Ιωάν.ιζ:5 “και νύν δόξασόν με συ, Πάτερ, παρά σεαυτώ τη δόξη ή είχον προ του τον κόσμον είναι παρά σοί.”
Εδώ ο Ιησούς προσεύχεται για τον δοξασμό που ανήκει ακόμα στο μέλλον, όσο αφορά στο χρόνο, αλλά που ήταν στο σχέδιο και στο νου του Θεού από την αρχή. Ας θυμηθούμε ότι όταν ο Ιησούς προσευχήθηκε, ήταν η ανθρώπινη φύση του Χριστού που προσευχόταν προς τον Θεό, ο άνθρωπος έχει ανάγκη από προσευχή, άρα δεν μπορούσε να ήταν ο θεός Υιός.
Μια ερώτηση που μπορεί να είναι καθοριστική στο θέμα μας είναι: Αν αυτή η συνομιλία δεν είναι προσευχή, τότε ποιος μιλάει στο Θεό; Ο άνθρωπος Χριστός, ή ο θεός Υιός;
Αν μιλάει ο άνθρωπος Χριστός και ζητάει τη δόξα που είχε πριν γίνει ο κόσμος, τότε αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη δόξα του αρνίου του εσφαγμένου μέσα στην καρδιά και το νου του Πατέρα.
Αλλά αν
μιλάει ο υποτιθέμενος θεός Υιός, γιατί ζητάει κάτι που δικαιωματικά του ανήκει;
Μήπως φοβόταν ότι ο Πατέρας δεν θα τον άφηνε να πάρει τη δόξα που είχε
πριν; Μα, αν δεν την έπαιρνε, δεν θα
μπορούσε να υπάρξει ο Θεός χωρίς δεύτερο πρόσωπο!
Μια άλλη παρατήρηση είναι
ότι, αυτό που ο Ιησούς ζητάει από τον Πατέρα είναι να τον δοξάσει “παρά τον
Εαυτό Του” με τη δόξα που είχε πριν ακόμα υπάρξει ο κόσμος κοντά Του. Το “παρά
σοι” δεν αναφέρεται στον Χριστό, αλλά στον κόσμο.
Η δόξα που είχε ο Χριστός
πριν θεμελιωθεί ο κόσμος, ήταν η δόξα του Αμνού του εσφαγμένου που επρόκειτο να
πεθάνει για τις αμαρτίες όλου του κόσμου κι έτσι να επαναφέρει στον Πατέρα τα
χαμένα πρόβατά Του. Η δόξα λοιπόν που
είχε, ήταν η δόξα του Αμνού της θυσίας, του Μεσίτη, του Αρχιερέα. Αυτή τη θέση ζητάει ο Χριστός, αυτή για την
οποία γεννήθηκε, και όχι κάποιο αξίωμα.
Δεν τη ζητάει για τον εαυτό του, για να υψωθεί εκείνος, αλλά για να
σώσει εμάς έχοντας αυτή τη θέση “παρά τον Εαυτό” του Πατέρα.
· Ιωάν.ιζ:4-5 Ο Ιησούς προσεύχεται και λέει «εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον
τελειώσας ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω και νυν δόξασόν με συ, πάτερ παρά σεαυτώ τη
δόξα ή είχον προ σου τον κόσμον είναι παρά σοι»
Εδώ ο Ιησούς στέκεται μπροστά στον Πατέρα και
παρακαλεί για όλη την ανθρωπότητα σαν ιερέας και μεσίτης μεταξύ Θεού και
ανθρώπων αντιπροσωπεύοντας όλους αυτούς που θα έλθουν σ’ Αυτόν.
«προ του τον κόσμον είναι
παρά σοι» θα πει «πριν ο κόσμος να
είναι κοντά σου» και δεν μπορούμε να μην σκεφθούμε το εξής: Ποια ήταν η δόξα
του Υιού του Θεού πριν γίνει ο κόσμος;
Ας αφήσουμε τον λόγο να μας πει: Α’Πετρ.α:19-20,
Εφ.α:4, Εβρ.θ:26, Αποκ.ιγ:8 & ιζ:8.
Η δόξα που είχε ο Ιησούς πριν ακόμα υπάρξει ο κόσμος
ήταν ως αμνός, και μάλιστα σφαγμένος, σαν η θυσία και το μέσο εξαγοράς και
εξιλασμού ολόκληρης της ανθρωπότητας και ιδιαίτερα της εκκλησίας.
Το ζητά τώρα που σε λίγο θα έλθουν στον κήπο της
Γεθσημανής που προσεύχεται, να Τον πάρουν για να Τον σταυρώσουν. Ζητά από τον
Πατέρα να δεχθεί την θυσία και να του δώσει την δόξα σαν αμνού σφαγμένου,
άμωμου και άσπιλου, σαν μεσίτη και αρχιερέα, σαν του εξιλασμού της εκκλησίας,
σαν του Σωτήρα κάθε πιστού.
