«...και Θεός ήν ο λόγος..»

Ο Ιωάννης ήταν Ιουδαίος, πιστός στον ένα και μόνο Θεό των Πατέρων. Δεν γνώριζε ούτε πίστευε σε πολυθεΐες και τριάδες. Μιλά λοιπόν για τον Ένα Θεό, και το «Λόγο Του», που όλοι γνωρίζουμε ότι έχει να κάνει με τον Ιησού Χριστό, τον Μεσίτη.

Δεν αναφέρεται σε δύο ξεχωριστούς «θεούς», ούτε σε δύο πρόσωπα μέσα στη θεότητα.

Μ' αυτό θέλει να πατάξει την πολυθεΐα και να μας προσηλώσει στον Ένα Θεό και όχι σε άλλο πρόσωπο. Ο Θεός είναι Εις, ο Πατέρας, που είναι και Θεός του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Δεν μιλά λοιπόν για έναν άλλο Θεό, δεύτερο, κατώτερο, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Δεν μιλά για άγγελο, διότι ποτέ άγγελος δεν ονομάστηκε «ο Λόγος του Θεού», ούτε κάποιος από τους άγιους αγγέλους του Θεού δεν ονομάστηκε «Θεός» με την έννοια που ονομάζεται εδώ, αναφερόμενος στον ένα Θεό, τον Πατέρα.

Δεν γίνεται λόγος ακόμη για κάποιο μέρος του Θεού, ή της Θεότητας, αλλά για ΤΟΝ ΘΕΟ τον ένα και μόνο. Ο Ιωάννης όπως είπαμε ήταν Ισραηλίτης και λάτρευε τον Θεό των Πατέρων Του όπως εκείνοι, και όλοι οι μαθητές. Αυτόν τον Θεό Τον είδαν και Τον λάτρεψαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η μαρτυρία του Θωμά είναι αρκετή για να μας πείσει σ' αυτό το σημείο, γιατί όταν ο Θωμάς είδε τον αναστημένο Κύριο….:

Και απεκρίθη ο Θωμάς και είπε προς αυτόν· Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ Ιωάν.κ:28.

Ο ίδιος ο Ιωάννης που έγραψε αυτά τα λόγια σαν πρόλογο του ευαγγελίου του, μας ερμηνεύει τόσο απλά την ίδια αλήθεια περί του Λόγου στην πρώτη επιστολή του:

Α’ Ιωάν.ε:20 Εξεύρομεν δε ότι ο Υιός του Θεού ήλθε και έδωκεν εις ημάς νόησιν, διά να γνωρίζωμεν τον αληθινόν· και είμεθα εν τω αληθινώ, εν τω Υιώ αυτού Ιησού Χριστώ. Ούτος είναι ο αληθινός Θεός και η ζωή η αιώνιος.

Ο Υιός είναι η εσωτερική έκφραση της φύσης και της αγάπης του Πατέρα για τα πλάσματά Του, την οποία εξωτερίκευσε και φανέρωσε στο πρόσωπο του Υιού Του, ο οποίος ήταν πάντα μέσα Του. Στο πλήρωμα των καιρών, γεννήθηκε από Αυτόν διά μέσου της Παρθένου Μαρίας. Ο Ιωάννης συνεχίζει και λέει:

Ιωάν.α:2-3 οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν θεόν. πάντα δι' αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν.

Αυτή την αλήθεια είδαμε και στις Παροιμίες όπου η Σοφία λέει:

Παρ.η:29-30 ότε επέβαλλε τον νόμον αυτού εις την θάλασσαν, να μη παραβώσι τα ύδατα το πρόσταγμα αυτού· ότε διέταττε τα θεμέλια της γής· τότε ήμην πλησίον αυτού δημιουργούσα· και εγώ ήμην καθ' ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινομένη πάντοτε ενώπιον αυτού,

Η έννοια με την οποία ο Λόγος ή η Σοφία έκαναν τα πάντα είναι διπλή. Το Πνεύμα το Άγιο θέλει να δούμε και τις δύο πτυχές αυτής της αλήθειας. Με την πεζή έννοια, νοούμε ότι ο Θεός έκαμε τα πάντα με το Λόγο Του. Τα παρακάτω εδάφια είναι καθαρά, σαφέστατα ότι όντως έτσι έγινε.

