«Τον δε οίκον Ιούδα θέλω ελεήσει και θέλω σώσει αυτούς διά Κυρίου του
Θεού αυτών, και δεν θέλω σώσει αυτούς διά τόξου ουδέ διά ρομφαίας ουδέ διά
πολέμου, διά ίππων ουδέ διά ιππέων» (Ωσηέ
α:7).
Εδώ πάλι κάποιοι βλέπουν δυο θεούς, δύο πρόσωπα μέσα στη θεότητα. Ένα πρόσωπο ο Γιάχβε που μιλάει στον Ωσηέ και άλλο ένα ο θεός που θα τους σώσει.
Λένε, ότι το «Ελοχίμ» είναι η
τρανή απόδειξη της τριάδας, διότι η λέξη είναι στον πληθυντικό αριθμό και
αναφέρεται στα τρία πρόσωπα της θεότητας. Εδώ όμως, που θέλουν να δείξουν δύο
πρόσωπα μέσα στη θεότητα, ξεχνούν τον προηγούμενο ισχυρισμό τους.
Τη φράση «...θέλω σώσει αυτούς δια ΚΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΥΤΩΝ...» πρέπει να
αναλύσουμε, για να δούμε τα άτοπα και τα παράλογα στα οποία μας οδηγεί αυτό το
σκεπτικό. Το πρόσωπο που μιλά στον Ωσηέ, είναι αναμφισβήτητα ο Πατέρας. Ο
Πατέρας λοιπόν λέει ότι θα τους σώσει διά του Γ I A Χ Β Ε του Ε Λ Ο Χ I Μ τους.
Σύμφωνα με τον τρόπο σκέψης της
θεωρίας της τριάδας, ο Γιάχβε που μιλά, θα χρησιμοποιήσει έναν άλλο θεό για να
σώσει το λαό Του. Αυτό σημαίνει ότι ο άλλος θεός, πρέπει να είναι κατώτερος από
τον Πατέρα, αφού τον χρησιμοποιεί και εννοείται ότι τον αποστέλλει. Ο
αποστέλλων είναι πάντοτε μεγαλύτερος από αυτόν που αποστέλλεται.
Ο λόγος του Θεού, καθαρά λέγει
ότι ο ΓΙΑΧΒΕ ΕΛΟΧΙΜ είναι ΕΙΣ. Τόσο στα Εβραϊκά όσο και στα Ελληνικά,
χρησιμοποιείται το αριθμητικό απόλυτο, που εκφράζει την ακέραιη αριθμητική
μονάδα. Εδώ όμως, βλέπουμε δύο θεούς, ο ένας να στέλνει τον άλλο.
Η σωστή ερμηνεία του εδαφίου,
είναι ότι ο Γιάχβε, ο ένας και μοναδικός, υπόσχεται στο λαό Του ότι θα τους
σώσει ο Ίδιος. Η έκφραση «διά Κυρίου του
θεού αυτών..», χρησιμοποιείται αντί της προσωπικής αντωνυμίας «διά μέσου
ΕΜΟΥ».
Κατά τον ίδιο τρόπο μίλησε ο Κύριος
στον Αβραάμ (Γέν.ιη:13-14) «Και είπε
Κύριος προς τον Αβραάμ, Διά τι εγέλασεν η Σάρρα, λέγουσα, Αφού εγώ εγήρασα,
θέλω τωόντι γεννήσει; είναι τι αδύνατον εις τον Κύριον; εν τω ωρισμένω καιρώ
θέλω επιστρέψει προς σε κατά τον αυτόν τούτον καιρόν του έτους, και η Σάρρα
θέλει έχει υιόν».
Ενώ είναι ο Ίδιος που μιλά,
αναφέρεται στον Εαυτό Του όχι με προσωπική αντωνυμία, αλλά στην αιτιατική
πτώση. Αυτό γίνεται για έμφαση στη δύναμη του προσώπου του Κυρίου.
Το ίδιο ισχύει και στο Γέν.ιθ:24,
όπου «έβρεξεν ο Κύριος πυρ παρά Κυρίου...».
Έτσι αναφέρεται κι εδώ στον Ωσηέ α:7, για να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση, ότι μόνον
ο Γιάχβε δίδει τη θαυμαστή Του βοήθεια, σ' αυτούς που Τον αναγνωρίζουν και Τον
λατρεύουν σαν το Θεό τους.
Η επί μέρους σωτηρία για την
οποία μιλάει εδώ ο Κύριος, είναι αυτή που έκανε ο Θεός και έσωσε τον Ιούδα από
τους Ασσύριους. Ο Κύριος που λάτρευαν τους έσωσε, γιατί πάταξε το στρατό της
Ασσυρίας ο Ίδιος, γι' αυτό λέει ότι δεν θα τους σώσω με τόξο ούτε με ρομφαία,
ούτε με πόλεμο.
Θα ήταν παράληψη, αν δεν βλέπαμε
τη μεγαλύτερη εκπλήρωση αυτής της προφητείας, που είναι η σωτηρία από την
αμαρτία που έκανε πάλι ο Κύριος ο Γιάχβε για το λαό Του, μέσω του Υιού Του, του
Μεσσία, του ανθρώπου Χριστού Ιησού.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι
δεν βλέπουμε πουθενά τριάδα, ούτε πολλούς θεούς, που ο ένας αποστέλλει τον
άλλο, αλλά έναν και μόνο, ο οποίος μιλά στο λαό Του για τον Εαυτό Του, για το
μεγαλείο και τη δόξα Του και για τη σωτηρία που ο Ίδιος επρόκειτο να κάνει.
