Ο Θεός, που Τον χαρακτηρίζει το απόλυτο αριθμητικό ΕΙΣ, που
έχει ένα πρόσωπο, μια φύση, η μονότητα του Θεού, απαιτεί και μία υπόσταση.
Δεν είναι δυνατό εφόσον ο Θεός είναι Ένας, και άπειρος, να
αποτελείται από πολλά πρόσωπα και μάλιστα κάθε πρόσωπο να έχει ξεχωριστά
χαρακτηριστικά από τα άλλα.
Ο Θεός είναι συνεπής με τη λογική και τους νόμους της, διότι
ο Ίδιος είναι λογικό Ον και απευθύνεται με το λόγο Του σε λογικά όντα.
Χρησιμοποιεί τη γλώσσα μας τέλεια για να εκφραστεί, ώστε να γίνει απόλυτα αντιληπτός από τους ανθρώπους.
Υπάρχει η λογική του Θεού, η άνωθεν, και η λογική του
ανθρώπου που είναι μέσα στην αμαρτία με τον σκοτισμένο και διεστραμμένο νου,
που δεν μπορεί να δει και να κρίνει σωστά.
Εμείς πλησιάζουμε τα πράγματα του Θεού, διά πίστεως, με τη
λογική του Θεού, η οποία πάντοτε έχει τάξη, και συνέπεια. Φωτίζει τον άνθρωπο
και δεν τον συγχύζει, του ανοίγει τη διάνοια να εννοήσει με απλότητα από την
οποία δεν πρέπει να εκπέσει.
Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν προσπαθούμε να μπούμε στην
υπόσταση του Θεού, γιατί αυτό είναι αφενός παράλογο και αφετέρου ανεπίτρεπτο
από το λόγο Του.
Παρατηρούμε ότι οι όροι «Τρισυπόστατος», «Τριάδα», «Τριαδικός»,
«Πρόσωπα της θεότητας», «Ενωτική μονάδα», δεν υπάρχουν μέσα στην Αγία Γραφή.
Είναι όροι ξένοι και παρείσακτοι, που χωρίς αυτούς είναι αδύνατο να καθορίσουν
την έννοια του Θεού, αυτοί που Τον βλέπουν σαν Τριάδα.
Αν ο θεός είναι πράγματι Τριάδα και τρισυπόστατος, πράγμα που
θα ήταν θεμελιώδες για τη πίστη μας, γιατί να μην υπάρχουν οι όροι αυτοί έστω
και μια φορά, ή έστω ένας από αυτούς;
Όπως καθαρά λέει ο Θεός ότι είναι ΕΙΣ, γιατί να μη λέει ότι
είναι ΤΡΕΙΣ, ή ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΣ;
Αφού ο Θεός πάντοτε ήθελε να είναι κοντά στον άνθρωπο, να του
αποκαλυφθεί και να του δείξει τον Εαυτό Του, γιατί να μην πει ότι είναι
Τριαδικός αλλά το κρύβει;
Ο Θεός λέει ότι θα κρίνει «.....τους εκκλίνοντας από
όπισθεν του Κυρίου και τους μη ζητούντας τον Κύριον μηδέ εξερευνώντας αυτόν» (Σοφον.α:6).
Πως ο Κύριος θα κρίνει, εφόσον δεν έχει αποκαλύψει την
αλήθεια για τον Εαυτό Του; Δεν θα ήταν αυτό αδικία εκ μέρους Του προς τα αδαή
πλάσματά Του;
Γιατί να αποκαλύψει τον Εαυτό Του στην Παλαιά Διαθήκη σαν
ΜΟΝΟ, ΜΟΝΗΡΗ και αργότερα στην Καινή να φανερώνεται σαν Τριάδα; (αν υποθέσουμε
ότι οι δοξασίες των μεταποστολικών «πατέρων» ήταν σωστές, που φυσικά δεν
ήταν!).
Πολλοί λένε ότι πράγματι έτσι έγινε. Όμως αυτό δεν θα σήμαινε
ότι όλοι οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης πίστευαν λάθος και ότι με τα σημερινά
δεδομένα όλοι οι προφήτες, οι μαθητές του Κυρίου και οι πρώτοι Χριστιανοί ΘΑ
ΗΤΑΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ;
Δεν θα σήμαινε ότι ο Θεός επέτρεψε ο λαός Του να διδάσκεται
και να πιστεύει σε ψευδή; Αυτό σαν συνέχεια δεν ρίχνει μώμο στον Άγιο Θεό;
Και όμως αυτό ακριβώς υπονοούν όλοι αυτοί οι «επίσκοποι» του
3ου και επέκεινα αιώνα, είτε εκουσίως, είτε ακουσίως.