Ψαλμ.λγ:6-9 Με τον λόγον του Κυρίου έγειναν οι ουρανοί, και διά της πνοής του στόματος αυτού πάσα η στρατιά αυτών. Συνήγαγεν ως σωρόν τα ύδατα της θαλάσσης· έβαλεν εις αποθήκας τας αβύσσους. Ας φοβηθή τον Κύριον πάσα η γή· ας τρομάξωσιν απ' αυτού πάντες οι κάτοικοι της οικουμένης. Διότι αυτός είπε, και έγεινεν· αυτός προσέταξε, και εστερεώθη.

Ψαλμ.ρμη:5 Ας αινώσι το όνομα του Κυρίου· διότι αυτός προσέταξε, και εκτίσθησαν·

Εβρ.ια:3 Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ῥήματι θεοῦ εἰς τὸ μὴ ἐκ φαινομένων τὸ βλεπόμενον γεγονέναι.

Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω φώς· και έγεινε φώς·….. Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω στερέωμα αναμέσον των υδάτων, και ας διαχωρίζη ύδατα από υδάτων και έγινεν ούτω. .... Και είπεν ο Θεός, Ας συναχθώσι τα ύδατα.... Και είπεν ο Θεός, Ας βλαστήση η γη χλωρόν χόρτον. Και είπεν ο Θεός, Ας γείνωσι φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού…. Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήσωσι τα ύδατα εν αφθονία νηκτά έμψυχα     Και είπεν ο Θεός, Ας γεννήση η γη ζώα έμψυχα.... Γέν.α:1-25.

Με επτά «και είπεν» δημιούργησε ο Θεός όλο τον κόσμο εκτός από τον άνθρωπο.

Ψαλμ.λγ:9 Διότι αυτός είπε, και έγεινεν· αυτός προσέταξε, και εστερεώθη.

Ο Θεός με τη Σοφία Του έκτισε τα πάντα και βλέπουμε την τάξη και την αρμονία σε κάθε τι που έκανε. Για τον άνθρωπο, που είναι ο λόγος που έκανε όλα τα υπόλοιπα, λέει:

Και είπεν ο θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον

Πάλι βλέπουμε το «και είπεν» για όγδοη φορά που συμβολίζει εδώ την νέα αρχή και ξεχωρίζει τον άνθρωπο από όλη την υπόλοιπη δημιουργία. Η έμφαση είναι στο «ρήμα» που εξήλθε από τον Θεό σαν προσταγή, διότι βλέπουμε ότι με αυτό το ρήμα της δημιουργίας ο Θεός έκανε τα πάντα. Αυτή είναι η φυσική, πεζή έννοια με την οποία ο Θεός έκανε όλα όσα φαίνονται. Είναι αξιοσημείωτο, ότι ο Ιωάννης, δεν λέει «εν αρχή ήτο ο Υιός», ούτε «εν αρχή ήτο ο Χριστός», ούτε ακόμη «εν αρχή ήτο ο θεός Υιός». Καμιά από αυτές τις φράσεις δεν εκφράζουν την αλήθεια, γι’ αυτό και το Πνεύμα το Άγιο διάλεξε την λέξη «Λόγος» και όχι Υιός, ή Χριστός. Αυτό έγινε γιατί ο Υιός πριν γεννηθεί, ήταν ο «Λόγος του Θεού». Υπήρχε μέσα στον Θεό σαν αρχή των πάντων. Σαν πρόσωπο, έπρεπε να γεννηθεί και να υπάρξει από την ένωση του Θεού με την Μαριάμ. Η έννοια λοιπόν με την οποία ο Κύριος έκανε τα πάντα διά του Λόγου, είναι η έννοια της προσταγής του Λόγου, δηλ. του Ρήματος, όπως λέει και ο Πέτρος.

Εβρ.ια:3 Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ῥήματι θεοῦ εἰς τὸ μὴ ἐκ φαινομένων τὸ βλεπόμενον γεγονέναι.

