Για να μπορέσει ο αναγνώστης να καταλάβει περί τίνος πρόκειται και
να εκτιμήσει ανάλογα τα επιχειρήματα που θα ακολουθήσουν, θα δώσουμε πρώτα τον
ορισμό αυτής της λέξης.
Η λέξη «ΕΛΟΧΙΜ» είναι Εβραϊκή και είναι η αντίστοιχη της λέξης «ΘΕΟΣ».
Είναι στον πληθυντικό αριθμό, και προέρχεται από τη ρίζα «OΥΛ», που σημαίνει «το να είναι κανείς ΠΡΩΤΟΣ, ΑΡΧΗΓΟΣ, ή ΙΣΧΥΡΟΣ, ΔΥΝΑΤΟΣ».
O ενικός αριθμός του Ελοχίμ, είναι «ΕΛ». Σημαίνει το πλήθος της
ισχύος και της δύναμης, που φανερώνεται στη θεότητα. Όταν το Ελοχίμ, ή το Ελ,
αναφέρονται στον αληθινό Θεό, τότε μεταφράζονται και τα δύο στον ενικό αριθμό.
Επειδή η λέξη Ελοχίμ, είναι στο πληθυντικό αριθμό, ορισμένοι,
τελείως αυθαίρετα βγάζουν το συμπέρασμα, ότι ο πληθυντικός αυτός, φανερώνει πλήθος
προσώπων μέσα στη θεότητα.
Θα παραθέσουμε αποσπάσματα συγγραφέων σχετικά με το «Ελοχίμ» και
την έννοια του. Τα συγγράμματα αυτά έχουν αρκετά μεγάλη βαρύτητα σήμερα στους
θεολογικούς κύκλους όλου του κόσμου, και είναι γραμμένα από ένθερμους
υποστηρικτές της διδασκαλίας της τριάδας.
Αν λοιπόν υπήρχε τόπος για ισχυρισμούς που θα προωθούσαν τη διδασκαλία
αυτή μέσα στην έννοια του Ελοχίμ, αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν οι πρώτοι που δεν
θα άφηναν τέτοια ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Όμως επειδή γνωρίζουν την Εβραϊκή
γλώσσα σωστά και τη γραμματική της, δεν τολμούν να υποστηρίξουν τριάδα προσώπων
στον πληθυντικό Ελοχίμ.
1.
«...O
πληθυντικός, χρησιμοποιείται στην Εβραϊκή, για να μεγαλοποιήσει και να τονίσει
την ιδέα που εκφράζει με τον ενικό αριθμό. ΕΛΟΧΙΜ δεν θα πει «θεοί», αλλά είναι
το ισχυρότερο από όλα τα ισχυρά όντα, το πλήρωμα της θείας τελειότητας, το
σύνολο των δυνάμεων όλων των κατά φαντασία θεών. Δεν υπάρχει τίποτε σ' αυτή την
ιδέα που να είναι υπέρ η κατά της ιδέας της τριάδος. (SΜΙΤΗ Βιβλικό λεξικό).
2.
«...Η
Εβραϊκή λέξη είναι πληθυντικού αριθμού, σαν κανόνας όμως, διακριτικά
ακολουθείται από ρήματα ενικού αριθμού, εκτός από τις περιπτώσεις που
αναφέρεται σε ψευδείς θεούς. Το πληθυντικό σχήμα της λέξης, χρησιμοποιείται για
να εκφράσει την ποικιλία των ιδιοτήτων και δυνάμεων που συγκεντρώνονται στη
θεία φύση του Θεού. Στη Γέν.α:26, ο πληθυντικός «άς κάμωμεν», έχει ερμηνευτεί (από τριαδικούς) ότι μιλά για την
τριάδα. Όμως αυτό θα αντιπροσώπευε μια διδασκαλία, η οποία αποκαλύφθηκε στους
τελευταίους αιώνες» (Βιβλικά σχόλια του DUMMELΟW).
3.
«...O
πληθυντικός αριθμός Ελοχίμ, είναι πληθυντικός εντάσεως, μερικές φορές
ονομάζεται και πληθυντικός μεγαλειότητας...» (THE ΝEW BIBLE
COMMENTARY του DAVISON,
STIBBS και KEVAΝ).
4.
«το Ελοχίμ,
το οποίο είναι πληθυντικού αριθμού χρησιμοποιείται έτσι για να δείξει τις
ποικίλες τελειότητες του Θεού» (Βιβλικό λεξικό της AMERIKAN TRACT SOCIETY).
5.
«...Ελοχίμ,
κατά πάσα πιθανότητα πληθυντικός ποιότητας = θεότητα» (DAVIS).
6.
«...Πρέπει
να σημειωθεί ιδιαίτερα, ότι παρόλο που το Ελοχίμ είναι πληθυντικού αριθμού,
όταν, όπως εδώ, συντάσσεται με ρήμα ενικού αριθμού, είναι κατά φυσικότητα
ενικής έννοιας ιδιαίτερα για το ότι ο πληθυντικός ποιότητας η εξοχότητας,
αφθονεί στην Εβραϊκή, σε περιπτώσεις όπου η αναφορά γίνεται χωρίς αμφιβολία σε
κάτι, που πρέπει να γίνει αντιληπτό στον ενικό αριθμό» (THE EMPHASISED BIBLE του JOSEPH Β. ROTHERHAΜ).