Ο λόγος του Θεού λοιπόν, καθορίζει το θέμα αυτό και εφ' όσον
το κάνει, εμείς πρέπει να το δεχτούμε και να το εγκολπωθούμε, παρά τις δοξασίες
και τις παραδόσεις των ανθρώπων.
Ο Κύριος μας λέει τόσο απλά ότι έχει μία υπόσταση και όχι πολλές.
Ο απ. Παύλος, ο θεόπνευστος αυτός
συγγραφέας λέει ακριβώς για το θέμα που μας απασχολεί τα εξής:
«Ο Θεός, αφού ελάλησε
το πάλαι προς τους πατέρας ημών διά των προφητών πολλάκις και πολυτρόπως, εν
ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς διά του Υιού, τον οποίον έθεσε
κληρονόμον πάντων, δι' ου έκαμε και τους αιώνας· όστις ων απαύγασμα της δόξης
και χαρακτήρ ΤΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΑΥΤΟΥ…» (Εβρ.α:1-3)
Η υπόσταση της οποίας «Χαρακτήρ» είναι ο Χριστός, είναι του
Θεού, όπως βλέπουμε από το πρώτο εδάφιο. Μπροστά από την λέξη «Θεός», υπάρχει
το οριστικό άρθρο «ο», που καθορίζει ότι δεν μιλάει για ένα μέρος του Θεού, ή
κάτι από τον Θεό, ή ένα πρόσωπο μιας πολυπρόσωπης θεότητας, ούτε μιλάει για μια
από τις πολλές υποστάσεις του Θεού.
Το οριστικό άρθρο, ορίζει όλη την θεότητα, όλο τον Θεό!!
Επίσης δεν λέει «των υποστάσεων του Θεού» αλλά «της ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», είναι
στον Ενικό αριθμό.
Ο Θεός μας λοιπόν έχει μια υπόσταση και όχι πολλές και αυτός
είναι άλλος ένας λόγος που δεν χρειάζεται να μπούμε εμείς μέσα σ' αυτή, αλλά
απλά να τη δεχτούμε. Αυτή την υπόστασή Του ο Θεός τη φανέρωσε μέσω του Κυρίου
Ιησού Χριστού και θα δούμε, πάλι μέσα από την Γραφή, πώς.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε τη σημασία της αλήθειας αυτής, δηλ.
της μιας υπόστασης του Θεού, με το να πούμε ότι ο εχθρός της αλήθειας ο
Διάβολος, φρόντισε με πολλούς και ποικίλους τρόπους, να αλλοιώσει αυτή την
αλήθεια μέσα στο διάβα της ιστορίας της εκκλησίας και να πει ότι ο Θεός έχει
«τρεις υποστάσεις».
Πουθενά ο λόγος του Θεού δεν λέει κάτι τέτοιο, ενώ αντίθετα
όπως είδαμε είναι καθαρό ότι ο Θεός έχει μία υπόσταση, της οποίας «χαρακτήρ»
είναι ο Χριστός.
Δεν είναι ο Χριστός η άλλη υπόσταση της θεότητας, αλλά ο
«χαρακτήρας αυτής της μιας και μόνης που υπάρχει.
Είναι λοιπόν παράλογο να αφήνουμε την καθαρή αυτή διακήρυξη
του Θεού και να στρεφόμαστε σε πιθανολογίες. Απλά κάθε ειλικρινής πιστός
άνθρωπος του Θεού, απορρίπτει ασυζητητί τέτοιου είδους φιλοσοφίες ανθρώπων οι
οποίοι ξέφυγαν από τον υγιή καθαρό λόγο και θέλησαν να εντοπίσουν και να
εξιχνιάσουν αυτή την μία υπόσταση, να την διαιρέσουν και να στρέφουν τον
άνθρωπο σε πολυπρόσωπη λατρεία, διαιρώντας Αυτόν τον Ίδιο το Θεό, ο Οποίος είπε
ότι είναι Εις και όχι τρεις.
Η λέξη «χαρακτήρ» σημαίνει «το χαραχθέν, το
αποτύπωμα». Το αχνάρι δηλ. που αφήνει μια σφραγίδα, στο χαρτί, ή στο κερί.
Η λέξη «υπόσταση» σήμαινει: «η οντότης, η ουσία, η
φύσης πράγματος τινός».