Αυτή την δόξα είχε ο Χριστός στην πρόθεση και στο
σχέδιο του Θεού και τώρα ζητά να γίνει πραγματικότητα, να γίνει ο Νέος Αδάμ, ο
πρωτότοκος εκ των νεκρών, η αρχή της κτίσεως του Θεού.
Στους Εβρ.ε:7-10 μας λέει ότι «εισηκούσθει δια την ευλάβειαν Αυτού.....και γενόμενος τέλειος κατεστάθη
αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις Αυτόν, ονομασθείς υπό
του Θεού αρχιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Αυτό ζήτησε ο Κύριος και
αυτό του έδωσε ο Πατέρας!
Μαζί με τον Χριστό, παίρνουμε κι εμείς την θέση που
είχαμε χάσει, την δόξα που είχαμε στο πρόσωπο του Αδάμ και της Εύας όταν ζούσαν
στην παρουσία του Θεού στον παράδεισο της Εδέμ χωρίς αμαρτία και είχαν τέλεια
επικοινωνία με τον Πατέρα.
Ο Ιησούς εκεί προσεύχεται και για μας και ζητά από τον
Πατέρα την αποκατάσταση του ανθρώπινου γένους, με την δόξα που είχε ο άνθρωπος
κοντά στον Θεό πριν ακόμα γίνει ο υπόλοιπος κόσμος. Προσεύχεται για την
καινούρια κτίση, την νέα γενιά της οποίας αρχή γίνεται ο Ίδιος.
Το βλέπουμε καθαρά στο Ιωάν.ιζ:24 όπου ο Ιησούς λέει: «Πάτερ εκείνους τους οποίους μοι έδωκας,
θέλω όπου είμαι εγώ, να είναι και εκείνοι μετ’ εμού δια να θεωρώσι την δόξαν
μου, την οποίαν μοι έδωκας, διότι με ηγάπησας προ καταβολής κόσμου».
Την ίδια δόξα, ως αμνού εσφαγμένου, βλέπουμε να έχει ο
Ιησούς στην Απόκ.ε:6 «και είδον και ιδού
εν μέσω του θρόνου και των τεσσάρων ζώων και εν μέσω των πρεσβυτέρων, Αρνίον
ιστάμενον ως εσφαγμένον έχον κέρατα επτά, και οφθαλμούς επτά...».
Μέσα στην δόξα του Πατέρα και των αγίων, στέκεται ο
Υιός με την δόξα Του Αρνίου.
Το ίδιο βλέπουμε και στο τέλος των αιώνων, στην
αιωνιότητα, να είναι η ίδια δόξα του Υιού ως Αρνίου μέσα από το οποίο φαίνεται
η δόξα του Πατέρα και το πρόσωπο του Πατέρα έτσι ώστε να υπάρχει πλήρης
ταυτότητα, ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ
«Και ναόν δεν είδον εν
αυτή, διότι ναός αυτής είναι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ και το ΑΡΝΙΟΝ. Και η
πόλις δεν έχει χρείαν του ήλιου ουδέ της σελήνης δια να φέγγωσιν εν αυτή, διότι
η δόξα του Θεού εφώτισεν αυτή, και Ο ΛΥΧΝΟΣ ΑΥΤΗΣ είναι το ΑΡΝΙΟΝ» (Αποκ.κα:22,23).
Αποκ.κβ:3,4 «Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον, και ο
θρόνος του θεού ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΝΙΟΥ θέλει είσθαι εν αυτή, και οι δούλοι ΑΥΤΟΥ
θέλουσι λατρεύσει ΑΥΤΟΝ και θέλουσι ιδεί το ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΑΥΤΟΥ και το ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ
θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών».
Ο Ιησούς δοξάστηκε με την δόξα που ο Πατέρας είχε μέσα
στην πρόθεσή Του για Εκείνον. Το ίδιο κι εμείς, θα πάρουμε την δόξα που είχαμε
στην πρόθεσή Του (Εφ.α:3-9), θα είμαστε άγιοι, άμωμοι και υιοί της δόξας Του.
Όπως ο Θεός τελειοποίησε τον Αρχηγό της σωτηρίας μας, έτσι θα τελειοποιήσει κι
εμάς δια των παθημάτων ώστε όπως λέγει να μην εντρέπεται να μας καλεί αδελφούς.
Αυτά λοιπόν περιλαμβάνονται σ’ αυτό που λέει ο Χριστός
στην εκκλησία της Λαοδίκειας ότι είναι η αρχή της κτίσεως του Θεού, της οποίας
κτίσεως το «απομεινάρι» είναι η εκκλησία αυτής της περιόδου.
