Περιμένοντας την υιοθεσία.

 

Πρέπει να τα λέμε αυτά, για να παίρνουμε θάρρος!!

«Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς. Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού. Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά διά τον υποτάξαντα αυτήν, επ' ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νύν· και ουχί μόνον αυτή, αλλά και αυτοί οίτινες έχομεν την απαρχήν του Πνεύματος, και ημείς αυτοί στενάζομεν εν εαυτοίς περιμένοντες την υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματος ημών. Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, διά τι και ελπίζει;» (Ρωμ.η:18-24).

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΔΟΞΑ ΠΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

Ιωάν.ιζ:5  “και νύν δόξασόν με συ, Πάτερ, παρά σεαυτώ τη δόξη ή είχον προ του τον κόσμον είναι παρά σοί.”

Εδώ ο Ιησούς προσεύχεται για τον δοξασμό που ανήκει ακόμα στο μέλλον, όσο αφορά στο χρόνο, αλλά που ήταν στο σχέδιο και στο νου του Θεού από την αρχή. Ας θυμηθούμε ότι όταν ο Ιησούς προσευχήθηκε, ήταν η ανθρώπινη φύση του Χριστού που προσευχόταν προς τον Θεό, ο άνθρωπος έχει ανάγκη από προσευχή, άρα δεν μπορούσε να ήταν ο θεός Υιός.

«και τώρα δόξασόν με συ, Πάτερ, πλησίον σου με την δόξαν, την οποίαν είχον παρά σοι πριν γείνη ο κόσμος» (Ιωάν.ιζ:5).

Εδώ, η θεωρία της τριάδας, βλέπει τον προϋπάρχοντα «θεό Υιό».

Λένε δε ότι αυτή είναι μια καταφανής ομολογία του ίδιου του Χριστού για την προΰπαρξη Του δίπλα στον Πατέρα.

Ας δούμε το εδάφιο αυτό από το κριτικό κείμενο:

«καὶ νῦν δόξασον με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δοξῇ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί».

«Άνοιξον τους οφθαλμούς μου, και θέλω βλέπει τα θαυμάσια τα εκ του νόμου σου» (Ψαλμ.ριθ:18).

Ο απόστολος Παύλος γράφει πως όταν κάποιος άνθρωπος έχει το Πνεύμα του Θεού μέσα του και διαβάζει το νόμο του Θεού, το κάλυμμα που υπάρχει στην καρδιά του αφαιρείται και τότε βλέπει σαν μέσα από καθρέπτη τη δόξα του Κυρίου και μεταμορφώνεται σε αυτό που βλέπει, όλο και πιο ένδοξα, από δόξα σε δόξα:

Περιμένοντας την υιοθεσία.

 

Πρέπει να τα λέμε αυτά, για να παίρνουμε θάρρος!!

«Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς. Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού. Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά διά τον υποτάξαντα αυτήν, επ' ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νύν· και ουχί μόνον αυτή, αλλά και αυτοί οίτινες έχομεν την απαρχήν του Πνεύματος, και ημείς αυτοί στενάζομεν εν εαυτοίς περιμένοντες την υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματος ημών. Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, διά τι και ελπίζει;» (Ρωμ.η:18-24).

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΔΟΞΑ ΠΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΧΕ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;

 

«και τώρα δόξασόν με συ, Πάτερ, πλησίον σου με την δόξαν, την οποίαν είχον παρά σοι πριν γείνη ο κόσμος» (Ιωάν.ιζ:5).

 

Εδώ, η θεωρία της τριάδας, βλέπει τον προϋπάρχοντα «θεό Υιό».

Λένε δε ότι αυτή είναι μια καταφανής ομολογία του ίδιου του Χριστού για την προΰπαρξη Του δίπλα στον Πατέρα.

Ας δούμε το εδάφιο αυτό από το κριτικό κείμενο:

«καὶ νῦν δόξασον με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δοξῇ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί».

Βλέπουμε ότι στο κείμενο η έννοια αλλάζει τελείως.