Είπε «ας κάμωμεν» και όχι «ας κάμω», διότι ο άνθρωπος γίνεται κατ' εικόνα και ομοίωση του Θεού μόνον με το Λόγο του Θεού, την θυσία του Αμνού και την μεσιτεία Του. Ο Θεός λοιπόν, βλέποντας και στο έργο του Υιού, λέει:

Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ' εικόνα ημών, καθ' ομοίωσιν ημών (Γέν.α:26).

Όταν όμως η Γραφή περιγράφει τη φυσική δημιουργία του ανθρώπου, λέει:

Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού· κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν (Γέν.α:27).

Βλέπουμε εκεί ενικό αριθμό, διότι ο Θεός τα δημιούργησε μόνος Του με το Λόγο Του και τη Σοφία Του. Παντού η έννοια της κτίσης των πάντων, η έννοια του Πλάστη, του Δημιουργού, αποδίδεται πάντοτε, ομόφωνα, στον Πατέρα Θεό. Ο Πατέρας τα έκανε με την πνοή του στόματος Του, με την προσταγή Του, το ρήμα Του, με τον Λόγο του στόματος Του. Δεν βλέπουμε να αποδίδεται σε άλλο πρόσωπο η δημιουργία, παρά μόνο στον Πατέρα. Αυτό γίνεται επειδή όταν ο Θεός τα έκανε, δεν υπήρχε άλλος δίπλα Του. Τα έπλασε μόνος Του και γι’ αυτό λέει:

Ησ.μδ:24 Ούτω λέγει ο Κύριος, όστις σε ελύτρωσε και σε έπλασεν εκ κοιλίας· Εγώ είμαι ο Κύριος ο ποιήσας τα πάντα· ο μόνος εκτείνας τους ουρανούς, ο στερεώσας την γην απ' εμαυτού·

Ιώβ θ:8 Αυτός μόνος εκτείνει τους ουρανούς και πατεί επί τα ύψη της θαλάσσης.

Πόσο πιο καθαρά να το πει ο Θεός για να το καταλάβουμε; Μόνος Του ο Πατέρας στερέωσε την γη και τους ουρανούς, από τον εαυτό Του. Δεν ήταν άλλος κανείς εκεί σαν «θεός». Δεν ενέργησαν απρόσωπες δυνάμεις, ή κάποια άλλη δύναμη, αλλά ο ίδιος ο Πατέρας Θεός.

προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν ουδέ θέλει υπάρχει μετ' εμέ (Ης.μγ:10).

Η μετάφραση των Ο' το αποδίδει πιο ζωντανά:

«...ἔμπροσθέν μου οὐκ ἐγένετο ἄλλος θεὸς καὶ μετ' ἐμὲ οὐκ ἔσται».

Υπάρχει η πνευματική, ή μεταφορική έννοια, σχετικά με τη δημιουργία του κόσμου που εκφράζει το βάθος της καρδιάς του Θεού, εκφράζει το σχέδιο της σωτηρίας που συνέλαβε ο Ίδιος μέσα Του, δείχνει την ευδοκία Του την οποία προέθεσε μέσα στον Εαυτό Του και αυτή την είδαμε να αποδίδεται στο πρόσωπο του Υιού, σαν Λόγος και Σοφία του Θεού.

Η πρώτη έννοια η πεζή, μας περιγράφει πώς έγιναν τα πάντα με τη δύναμη του δημιουργικού Λόγου του Θεού, με τη Σοφία Του. Η δεύτερη έννοια η πνευματική, η μεταφορική, αναφέρεται στο αίτιο, την αρχή και το σκοπό που ο Πατέρας δημιούργησε τα Πάντα. Ο Υιός ήταν η αιτία της δημιουργίας. Ο Υιός είναι η αρχή της. Ο Υιός είναι ο σκοπός για τον οποίο ο Πατέρας δημιούργησε τα πάντα. Ο Υιός είναι δια του οποίου ο Θεός σώζει και αποκτά τους λυτρωμένους υιούς Του και θυγατέρες Του προς τον Εαυτό Του. Επειδή όμως όλο αυτό έγινε μέσα στον Πατέρα, από τον ίδιο τον Πατέρα, γι’ αυτό και αποδίδονται στον Υιό στοιχεία του προσώπου του Πατέρα. Ο Λόγος του Θεού είναι η έκφραση του ίδιου του Θεού, ο Εαυτός του Θεού. Το ίδιο και η Σοφία του Θεού είναι πτυχή του προσώπου του Πατέρα. Με τον ίδιο τρόπο βλέπουμε τον Υιό μέσα στον Πατέρα, σαν τον εαυτό του Πατέρα (και Θεός ήν ο Λόγος).

