Το πρωταρχικό στοιχείο που χαρακτηρίζει τη φύση του Θεού,
είναι ότι είναι ΠΝΕΥΜΑ, και φυσικά είναι Άγιο Πνεύμα και έχουμε μόνο ένα Πνεύμα
(Εφες.δ:4).
Αυτό διακήρυξε ο Χριστός στη Σαμαρείτισα (Ιωάν.δ:23-24). Στην Α’ Βας.η:27 διαβάζουμε «Αλλά θέλει αληθώς κατοικήσει Θεός επί της γης; ιδού, ο ουρανός και ο ουρανός των ουρανών δεν είναι ικανοί να σε χωρέσωσι· πόσον ολιγώτερον ο οίκος ούτος, τον οποίον ωκοδόμησα». Ο Θεός μας λοιπόν, που είναι Πνεύμα, είναι και άπειρος. Στον Ψαλμ.ρμζ:5 λέει: «η σύνεσις αυτού αμέτρητος...» και στον Ιερεμ.κγ:24 «Δεν πληρώ εγώ τον ουρανόν και την γην; λέγει Κύριος».
Ο λόγος του Θεού προχωρά σε μια άλλη διακήρυξη σχετικά με τη φύση
του Θεού μας.
Στο Δευτ.ς:4 λέει: «Άκουε,
Ισραήλ· Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος». Στο Εβραϊκό κείμενο, η σειρά των λέξεων είναι
διαφορετική: Άκουε Ισραήλ ΓΙΑΧΒΕ ΕΛΟΧΙΜ ΓΙΑΧΒΕ ΕΧΑΔ.
Το «ΕΧΑΔ», είναι το αντίστοιχο του Ελληνικού επιθέτου
"Εις". Πολλοί στην προσπάθειά τους να αθετήσουν την απόλυτη έννοια
του "Εις", όταν αυτή εφαρμόζεται στο πρόσωπο του Θεού, πρόθυμα
τρέχουν στην Εβραϊκή γλώσσα, (Δαυίδ Κούπερ) - η οποία είναι άγνωστη στους
πολλούς - για να παραπλανήσουν (μάταια). Όμως είναι άξιο απορίας, γιατί να μην
τρέξουμε το ίδιο πρόθυμα και στην Ελληνική γλώσσα για να εξετάσουμε την έννοια
της λέξης "Εις".
Σύμφωνα με το «Νέο Ορθογραφικό Ερμηνευτικό Λεξικό» του Δ.
Σταματάκου το επίθετο «Εις», είναι: «Αριθμητικό απόλυτο: εκφράζει την έννοια
της μονάδας κατ' αντιδιαστολή προς τα δύο τρία κτλ., μοναδικός».
Κατά το «Εγκυκλοπαιδικό και γλωσσικό λεξικό» του Πάπυρου, το «Αριθμητικό
απόλυτο εκφράζει το αφ’ αυτού και δι' αυτού υπάρχων, δηλ. το ενέχον τον λόγο
της ύπαρξης άνευ ουδεμιάς απ' αλλού εξαρτήσεως και άνευ ουδενός δυνατού ορίου».
Βλέπουμε λοιπόν καθαρά την έννοια του απόλυτου αριθμητικού
επίθετου "Εις", ότι δεν αναφέρεται σε ενωτική μονάδα, ούτε σε
σύνθετη, αλλά στο «αριθμητικό απόλυτο» που όπως είδαμε εξ ορισμού αναφέρεται
στον Άπειρο, στον Ένα μονοπρόσωπο Θεό, ο οποίος έχει την αιτία της ύπαρξής Του μέσα
Του και που δεν εξαρτάται από κάποιο ή κάποια άλλα πρόσωπα. Αυτή είναι η
αληθινή η σωστή και ολοκληρωμένη έννοια του αριθμητικού απόλυτου "Εις".
Αυτό ήθελε να εκφράσει και ο Κύριος μας και ο Μωυσής όταν
διατύπωσαν την μεγάλη ομολογία του Ισραήλ, «Άκουε
Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών Κύριος είς εστιν». Απλά, ήθελαν να διδάξουν ότι ο
Θεός και Πατέρας, ο Ποιητής των πάντων, είναι Ένας και μόνος, άπειρος και
απόλυτος. Επίσης είναι ευνόητο ότι εφ' όσον ο Θεός είναι Ένας και απόλυτος, δεν
είναι δυνατόν να υπάρχει άλλος ή άλλοι μαζί μ' Αυτόν ή χώρια από Αυτόν. Αυτή
ακριβώς την αλήθεια διατύπωσαν πάρα πολύ έντονα οι άγιοι του Θεού όπως θα δούμε
λίγο παρακάτω.
