυτό. Σχίσε τα. Άσχημα έκανες και τα μάζεψες. Πέταξέ τα. Κακό σου
κάνουν.
Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να
κρίνεις και να κατακρίνεις τα συστήματα που ο άλλος εργάζεται. Φυσικά, δεν
είναι για σένα. Εσύ αλλιώς δουλεύεις. Αν δουλεύεις. Μπορεί να νομίζεις πως
δουλεύεις. Κοίταξε το δικό σου. Αν κάτι έχεις να πάρεις απ' τις μεθόδους των
άλλων, πάρτο. Μα τίποτα, πάρα πάνω.
Κοίταζε τον τρόπο σου, το δρόμο
σου, τη δουλειά σου. Με αυτά θα σε κρίνει ο Θεός. Από αυτά θα σου ζητήσει
λογαριασμό.
Και κάτι άλλο, πολύ σημαντικό. Εάν
κοιτάζεις μόνο το δικό σου, θα πας μπροστά. Θα είναι ευλογημένο. Θα
συλλαμβάνεις τη φωνή και την οδηγία του Κυρίου να σε κατευθύνει.
Ένας ύμνος, πολύ όμορφα λέει.
«Απέραντος κάμπος». Δεν είναι ανάγκη να μπλέκει ο ένας στα πόδια τού άλλου.
Σωστό και ωραίο. Μα υπάρχει κάτι ακόμα πιο ωραίο. Δεν είναι ανάγκη ούτε να
κοιτάζει ο ένας το έργο του άλλου. Εκτός εάν στέκεται τόσο ψηλά, που νιώθει
χαρά και εύχεται για την ευόδωσή του. Πήγαινε, καλέ μου, και κάνε τη δουλίτσα
σου. Τη δική σου. Με καθαρή διάθεση. Με ολόκληρη την καρδιά σου και όχι
μοιρασμένη. Και χωρίς ανταγωνιστική διάθεση. Είναι απέραντος ο κάμπος.