Ιωάν.ιδ:10 Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί και ο Πατήρ είναι εν εμοί; τους λόγους, τους οποίους εγώ λαλώ προς υμάς, απ' εμαυτού δεν λαλώ· αλλ' ο Πατήρ ο μένων εν εμοί αυτός εκτελεί τα έργα.

Ιωάν.ιδ:11 Πιστεύετέ μοι ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί και ο Πατήρ είναι εν εμοί· ει δε μη, διά τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι.

Ιωάν.ιδ:20 Εν εκείνη τη ημέρα σεις θέλετε γνωρίσει, ότι εγώ είμαι εν τω Πατρί μου και σεις εν εμοί και εγώ εν υμίν.

Ο λόγος του Θεού ταυτίζει τον Χριστό με τη Σοφία του Πατέρα ακόμη και μετά την φανέρωσή Του στον κόσμο και λέει:

Α’ Κορ.α:24 εις αυτούς όμως τους προσκεκλημένους, Ιουδαίους τε και Έλληνας, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν·

Ο Ιωάννης συνεχίζει και λέει:

Ιωάν.α:4 Εν αυτώ ήτο ζωή, και η ζωή ήτο το φως των ανθρώπων.

Μέσα στον Υιό, που γεννήθηκε πνευματικά μέσα στον Πατέρα, πριν από κάθε τι άλλο, ο Θεός έθεσε όλο το σχέδιο της αγάπης Του και της σωτηρίας Του για τον άνθρωπο. Μέσα στον Υιό προείδε την εκπλήρωση της επιθυμίας Του για το σώμα της εκκλησίας. Η ζωή όλων των ανθρώπων, τόσο η φυσική όσο και η πνευματική, ξεκίνησε μέσα από τον Υιό και ξεχύθηκε στη πλάση. Ο απ. Παύλος λέει:

Εφεσ.α:3-10 Εὐλογητὸς ὁ θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογίᾳ πνευματικῇ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ, καθὼς ἐξελέξατο ἡμᾶς ἐν αὐτῷ πρὸ καταβολῆς κόσμοῦ εἶναι ἡμᾶς ἁγίους καὶ ἀμώμους κατενώπιον αὐτοῦ ἐν ἀγάπῃ, προορίσας ἡμᾶς εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς αὐτὸν κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ θελήματος αὐτοῦ. εἰς ἔπαινον δόξης τῆς χάριτος αὐτοῦ ἧς ἐχαρίτωσεν ἡμᾶς ἐν τῷ ἠγαπημένῳ. Ἐν ᾧ ἔχομεν τὴν ἀπολύτρωσιν διὰ τοῦ αἵματος αὐτοῦ, τὴν ἄφεσιν τῶν παραπτωμάτων, κατὰ τὸ πλοῦτος τῆς χάριτος αὐτοῦ. ἧς ἐπερίσσευσεν εἰς ἡμᾶς ἐν πάσῃ σοφίᾳ καὶ φρονήσει, γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος αὐτοῦ κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ ἣν προέθετο ἐν αὐτῷ. εἰς οἰκονομίαν τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν, ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς ἐν αὐτῷ.

Στα εδάφια αυτά ο απ. Παύλος εκφράζει αυτή τη ζωή που ήταν μέσα στον Υιό και που ήταν το φως των ανθρώπων. Βλέπουμε αυτό το σχέδιο του Πατέρα για την εκκλησία, να γίνεται ολοκληρωτικά μέσα στον Υιό και μόνο δια μέσου Αυτού. Ο Υιός μέσα στο σχέδιο της σωτηρίας της εκκλησίας, φανερώνεται σαν άνθρωπος και το βλέπουμε από τη φράση «ὁ θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Αυτός που έχει Θεό και Πατέρα είναι ο άνθρωπος Χριστός. Ο Θεός δεν έχει Θεό.