Αυτός είναι το απαύγασμα της δόξας του Θεού - the brightness of his glory

Εβρ.α:3 όστις ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού δι' εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθησεν εν δεξιά της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς,

Ο Ιησούς, είναι η αντανάκλαση, η ακτινοβολία της δόξας του Θεού. Η δόξα του Θεού συχνά απεικονίζεται σαν φως. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από εικονική γλώσσα που χρησιμοποιεί το φως σαν φυσική αλληγορία ή σύμβολο της δόξας του Θεού. Πολλές φορές όταν η παρουσία του Θεού φανερώνεται στη γη, το περιβάλλον φωτίζεται.

Το παραπάνω εδάφιο χρησιμοποιεί πολύ ακριβή και βαθιά γλώσσα για να περιγράψει ποιος είναι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Δεν μεταφέρει τη δόξα του Θεού, είναι η δόξα του Θεού. Δεν αποκαλύπτει τη δόξα του Θεού, είναι η δόξα του Θεού. Και η επόμενη πρόταση στο εδάφιο μας βοηθά να κατανοήσουμε το πλαίσιο της δόξας του Θεού.

Ο Ιησούς είπε στο Φίλιππο, «Αυτός που είδε εμέ, είδε τον Πατέρα» (Ιωάν.ιδ:9).

Ο «χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού» μπορεί να μεταφραστεί σαν «η ακριβής εκτύπωση της ουσίας Αυτού».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Εβρ.ι:38 Ο δε δίκαιος θέλει ζήσει εκ πίστεως· και εάν τις συρθή οπίσω, η ψυχή μου δεν ευαρεστείται εις αυτόν.

Α’ Ιωάν.ε:4 Διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον· και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών.

Ματθ.θ:28,29 Και ότε εισήλθεν εις την οικίαν, επλησίασαν εις αυτόν οι τυφλοί, και λέγει προς αυτούς ο Ιησούς· Πιστεύετε ότι δύναμαι να κάμω τούτο; Λέγουσι προς αυτόν· Ναι, Κύριε. Τότε ήγγισε τους οφθαλμούς αυτών, λέγων· Κατά την πίστιν σας ας γείνη εις εσάς.

Ο προφήτης Ησαΐας μας δίνει μια εικόνα από την αίθουσα του θρόνου του Θεού:

Ησ.ς:1-3 Κατά το έτος εν ω απέθανεν Οζίας ο βασιλεύς, είδον τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου, και το κράσπεδον αυτού εγέμισε τον ναόν. Άνωθεν αυτού ίσταντο Σεραφείμ ανά εξ πτέρυγας έχοντα έκαστον με τας δύο εκάλυπτε το πρόσωπον αυτού και με τας δύο εκάλυπτε τους πόδας αυτού και με τας δύο επέτα. Και έκραζε το εν προς το άλλο και έλεγεν, Άγιος, άγιος, άγιος ο Κύριος των δυνάμεων πάσα η γη είναι πλήρης της δόξης αυτού.

Η νύμφη είναι η δόξα του Υιού!

Γέν.κδ  Η κλήση και ανύψωση της Ρεβέκκας, στηριζόταν στον όρκο που σφράγισε την συμφωνία.

κδ:3 και θέλω σε ορκίσει εις Κύριον τον Θεόν του ουρανού και τον Θεόν της γης, ότι δεν θέλεις λάβει γυναίκα εις τον υιόν μου εκ των θυγατέρων των Χαναναίων, μεταξύ των οποίων εγώ κατοικώ·

Η ίδια αγνοούσε τα πάντα, αν και ήταν το αντικείμενο της συμφωνίας.

Εφεσ.α:3-4 Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική εις τα επουράνια διά Χριστού, καθώς εξέλεξεν ημάς δι' αυτού προ καταβολής κόσμου, διά να ήμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού διά της αγάπης,

Ρωμ.η:29-30 διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών· όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε, και όσους εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε.

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΕΥΛΟΓΙΩΝ

Μέσα σ’ ένα «χριστιανικό» κόσμο, που όλοι προσπαθούν να ικανοποιήσουν τους «πιστούς» τους, με κάθε τρόπο, θα αφήσουμε για άλλη μια φορά το λόγο του Θεού να μας ελευθερώσει!!

