Αν μας ρωτούσε κάποιος σήμερα «βλέπεις ή όχι;» Φαντάζομαι η πρώτη αντίδρασή μας θα ήταν να τον κοιτάξουμε στην αρχή με απορία και στη συνέχεια χαμογελώντας θα του απαντούσαμε «τι ερώτηση είναι αυτή. Φυσικά και βλέπω, δεν είμαι τυφλός».
Κάπως έτσι απάντησαν και οι Φαρισαίοι στον Κύριο όταν τους είπε: «Εγώ διά κρίσιν ήλθον εις τον κόσμον τούτον, διά να βλέπωσιν οι μη βλέποντες και να γείνωσι τυφλοί οι βλέποντες» Ιωάννης 9/θ΄39. Παράξενα λόγια, αλήθεια. Τι είδους κρίση είναι αυτή, να δουν αυτοί που δεν μπορούν και να τυφλωθούν αυτοί που βλέπουν; Γίνονται αυτά σήμερα;
Κρίση σημαίνει επιλογή, διαχωρισμός βάσει κριτηρίων.
Στις ημέρες του Κυρίου μας εδώ στη γη, όσοι τυφλοί πίστεψαν στον Ιησού Χριστό και επέλεξαν να του ζητήσουν την όρασή τους θεραπεύτηκαν. «Εν αυτή δε τη ώρα εθεράπευσε πολλούς από νόσων και μαστίγων και πνευμάτων πονηρών, και εις τυφλούς πολλούς εχάρισε το βλέπειν» (Λουκάς 7:21). Αυτονόητη θεωρείται η προϋπόθεση της αντίληψης της τύφλωσής τους και της αναζήτησης Εκείνου που θα μπορούσε να τους δώσει φως.





