7.
«...Ελοχίμ
είναι η συνηθισμένη λέξη για το Θεό, στα Εβραϊκά, Αραμαϊκά και Αραβικά. Είναι
πληθυντικού αριθμού, χρησιμοποιείται όμως με ρήμα ενικού αριθμού. Ίσως ο
πληθυντικός εξηγείται καλύτερα φανερώνοντας «πλήθος ισχύος» ή ξεχωριστή
αξιοπρέπεια και απεριόριστη μεγαλειότητα. Σ’ Αυτόν ενώνονται όλες οι δυνάμεις
της αιωνιότητας» (Βιβλικά σχόλια του WICLIFFE).
8.
«...Ας κάμωμεν (Γέν.α:26) δεν είναι απόδειξη
της τριάδας η συμβούλιο αγγέλων....» (Βιβλικά σχόλια του GRAY και ADAMS).
9.
«...Ονόματα,
αντωνυμίες και ρήματα πληθυντικού αριθμού, συχνά χρησιμοποιούνται για ενικό
αριθμό. π.χ. Γέν.α:26 κ.τ.λ. (Βιβλικό Ταμείο YOUNG'S- (HINTS & HELPS TO BIBLE INTERPRETATION παρ.50).
10.«...Αντωνυμίες πληθυντικού αριθμού,
χρησιμοποιούνται ώστε να εξάρουν τη μεγαλειότητα ενός (ενικού) προσώπου. Χρησιμοποιούντο
για βασιλείς και Πάπες για πολλούς αιώνες». (AMERICAN BIBLE SOCIETY).
11.«...Ελοχίμ.... ο αριθμός του είναι
πληθυντικός, η σύνταξη του όμως είναι ομοιόμορφα ενική. Τα ιστορικά Εβραϊκά,
είναι αναμφίβολα Μονοθεϊστικά. O αριθμός λοιπόν είναι πληθυντικός για να
εκφράσει μεγαλείο ή «όλη την ισχύ» (INTERNATIONAL STANDARD BIBLE ENCYCLOPEDIA).
12.«...O πληθυντικός Ελοχίμ, είναι
συνηθισμένο σχήμα, στον πεζό λόγο και στη ποίηση και εκφράζει το ότι Αυτός
συγκεντρώνει στον Εαυτό Του όλο το πλήρωμα των θείων τελειοτήτων, στην ποικιλία
των δυνάμεων και ενεργημάτων. O πληθυντικός, είναι αυτός της μεγαλειότητας και
της εξοχότητας» (Βιβλικό λεξικό του FAUSSET).
13.«...Παρόλο που το Ελοχίμ είναι
πληθυντικού αριθμού, μπορεί να χρησιμοποιείται στον ενικό αριθμό γραμματικώς
λαμβάνεται υπ’ όψη, σαν κοινό ουσιαστικό και μεταφέρει την έννοια όλων που
ανήκουν στη θεότητα» (Το νέο Βιβλικό Λεξικό του DUGLAS).
14.«...το πλήθος της εξοχότητας και
μεγαλειότητας, καθώς σημειώθηκε προηγουμένως, είναι κυρίως ένα είδος αφηρημένου
πληθυντικού, γιατί συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που ανήκουν στην ιδέα,
εκτός του ότι κατέχει την δευτερεύουσα έννοια της έντασης της αρχικής ιδέας.
Έτσι σχετίζεται στενά, με τους πληθυντικούς απλοποίησης, οι οποίοι βρίσκονται
ως επί το πλείστο στην ποίηση...» (Εβραϊκή Γραμματική του Γεσένιου).
15.«...Θεός (Γέν.α:26) O Μωυσής το έχει
'Ελοχίμ', όνομα πληθυντικού αριθμού. Από εδώ βγαίνει το συμπέρασμα, ότι
υπάρχουν τρία πρόσωπα στη θεότητα. Επειδή όμως σαν απόδειξη ενός τόσο μεγάλου
θέματος, μου φαίνεται να έχει πολύ λίγη σταθερότητα, δεν θα επιμένω πάνω στη
λέξη. Αντίθετα θα εφιστούσα την προσοχή σε όλους τους αναγνώστες να προσέχουν
από βίαιες εξηγήσεις αυτού του είδους….. Για μένα είναι αρκετό, το ότι ο
πληθυντικός αριθμός εκφράζει αυτές τις δυνάμεις τις οποίες ο Θεός χρησιμοποίησε
για να δημιουργήσει τον κόσμο. Όσο αφορά στο Ελοχίμ, στη Γέν.α:1 νομίζουν ότι
έχουν ομολογία εναντίον των Αριανών, για να αποδείξουν τη θεότητα του Υιού και
του Αγίου Πνεύματος, ενώ ταυτόχρονα περιπλέκουν τους εαυτούς τους στο λάθος του
Σαβέλλιου, γιατί ο Μωυσής παρακάτω προσθέτει ότι ο Ελοχίμ μίλησε, και ότι το
Πνεύμα του Ελοχίμ ανεπαύθη επί των υδάτων. Εάν υποθέσουμε ότι εδώ φανερώνονται
τρία πρόσωπα, ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ. Διότι
συνεπάγεται ότι ο Υιός γεννήθηκε από τον εαυτό Του και ότι το Πνεύμα δεν είναι
εκ του Πατρός αλλά εκ του Εαυτού Του. Για μένα είναι αρκετό ότι ο πληθυντικός
αριθμός, εκφράζει εκείνες τις δυνάμεις τις οποίες ο Θεός εξάσκησε στη
δημιουργία του κόσμου....» (Σχόλια Καλβίνου).
