Ρωμ.ς:19
Αναγνωρίζει ότι χρησιμοποιεί μια ατελή εικόνα παρμένη από
την ανθρώπινη καθημερινότητα, αλλά το κάνει γιατί το σαρκικό, πεπερασμένο
ανθρώπινο μυαλό μας μπορεί να καταλάβει τα πράγματα πιο εύκολα με αυτό τον
τρόπο. Η χριστιανική μας ιδιότητα δεν είναι ανάλογη με τη δουλεία, σε όλα, γιατί
η επιστολή αργότερα μας περιγράφει σαν σύζυγο του Χριστού (Ρωμ.ζ:4-6) και
επίσης σαν υιοθετημένα παιδιά του Θεού (Ρωμ.η:15-17). Δεν είμαστε απλά σκλάβοι,
αλλά είμαστε φίλοι του Θεού (Ιωάν.ιε:15). Ωστόσο, ο συσχετισμός με τη δουλεία
τονίζει δύο βασικά σημεία: (1) πρέπει να εγκαταλείψουμε εντελώς τον αμαρτωλό
τρόπο ζωής και (2) πρέπει να υποταχτούμε εντελώς στο Θεό, υπακούοντας κατά
πάντα. Ο Ιησούς επίσης σύγκρινε τη χριστιανική ζωή με την επιλογή μεταξύ δύο
κυρίων (Λουκ.ις:13).
Κάποτε παραστήσαμε τα μέλη μας δούλα στην αμαρτία, και αυτό
μας οδήγησε σε όλο και μεγαλύτερες ανομίες. Κατά τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει τώρα
να τα παραχωρήσουμε σε δίκαιες πράξεις, οδηγώντας τα έτσι σε αγιασμό. Υπάρχει
ένα σημαντικό κλειδί εδώ για μια νικηφόρα ζωή. Με τον ίδιο τρόπο που τα
χρησιμοποιήσαμε για την αμαρτία, τώρα μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για το
Θεό. Συνηθίζαμε να αμαρτάνουμε αποδεχόμενοι μια δελεαστική σκέψη, και το
διασκεδάζαμε αυτό, φανταζόμασταν την αμαρτία, παραχωρούσαμε το σώμα μας σ’
αυτήν, και τελικά έτσι αναπτύσσαμε αμαρτωλές συνήθειες. Τώρα, όταν ακούμε
Βιβλικές διδασκαλίες ή πνευματικές παροτρύνσεις, θα πρέπει να τις αποδεχτούμε,
να φανταστούμε το θέλημα του Θεού, να παραχωρήσουμε τους εαυτούς μας σ’ αυτό,
κι έτσι να αναπτύξουμε ευσεβείς συνήθειες.
Ρωμ.ς:20
Είναι το λογικό συμπλήρωμα του εδαφίου 18. Όταν ήμασταν
σκλάβοι της αμαρτίας, εξ ορισμού δεν είχαμε καμία σχέση με τη δικαιοσύνη.
Ρωμ.ς:21
Ωστόσο, το να είμαστε «ελεύθεροι» από τη δικαιοσύνη δεν ήταν
κάτι υπέροχο. Οι αμαρτίες που διαπράξαμε κάτω από αυτό το καθεστώς, είναι
ντροπή για μας τώρα. (Για το λόγο αυτό, ποτέ δεν πρέπει να εντυπωσιαζόμαστε ή
να καυχόμαστε για το αμαρτωλό παρελθόν μας, αλλά μόνο να δοξάζουμε το Σωτήρα).
Επιπλέον, εκείνες οι αμαρτίες δεv
μας οδήγησαν σε κάτι καλό, αλλά μόνο μας καταδίκασαν σε θάνατο.
Ρωμ.ς:22
Επαναλαμβάνει και αναλύει το εδάφιο 18. Ελεύθερος από
αμαρτία σημαίνει να είσαι δούλος Θεού. Θα πρέπει να διαλέξουμε να υπηρετούμε
την αμαρτία ή το Θεό, και το ένα αποκλείει το άλλο. Όταν υπηρετούμε Θεό το
αποτέλεσμα θα είναι αγιασμός σ’ αυτό τον κόσμο και αιώνια ζωή στον ερχόμενο
κόσμο. Αν υπηρετούμε το Θεό, θα παράγει αγιότητα μέσα μας και θα μας
προετοιμάσει για την αιωνιότητα μαζί του.