Βλέπουμε λοιπόν ότι το «ΕΙΣ» έχει θέση επιθέτου και
προσδιορίζει το ουσιαστικό «ΓΙΑΧΒΕ» (Κύριος) που σημαίνει ότι προσδιορίζει
πλέον τη φύση του Θεού. Πολλοί προσπαθούν να αποφύγουν αυτή την αλήθεια
λέγοντας: «...ναι, ο Θεός μας είναι ένας, φυσικά δεν έχουμε πολλούς θεούς αλλά Ένα…».
Όμως δεν είναι αυτό που στην προκειμένη περίπτωση ο Μωυσής
ήθελε να διακηρύξει στο λαό του Θεού. Φυσικά υπάρχει μόνο ένας Θεός στον ουρανό
και τη γη και Αυτός έπλασε τα πάντα. Όμως, αυτός ο Ένας Θεός που υπάρχει και
δεν είναι άλλος, αυτός είναι ΕΙΣ στη φύση Του. Δεν είναι ενότητα, αλλά
μονότητα. Δεν είναι «Ενωμένος Ένας», αλλά μονήρης, μόνος, «Είς» στη φύση της θεότητας Του.
Έτσι ακριβώς διατύπωσε την αλήθεια αυτή και ο ίδιος ο Κύριος
Ιησούς στο Μάρκ.ιβ:29 (κριτικό κείμενο) «ἄκουε, Ἰσραήλ, κύριος ὁ θεὸς ἡμῶν
κύριος εἷς ἐστιν».
Βλέπουμε ότι έβαλε το επίθετο «ΕΙΣ», μετά το ουσιαστικό «Κύριος»,
γεγονός που επικυρώνει τα παραπάνω. Ο Κύριος, αυτός που είναι και υπάρχει και
δεν είναι άλλος, αυτός είναι ΕΙΣ στη φύση Του. (Το «είς» φανερώνει την έννοια
της μονάδας, κατ' αντιδιαστολή προς τα δύο, τρία κ.τ.λ.= Μοναδικός. Ορθ/κό λεξικό
Ελευθερουδάκη).
Όταν ο Κύριος αναφέρθηκε στην αλήθεια αυτή, την καταλόγισε
σαν την πιο κύρια, την πιο ζωτική από όλες τις άλλες, "πρώτη πασών των εντολών...". Θα
δούμε λοιπόν, ότι επειδή είναι η πρώτη αλήθεια της Γραφής, ο Διάβολος δεν την
άφησε ανέπαφη, αλλά προσπάθησε με πολλούς τρόπους να την αλλοιώσει να την
καταστρέψει, ώστε οι πιστοί να μη μπορούν να έχουν την τέλεια και σωστή σχέση
με τον Κύριο.
Ο Ιησούς έβαλε σε άμεση σχέση την αλήθεια της Μονότητας, με
την αγάπη και φυσικά τη λατρεία του Θεού από τον άνθρωπο. Η υψηλότερη μορφή
λατρείας είναι η αγάπη μας προς το Θεό και για να είναι σωστή η λατρεία όπως
την θέλει ο Θεός, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε και να πιστεύουμε σωστά και
ολόψυχα ότι ο Θεός μας και ο Κύριος μας, ο Ένας και μόνος αληθινός που υπάρχει
είναι Είς στη φύση Του.
Αυτή η ιδιότητα του Θεού, είναι η πλέον εδραιωμένη μέσα στην
Αγία Γραφή. Βλέπουμε ο Θεός να το διακηρύττει και να επιμένει συνεχώς με το στόμα
των προφητών Του στην Παλαιά Διαθήκη και με το στόμα του Χριστού και των
αποστόλων στην Καινή Διαθήκη.