Να λοιπόν μόνον λίγες από τις πολλές ομολογίες των υποστηρικτών
της τριάδας, ότι το Ελοχίμ δεν αναφέρεται σε πλήθος προσώπων, αλλά στο πλήθος
της μεγαλειότητας και εξοχότητας του Θεού και εκφράζει έννοια ενική παρά
πληθυντική.
Αν δεχτούμε ότι το «Ελοχίμ» όταν αναφέρεται στον αληθινό Θεό, έχει
την έννοια «θεοί», τότε ομολογούμε ανοιχτά ότι ο Θεός της Αγίας Γραφής δεν
είναι ένας, αλλά πολλοί.
Είναι δυνατόν όμως τέτοιου είδους δοξασίες, να μπορούν να σταθούν
μπροστά στο λόγο του Θεού και στην ομολογία ολόκληρου του Ισραήλ και των
προφητών, οι οποίοι μας δίδαξαν, μας γαλούχησαν και μας οδήγησαν στην πίστη του
Ενός και μόνου Θεού;
Δεν βλέπουμε το Πνεύμα του Θεού στην Παλαιά αλλά και στην Καινή Διαθήκη,
πάντοτε να διαμαρτύρεται ενάντια στην πολυθεΐα και στην ειδωλολατρία; Πως είναι
δυνατόν τώρα η λεγόμενη εκκλησία του Χρίστου να έχει στραφεί σ' εκείνο, που το
ίδιο το Πνεύμα του Θεού απεχθάνεται; Μόνο μια τρομερή πλάνη από τον ίδιο το
Σατανά θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο και το έκανε δυστυχώς!!!!
Ας ρίξουμε μια ματιά στην Εβραϊκή γραμματική, να δούμε τι λέει
σχετικά με την έννοια του Ελοχίμ. Διαβάζουμε από την Εβραϊκή Γραμματική του
Γεσένιου, σελ.398 παράγραφος 124 G.
«……το πλήθος της εξοχότητας και μεγαλειότητας, όπως έχει σημειωθεί
παραπάνω, είναι ένα είδος αφηρημένου πληθυντικού εφ' όσον συγκεντρώνει τα
ορισμένα χαρακτηριστικά* που ανήκουν
στην ιδέα αυτή, παρά το γεγονός του ότι κατέχει τη δευτερεύουσα έννοια μιας έντασης
της αρχικής ιδέας. Έτσι συγγενεύει στενά με τους πληθυντικούς απλοποιήσεως....
,. οι οποίοι βρίσκονται περισσότερο στη ποίηση. Το Ελοχίμ λοιπόν έχει την
έννοια ΘΕΟΣ, ΘΕΟΤΗΤΑ, (για να διαχωριστεί από τον αριθμητικό πληθυντικό, θεοί. Έξοδ.ιβ:12
κ.τ.λ.
Το ότι η γλώσσα έχει απορρίψει ολοκληρωτικά την ιδέα του αριθμητικού
πληθυντικού στη λέξη Ελοχίμ, (οπουδήποτε φανερώνει ένα Θεό), έχει αποδειχθεί
ιδιαίτερα, από το ότι ενώνεται σχεδόν αμετάβλητα, με Ενικού αριθμού
κατηγορούμενο. π.χ. Ελοχίμ τσαντίκ (που θα πει: Ελοχίμ δίκαιος και όχι Ελοχίμ
τσαντικίμ (που θα πει Ελοχίμ δίκαιοι) Ψαλμ.ζ:11 κ.τ.λ.
* Οι Ιουδαίοι Γραμματολόγοι, ονομάζουν τέτοιους πληθυντικούς,
πληθυντικούς αρετής η αρετών. Μεταγενέστεροι Γραμματολόγοι τους ονομάζουν
ΠΛΗΘΟΣ, (ή ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ) ΕΞΟΧΟΤΗΤΑΣ, ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑΣ, ή ΜΕΓΑΛΟΣΥΝΗΣ. Αυτό το
τελευταίο όνομα, μπορεί να έχει εισηγηθεί, από το ΗΜΕΙΣ, το οποίο
χρησιμοποιείται από τους βασιλείς όταν μιλάνε για τον εαυτό τους. (Υπάρχει και
στο Α Μακκαβαίων ι:19, ια:13). Ο πληθυντικός που χρησιμοποιείται από το Θεό,
στο Γέν.α:26, ια:7, Ης.ς:8, έχει εξηγηθεί λανθασμένα……
Αλλά είναι οπωσδήποτε είτε ομιλητικό, (συμπεριλαμβανομένων και των
παρευρισκομένων αγγέλων, τουλάχιστον έτσι στον Ησ.ς:8 καθώς επίσης και στο
Γέν.γ:22) ή σύμφωνα με άλλους, μια ένδειξη του πληρώματος της δύναμης και της
ισχύς, καθώς υπονοείται από το Ελοχίμ όμως εξηγείται καλύτερα ως πληθυντικός
αυτοδιαλογισμού....».
