Συνήθιζα κι εγώ να χρησιμοποιώ λάθος τις Παροιμίες. Τις
θεωρούσα αδιάκριτα σαν αρχές και υποσχέσεις του Θεού.
Αυτή είναι μια κοινή παρανόηση και ένας λόγος που εμείς οι
χριστιανοί πρέπει να έχουμε μια καλύτερη κατανόηση του λόγου του Θεού, αν θέλουμε
να τον χρησιμοποιούμε σωστά.
Β’ Τιμ.β:15 Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις
τον Θεόν, εργάτην ανεπαίσχυντον, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας.
Το ίδιο το βιβλίο των Παροιμιών εξηγεί το σκοπό του στο α:1-6.
Είναι μια συλλογή από αποφθέγματα του Σολομώντα για να δώσει σοφία και διδαχή,
«ώστε να εννοή παροιμίαν και σκοτεινόν
λόγον, ρήσεις σοφών και αινίγματα αυτών».
Το βιβλίο των Παροιμιών είναι λόγος του Θεού, έτσι πρέπει να
εμπιστευόμαστε την εξήγηση του σκοπού του και να μην πηγαίνουμε πέρα από αυτόν.
Μερικές παροιμίες είναι όντως υποσχέσεις, αλλά μόνο εκείνες
που βρίσκονται και στην Καινή Διαθήκη. Για παράδειγμα, Παρ.γ:5-6 είναι μια
υπόσχεση (Εβρ.ια). Αλλά πολλές παροιμίες όπως στο ι:22 και 27 δεν είναι
υποσχέσεις του Θεού.
Γιατί είναι σημαντικό να το καταλάβουμε; Επειδή χρησιμοποιώντας
κάποιες Παροιμίες σαν υποσχέσεις, αποπροσανατολίζουμε τους ανθρώπους, τους μπερδεύουμε
και κάνουμε ο Θεός να φαίνεται σαν ψεύτης.
Ξέρω ότι πολλοί από εσάς έχετε διδαχτεί ότι οι Παροιμίες
αποτελούν υποσχέσεις γιατί βλέπω συχνά αυτή η παρανόηση να εκφράζεται σε
χριστιανικά υλικά, ιδίως όσον αφορά στις Παρ.κβ:6, που δεν είναι υπόσχεση αλλά
μια γενίκευση. Μπορεί να είναι δύσκολο να αφήσουμε κάποιες διδασκαλίες, όταν
θέλουμε να είναι αλήθεια, ή όταν δεν έχουμε επαρκείς αποδείξεις ότι δεν είναι
Βιβλικές.
