Τέσσερα ενάντια
επιχειρήματα
Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με
κάτι μέσα από το λόγο του Θεού, που έρχεται κόντρα στην κουλτούρα των ημερών
μας, πολλοί βρίσκονται σε σοβαρό δίλημμα ως προς το ποιο δρόμο να ακολουθήσουν.
Η τίμια προσέγγιση εκείνων που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος να χαρακτηριστούν
«διαφορετικοί», είναι μια απλή τοποθέτηση: «αναγνωρίζω ότι αυτό είναι που
διδάσκεται μέσα στο λόγο του Θεού, αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να ενεργήσω τόσο
διαφορετικά από την υπόλοιπη κοινωνία». Αυτό δεν είναι μια καλή στάση με τα
πράγματα του Παντοδύναμου Θεού, αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινής.
Πολύ πιο αισχρό όμως είναι όταν ακούμε δικαιολογίες, που
στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία υπόσταση. Ξέρω ότι είναι απλά δικαιολογίες,
γιατί τα άτομα που τις χρησιμοποιούν, συνήθως δεν λένε, «δεν θα είχα απολύτως
κανένα πρόβλημα να το κάνω. Είμαι απόλυτα πρόθυμος, αλλά έχω μελετήσει σοβαρά το
θέμα και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι... κλπ. κλπ….».
Αναγνωρίζοντας όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που η θέση τους
αυτή είναι αποτέλεσμα της απόλυτης ακεραιότητα της καρδιάς τους, ζητώ συγγνώμη
για τη χρήση του όρου «δικαιολογίες». Αλλά ακόμα κι ένα τέτοιο άνθρωπο, τον
καλώ να διαβάσει σχετικά, γιατί πιστεύω ότι μπορεί να καταλήξει μόνο στο
συμπέρασμα που βγαίνει απ’ αυτή τη μελέτη. Για χάρη αυτών που πιθανόν να έχουν
παρανοήσει πραγματικά αυτό το απόσπασμα, στο εξής από ευγένεια θα χρησιμοποιήσω
τον όρο «επιχειρήματα». Υπάρχουν τέσσερις απ’ ότι ξέρω. Θα ασχοληθούμε με τις τρεις
από αυτές καθώς προχωρά η μελέτη και θα κάνω μια πολύ σύντομη αναφορά στην
τέταρτη, αμέσως τώρα. Τα τέσσερα επιχειρήματα είναι:
1. Ήταν μόνο ένα τοπικό/πολιτιστικό έθιμο. Μπορεί
να ήταν μόνο στην Κόρινθο ή/και είχε απλά να κάνει με τον πολιτισμό που ζούσαν.
Ασχολούμαστε με αυτή την περίπτωση σε όλη τη μελέτη. Θα δούμε ότι ο στόχος της Γραφής
είναι να αποκαλύψει την πνευματική αλήθεια.
2. Το κάλυμμα είναι τα μαλλιά. Έτσι λέει στο εδ.15.
Θ’ ασχοληθούμε μ’ αυτό όταν φτάσουμε εκεί.
3. «ἡμεῖς
τοιαύτην συνήθειαν οὐκ ἔχομεν». Ο Παύλος λέει, «αν αυτό σας δημιουργεί πρόβλημα,
απλά ξεχάστε το». Θα το δούμε όταν φτάσουμε στο εδ.16.
4. «Ήταν προσωπικές προκαταλήψεις του Παύλου, είχε πρόβλημα
με τις γυναίκες και ήθελε να τις μειώνει!». Σ’ αυτό το τελευταίο, δεν δίνεται
καμία ιδιαίτερη σημασία στη μελέτη, αφού δεν βασίζεται σε κάτι που έχει ειπωθεί
ή έχει γραφτεί στην Αγία Γραφή για τον Παύλο. Υπάρχουν μαρτυρίες ότι ήταν «προσδιορισμένος
εκ κοιλίας μητρός» ότι ήταν «σκεύος εκλογής του Θεού» και ο Πέτρος μας λέει ότι
τα γράμματα του Παύλου θεωρούνται «Γραφή» (Β’ Πέτρ.γ:16). Ο Παύλος ήταν ένας
άνθρωπος που δεν έκανε τίποτα λιγότερο από το να υποφέρει και να πεθάνει σαν
αποτέλεσμα της πίστης του στην αλήθεια του Ευαγγελίου. Ονομάζεται «Απόστολος»,
που σημαίνει ότι έχει επιλεγεί από το Θεό να είναι αντιπρόσωπος του Ιησού
Χριστού. Ιδιαίτερα αυτή η ερώτηση, αλλά και τα υπόλοιπα τρία «επιχειρήματα»,
απαντώνται όταν καταλάβουμε ότι ο Θεός έχει «εμπνεύσει» ΟΛΗ τη Γραφή. Ως εκ
τούτου, στο πλαίσιο της περιόδου της Καινής Διαθήκης (ή τον καιρό της Εκκλησίας),
ΟΛΗ η Γραφή πρέπει να αναφέρεται σε ΟΛΕΣ τις γενιές, διαφορετικά δεν θα υπήρχε
λόγος να την έχουμε σαν «Αγία Γραφή».
Συνεχίζεται:
https://epistoligr.blogspot.com/2017/02/3.html#axzz5Z0cIK11R