«...Στην ίδια τάξη (και πιθανό να σχηματίσθηκαν από την αναλογία
του Ελοχίμ), ανήκουν οι πληθυντικοί «Κεδοσίμ» που θα πει «αγιότατος», (μόνον
για τον Γιάχβε) Ωσηέ ιβ:1, Παρ.θ:10, λ:3 ή (Ελοχίμ κεδοσίμ: Θεός Άγιος Ιησ.Ναυή
κδ:19 και το Αραμαϊκό «Ελυονίν» που θα πει «Ύψιστος» Δαν.ζ:18, 22,25)" και
προφανώς «Τεραφίμ» που θα πει ομοίωμα (συνήθως αυτό εκλαμβάνεται με την έννοια
των ομοιωμάτων) ……
Ακόμη «Αδονίμ», όπως και ο ενικός του «Αδόν» (κύριος, κυριότητα)
π.χ. «Αδονίμ κασέ» θα πει «σκληρός κύριος» Ησ.ιθ:4, «Αδονέ χα άρετς», που θα
πει «ο κύριος της γης» Γέν.μβ:30, λβ:19. Έτσι συναντάται ιδιαίτερα με τις
καταλήξεις του δευτέρου και του τρίτου προσώπου, «Αδονάγιχ, Αδονέχα».
Ψαλμ.με:12.
Επίσης «Μπεαλίμ» που θα πει «κύριος, επιστάτης» (σκλάβων ή άψυχων
πραγμάτων. Όμως υπό την έννοια του «συζύγου», πάντοτε υπάρχει στον ενικό
αριθμό) π.χ. «Μπεαλάγ» (ο κύριος αυτού) Έξοδ.κα:19, Ησ.α:3. Από την άλλη πλευρά
πρέπει να υπολογίσουμε σαν αμφίβολο, ένα αριθμό μετοχών πληθυντικού αριθμού, οι
οποίες ενώ χρησιμοποιούνται σαν ιδιότητες του Θεού, μοιάζουν σαν πλήθος
εξοχότητας. Έτσι «Οσάγ» που θα πει «ο Ποιητής μου» Iώβ λε:10, «Οσάγιχ» που θα
πει «ο ποιητής σου» Ησ.νδ:5 και «Οσάου» που θα πει «ο ποιητής του» Ψαλμ.ριθ:9.
Στη σελίδα 463 της Γραμματικής του Γεσένιου παράγραφος 145 Η που μιλά
για τη συμφωνία υποκειμένου και κατηγορήματος, όσο αφορά στο γένος και τον αριθμό,
διαβάζουμε τα εξής:
«…….. πληθυντικοί που έχουν
έννοια ενικού αριθμού, πολύ συχνά συντάσσονται με τον ενικό, ιδιαίτερα όσο
αφορά στο πλήθος της εξοχότητας και μεγαλειότητας όπως «Ελοχίμ», Γέν.α:1-3 «Αδονίμ»,
(Κύριος) Έξοδ.κα:4, «Μπεαλίμ», (επιστάτης, ιδιοκτήτης) Έξοδ.κθ:29, καθώς επίσης
και το «πανίμ», (πρόσωπο), συντάσσεται με ενικό, Ιώβ ις:16».
Μια τελευταία μαρτυρία από την Εβραϊκή Γραμματική του Γεσένιου, (σελίδα
399 σημείωση 3η) που λέει τα εξής σχετικά με τη χρήση του
πληθυντικού μεγαλειότητας:
«O EUTING στο REISE IN ARABIEN σελ.61 αναφέρει το ενδιαφέρον
γεγονός, ότι οι υπήκοοι του Εμίρη της Χαγιέλ συχνά μιλούν για τον κυβερνήτη
τους σαν «ΣΙΓΙΟΥΚ», σαν πλήθος μεγαλειότητας που σημαίνει «Ο μέγας Σεΐχης».
Το «Σιγιούκ» είναι πληθυντικός αριθμός του «Σείχ» και όμως οι Σημίτες
το χρησιμοποιούν για να αναφερθούν στο πρόσωπο που τους διοικεί, που φυσικά
είναι ένα και μοναδικό και όχι δύο ή τρία. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και κάνουν οι
Εβραίοι όταν αναφέρονται στο Θεό με τον πληθυντικό «Ελοχίμ», δεν εννοούν «πολλούς
θεούς», αλλά Τον Ένα και Μόνο Θεό Πατέρα. Αυτού του είδους την γραμματική
σύνταξη, βλέπουμε να χρησιμοποιούν και για πρόσωπα ανθρώπων, τα οποία είχαν κάποια
θέση ή εξουσία.
Θα αναφέρουμε τέτοια παραδείγματα, για να δούμε ότι ο πληθυντικός
των Εβραίων, δεν σημαίνει πάντοτε αριθμητικό πληθυντικό, αλλά υπάρχουν
ιδιαίτερες χρήσεις του, που αναγκαστικά του δίνουν την έννοια του ενικού αριθμού.
