Υπάρχει ένας χριστιανισμός,
αποδυναμωμένος. Έχει τα κακά του χάλια. Μόνο το όνομα διατηρεί. Τίποτα άλλο από
την ουσία. Μια πλήρης παραμόρφωση. Είναι σαν τον φύλακα σκύλο που δεν έχει
δύναμη ούτε να γαυγίσει. Είναι σαν το λουλούδι που δεν έχει ούτε χρώμα ούτε
μυρωδιά.
Νεκρός φωνάζει ο λόγος του Θεού.
Υπάρχουν νεκρά στοιχεία, που πάντα ήταν τέτοια. Και υπάρχουν άλλα που έγιναν
μετά τέτοια όπως είναι ο σκελετός πεταμένος σ' ένα βάραθρο. Αυτός είχε ζωή.
Τώρα πιά δεν έχει.
Ο νεκρός δεν μπορεί να δώσει μαρτυρία και
καλά κάνει, γιατί σαν ανοίξει το στόμα του βγαίνει αποφορά θανάτου.
Ο νεκρός δεν μπορεί να προσευχηθεί,
γιατί μέσα του έχει σβήσει η φλόγα, που κάποτε, ίσως είχε.
Ο νεκρός δεν μπορεί να υπηρετήσει. Να
τρέξει. Να κουραστεί. Άλλοι πρέπει να τρέχουν γι’ αυτόν. Άλλοι πρέπει να τον
στηρίζουν στα πόδια του μην πέσει. Και όλο πέφτει. Και είναι γεμάτος πληγές.
Υπάρχουν άτομα νεκρά, μα το χειρότερο,
όπως η εκκλησία των Σάρδεων, υπάρχουν εκκλησίες νεκρές.
Είναι ο μουσειακός χριστιανισμός. Ωραία
κτίρια, τάξη και σύστημα. Χειραψίες και κλασσική μουσική. Όλα όμορφα σαν την
κοιμωμένη του Χαλεπά.
Και όμως πιστεύουμε σ' ένα Κύριο που
αναστήθηκε και ζει.
Και όμως ομολογούμε πως λάβαμε ζωή διά
του Αγίου Πνεύματος.
Εκκλησίες νεκρές που ή θα καταντήσουν
μούμιες με συντηρητικά. Γιατί οι μούμιες δεν διαλύονται. Ή θα αποσυντεθούν. Θα
διαλυθούν. Και τα καθίσματά τους θα πουληθούν για να καταλήξουν σε κάποιο
συνοικιακό κινηματογράφο.
Υπάρχουν ή μάλλον υπήρξαν εκκλησίες που
πουλήθηκαν και έγιναν εστιατόρια, για να μην πω ταβέρνες.
«Όνομα έχεις ότι ζεις». Είναι στην
πινακίδα που είναι γραμμένη έξω από την πόρτα που λέει πως είναι εκκλησία. Μόνο
εκεί. Ο νεκρός δεν διερωτάται αν είναι ζωντανός ή όχι. Ούτε αυτό δεν μπορεί να
κάνει. Πάει πολύ να ζητήσουμε κάτι τέτοιο.
Και όμως ο Κύριος ανέστησε νεκρούς. Και
μπορεί να αναστήσει και την νεκρή εκκλησία.