Ο Χριστός μας λοιπόν είναι το ορατό αποτύπωμα, της υπόστασης,
η της οντότητας του αόρατου Θεού. Είναι γνωστό από το λόγο του Θεού ότι ο Θεός
είναι αόρατος, Ανεξιχνίαστος, Πνεύμα, Απρόσιτος και Άπειρος.
Προκειμένου να γίνει προσιτός και αντιληπτός στα πλάσματά Του
γέννησε τον Κύριο Ιησού Χριστό και φανέρωσε τον Εαυτό Του, την υπόστασή Του στο
πρόσωπό Του. Έτσι ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν έχει άλλη θεϊκή ξεχωριστή
υπόσταση από τον Πατέρα, αλλά είναι η φανέρωση της υπόστασης του Πατέρα, είναι
η εικόνα Του.
Είναι ο Λόγος του Θεού που έγινε σάρκα, ο Εαυτός του Θεού που
όπως λέει ο Ιωάννης, Τον είδαμε με τα μάτια μας, Τον ψηλαφήσαμε (Α' Ιωάνα:1-3).
Είναι τρομερό λάθος να πούμε ότι ο Χριστός έχει άλλη υπόσταση
θεϊκή, διαφορετική από την υπόσταση του Πατέρα Θεού, γιατί τότε φτιάχνουμε δύο
θεούς και αφήνουμε τον Ένα Θεό.
Εάν υπάρχουν τρεις υποστάσεις, υπάρχουν τρεις οντότητες, ή
τρεις φύσεις μέσα στη Θεότητα και κατά συνέπεια τρία ανεξάρτητα πρόσωπα και το
καθένα Θεός αφ’ Εαυτού.
Αυτό όμως ξεφεύγει από την βασική αλήθεια του ότι ο Θεός
είναι Εις και γίνεται τρεις, πράγμα ξένο προς την αληθινή διδασκαλία του
Χριστού και των αποστόλων.
Την ίδια αυτή αλήθεια μας διδάσκει ο απ. Παύλος λέγοντας:
Β’ Κορ.δ:4 των
οποίων απίστων όντων ο Θεός του κόσμου τούτου ετύφλωσε τον νούν, διά να μη
επιλάμψη εις αυτούς ο φωτισμός του ευαγγελίου της δόξης του Χριστού, όστις
είναι εικών του Θεού.
Κολ.α:15 όστις
είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως,
Ο Χριστός μας, δεν είναι η φανέρωση κάποιας από τις
υποτιθέμενες πολλές υποστάσεις του Θεού, αλλά η εικόνα του αόρατου Θεού, δηλ.
του Πατέρα, της μιας υπόστασης του Θεού.
Ο Χριστός δεν ήρθε να φανερώσει τον εαυτό Του, αλλά τον
Πατέρα μέσα από τον εαυτό Του. Δεν ήρθε να φανερώσει κάποια άλλη κρυμμένη θεία
υπόσταση, αλλά είναι ο Ίδιος η φανέρωση, ο χαρακτήρας και η εικόνα της μιας και
μόνης.
Η φράση «απαύγασμα της
δόξης.... (του Θεού)..» φανερώνει την ίδια αλήθεια που είδαμε παραπάνω. Το
«απαύγασμα», είναι η «ακτινοβολία» της δόξας του Θεού.
Όπως δεν μπορούμε να κοιτάξουμε απευθείας στην λαμπρότητα του
ήλιου με γυμνό μάτι, έτσι δεν μπορούμε να δούμε και τον Πατέρα Θεό και να
ζήσουμε.
Μπορούμε όμως να δούμε την ακτινοβολία Του, να δεχτούμε την
ευεργετική θερμότητα και το άπλετο φώς Του, μπορούμε να δούμε τις ακτίνες του
Ήλιου, όχι όμως τον ίδιο τον Ήλιο. Αυτή είναι η αναλογία που δίνει εδώ ο λόγος
του Θεού.
Η φανέρωση εδώ πάλι, δεν είναι κάποιου άλλου ήλιου, αλλά του
ενός και μόνου που υπάρχει και φωτίζει τα πάντα, του Ήλιου της δικαιοσύνης, του
Πατέρα Θεού.
Βλέπουμε τις ακτίνες και σωστά λέμε ότι είναι ο Ήλιος, γιατί
είναι. Έτσι βλέπουμε και το Σωτήρα Χριστό και λέμε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός
μου» και είναι σωστό γιατί ΕΙΝΑΙ!!
