Γένεση (095)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΙΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Αυτό το κεφάλαιο της Γένεσης περιέχει μια απ’ τις πιο όμορφες ιστορίες της Βίβλου. Η σχέση που υπάρχει μεταξύ αυτού του κεφαλαίου και των δύο προηγούμενων είναι αξιοπρόσεχτη. Στο κεφ.κβ ο γιος προσφέρθηκε πάνω στο θυσιαστήριο. Στο κεφ.κγ η Σάρρα πέθανε. Στο κεφ.κδ ο υπηρέτης διατάσσεται να βρει γυναίκα για εκείνον τον οποίο ο Αβραάμ «έλαβε οπίσω παραβολικώς» απ’ τους νεκρούς. Η αλληλουχία αυτών των γεγονότων συμπίπτει κατά θαυμαστό τρόπο με τη σειρά των γεγονότων που σχετίζονται με την κλήση της εκκλησίας.

Πρώτα ο θάνατος του Ιησού, μετά η απόρριψη του κατά σάρκα Ισραήλ και μετά η κλήση της εκκλησίας στην ένδοξη θέση της νύμφης του Αρνίου.

Έπρεπε ο θάνατος του Χριστού να είναι ένα τετελεσμένο γεγονός πριν κληθεί η εκκλησία. Ακόμα έπρεπε να καταργηθεί «ο μεσότοιχος του φραγμού» πριν σχηματιστεί ο «είς νέος άνθρωπος». Είναι σημαντικό να καταλάβουμε όλα αυτά για να γνωρίσουμε ποια είναι η θέση της εκκλησίας στα σχέδια του Θεού.

Όσο ο Ιουδαϊκός εθνικισμός υπήρχε, ένα χώρισμα στεκόταν ανάμεσα σε Ιουδαίους και Εθνικούς. Η ιδέα, αυτά τα δύο να γίνουν ένα, δεν χωρούσε στο πνεύμα ενός Ιουδαίου γιατί θεωρούσε τον εαυτό του κατά πολύ ανώτερο ενός Εθνικού τον οποίο έβλεπε σαν ακάθαρτο και απαγορευμένο να πλησιάσει (Πράξ.ι:28).

Αν ο Ισραήλ περπατούσε με το Θεό έτσι όπως Αυτός τους είχε ζητήσει, θα είχε αυτή την ιδιαίτερη θέση του χωρισμού και της ανωτερότητας. Αλλά ο Ισραήλ ακολούθησε δικούς του δρόμους, μια άλλη οδό και γι’ αυτό όταν πληρώθηκε το μέτρο της ανομίας τους, σταυρώνοντας τον Αρχηγό της Ζωής, τον Κύριο της δόξης, ο Θεός σήκωσε τον απόστολο Παύλο για να είναι οικονόμος μιας καινούριας οικονομίας φανερώνοντας πράγματα που ήταν κρυμμένα μέχρι τότε (Εφεσ.γ:1-6). Το μυστήριο της εκκλησίας που αποτελείται από Ιουδαίους και εθνικούς βαπτισμένους σ’ ένα σώμα δια του ενός Πνεύματος δεν είχε αποκαλυφτεί μέχρι των ημερών του Παύλου. Οι απόστολοι και οι προφήτες της Καινής Διαθήκης θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπήρξαν οι πρώτες πέτρες αυτής της ένδοξης οικοδομής (Εφεσ.β:20) και γι’ αυτό αυτή η οικοδομή δεν μπορούσε να υπάρξει προηγουμένως (Ματθ.ις:18 “θέλω οικοδομήσει”).

Γέν.κδ:1-4 Ήτο δε ο Αβραάμ γέρων προβεβηκώς την ηλικίαν· και ο Κύριος ευλόγησε τον Αβραάμ κατά πάντα. Και είπεν ο Αβραάμ προς τον δούλον αυτού τον πρεσβύτερον της οικίας αυτού, τον επιστάτην πάντων των υπαρχόντων αυτού, Βάλε, παρακαλώ, την χείρα σου υπό τον μηρόν μου· και θέλω σε ορκίσει εις Κύριον τον Θεόν του ουρανού και τον Θεόν της γης, ότι δεν θέλεις λάβει γυναίκα εις τον υιόν μου εκ των θυγατέρων των Χαναναίων, μεταξύ των οποίων εγώ κατοικώ· αλλ' εις τον τόπον μου, και εις την συγγένειάν μου θέλεις υπάγει, και θέλεις λάβει γυναίκα εις τον υιόν μου τον Ισαάκ.