Με τα εδάφια που θα ερευνήσουμε παρακάτω, μας δίνει ο Θεός το
δικαίωμα να γνωρίσουμε κάτι από τον Εαυτό Του, από τη φύση Του, που είναι
καθοριστικό και απόλυτο, που δεν επιδέχεται κανενός είδους διαλογισμούς και
φιλοσοφίες, διότι αυτή είναι η βάση του Μονοθεϊσμού και ο φυσικός διαχωρισμός
της έννοιας της ειδωλολατρίας, από τη σωστή λατρεία στον Ένα Θεό.
Ας εγκύψουμε λοιπόν με προσοχή και ευλάβεια να μελετήσουμε
αυτή τη ζωτική ιδιότητα του Θεού, που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη σωστή
λατρεία του πιστού. Θα εξετάσουμε με τη σειρά τα εδάφια που αναφέρονται στην
ιδιότητα αυτή του Θεού, αρχίζοντας από την Παλαιά και καταλήγοντας στην Καινή
Διαθήκη.
Η ιδέα για το ότι ο θεός είναι Εις στη φύση Του και όχι «Τρεις»
ενισχύεται και από άλλες διακηρύξει με εξ ίσου ισχυρές έννοιες όπως οι
παραπάνω.
Ης.λζ:16 «Κύριε
των δυνάμεων, Θεέ του Ισραήλ, ο καθήμενος επί των χερουβείμ, συ αυτός είσαι ο
Θεός, ο μόνος, πάντων των βασιλείων της γής· συ έκαμες τον ουρανόν και
την γην»
Νεεμ.θ:6 «Συ
αυτός είσαι Κύριος μόνος· συ εποίησας τον ουρανόν, τους ουρανούς των
ουρανών….».
Δες ακόμα: Ησ.λζ:20, Β'
Βασ.ιθ:15-19, Ψαλμ.πς:10
Η λέξη «Μόνος» στα Εβραϊκά είναι «Λεβαδέχα» η οποία κατά τον
Davidson προέρχεται από το ρήμα «Μπαδάδ», το οποίο σημαίνει: Χωριστός,
ξεχωρισμένος, μόνος, μονήρης.
Σύμφωνα με το Εβραϊκό λεξικό του Γεσένιου (σελ. 103)
σημαίνει: Ξεχωρίζω, χωρίζω, διαχωρίζω. Το να ξεχωρίσει κάποιος, το να είναι
κανείς ολομόναχος, μόνος.
Να δούμε άλλο ένα παράδειγμα, για να καταλάβουμε την ένταση
της λέξης αυτής, στον Ψαλμ.ρβ:7 «Αγρυπνώ
και είμαι ως στρουθίον μονάζον επί δώματος».
Βλέπουμε εδώ την έννοια του εντελώς μόνου, του μονήρη, του
ολομόναχου και δίνεται έτσι για να εκφράσει τη φύση του Θεού μας. Είναι Εις και
Μόνος, Μονήρης και όχι «ενωμένος εις» όπως παραπλανητικά προσπαθούν να πουν
κάποιοι. Η ίδια έννοια καθαρή και εμφατική αποδίδεται στο Θεό μας και στην
Καινή Διαθήκη όπως θα δούμε παρακάτω. Ο Θεός μας είναι ο Ίδιος, τόσο στην
Παλαιά, όσο και στην Καινή Διαθήκη, ο Ένας και Μόνος Θεός.
Δευτ.δ:35 «εις
σε εδείχθη τούτο, διά να γνωρίσης ότι ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός· δεν είναι
άλλος εκτός αυτού».
Για να μπορέσουμε να ταυτιστούμε με την πίστη των αγίων της
Παλαιάς Διαθήκης, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε σωστά αυτά που ο Κύριος τους
είχε κηρύξει όσο αφορά στον Εαυτό Του σε σχέση με τις θεότητες που λάτρευαν
όλοι οι άλλοι λαοί γύρω τους, οι οποίοι ήταν ειδωλολατρικοί. Το πρώτο πράγμα
λοιπόν που βλέπουμε είναι ότι ο Θεός αποκλείει την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου θεού.
Δεν πρόκειται για πολλούς θεούς, αλλά για ένα και μόνο, ο οποίος
όπως είδαμε δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη και έπλασε τον άνθρωπο. Όλη η
προσοχή μας λοιπόν είναι στραμμένη στον Ένα Θεό που υπάρχει, σ' Αυτόν εκτός του
οποίου δεν είναι άλλος. Λίγο παρακάτω, ο Μωυσής συνεχίζοντας επάνω στο θέμα της
θεότητας λέει: «Άκουε, Ισραήλ Κύριος ο
Θεός ημών είναι εις Κύριος» (Δευτ.ς:4).