Ρωμ.ς:23
Αντιπαραβάλει την αμαρτία και το Θεό, το μισθό και το δώρο, το
θάνατο και τη ζωή. Αν συνεχίσουμε στην αμαρτία, αυτό που τελικά θα κερδίσουμε
είναι αιώνιος θάνατος. Αν τοποθετήσουμε την πίστη μας στο Θεό, δεν κερδίζουμε
τίποτα, αλλά θα απολαύσουμε τη χάρη του Θεού. Θα λάβουμε το δώρο της αιώνιας
ζωής, που έρχεται μέσω του Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας.
Αυτό είναι ένας πνευματικός νόμος γενικής εφαρμογής. Αν και
πολλοί το εφαρμόζουν αυτό στους άπιστους, στο εδάφιο που εξετάζουμε αναφέρεται
πρώτα στους χριστιανούς. Αν ο χριστιανός παραμένει ή επιστρέφει στον αμαρτωλό
τρόπο ζωής, δεν θα απολαύσει αιώνια ζωή.
Μόνο ζώντας μέσα στη χάρη του Θεού και χρησιμοποιώντας την
υπερισχύουσα δύναμη που παρέχεται απ’ αυτήν, θα κληρονομήσει ζωή αιώνια.
Εν ολίγοις, το κεφάλαιο 6 εδραιώνει ότι ο Χριστιανός δεν
πρέπει να αμαρτάνει. Αν και πολεμούμε ακόμα τις επιθυμίες της αμαρτωλής φύσης
μας, έχουμε δύναμη μέσω του Χριστού να υποτάξουμε αυτές τις επιθυμίες. Αν
αμαρτήσουμε σε μια στιγμή αδυναμίας, μπορούμε να μετανοήσουμε και να
ομολογήσουμε την αμαρτία μας στο Θεό, και μ’ αυτό τον τρόπο να συγχωρεθούμε. Η
αμαρτία πρέπει να είναι η εξαίρεση, ωστόσο, και όχι ο κανόνας στη ζωή μας. Θα
πρέπει συνεχώς να απαρνιόμαστε τον αμαρτωλό τρόπο ζωής. Α’ Ιωάν.β:1 «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη
αμαρτήσητε. Και εάν τις αμαρτήση, έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα, τον Ιησούν
Χριστόν τον δίκαιον». «Εάν ομολογώμεν
τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας
αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α’ Ιωάν.α:9).
Ακόμα, αυτό το κεφάλαιο απορρίπτει την ιδέα ότι ένας Χριστιανός
μπορεί να αμαρτάνει σε τακτική βάση. Αντικρούει επίσης το δόγμα της άνευ όρων
αιώνιας ασφάλειας, που λέει ότι ο Χριστιανός διατηρεί τη σωτηρία του, ακόμη και
αν συνεχίζει να αμαρτάνει μετά τη μεταστροφή του χωρίς μετάνοια. Η δικαίωση
είναι αποτέλεσμα του αγιασμού κι αυτά τα δύο δεν χωρίζουν. Αν δεν υπάρχει
απόδειξη αγιασμού στη ζωή μας, τότε δεν ζούμε μια δικαιωμένη ζωή. Η χάρη του
Θεού όχι μόνο μας δικαιώνει, αλλά μας αγιάζει. Ο χριστιανός μπορεί, και πρέπει
να ζει μια νικηφόρα ζωή ενάντια στην αμαρτία.
Η χριστιανική ζωή δεν είναι μόνο αρνητική. Δεν συνίσταται
απλά στην ελευθερία από την αμαρτία. Είναι μια νέα και αναστημένη ζωή, που ζει
κανείς με τη δύναμη του αναστημένου Χριστού. Τα κακά μας πάθη και διαθέσεις
είναι ακόμα ενεργές και ισχυρές. Εμείς όμως πρέπει να αποκηρύξουμε την
κυριαρχία τους. Πρέπει να εμπιστευόμαστε το Χριστό για δύναμη. Η ζωή του
Χριστιανού δεν χρειάζεται να είναι μια αδιάκοπη σύγκρουση, θα πρέπει να είναι
μια ζωή συνεχούς νίκης.