Ο Αβραάμ ήταν ευλογημένος απ’ το Θεό κατά πάντα. Ο πρεσβύτερος δούλος του είναι ο ΕΛΙΕΖΕΡ που βλέπουμε στη Γέν.ιε:2. Το όνομά του σημαίνει: “ο Θεός είναι βοήθεια” ή “ο Θεός βοηθά” ή “βοηθός του Θεού”. Εζερ= βοήθεια.

Ο Ελιέζερ ήταν “o επιστάτης πάντων των υπαρχόντων αυτού” δηλαδή ο οικονόμος του. Στον Τιτ.α:7 διαβάζουμε ότι ο επίσκοπος είναι οικονόμος του Θεού.

Θα μπορούσαμε τυπικά να δούμε στο πρόσωπο του Αβραάμ το Θεό Πατέρα και στο πρόσωπο του Ελιέζερ τους δούλους του Θεού, τους εργάτες που βοηθούν και υπηρετούν τους άλλους με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Έχουμε λοιπόν μια πολύ όμορφη εικόνα, τον Θεό (Αβραάμ) να στέλνει τους εργάτες Του (Ελιέζερ)-όχι τον Ισαάκ- να καλέσουν τη νύμφη (Ρεβέκκα) για το γιο Του (Ισαάκ).

χείρα υποκάτω των μηρών: αυτό ήταν το έθιμο για σοβαρό όρκο ή υπόσχεση, δίνοντας έτσι μεγάλη αξία στην οσφύ σαν πηγή ζωής.

Είναι σημαντικό να προσέξουμε ότι η κλήση και η ύψωση της Ρεβέκκας σε γυναίκα του Ισαάκ στηριζόταν στον όρκο που επισφράγισε τη συμφωνία ανάμεσα στον Αβραάμ και τον υπηρέτη του. Η Ρεβέκκα αγνοούσε όλα αυτά, αν και στο σχέδιο του Θεού, αυτή ήταν το αντικείμενο αυτής της συμφωνίας. Το ίδιο συμβαίνει με την εκκλησία του Θεού είτε σαν σύνολο, είτε προσωπικά με τον καθένα που την απαρτίζει.

Ψαλμ.ρλθ:15-16   Εφεσ.α:3-4   Ρωμ.η:29-30. Υπάρχει μια θαυμαστή αρμονία ανάμεσα σ’ αυτά τα εδάφια και το θέμα που μας απασχολεί. Η κλήση, η δικαίωση και η δόξα της εκκλησίας, όλα στηρίζονται στο αιώνιο σχέδιο του Θεού, στο λόγο Του και στον όρκο Του. Ο Ελιέζερ ορκίστηκε να φέρει μια γυναίκα για τον Ισαάκ. Τη θέση αυτή που αργότερα πήρε η Ρεβέκκα, τη χρωστούσε στην επιθυμία του Αβραάμ υπέρ του γιου του. Είναι ευτυχισμένος αυτός που καταλαβαίνει όλα αυτά τα πράγματα, που βλέπει ότι η ασφάλεια της εκκλησίας είναι αχώριστα ενωμένη με το Χριστό και τη δόξα Του. «Η γυνή εκτίσθη διά τον άνδρα» (Α’ Κορ.ια:8-9) και ο βασιλιάς «έκαμε γάμους εις τον υιόν αυτού» (Ματθ.κβ:2).

Ο Υιός είναι το κυριότερο αντικείμενο όλων των σκέψεων και όλων των βουλών του Θεού. Όταν κάποια μέρα φτάσουμε εκεί που θα φτάσουμε, αυτό θα γίνει μόνο σε σχέση με τον Υιό. Τίποτα λοιπόν δεν μπορεί να είναι περισσότερο πλήρες από την απολύτρωση της οποίας το αντικείμενο είναι οι πιστοί, η νύμφη. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να στερεώσει την καρδιά, όσο η πεποίθηση ότι η ύπαρξη της εκκλησίας είναι απαραίτητη για τη δόξα του Χριστού (Α’ Κορ.ια:7 & Εφεσ.α:23).