Στη συνέχεια της έκθεσης αυτής της θαυμαστής αλήθειας της
Μοναδικότητας του Θεού, ο λόγος του Θεού έχει να παρατάξει μια στρατιά από
μαρτυρίες, η οποίες μαζί με τα εδάφια που ήδη αναφέραμε, αποτελεί το θεμέλιο
της πίστης μας.
Είναι δε το θεμέλιο, διότι όπως είδαμε, αυτή είναι η πρώτη
πασών των εντολών, πρώτη στη σειρά από όλες τις άλλες και πρώτη σε αξία για τη
σωστή λατρεία και γενικά για τη σωστή τοποθέτηση του πιστού πάνω στις υπόλοιπες
αλήθειες του Θεού. Είναι το διαχωριστικό σημείο της σωστής λατρείας από την
ειδωλολατρία.
Δευτ.λβ:39 «Ίδετε
τώρα ότι εγώ, εγώ είμαι, και δεν είναι Θεός πλην εμού εγώ θανατόνω και ζωοποιώ
εγώ πληγόνω και ιατρεύω και δεν υπάρχει ο ελευθερών εκ της χειρός μου».
Β’ Σαμ.ζ:22 «Διά
τούτο μέγας είσαι, Κύριε Θεέ διότι δεν είναι όμοιός σου ουδέ είναι Θεός εκτός
σου, κατά πάντα όσα ηκούσαμεν με τα ώτα ημών».
Α’ Βας.ιη:39 «Και
ότε είδε πας ο λαός, έπεσον κατά πρόσωπον αυτών και είπον, Ο Κύριος, αυτός
είναι ο Θεός ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός».
Ης.μβ:8 «Εγώ
είμαι ο Κύριος τούτο είναι το όνομά μου και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις
άλλον ουδέ την αίνεσίν μου εις τα γλυπτά».
Ψαλμ.πγ:18 «και
ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Κύριος, είσαι ο μόνος Ύψιστος
επί πάσαν την γην».
Ψαλμ.πς:10 «διότι
μέγας είσαι και κάμνεις θαυμάσια· συ είσαι Θεός μόνος».
Ης.μγ:3 «Διότι
εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο Άγιος του Ισραήλ, ο Σωτήρ σου…»
Ης.μγ:10-12 «Σεις
είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και ο δούλός μου, τον οποίον εξέλεξα, διά να
μάθητε και να πιστεύσητε εις εμέ και να εννοήσητε ότι εγώ αυτός είμαι· προ εμού
άλλος Θεός δεν υπήρξεν ουδέ θέλει υπάρχει μετ' εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Κύριος·
και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει. Εγώ ανήγγειλα και έσωσα και έδειξα· και δεν
εστάθη εις εσάς ξένος θεός· σεις δε είσθε μάρτυρές μου, λέγει Κύριος, και εγώ ο
Θεός».
Ης.μδ:6 «Ούτω
λέγει Κύριος ο Βασιλεύς του Ισραήλ και ο Λυτρωτής αυτού, ο Κύριος των δυνάμεων·
Εγώ είμαι ο πρώτος και εγώ ο έσχατος· και εκτός εμού δεν υπάρχει Θεός».
Ης.μδ:8 «Μη
φοβείσθε μηδέ τρομάζετε· έκτοτε δεν σε έκαμα να ακούσης και ανήγγειλα τούτο;
σεις είσθε μάλιστα μάρτυρές μου· εκτός εμού υπάρχει Θεός; βεβαίως δεν υπάρχει
βράχος· δεν γνωρίζω ουδένα».