Στα παραδείγματα αυτά θα δούμε καθαρές αναφορές πληθυντικού
αριθμού, σε μεμονωμένα άτομα, έτσι που να εννοήσουμε τη σωστή έννοια του
πληθυντικού Ελοχίμ, όταν αυτή εφαρμόζεται στο πρόσωπο του Θεού, ότι δεν
αναφέρεται σε τριάδα θεών, ή τριάδα πρόσωπων μέσα στη θεότητα, ούτε ακόμη σε
σύνθετη ενότητα.
Θα δούμε τον πληθυντικό Αδονάϊ του οποίου ο ενικός είναι Άδόν να αναφέρεται
σε ένα άτομο. Η ίδια ακριβώς χρήση γίνεται και στο πρόσωπο του Θεού.
Γέν.μβ:30 «Ο
άνθρωπος, ο κύριος του τόπου, ελάλησε προς ημάς σκληρά και εξέλαβεν ημάς ως
κατασκόπους του τόπου».
O «κύριος του τόπου» αναφέρεται στον Ιωσήφ, το γιο του Ιακώβ και ξέρουμε
όλοι ότι ο Ιωσήφ ήταν ένα φυσικό υπαρκτό πρόσωπο όπως όλοι μας και όχι κάποια
σύνθετη ενότητα ή τριάδα πρόσωπων.
Το λέμε αυτό γιατί το «ο κύριος του τόπου» στο Εβραϊκό κείμενο
είναι «Αδονάι χα άρετς» που η κατά γράμμα μετάφραση είναι «οι κύριοι του τόπου».
Αν ήταν κανονικά στον ενικό αριθμό αυτή η σύνταξη θα ήταν «Αδόν χα
αρετς». Όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί το «Αδονάι» είναι στον πληθυντικό
αριθμό και σύμφωνα με το σκεπτικό της τριάδας ο Ιωσήφ θα έπρεπε να αποτελείται
από πολλά πρόσωπα. Αυτό βέβαια είναι ανόητο και άτοπο, όπως και να ισχυριστεί
κανείς το ίδιο για τον ένα Θεό, βασισμένος στον πληθυντικό Ελοχίμ.
Η σωστή ερμηνεία της φράσης είναι «ο κύριος του τόπου» γιατί ο
Ιωσήφ ήταν πρόσωπο με κυριότητα, εξουσία και δύναμη μεγάλη, γι' αυτό το λόγο η
αναφορά σ' αυτόν γίνεται στον πληθυντικό αριθμό, με την έννοια του πλήθους της
μεγαλειότητας και εξοχότητας.
Έξ.κα:4 «Εάν
ο κύριος αυτού έδωκεν εις αυτόν γυναίκα, και εγέννησεν εις αυτόν υιούς η
θυγατέρας, η γυνή και τα τέκνα αυτής θέλουσιν είσθαι του κυρίου αυτής, αυτός δε
θέλει εξέλθει μόνος».
Η φράση «ο κύριος αυτού» και «του κυρίου αυτής» στο Εβραϊκό
κείμενο είναι στον πληθυντικό αριθμό και είναι «Αδονάου και Αδονέχα». Τα ρήματα
όμως και οι αντωνυμίες που συντάσσονται με τα ονόματα αυτά, είναι ενικού
αριθμού, πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί οι πληθυντικοί, αναφέρονται σε ένα και
μοναδικό πρόσωπο. Είναι λοιπόν σωστό, να ισχυριστούμε ότι επειδή το Αδονάου και
το Αδονέχα είναι στον πληθυντικό, αναφέρεται σε πλήθος πρόσωπων; Φυσικά όχι γιατί
θα ήταν μια καθαρή ανοησία. Όμως πάνω σε τέτοια επιχειρήματα προσπαθούν να
στηρίξουν αυτή τη δοξασία οι υποστηρικτές της, βασισμένοι πάντοτε στην άγνοια
αυτών οι οποίοι τους ακούν.
Έξ.κα:29 «Εάν
όμως ο βους ήτο κερατιστής από πρότερον, και έγεινε διαμαρτυρία εις τον κύριον
αυτού και δεν εφύλαξεν αυτόν, εάν θανατώση άνδρα ή γυναίκα, ο βους θέλει
λιθοβοληθή και ακόμη ο κύριος αυτού θέλει θανατωθή».
Οι λέξεις «κύριον αυτού» και «ο κύριος αυτού» στο Εβραϊκό κείμενο
είναι στον πληθυντικό αριθμό. Είναι «μπιβαλάου» και «μπεαλάου» αντίστοιχα, που
είναι φόρμες του πληθυντικού «βααλίμ», του οποίου ο ενικός είναι «βάαλ». Αυτός
λοιπόν ο κύριος του βοός του κερατιστή, αναφέρεται σαν βααλίμ και όχι σαν βάαλ.
Τα ρήματα που συντάσσονται με τους πληθυντικούς αυτούς είναι πάλι ενικού
αριθμού, πράγμα που φανερώνει ότι η έννοια είναι ενική. Αυτός ο κύριος αναφέρεται
από τον Μωυσή σαν «βααλίμ» και όχι «βάαλ», γιατί είναι ιδιοκτήτης, κύριος
κάποιου προσώπου ή πράγματος και η φυσική αναφορά σ' αυτόν, είναι του
πληθυντικού μεγαλειότητας.