Το ενδιαφέρον του Αβραάμ να μην πάρει ο Ισαάκ γυναίκα από τα ειδωλολατρικά έθνη που ήταν γύρω τους, μας διδάσκει καθαρά την ιδέα του αποχωρισμού και το πόσο λάθος είναι για τους χριστιανούς να παντρεύονται άπιστους. Ο λαός Ισραήλ μπήκε σε μεγάλους μπελάδες όταν έγιναν γάμοι με ειδωλολατρικά έθνη (Α’ Κορ.ς:14,15). Ο Αβραάμ δεν θα έπαιρνε γυναίκα στο γιο του απ’ τους Χαναναίους που ήταν καταραμένοι. Εφεσ.ε:25-27 Η νύμφη θα είναι χωρίς μώμο και σπίλο, θα είναι άψογη. Ο Ισαάκ θα έπαιρνε τη νύμφη του μετά τη θυσία και την ανάστασή του.

Γέν.κδ:5-9 Είπε δε προς αυτόν ο δούλος, Ίσως δεν θελήση η γυνή να μοι ακολουθήση εις την γην ταύτην· πρέπει να φέρω τον υιόν σου εις την γην εκ της οποίας εξήλθες; Και είπε προς αυτόν ο Αβραάμ, Πρόσεχε, μη φέρης τον υιόν μου εκεί· Κύριος ο Θεός του ουρανού, όστις με έλαβεν εκ του οίκου του πατρός μου και εκ της γης της γεννήσεώς μου, και όστις ελάλησε προς εμέ και όστις ώμοσεν εις εμέ λέγων, εις το σπέρμα σου θέλω δώσει την γην ταύτην, αυτός θέλει αποστείλει τον άγγελον αυτού έμπροσθέν σου· και θέλεις λάβει γυναίκα εις τον υιόν μου εκείθεν· εάν δε η γυνή δεν θέλη να σε ακολουθήση, τότε θέλεις είσθαι ελεύθερος από του όρκου μου τούτου· μόνον τον υιόν μου να μη φέρης εκεί. Και έβαλεν ο δούλος την χείρα αυτού υπό τον μηρόν του Αβραάμ του κυρίου αυτού, και ώρκίσθη εις αυτόν περί του πράγματος τούτου.

Ο Θεός δεν πιέζει κανένα. Θέλει να κάνει γάμους στο Γιο Του και η εκκλησία είναι το αντικείμενο των σχεδίων Του, αλλά θα πρέπει να θελήσει από μόνη της. Ο Θεός μέσω του δούλου Του θα της εκθέσει τα σχέδιά Του, αλλά η τελική απόφαση ανήκει σ’ αυτήν. Θα της πει ότι προορίζεται να μοιραστεί όλη τη δόξα του Γιου (Ιωάν.ιζ:22,23) κι ότι ό,τι ανήκε στον Γιο θ’ ανήκει και σ’ αυτή γιατί ο Γιος της ανήκει (Α’ Κορ.γ:21-22).

Χαρά του Χριστού σ’ όλη την αιωνιότητα θα είναι η φανέρωση της εκκλησίας μέσα στη δόξα και την ωραιότητα με την οποία θα την περιβάλει, γιατί αυτή δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά η αντανάκλαση της δικής Του δόξας και ωραιότητας. Οι άγγελοι θα παρατηρούν στην εκκλησία τη θαυμαστή ανάπτυξη της σοφίας, της δύναμης, και της χάρης του Θεού εν Χριστώ.

Ο Χριστός δεν θα έρθει στη γη, αλλά εμείς θα πάμε να Τον συναντήσουμε στο μεσουράνημα και να επιστρέψουμε μαζί Του στο σπίτι του Πατέρα.

Όταν μιλάμε σε κάποιον τα λόγια του Χριστού και τον καλούμε να γίνει μέλος αυτής της νύμφης και δεν θέλει, τότε είμαστε ελεύθεροι απ’ το αίμα του. Η δική μας δουλειά είναι να καλέσουμε τον κόσμο, να πούμε για το Χριστό. Η ευθύνη μας είναι να μιλήσουμε το λόγο του Θεού. Αν δεν δέχονται είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μας.