Ης.μδ:24 «Ούτω
λέγει ο Κύριος, όστις σε ελύτρωσε και σε έπλασεν εκ κοιλίας· Εγώ είμαι ο Κύριος
ο ποιήσας τα πάντα· ο μόνος εκτείνας τους ουρανούς, ο στερεώσας την γην απ'
εμαυτού»·
Ης.με:5-6 «Εγώ
είμαι ο Κύριος και δεν είναι άλλος· δεν υπάρχει εκτός εμού Θεός· εγώ σε
περιέζωσα, αν και δεν με εγνώρισας, διά να γνωρίσωσιν από ανατολών ηλίου και
από δυσμών, ότι εκτός εμού δεν υπάρχει ουδείς· εγώ είμαι ο Κύριος και δεν
υπάρχει άλλος»·
Ης.με:18 «Διότι
ούτω λέγει Κύριος, ο ποιήσας τους ουρανούς· αυτός ο Θεός, ο πλάσας την γην και
ποιήσας αυτήν· όστις αυτός εστερέωσεν αυτήν, έκτισεν αυτήν ουχί ματαίως αλλ'
έπλασεν αυτήν διά να κατοικήται· Εγώ είμαι ο Κύριος και δεν υπάρχει άλλος».
Ης.με:21-23 «Απαγγείλατε
και φέρετε αυτούς πλησίον· μάλιστα, ας συμβουλευθώσιν ομού· τις ανήγγειλε τούτο
απ' αρχής; τις εφανέρωσε τούτο εξ εκείνου του καιρού; ουχί εγώ ο Κύριος; και
δεν υπάρχει εκτός εμού άλλος Θεός· Θεός δίκαιος και Σωτήρ· δεν υπάρχει εκτός
εμού. Εις εμέ βλέψατε και σώθητε, πάντα τα πέρατα της γής· διότι εγώ είμαι ο
Θεός και δεν υπάρχει άλλος. Ώμοσα εις εμαυτόν· ο λόγος εξήλθεν εκ του στόματός
μου εν δικαιοσύνη και δεν θέλει επιστραφή, Ότι παν γόνυ θέλει κάμψει εις εμέ,
πάσα γλώσσα θέλει ομνύει εις εμέ».
Αβακ.α:12 «Δεν
είσαι συ απ' αιώνος, Κύριε Θεέ μου, ο Άγιός μου; δεν θέλομεν αποθάνει. Συ,
Κύριε, διέταξας αυτούς διά κρίσιν· και συ, Ισχυρέ, κατέστησας αυτούς εις
παιδείαν ημών».
Ζαχ.ιδ:9 «Και
ο Κύριος θέλει είσθαι βασιλεύς εφ' όλην την γήν· εν τη ημέρα εκείνη θέλει
είσθαι Κύριος εις και το όνομα αυτού εν».
Γιατί εδώ λέει «θέλει
είσθαι Κύριος εις»; Επειδή αυτή η απλή αλήθεια έχει χαθεί εντελώς από το
σύνολο των πιστών και ο Κύριος θα την αποκαταστήσει όταν έρθει ξανά εδώ στη γη.
Το ίδιο ισχύει και για το όνομα Του, επειδή διδάσκεται ότι είναι πολλά πρόσωπα
και πολλά ονόματα.
Μαλαχ.β:10 «Δεν
είναι εις ο πατήρ πάντων ημών; δεν έπλασεν ημάς εις Θεός; διά τι δολιευόμεθα
έκαστος κατά του αδελφού αυτού, βεβηλούντες την διαθήκην των πατέρων ημών;»
Όλες αυτές οι μαρτυρίες που είδαμε, αποτελούν το ακλόνητο
θεμέλιο της πίστης μας στο Μονοθεϊσμό. Δεν υπάρχουν πολλοί θεοί, ούτε πολλά
θεϊκά πρόσωπα. Εάν θέλουμε να είμαστε ευθυγραμμισμένοι με το λόγο του Θεού,
αυτή είναι η μόνη αλήθεια και πρέπει να την αποδεχτούμε και να την
ακολουθήσουμε με όλη μας την καρδιά.
Αυτές και άλλες πολλές παρόμοιες μαρτυρίες μέσα στο λόγο του
Θεού, έκαναν τους Ισραηλίτες να μη βλέπουν σε «Τριαδικό θεό», αν και τέτοιες
θεότητες υπήρχαν παντού ολόγυρα τους, ακόμη και μέσα στην Αίγυπτο από την οποία
βγήκαν, αλλά σε Ένα και Μόνο Θεό, με μία φύση και μία υπόσταση. Ήταν το
μοναδικό μονοθεϊστικό έθνος ανάμεσα σε όλα τα ειδωλολατρικά έθνη γύρω τους.