Α’ Σαμ.ιθ:13,16 «Τότε
λαβούσα η Μιχάλ ομοίωμα, έθεσεν επί της κλίνης και έβαλεν εις την κεφαλήν αυτού
προσκεφάλαιον εκ τριχών αιγών και εσκέπασεν αυτό με φόρεμα».
Η λέξη «ομοίωμα» είναι στον πληθυντικό αριθμό, και είναι «Τεραφείμ»
που θα πει «ομοιώματα», όμως εννοείται πάλι ένα πρόσωπο και όχι πολλά. Η λέξη
αυτή αναφέρεται στα ομοιώματα ειδώλων ή σε αγαλματίδια, όπως βλέπουμε και στη Γέν.λα:19,
όπου η Ραχήλ έκλεψε «τα είδωλα» του πατέρα της. Στην περίπτωση της Μιχάλ
πρόκειται για ένα και μόνο, ενώ στην περίπτωση της Ραχήλ πρόκειται για πολλά.
Αυτό φαίνεται από το ότι στην πρώτη περίπτωση ενώνεται με ρήματα ή αντωνυμίες
ενικού αριθμού, ενώ στη δεύτερη με πληθυντικού αριθμού. Να λοιπόν και άλλη μια χρησιμοποίηση
πληθυντικού αριθμού με την έννοια ενικού. Βλέπουμε ότι ήταν κάτι συνηθισμένο
στη γλώσσα των Ισραηλιτών τότε.
Έξ.ζ:1 «Και
είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Ιδέ, εγώ σε κατέστησα Θεόν εις τον Φαραώ· και
Ααρών ο αδελφός σου θέλει είσθαι προφήτης σου»
Η λέξη «θεόν», που αναφέρεται στο πρόσωπο του Μωυσή, στο Εβραϊκό
κείμενο είναι «Ελοχίμ. Αν δεχτούμε ότι το Ελοχίμ αμετάβλητα αναφέρεται σε
αριθμητικό πληθυντικό, τότε ο Μωυσής πρέπει να αποτελείται από δύο και
περισσότερα πρόσωπα. Αν πάλι η έννοια του Ελοχίμ ήταν πάντοτε πληθυντική, ο Θεός
δεν θα μπορούσε αφού αναφερόταν σε ένα μονοπρόσωπο άτομο, το Μωυσή, να
χρησιμοποιήσει τον ενικό του Ελοχίμ που είναι «ΕΛ»; Γιατί όμως δεν το έκανε;
Γιατί απλούστατα το Ελοχίμ όταν συντάσσεται με ενικού αριθμού κατηγορούμενο,
όπως διαβάσαμε και στη γραμματική, έχει ενική έννοια. Δεν υπάρχει συνεπώς
τίποτε το άτοπο. Ακόμη ο Θεός χρησιμοποιεί τον πληθυντικό μεγαλειότητας στο
πρόσωπο του Μωυσή, γιατί σ' αυτόν θέλησε ο Θεός να φανερώσει τη δύναμη την
κυριότητα και το μεγαλείο Του.
Μια άλλη χρησιμοποίηση του Ελοχίμ βλέπουμε στην Έξοδ.λβ:4,8 «και λαβών εκ των χειρών αυτών, διαμόρφωσεν
αυτό με εργαλείον εγχαρακτικόν και έκαμεν αυτό μόοχο χωνευτόν" οι δε
είπον, Ούτοι είναι οι θεοί σου, Ισραήλ οι αναβιΒάσαντές σε εκ γης Αγύπτου».
Εδώ η λέξη «θεοί» είναι Ελοχίμ και αναφέρεται στο χρυσό μόσχο.
Παρόλο που μόσχος είναι ένας και όχι πολλοί, το Ελοχίμ ερμηνεύεται «θεοί», γιατί
συνδέεται με πληθυντικού αριθμού κατηγορούμενο. Δηλαδή οι λέξεις «Ούτοι» και «αναβιβάσαντές
σε» είναι στον πληθυντικό αριθμό και κατά συνέπεια, το Ελοχίμ εδώ είναι
αριθμητικός πληθυντικός και όχι πληθυντικός μεγαλοπρέπειας η έντασης.
Υπάρχει βέβαια και ο αντίλογος στα επιχειρήματα αυτά, ότι τα παραδείγματα
που αναφέραμε, για την ενική έννοια του Ελοχίμ όταν αυτή αναφέρεται στο Δαγών ή
στον Χεμώς, που είδαμε ότι είναι μονοπρόσωπες ψευδείς θεότητες και που κανονικά
θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί το «Ελ», δεν ισχύουν!!!
O λόγος είναι, (λένε) ότι η λέξη Χεμώς ή Δαγών, δεν σήμαινε το
όνομα ενός και μόνο ειδώλου, αλλά αναρίθμητων εξαπλωμένων σε όλο το βασίλειο
και έτσι συμπεραίνει, ότι το Ελοχίμ και εδώ έχει την έννοια του αριθμητικού
πληθυντικού.
