Οπως δείχνουν τα πράγματα, φαίνεται πια καθαρά πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν λόγια και επιχειρήματα λογικά ή θεολογικά που θα σταθούν ικανά να πείσουν τους δεισιδαίμονες και περιδεείς θρησκευομένους για το μάταιο έργο του Διαβόλου και του αθλιοτέρου ανθρώπου της ανθρωπότητος που θα τον ενσαρκώση και θα τον εμφανίση στον κόσμο, δηλαδή του Αντιχρίστου.
Και δεν θα επαρκέση ο όποιος λόγος, γιατί ο φόβος των ανθρώπων αυξάνεται συνεχώς με γεωμετρική πρόοδο, αφού «η αγάπη των πολλών εψύγη», οι καρδιές πέτρωσαν και έγιναν σφιχτές σαν την χούφτα του πιο φιλάργυρου ανθρώπου, γεμάτες από φοβίες, τρόμο και ανασφάλεια.
Αν κοιτάξουμε γύρω μας και θελήσουμε να μάθουμε για το πόσοι άνθρωποι και για ποιά πνευματικά θέματα ενδιαφέρονται, θα διαπιστώσουμε, χωρίς να κουρασθούμε πολύ, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που προβληματίζονται και συζητούν μεταφυσικά ή θρησκευτικά θέματα είναι αυτή που ασχολείται και «βασανίζεται» με το θέμα του Αντιχρίστου, με το σφράγισμα και την κυριαρχία του.
Όμως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό. Κυριώτερο πρόβλημα είναι πως αυτή την ενασχόληση των ανθρώπων με τον Αντίχριστο και τη φοβία, με όλα της τα ολέθρια επακόλουθα, θεωρούν πολλοί και, μάλιστα, κληρικοί, ως υγιά αντίδραση και ένδειξη πνευματικής αντιστάσεως!
Την θεωρούν πνευματική συσπείρωση και εκκλησιαστική επαγρύπνηση, φρούρηση και προστασία των ανθρώπων από την Παγκόσμια Κυβέρνηση που, τάχα, πρόκειται να κυριαρχήση και να επιβληθή σε όλες τις κατά τόπους κυβερνήσεις ώστε να ετοιμασθή ο δρόμος για την έλευση και την βασιλεία του Αντιχρίστου!
Έτσι κοιμίζονται οι άνθρωποι να μη βλέπουν ότι εδώ και αρκετές δεκαετίες έχουν πάψει να κυβερνούν οι κατά τόπους κυβερνήσεις και, συνεπώς, «το μυστήριον της ανομίας ενεργείται εν ημίν ήδη», ημών κοιμωμένων και δραστηριοποιουμένων αποκλειστικά και μόνον σε ό,τι δεν ενοχλεί τον Αντίχριστο και τα πολυποίκιλα όργανά του!
Ξεσηκώνονται τα πλήθη για να ματαιώσουν την δημιουργία Παγκόσμιας Κυβερνήσεως σαν να είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι με τις «ελληνικές κυβερνήσεις» που κυβέρνησαν και κυβερνούν μέχρι σήμερα και το μόνο που μας φοβίζει είναι η «τρομερή» Παγκόσμια Κυβέρνηση(!), αυτός ο «σκοτεινός» και ... «αντιχριστιανικός» «μπαμπούλας», για τον οποίο μας έμαθαν να πιστεύουμε ότι θα είναι πιο επιζήμιος από τις κυβερνήσεις που δοκιμάσαμε μέχρι σήμερα στην Πατρίδα μας!
Δεν καταλαβαίνουμε ότι το ξένο το πολεμάς σαν εχθρό, ενώ το υποτιθέμενο δικό σου το υπερασπίζεσαι και το ψηφίζεις με πάθος, χωρίς να λογαριάζης τη ζημιά που σου έχει κάνει, χωρίς να εξετάζης όχι μόνο σε βάθος αλλ' ούτε καν στην επιφάνεια!
Κάνουμε σαν να μη βλέπουμε τον Αντίχριστο να κυβερνά. Σαν να μην έχη σημασία το ποιός και πως κυβερνά, ποιά είναι η ιστορία και προϊστορία του, το πως και το τι νομοθετεί, αλλά μας «ζώνουν τα φίδια» μόνο όταν εκδίδη Κάρτες, Ταυτότητες και πιστοποιητικά που δημιουργούν την υποψία πως αναφέρονται στο όνομα του Αντιχρίστου! Εδώ που τα λέμε, με τα «αστεία» κριτήρια που διαθέτουμε, αν αποφασίση ο Αντίχριστος να αλλάξη όνομα, ούτε που θα τον «πάρουμε είδηση»!
Μου έρχεται αυθόρμητα στο νου η γνωστή παροιμία του Πηγαδιού και του Γαϊδάρου: Κάποτε έπεσε ένας γάϊδαρος στο πηγάδι. Έτρεξαν οι χωριανοί να τον βγάλουν έξω και τον ακούμπησαν προσωρινά πάνω στο πεζούλι του πηγαδιού, η ουρά του όμως έμεινε στο στόμιο του πηγαδιού. Τότε πετάχτηκε επάνω πανικόβλητος ένας συγχωριανός τους, βέβαιος ότι με την παρέμβασή του θα ...προλάβαινε(!) τη μόλυνση του πηγαδιού και τους είπε ουρλιάζοντας : «Σύρετέ τονε, μωρέ, το γάϊδαρο να μη στάξη η ουρά του στο πηγάδι»!
[...] Aς καταλάβουμε, επί τέλους, έστω και αργά, πως αν ο Αντίχριστος περίμενε την Κάρτα του Πολίτη για να διαφεντέψη τον κόσμο, θα κοιμόταν μακάρια, όπως ακριβώς κοιμόμαστε εμείς!
Εμείς κοιμόμαστε και ο Χριστός προσεύχεται για μας, για την Πατρίδα μας και «ο ιδρώς Αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην»!
Έρχεται, και επανέρχεται, φανερά ο Χριστός, καθ' όλη την επίγεια Ιστορία του Έθνους μας. Έρχεται και πάλι στις μέρες μας και μας βρίσκει βαρειά κοιμωμένους.
Η απάντησή Του στον ύπνο μας είναι συγκλονιστική: «Καθεύδετε το λοιπόν και αναπαύεσθε! Ιδού ήγγικεν ο παραδιδούς με»!
(άρθρο του πρωτ. Βασ. Ε. Βολουδάκη περιοδικό Ενοριακή Ευλογία)