Όλη η εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης, έβλεπε σε Ένα Θεό,
Μονήρη. Αυτό κήρυξαν οι Πατέρες Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Μωυσής, Δαυίδ.
Ο Κύριος Ιησούς είπε στο Ιωάν.ε:44 «Πως δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνετε δόξαν ο εις παρά του
άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;»
Α’ Τιμ.α:17 «εις
δε τον βασιλέα των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον μόνον σοφόν Θεόν,
είη τιμή και δόξα εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν».
Γαλ.γ:20 «ο
δε μεσίτης δεν είναι ενός, ο Θεός όμως είναι εις».
Ρωμ.γ:29-30 «Ή
των Ιουδαίων μόνον είναι ο Θεός; Ουχί δε και των εθνών; Ναι, και των εθνών,
επειδή εις είναι ο Θεός όστις θέλει δικαιώσει την περιτομήν εκ πίστεως
και την ακροβυστίαν διά της πίστεως».
Ιάκ.β:9 «Συ
πιστεύεις ότι ο Θεός είναι είς· καλώς ποιείς· και τα δαιμόνια πιστεύουσι
και φρίττουσι».
Α’ Κορ.η:4-6 «Περί
της βρώσεως λοιπόν των ειδωλοθύτων, εξεύρομεν ότι το είδωλον είναι ουδέν εν τω
κόσμω, και ότι δεν υπάρχει ουδείς άλλος Θεός ειμή εις. Διότι αν και ήναι
λεγόμενοι θεοί είτε εν τω ουρανώ είτε επί της γης, καθώς και είναι θεοί πολλοί
και κύριοι πολλοί, αλλ' εις ημάς είναι εις Θεός ο Πατήρ, εξ ου τα πάντα
και ημείς εις αυτόν, και εις Κύριος Ιησούς Χριστός, δι' ου τα πάντα και ημείς
δι' αυτού».
Εφες.δ:4-6 «Εν σώμα και
εν Πνεύμα, καθώς και προσεκλήθητε με μίαν ελπίδα της προσκλήσεώς σας· εις
Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα· εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ων επί
πάντων και διά πάντων και εν πάσιν υμίν».
Α΄Τιμ.β:5 «Διότι είναι εις
Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Ιησούς Χριστός»
Ματθ.ιθ:17 «ὁ δὲ
εἶπεν αὐτῷ· τί με ἐρωτᾷς περὶ τοῦ ἀγαθοῦ; εἷς ἐστιν ὁ ἀγαθός· εἰ δὲ
θέλεις εἰς τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, τήρει τὰς ἐντολάς».
Ματθ.κγ:9 «Και πατέρα
σας μη ονομάσητε επί της γής· διότι εις είναι ο Πατήρ σας, ο εν τοις
ουρανοίς».
Μάρκ.β:7 «Διά τι ούτος
λαλεί τοιαύτας βλασφημίας; τις δύναται να συγχωρή αμαρτίας ειμή εις, ο
Θεός;»
Μάρκ.ιβ:32-34 «εἶπεν αὐτῷ
ὁ γραμματεύς· καλῶς, διδάσκαλε, ἐπ' ἀληθείας εἶπες ὅτι εἷς ἐστιν καὶ οὐκ
ἐστιν ἄλλος πλὴν αὐτοῦ· καὶ τὸ ἀγαπᾶν αὐτὸν ἐξ ὅλης καρδίας καὶ ἐξ ὅλης
τῆς συνέσεως καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος καὶ τὸ ἀγαπᾶν τὸν πλησίον ὡς ἑαυτὸν
περισσότερον ἐστιν πάντων τῶν ὁλοκαυτωμάτων καὶ θυσιῶν. καὶ ὁ Ἰησοῦς ἰδὼν αὐτὸν ὅτι νουνεχῶς ἀπεκρίθη εἶπεν αὐτῷ· οὐ μακρὰν
[εἶ] ἀπὸ τῆς βασιλείας τοῦ θεοῦ. καὶ οὐδεις οὐκέτι ἐτόλμα αὐτὸν ἐπερωτῆσαι».