Η απάντηση είναι η εξής: Όταν ο λόγος του Θεού αναφέρεται στον
Χεμώς, στο Μολόχ, στον Βάαλ, ή σε οποιονδήποτε άλλο ψευδή «θεό», δεν αναφέρεται
στα αγάλματά τους, γιατί αυτά είναι αντιπροσωπεύσεις τους, αλλά στην ψευδή
θεότητα, πίσω από την οποία φυσικά κρύβεται δαιμόνιο, ή δαιμόνια, όπως μας λέει
ο Παύλος στην Α' Κορ.ι:20 «αλλ' ότι
εκείνα τα οποία θυσιάζουσι τα έθνη, εις τα δαιμόνια θυσιάζουσι, και ουχί εις
τον Θεόν».
Όταν λοιπόν μας λέει για το Μολόχ, ή τον Χεμώς, εννοεί τη
δαιμονική δύναμη της πλάνης που οδηγεί στην λατρεία του Μολώχ ή του Χεμώς και
φυσικά στην κατασκευή ναών και αγαλμάτων τους. Παράδειγμα έχουμε στις Πράξ.ζ:43
όπου αναφέρεται ο Στέφανος στον Μολόχ και λέει: «Μάλιστα ανελάβετε την σκηνήν του Μολόχ και το άστρον του Θεού σας
Ρεμφάν, τους τύπους, τους οποίους εκάμετε διά να προσκυνήτε αυτούς· διά τούτο
θέλω σας μετοικίσει επέκεινα της Βαβυλώνος».
Όταν λέει λοιπόν ο Στέφανος
για το Μολόχ ή τον Ρεμφάν, δεν εννοεί τα αγάλματά τους, αλλά τις ψευδείς
θεότητες. Τα αγάλματά τους τα ξεχωρίζει και τα λέει «τύπους» τους οποίους έκαμαν
για να τους προσκυνήσουν.
Κάτι άλλο που πρέπει να προσέξουμε, είναι ότι όταν ο Στέφανος μιλά
για «το άστρον του Θεού σας Ρεμφάν»,
το «του Θεού» το βάζει στον ενικό αριθμό. O Αμώς, ο οποίος αναφέρεται ακριβώς
στο ίδιο περιστατικό, με μόνη διαφορά ότι το θεό Ρεμφάν, τον ονομάζει Χιούν,
λέει: Αμώς ε:26 «Μάλιστα ανελάβετε την
σκηνήν του Μολόχ σας και τον Χιούν, τον αστέρα του θεού σας, τα είδωλα υμών, τα
οποία εκάμετε εις αυτούς..»
Η λέξη «του Θεού σας» στο Εβραϊκό κείμενο είναι Ελοέχεμ που αν
εκληφθεί σαν αριθμητικός πληθυντικός θα πει «θεών σας». O Στέφανος όμως την
μεταφράζει «Θεού σας». Ποιός λοιπόν έχει το σωστό, ο Στέφανος, ή ο αντίλογος;
Εμείς παίρνουμε τη θέση του Στέφανου και ξέρουμε ότι είμαστε ασφαλείς.
Το Ελοχίμ λοιπόν στα παραδείγματά μας, είναι χρήση πληθυντικού
μεγαλειότητας σε ψευδείς μονοπρόσωπες θεότητες και φυσικά έχει ενική έννοια,
γι' αυτό και ο Στέφανος το μεταφράζει στον ενικό αριθμό. Είναι παράξενη όμως, η
πίεση που ασκείται από μέρους των τριαδικών για να μας στρέψουν στον πολυθεϊσμό
και στην ειδωλολατρία!!!
Ένα άλλο παράδειγμα χρησιμοποίησης του Ελοχίμ με την έννοια του
ενικού βλέπουμε στους Ψαλμ.με:6-7 που λέει:
«Ο θρόνος σου, Θεέ, είναι
εις τον αιώνα του αιώνος· σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας
σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην και εμίσησας αδικίαν· διά τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο
Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου».
Από τα εδάφια αυτά όλοι ανεξαιρέτως οι υποστηρικτές της τριάδας,
προσπαθούν να αποδείξουν ότι το Ελοχίμ αναφέρεται χώρια στον Πατέρα και χώρια στον
Υιό. O κάθε Ένας από τους δύο ξεχωριστά ονομάζεται Ελοχίμ. Αυτό είναι μεγάλη αλήθεια, αλλά όχι με την
έννοια των δύο Ελοχίμ, που υποστηρίζει η τριάδα, γιατί τότε όπως θα δούμε,
βγαίνουμε σε αδιέξοδο. Το «ο θρόνος σου ώ
θεέ», αναφέρεται στον Υιό και στο Εβραϊκό κείμενο είναι «Ελοχίμ». Το «διά τούτο έχρισε σε ο Θεός, ο Θεός σου»
είναι και τις δύο φορές «Ελοχίμ». ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΕΛΟΧΙΜ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ
ΕΝΝΟΙΑ, ΤΗΝ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΥ, ΤΟΤΕ O ΥΙΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ,
ΚΑΙ O ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΠΙΣΗΣ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ!!!!
Αυτό και αν είναι πολυθεΐα. Όμως και τα δύο μεταφράζονται «Θεός» και
όχι «ΘΕΟΙ» και μόνο με την ενική έννοια είναι που εφαρμόζονται στο πρόσωπο του Θεού,
είτε βλέπουμε τον Πατέρα, είτε βλέπουμε τον Υιό.
