Ρωμ.ς:12.
Εν
ολίγοις, δεν πρέπει να επιτρέπουμε στην αμαρτία να μας κυβερνά. Δεν πρέπει να
υπακούμε αμαρτωλές επιθυμίες. Αυτή η νουθεσία δείχνει ότι αντιμετωπίζουμε
πραγματικό κίνδυνο η αμαρτία να πάρει ξανά τον έλεγχο της ζωής μας. Την ίδια
στιγμή, αυτό το εδάφιο μας διαβεβαιώνει ότι μπορούμε να νικήσουμε την αμαρτία.
Η αμαρτία θα μπορούσε να κατευθύνει τις ζωές μας, αλλά τώρα που έχουμε
αναγεννηθεί δεν χρειάζεται να το επιτρέψουμε.
Ρωμ.ς:13.
Το
τρίτο βήμα στην αντιμετώπιση της αμαρτίας είναι να μην παραστήσουμε τα σώματά
μας στην αμαρτία, αλλά στο Θεό. Δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τα μέλη του
σώματός μας σαν μέσα της αμαρτίας αλλά σαν όργανα δικαιοσύνης.
Πως ένα παιδί του Θεού παριστάνει ή παραχωρεί το σώμα του
στην αμαρτία; Αρχίζει συνήθως με το να είναι ευαίσθητος στο πνεύμα,
συμμετέχοντας σε αμφισβητήσιμες καταστάσεις, ή αρνούμενος να υπακούσει τη
συνείδησή του, το λόγο του Θεού, το Πνεύμα του Θεού, και ευσεβείς εργάτες.
Παριστάνουμε το σώμα μας στο Θεό, βαδίζοντας με υπακοή, και ακολουθώντας την
οδηγία του Πνεύματος, συμμετέχοντας σε βασικά πράγματα όπως η προσευχή, η
μελέτη της Γραφής, ο εκκλησιασμός, η λατρεία, και σεβόμενοι τον ευσεβή εργάτη
του Θεού. Όπως κάποτε είχαμε παραστήσει τα σώματά μας στην αμαρτία, έτσι τώρα
πρέπει να τα παραστήσουμε στο Θεό (εδ.19).
Ρωμ.ς:14.
Ο Θεός
δεν έχει σχεδιάσει η αμαρτία να κυβερνά τον αναγεννημένο πιστό. Αν το ξέρουμε,
το αναγνωρίζουμε σαν βέβαιο και το δείχνουμε, τότε η αμαρτία δεν θα έχει
εξουσία πάνω μας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα επειδή δεν είμαστε κάτω από το Νόμο,
αλλά κάτω από τη χάρη, και η χάρη δίνει περισσότερα απ’ ότι ο Νόμος. Όπως
βλέπουμε στο κεφάλαιο ζ, ο Νόμος δεν δίνει εξουσία κατά της αμαρτίας, αλλά στην
οικονομία της πληρότητας της χάρης, έχουμε αυτή την εξουσία διά του Πνεύματος.
Ρωμ.ς:15
Το εδάφιο αυτό αρχίζει την ανάλυση του δευτέρου ερωτήματος
του κεφ.ς: θα αμαρτάνουμε επειδή είμαστε υπό χάρη; Επιτρέπει η χάρις την
αμαρτία; Αυτός είναι ένας πολύ κοινός πειρασμός σήμερα. Κάτω από το Νόμο, η
τιμωρία της αμαρτίας συνήθως ήταν άμεση και αυστηρή. Στην εποχή της χάρης,
ωστόσο, η έμφαση είναι στη διαθεσιμότητα της συγχώρεσης. Κατά συνέπεια, πολλοί
άνθρωποι σκέφτονται, «Ας αμαρτήσουμε, επειδή υπάρχει άφθονη χάρη. Ας
αμαρτήσουμε όποτε μας ευχαριστεί αυτό ή μας βολεύει, μπορούμε πάντα να
συγχωρεθούμε αργότερα».
Αυτή η στάση είναι ασύμβατη με τον αληθινό Χριστιανισμό. Ενώ
ο Θεός μέσα στη χάρη Του συγχωράει και αποκαθιστά τον μετανοημένο, δεν
παραβλέπει τις αμετανόητες αμαρτίες. Όσοι πιστεύουν ότι η χάρη είναι άδεια για
αμαρτία και δεν μετανοούν ειλικρινά δεν συγχωρούνται, αλλά κοροϊδεύουν τον
εαυτό τους μόνο.