Ιωάν.η:41 «Σεις κάμνετε
τα έργα του πατρός σας. Είπον λοιπόν προς αυτόν· Ημείς δεν εγεννήθημεν εκ
πορνείας· ένα Πατέρα έχομεν, τον Θεόν».
Εβρ.β:11 «Επειδή και ο
αγιάζων (ο Ιησούς) και οι αγιαζόμενοι
(οι άγιοι) εξ ενός είναι πάντες·
δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς»
Ιάκ.δ:12 «Εις
είναι ο νομοθέτης, ο δυνάμενος να σώση και να απολέση· συ τις είσαι όστις
κρίνεις τον άλλον;»
Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για
το ότι ο Θεός είναι ΕΙΣ, επειδή η Αγία Γραφή αναφέρεται επανειλημμένα τόσο
καθαρά στο θέμα αυτό.
Όμως, υπάρχουν δοξασίες από μερικούς, που έχουν όπως φαίνεται
διαφορετική γνώμη απ’ όλα αυτά τα εδάφια που έχει γράψει το Άγιο Πνεύμα.
Έντεχνα προσπαθούν να αποδείξουν (χωρίς σωστές αρχές) ότι ο
Θεός δεν είναι ΕΙΣ αλλά σύνθετος. Δηλαδή, δεν είναι όπως μας Τον παρουσιάζει
τόσο καθαρά ο λόγος του Θεού, δεν είναι Αυτός που πίστευε ο λαός Ισραήλ, αλλά
είναι όπως οι θεότητες της Βαβυλώνας, της Αιγύπτου, της Ινδίας και της Ελλάδας.
Ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Ιεζεκιήλ, ο Δανιήλ και όλοι οι άγιοι
της Π. Διαθήκης, αποτελούν το θεμέλιο της πίστης πάνω στο οποίο στεκόμαστε σαν
εκκλησία σήμερα, γιατί στην Εφεσ.β:19-22 λέει: «Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι αλλά συμπολίται των αγίων
και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και
προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού εν τω οποίω πάσα η
οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω εν τω οποίω και
σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού διά του Πνεύματος».
Σαν εκκλησία λοιπόν έχουμε τις ρίζες μας και τη βάση του
πιστεύω μας στην Παλαιά Διαθήκη.
Όλοι οι απόστολοι, καθώς και ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς ήταν
Εβραίοι, πιστοί στα εδραιώματα του Νόμου του Μωυσή. Άρα, όσο αφορά στην πίστη
τους στο Θεό, ήταν ίδια με την πίστη των
Πατέρων της Παλαιάς Διαθήκης.
Τόσο οι απόστολοι, όσο και ο Παύλος και οι πρώτοι στύλοι της
αποστολικής εκκλησίας, διακήρυξαν το Θεό των πατέρων και όχι κάποιον άλλο. Δεν
διώχθηκαν για καμιά αλλαγή στη διδασκαλία της θεότητας, αλλά γιατί έλεγαν ότι ο
Μεσσίας είναι ο Κύριος Ιησούς.
Αν υπήρχε περίπτωση να κηρύξουν κάτι διαφορετικό, οι Εβραίοι
με το δίκαιο τους θα δίωκαν όλους τους πρώτους Χριστιανούς, γιατί κήρυτταν έναν
άλλο θεό και όχι το Θεό των Πατέρων.
Η πρώτη εκκλησία διατηρούσε το Μονοθεϊσμό που κληρονόμησε από
τους Πατέρες της Παλαιάς Διαθήκης και από το Νόμο του Μωυσή. Μέσα στη
διδασκαλία του Μονοθεϊσμού, οι πρώτοι Χριστιανοί συνδύαζαν όλες τις εκδηλώσεις
και τις φανερώσεις του Θεού, είτε σαν Πατέρα, είτε σαν Υιό, είτε σαν Πνεύμα
Άγιο και τις εναρμόνιζαν έτσι ώστε ήταν τέλεια ταυτισμένοι με το πιστεύω των
Πατέρων στον ένα Θεό.
Δυστυχώς, κάποιοι ξέφυγαν από την ορθή διδασκαλία των προφητών, του Χριστού και των αποστόλων, οι επίσκοποι των μεταποστολικών χρόνων, και προσάρμοσαν την πίστη στον ένα Θεό, στα δεδομένα του Νεοπλατωνισμού και των θεοσοφιών των ειδωλολατρών.