Σήμερα, στις περισσότερες "εκκλησίες", προσφέρεται διασκέδαση, ψυχαγωγία, διάφορα "events", συνέδρια, χρωματιστά φώτα, ομάδες λατρείας με επαναλαμβανόμενα λόγια και μουσικές, υγεία, ευημερία, άνεση, απελευθέρωση από παλιά κατεστημένα, άνοιγμα του νου, προκειμένου ο «πιστός» να φύγει από την εκκλησία ανάλαφρος, ευχαριστημένος!!

Η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο

Κάθε χρόνο, διάφορα περιοδικά, ανακηρύσσουν την πιο όμορφη γυναίκα της χρονιάς.

Αυτός ο τίτλος, είναι κάτι που θα ήθελε κάθε γυναίκα.

Δυστυχώς, ο κόσμος μας εκτιμά την ομορφιά, τη λαμπρότητα, και την επίδειξη πολύ περισσότερο από την πίστη, την τιμιότητα, την ταπείνωση, την αγνότητα ή την ευσέβεια:

«Το Βάρος της Δόξας»

 «το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν, μη σκοπούντων ημών τα βλεπόμενα αλλά τα μη βλεπόμενα τα γαρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια» Β' Κορ.4, 17,18

• Ουρανός - αντικείμενο του βαθύτερου πόθου κάθε ανθρώπου,
• Ουρανός - ο προορισμός της ανθρώπινης ύπαρξης,
• Ουρανός - η υποσχεμένη αμοιβή για τον πιστό, «το βάρος της Δόξας».

Να σημειώσουμε εδώ ότι ένα απολύτως συγγενικό εδάφιο από την προς Ρωμαίους επιστολή (η:18), στο οποίο τα τωρινά παθήματα του πιστού θεωρούνται ανάξια να συγκριθούν με την «μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς».

Δόξα

Ρωμ.ε:14 αλλ' εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ μέχρι Μωϋσέως και επί τους μη αμαρτήσαντας κατά την ομοιότητα της παραβάσεως του Αδάμ, όστις είναι τύπος του μέλλοντος.

Εβρ.β:9 τον δε ολίγον τι παρά τους αγγέλους ηλαττωμένον Ιησούν βλέπομεν διά το πάθημα του θανάτου με δόξαν και τιμήν εστεφανωμένον, διά να γευθή θάνατον υπέρ παντός ανθρώπου διά της χάριτος του Θεού.

Είναι Παρασκευή

Γήινες θλίψεις, η γήινη ζωή είναι προσωρινή

Είναι Παρασκευή, αλλά έρχεται η Κυριακή (θα πάμε εκκλησία)!

Ο  Χριστός σταυρώθηκε, αλλά αναστήθηκε!

Μπορεί να περνάμε θλίψεις, αλλά έρχεται η απολύτρωσή μας!

Η ζωή του καθένα χαρακτηρίζεται, σε κάποιο βαθμό, από θάνατο - αρρώστια, θλίψη, πόνο, βάσανα και συντριβή.

Η νύμφη είναι η δόξα του Υιού!

Γέν.κδ  Η κλήση και ανύψωση της Ρεβέκκας, στηριζόταν στον όρκο που σφράγισε τη συμφωνία.

κδ:3 και θέλω σε ορκίσει εις Κύριον τον Θεόν του ουρανού και τον Θεόν της γης, ότι δεν θέλεις λάβει γυναίκα εις τον υιόν μου εκ των θυγατέρων των Χαναναίων, μεταξύ των οποίων εγώ κατοικώ·

Η ίδια αγνοούσε τα πάντα, αν και ήταν το αντικείμενο της συμφωνίας.

Περιμένοντας την υιοθεσία

«Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς. Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού. Επειδή η κτίσις υπετάχθη εις την ματαιότητα, ουχί εκουσίως, αλλά διά τον υποτάξαντα αυτήν, επ' ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού. Επειδή εξεύρομεν ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συναγωνιά έως του νύν· και ουχί μόνον αυτή, αλλά και αυτοί οίτινες έχομεν την απαρχήν του Πνεύματος, και ημείς αυτοί στενάζομεν εν εαυτοίς περιμένοντες την υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματος ημών. Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, διά τι και ελπίζει;» (Ρωμ.η:18-24).

Τα παθήματα των παιδιών του Θεού είναι μόνο του παρόντα καιρού.