Ακόμη πρέπει να παρατηρήσουμε ότι Αυτός που βλέπουμε να ενεργεί, να αποφασίζει, να σχεδιάζει, να προορίζει, είναι ο Πατέρας. Από μια άποψη, θα έλεγε κανείς ότι ο Υιός δεν φαίνεται να ενεργεί, αφού τα πάντα τα ενεργεί ο Πατέρας σ' Αυτόν και διά μέσου Αυτού. Αυτό είναι ευνόητο, διότι εδώ εκφράζεται αυτό που έλαβε χώρα στο Λόγο του Θεού, από τον Ίδιο τον Θεό. Ο Πατέρας αποφασίζει τα πάντα βάσει πρόγνωσης, διότι γνωρίζει εκ των προτέρων τον Υιό Του και το τι πρόκειται να κάνει.

Η πρόθεση του Πατέρα μέσα στον Υιό, για μας, σύμφωνά με την αποκάλυψη του Παύλου είναι ότι:

· Μας ευλόγησε με κάθε ευλογία πνευματική στα επουράνια εν τω Χριστώ και διά του Χριστού.

· Μας εξέλεξε μέσα στον Υιό και δι' Αυτού (στην πρόθεσή Του, στο Λόγο Του) προ καταβολής κόσμου για να είμαστε άμωμοι και άγιοι ενώπιον αυτού διά της αγάπης,

· Ο Πατέρας, μας προόρισε σε Υιοθεσία προς τον Εαυτό Του κατά την ευδοκία του θελήματος Του, εις έπαινο της χάριτος Του με την οποία μας χαρίτωσε μέσα στον Χριστό (προ χρόνων αιωνίων) και διά του Χριστού, όταν ήρθε στον κόσμο.

· Μέσα στον Χριστό και διά του Υιού έχουμε την απολύτρωση διά του αίματος Αυτού.

· Την άφεση των αμαρτημάτων

Όλα αυτά έγιναν εξαιτίας ενός μέσου, το οποίο ο Θεός έθεσε μέσα στον Εαυτό Του, στην βουλή και πρόγνωσή Του. Αυτό το μέσο, είναι ο Υιός του Θεού διά του οποίου έγινε δυνατή η επιθυμία του Θεού, η δική μας σωτηρία. Αυτό είναι το σχέδιο που ο Θεός προέθεσε μέσα στο Λόγο Του προ των αιώνων, μέσα στη βουλή Του και με αυτή την έννοια ο Θεός έκανε τα πάντα διά του Υιού. Εάν θέλουμε να αναφερθούμε στον Υιό πριν την γέννησή Του στη γη, τότε αναφερόμαστε στον ίδιο τον Πατέρα, διότι ο Υιός ήταν μέσα στον Πατέρα ταυτισμένος με Αυτόν, έτσι που δεν μπορούμε να Τον ξεχωρίσουμε. Έτσι Τον βλέπει και το Πνεύμα της προφητείας όταν λέει περί του Υιού:

Εβρ.α:8-10 πρὸς δὲ τὸν υἱόν, Ὁ θρόνος σου ὁ θεὸς εἰς τὸν αἰῶνα [τοῦ αἰῶνος ], …..διὰ τοῦτο ἔχρισεν σε ὁ θεὸς ὁ θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου. καί, Σὺ κατ' ἀρχάς, κύριε, τὴν γὴν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί….

Εδώ βλέπουμε την ταύτιση του Υιού με τον Πατέρα, κατά την Δημιουργία. Είναι αυτή η ταύτιση του Πατέρα με τη Σοφία Του, με το Λόγο Του, με τη Βουλή Του, με τον Βραχίονά Του. Τότε ο Υιός ήταν μέσα στον Πατέρα και μετά «εξήλθε από αυτόν και ήλθε στον κόσμο». Αυτή είναι η σωστή ερμηνεία των Γραφών χωρίς αντιφάσεις και κενά.