Τώρα είμαστε υπό χάρη αντί κάτω από το Νόμο, αλλά αυτό δεν
σημαίνει ότι μπορούμε να αγνοήσουμε την αμαρτία. Σε κάθε εποχή η σωτηρία ήταν πάντα
δια της χάριτος μέσω της πίστης. Η μετάβαση από τον καιρό του Νόμου στην εποχή
της χάρης δεν αντανακλά αλλαγή στη θέση του Θεού σχετικά με την αμαρτία, αλλά
μόνο μια περαιτέρω ανάπτυξη του λυτρωτικού σχεδίου του Θεού. Ο Νόμος
αποκαλύπτει την αμαρτία, ενώ η χάρη προμηθεύει τη θεραπεία για την αμαρτία. Ο
Νόμος δίνει εντολές αλλά δεν παρέχει τη δύναμη της υπακοής. Αντίθετα, η χάρη
δίνει δύναμη να ξεπεράσουμε την αμαρτία και να κάνουμε το θέλημα του Θεού
(Φιλιπ.β:13). Μακριά λοιπόν από «επιτρεπτές» αμαρτίες, η χάρη αποκηρύσσει την
αμαρτία.
Ρωμ.ς:16.
Να κάνω μια διευκρίνιση, το εδάφιο 16 χρησιμοποιεί μια
αναλογία για τη δουλεία. Η λέξη δούλος εδώ, κυριολεκτικά σημαίνει «σκλάβος». Η
χάρη του Θεού μας δίνει την ελευθερία να επιλέξουμε μεταξύ δύο κυρίων – της
αμαρτίας και του Θεού. Σε όποιον παραχωρούμαστε, αυτός είναι ο Κύριός μας. Αν
επιλέξουμε να ζήσουμε μέσα στην αμαρτία, τότε είμαστε δούλοι της αμαρτίας, και
το τελικό αποτέλεσμα είναι ο θάνατος. Αν επιλέξουμε να υπακούσουμε το Θεό, τότε
γινόμαστε δούλοι Του, και το αποτέλεσμα είναι η δικαιοσύνη.
Ρωμ.ς:17.
Όλοι κάποτε ήμασταν δούλοι της αμαρτίας. Η αμαρτωλή φύση μας
εξουσίαζε και μας υποχρέωνε να αμαρτάνουμε. Το ρήμα είναι στον αόριστο χρόνο,
τονίζοντας ότι δεν είμαστε πλέον δούλοι της αμαρτίας. Όταν υπακούσαμε από την
καρδιά μας στη διδασκαλία που εμπιστευτήκαμε, ελευθερωθήκαμε. Μπορούμε να
είμαστε ευγνώμονες, γιατί τώρα έχουμε δύναμη κατά της αμαρτίας. Το εδάφιο
τονίζει την υπακοή, τη διδασκαλία και τη μεταστροφή της καρδιάς. Αυτό εξαλείφει
όλες τις μορφές «εύκολης πίστης» και δείχνει την βιβλική έννοια της
μεταστροφής, της αναγέννησης, και της δικαίωσης διά πίστεως.
Ρωμ.ς:18.
Παραδομένοι στον τύπο της διδαχής, στη συνέχεια
ελευθερωθήκαμε από τη δουλεία της αμαρτίας. Ο παλιός μας κύριος δεν έχει πλέον εξουσία
πάνω μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε ελεύθεροι να αμαρτάνουμε, αλλά ότι
είμαστε ελεύθεροι από την αμαρτία. Δεν υπάρχει καμία ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ
αμαρτίας και δικαιοσύνης, αυτά τα δύο είναι αλληλοαποκλειόμενα. Εξ ορισμού, εάν αμαρτάνουμε δεν ζούμε τη δικαιοσύνη και εάν
είμαστε δίκαιοι δεν ζούμε στην αμαρτία. Έτσι αν είμαστε πραγματικά ελεύθεροι
από την αμαρτία, τότε είμαστε σκλάβοι της δικαιοσύνης — δηλαδή, ζούμε με
ολοκληρωτική υποταγή στη δικαιοσύνη.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός μας πιέζει να Τον υπηρετήσουμε,
αλλά έχει να κάνει με τον δούλο αγάπης που βλέπουμε στην Έξ.κα:1-6. Τώρα
μπορούμε να επιλέξουμε τον κύριό μας. Κάποτε ξεγελαστήκαμε, αλλά τώρα που
διαλέξαμε το Θεό σαν Κύριό μας, πρέπει να Τον υπακούμε. Δεν μπορούμε να ζούμε
σε μια κατάσταση ανεξαρτησίας, ότι τάχα δεν υπηρετούμε ούτε το Θεό, ούτε την
αμαρτία. Οποιαδήποτε προσπάθεια να ζήσει κάποιος έξω από το θέλημα του Θεού
είναι εκδήλωση υπερηφάνειας και εαυτουλισμού, το οποίο είναι αμαρτία.
