ΕΡΩΤΗΣΗ:
Είδα το πρόσωπο ενός
ποιμένα να γίνεται κόκκινο, όταν ένας κήρυκας είπε μερικά πράγματα, που όλοι κατάλαβαν ότι κατευθυνόταν προς
αυτόν. Το θέμα ήταν διαφορές απόψεων πάνω στα πρότυπα ντυσίματος, που η Βίβλος
δεν αναφέρεται συγκεκριμένα. Προσωπικά συμφωνώ με τη θέση που πήρε ο νεαρός
κήρυκας, αλλά αισθάνθηκα ότι ξεπέρασε κάποια όρια στην προσπάθεια του να διορθώσει
τον ποιμένα μπροστά σε όλους. Τι πιστεύετε για αυτό; Είναι ηθικό για τους εργάτες
να κηρύττουν ο ένας στον άλλο σε συνέδρια και κοινές συναθροίσεις;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Ήμουν ανέκαθεν υπέρμαχος της αδέσμευτης διακονίας. Αντιλαμβάνομαι
ότι μια τέτοια ελευθερία, ανοίγει την πόρτα της κατάχρησης του προνομίου. Αλλά
τα συν υπερτερούν κατά πολύ των πλην.
Είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνο αν η διακονία απελευθερωθεί από
ό, τι να υποχρεώσεις κάθε κήρυκα να συμμορφώνεται με ένα σύνολο κανόνων. Αν η
διακονία περιοριστεί, θα καταπνιγούμε σαν εκκλησία και δεν θα είμαστε σε θέση
να προχωρήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Έχοντας πει αυτό, είναι εξίσου αλήθεια ότι ο εργάτης πρέπει
πάντα να ελέγχει το κήρυγμά του αν είναι σύμφωνο με το λόγο του Θεού. Στην Α’
Κορ.ιδ:29 λέει, «Προφήται δε ας λαλώσι
δύο ή τρεις, και οι άλλοι ας διακρίνωσιν». Στην Α’ Θες.ε:20,21 ο Παύλος είπε
«προφητείας μη εξουθενείτε» αλλά αμέσως
διέταξε την εκκλησία «Πάντα δοκιμάζετε,
το καλόν κατέχετε». Τα λεγόμενα του προφήτη ή του κήρυκα πρέπει να
εξετάζονται από το λόγο του Θεού. Μετά, πρέπει να κρατάμε ό, τι είναι καλό.
Έτσι ενώ πρέπει να έχουμε μια αδέσμευτη διακονία, να είναι
κανείς ελεύθερος να κηρύξει τον λόγο όπως το βλέπει, μια ασφαλιστική δικλείδα
για την αποφυγή σφαλμάτων είναι το μήνυμα να διακρίνεται από τους πρεσβύτερους,
οι οποίοι πρέπει να εξετάζουν αν είναι σύμφωνο με τις Γραφές.
Καμία διακονία δεν έχει το δικαίωμα να απαιτεί όλα όσα λέει να
θεωρούνται αλήθεια, εκτός αν μπορεί να δώσει καλή βιβλική υποστήριξη γι’ αυτά,
και κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα να αναζητήσει αν αυτά τα
πράγματα είναι έτσι ή όχι, συγκρίνοντάς τα με τις Γραφές και ένα υγιές μυαλό.
Οι κάτοικοι της Βέροιας ήταν αξιέπαινοι επειδή δεν «έχαψαν» αυτά που τους
κήρυξαν, αλλά «εξετάζοντες καθ' ημέραν
τας γραφάς αν ούτως έχωσι ταύτα» (Πράξ.ιζ:11).
Ένα από τα γνωρίσματα ενός ψευδοπροφήτη, είναι η επιμονή του
ότι τα λόγια του είναι θεϊκά, αλάνθαστα, και δεν υπόκεινται σε κρίση από το
λόγο του Θεού.
Όταν ο Παύλος επέστρεψε από την Αραβία, μετά που πήρε δι’
αποκαλύψεως όλα αυτά που αργότερα έγραψε στις επιστολές του, πριν τα κηρύξει τα
σύγκρινε με τον Πέτρο και αργότερα με τους άλλους αποστόλους και πρεσβυτέρους
(Γαλ.α:17-24, β:1-2). Αυτοί ενέκριναν τη διακονία του και τις διδασκαλίες του
ότι ήταν από τον Θεό, και τον απέστειλαν προς στους Εθνικούς (Γαλ.β:9-10).
Πρέπει να είμαστε ενωμένοι στις βασικές αλήθειες του λόγου
του Θεού, σ’ αυτά που είναι απαραίτητα για την σωτηρία. Δεν πρέπει να
αποκλίνουμε στο κήρυγμα από το όμορφο μήνυμα του ενός Θεού, το βάπτισμα στο
όνομα του Ιησού, τη λήψη του Αγίου Πνεύματος, και τις αρχές του αγιασμού.
Πρέπει να προσπαθούμε να διατηρούμε την ενότητα του
Πνεύματος μέχρι να φτάσουμε στην ενότητα της πίστης.
Σου προτείνω να διαβάσεις τα παρακάτω εδάφια της Αγίας
Γραφής, που υποστηρίζουν αυτά που σου είπα: Εφες.δ:1-3, 12-15, Κολ.γ:12-15.
Μου αρέσει η μπριτζόλα, αλλά να την τρώγω, όχι να μου την
πετάνε στα μούτρα. Έτσι, και ο λόγος του Θεού πρέπει να κηρύττεται, αλλά όχι για
να δημιουργούνται διενέξεις και διαμάχες (Φιλιπ.α:15-17, Β΄ Τιμ.δ:2.) Η βασική
και ουσιαστική ποιότητα μεταξύ των
ανθρώπων του Θεού πρέπει να είναι η αγάπη. Χωρίς αυτήν, όλα τα κηρύγματά μας είναι
χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον (Α’
Κορ.ιγ:1).
Εν κατακλείδι, πρέπει να έχουμε δυνατές πεποιθήσεις. Αλλά όλα
αυτά που πιστεύουμε να είναι υπό τον έλεγχο του λόγου του Θεού. Και δεν πρέπει να
εμποδίζουμε τη διακονία. Αλλά ο κήρυκας δεν πρέπει να παίρνει αυτή την ελευθερία,
σαν άδεια να είναι, άξεστος, αγροίκος και αγενής. Δεν είναι προσβλητικός ο λόγος
του Θεού, αλλά η στάση αυτού που τον κηρύττει. Δεν πρέπει μόνο να λέμε την
αλήθεια, αλλά πρέπει να μιλάμε με αγάπη (Εφες.δ:15), που είναι ο σύνδεσμος της
τελειότητας (Κολ.γ:14).
Είμαι πεπεισμένος ότι η έλλειψη αγάπης είναι η δοκός στο μάτι εκείνου που θέλει να εκβάλει
το ξυλάριον από το μάτι του αδελφού
του (Ματθ.ζ:3-4). Ο Ιησούς είπε, «Υποκριτά,
έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς διά
να εκβάλης το ξυλάριον εκ του οφθαλμού του αδελφού σου» (Ματθ.ζ:5).