Ένα άλλο παράδειγμα βλέπουμε στην Α' Σαμ.κη:13 όπου η μάγισσα του
Εν-δώρ κατόπιν εντολής του Σαούλ, είδε τον Σαμουήλ να ανεβαίνει και ξεφώνησε: «
...θεούς είδον αναβαίνοντας..»
Εδώ πάλι το «θεούς» είναι «Ελοχίμ» και μάλιστα συντάσσεται με
πληθυντικού αριθμού κατηγορούμενο. Όμως αν του δώσουμε την έννοια του
αριθμητικού πληθυντικού, τότε έχουμε να κάνουμε με πολλά πρόσωπα. Όμως στην
προκειμένη περίπτωση είναι ένα και μόνο πρόσωπο, το πρόσωπο του Σαμουήλ και
μόνου.
Η χρήση λοιπόν του Ελοχίμ είναι ενική έστω και αν πολλές φορές
συνοδεύεται με κατηγορούμενο πληθυντικού αριθμού. Η έννοιά του καθορίζεται από
το που και σε ποιόν απευθύνεται, αντί η λέξη Ελοχίμ να καθορίζει το πρόσωπο στο
οποίο αναφέρεται.
Το Ελοχίμ είναι η κατεξοχήν λέξη για τους Σημιτικούς λαούς, που
εκφράζει το θείο, τη θεότητα, άσχετα αν είναι ψευδής ή μη, πολλά πρόσωπα ή ένα.
O κανόνας όμως είναι ότι όταν αναφέρεται στον Έναν Θεό, έχει πάντοτε ενική
έννοια.
Τρανή απόδειξη ότι το Ελοχίμ όταν αναφέρεται στον Ένα Θεό έχει την
έννοια του ενικού αριθμού, σαν πληθυντικός μεγαλειότητας, είναι ότι όσες
αναφορές εδαφίων της Παλαιάς Διαθήκης έχουμε στην Καινή, που αναφέρεται το
Ελοχίμ, όταν αυτό ονομάζει τον ένα Θεό, ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ ΑΡΙΘΜΟ!!!
Υπάρχουν και άλλες χρήσεις πληθυντικού με έννοια ενικού και τις αναφέρουμε για να δείξουμε ότι οι Εβραίοι
είχαν ένα ιδιαίτερο πληθυντικό, με την έννοια του ενικού, που μέσα α' αυτόν
εντάσσεται και το Ελοχίμ.
Η λέξη «ΠΑΝΙΜ» είναι στον πληθυντικό αριθμό αλλά ερμηνεύεται
παντού «ΠΡΟΣΩΠΟ» και όχι «πρόσωπα».
Είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι το Ελοχίμ είναι τριάδα προσώπων, γιατί
αυτό μας οδηγεί σε παραλογισμούς, σε πολλά εδάφια. Στο Ζαχ.ιδ:5 λέει: «....και ο Κύριος ο Ελοχίμ μου θέλει ελθεί και
μετά σου πάντες οι άγιοι.» Αυτός λοιπόν που θα έλθει στην δευτέρα παρουσία
είναι ο Ελοχίμ. Κανένας όμως δεν πιστεύει ότι θα έρθουν τρία πρόσωπα, αλλά μόνο
ένας ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτό μας το διαβεβαιώνει και ο Ης.μ:3 που λέει:
«…ετοιμάσατε την οδόν του Κυρίου, ευθείας
κάμετε εν τη ερήμω τας τρίβους του Ελοχίμ ημών». Ο Ελοχίμ όμως που ήρθε στη
γη ήταν ο Ιησούς και ήταν ένα πρόσωπο και όχι τρία.
Αυτός θα έρθει και στη δεύτερη παρουσία, όχι τρεις!
O πληθυντικός αριθμός Ελοχίμ της Παλαιάς Διαθήκης, μετατρέπεται σε
ενικό στην Καινή διαθήκη με τη λέξη «Θεός» και όχι «θεοί». Σύγκρινε τις
ακόλουθες γραφές:
Δευτ.ς:4 «...Κύριος ο Ελοχίμ
σου είναι Κύριος ΕΙΣ».
Μάρκ.ιβ:29 «...Κύριος ο Θεός
ημών Κύριος ΕΙΣ εστίν».
Έξοδ.κ:12 «Τίμα τον πατέρα
σου και την μητέρα σου, δια να γίνεις μακροχρόνιος επί της γης, την οποίαν σοι
δίδει Κύριος ο Ελοχίμ σου»
Ματθ.ιε:4 «Διότι ο Θεός προσέταξε
λέγων τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα».
Γέν.β:2 «Και είχε
συντετελεσμένα ο Ελοχίμ εν τη ημέρα τη εβδόμη τα έργα αυτού».
Εβρ.δ:4 «Διότι είπεν εν
μέρει τινί περί της εβδόμης ούτω· Και κατέπαυσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη εβδόμη
από πάντων των έργων αυτού».
Ακόμη κι αν το Ελοχίμ ήταν αριθμητικός πληθυντικός, όταν
αναφερόταν στο πρόσωπο του Θεού, δεν θα αποδείκνυε τριάδα, αλλά θα σήμαινε απλά
δύο ή περισσότερους θεούς. Γιατί όχι οχτώ η δεκαοχτώ ή πενήντα, η τρεις
χιλιάδες;