«ἐγὼ γὰρ ἐκ τοῦ θεοῦ ἐξῆλθον καὶ ἥκω» (Ιωάν.η:42).

Την ίδια αλήθεια επεξηγεί και η επιστολή προς Κολοσσαείς:

α:15-17 ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ θεοῦ τοῦ ἀοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ὅτι ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ τῆς γῆς τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε ἄρχαι εἴτε ἐξουσίαι· τὰ πάντα δι' αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται· καὶ αὐτός ἐστιν πρὸ πάντων καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκεν,

Ο Υιός είναι πρωτότοκος πάσης κτίσεως, όπως είδαμε και στις Παροιμίες, γεννήθηκε πριν από οτιδήποτε άλλο μέσα στην καρδιά του Πατέρα, σαν η αρχή του σχεδίου Του για όλη τη δημιουργία. Με βάση αυτό, έκαμε όσα έκαμε. Δια μέσου Αυτού έγιναν οι κυριότητες, οι εξουσίες, οι θρόνοι, τα ορατά και τα αόρατα, όλα διά μέσου Αυτού, για να καταλήξουν σ’ Αυτόν. Ο Ιωάννης λέει ακριβώς το ίδιο. Σαν Λόγος και Σοφία του Θεού, είναι Αυτός δια του Οποίου έγιναν τα πάντα. Αυτός είναι κληρονόμος πάντων, είναι πριν από όλα και όλα υπάρχουν και συνίστανται εξαιτίας Του. Εάν δεν υπήρχε ο Χριστός μας να θυσιαστεί για τους ανθρώπους, τότε ποιος ο σκοπός της δημιουργίας; Άρα ο Υιός είναι η αιτία για την οποία ο Θεός έκανε και κάνει να υπάρχουν τα πάντα.

Αυτή είναι η ζωή που λέει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό Του. Ο Λόγος του Πατέρα, η βουλή Του, να είμαστε συγχωρημένοι, λυτρωμένοι, ενώπιον Του δια του Υιού. Γι’ αυτό η Σοφία λέει προφητικά για το σχέδιο του Πατέρα για τους ανθρώπους:

και εγώ ήμην καθ' ημέραν η τρυφή αυτού, ευφραινομένη πάντοτε ενώπιον αυτού, ευφραινομένη εν τη οικουμένη της γης αυτού· και η τρυφή μου ήτο μετά των υιών των ανθρώπων (Παρ.η:30-31).

Ο σκοπός του Θεού για όλα, ήταν η ανθρωπότητα και μάλιστα οι λυτρωμένοι πιστοί. Προς αυτούς ήταν στραμμένη η αγάπη και η ευφροσύνη του Πατέρα. Η χάρις που μας δόθηκε από τον Πατέρα, έγινε διά μέσου του Ιησού Χριστού σαν Λόγος μέσα στον Πάτερα.

Β’ Τιμ.α:9 όστις έσωσεν ημάς και εκάλεσε με κλήσιν αγίαν, ουχί κατά τα έργα ημών, αλλά κατά την εαυτού πρόθεσιν και χάριν, την δοθείσαν εις ημάς εν Χριστώ Ιησού προ χρόνων αιωνίων,

Επειδή ο Υιός ήταν η προσδοκία της οικουμένης, ο λυτρωτής, ο θεμελιωτής, Αυτός διά του Οποίου ο άνθρωπος θα αποκτούσε σωτηρία και αποκατάσταση με τον Πατέρα, γι’ αυτό το Πνεύμα του Θεού κινούσε τους προφήτες να μιλάνε για τον Υιό, για την διακονία Του, τη θυσία Του, τη θέση Του προς τον Πατέρα, την εξουσία Του, δηλώνοντας την γέννησή Του, τον θάνατο, την ανάσταση και το έργο Του μέσα στους πιστούς σαν Μεσίτης και Αρχιερέας. Όλες αυτές οι αναφορές ήταν προφητικές, διότι έπρεπε να έρθει «το πλήρωμα των καιρών», ώστε να γεννηθεί ο Μεσσίας, να εξέλθει η σωτηρία από τον Πατέρα και να γεννηθεί στον κόσμο στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού, όπως και έγινε.