«Έχετε χρείαν υπομονής,
διά να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την παγγελίαν» (Εβραίους
ι:36).
Είναι ένα λάθος γνωστό, που όλοι λίγο πολύ το έχουμε κάνει
κάποτε. Δεν αποδίδω κίνητρα και υστεροβουλία. Αντίθετα είναι λάθος αγάπης και
ζήλου προς τον Κύριο, προς την αγάπη Του και τον άγιο λόγο Του.
Παρακινούμε τους ανθρώπους του Θεού να στοχεύουν τα καλύτερα
και να ζουν τα υψηλότερα της πνευματικής ζωής. Πολύ καλό αυτό. Όταν δε
συμπεριλάβουμε και τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτές τις παραινέσεις, είναι ακόμα
καλύτερα. Να ζήσουμε τα υψηλότερα του λόγου του Θεού, να ανέβουμε ακόμα πιο
ψηλά, να υψώσουμε τα μάτια της πίστης στις «ψηλές βουνοκορφές που αγγίζουν τον
Ουρανό, να απλώσουμε το χέρι της πίστης και να ζητήσουμε τα καλύτερα, τα
σπάνια, αυτά που είναι για λίγους.
Πολύ καλή προσέγγιση, αλλά με ένα σοβαρό λάθος, που μπορεί να
είναι και επικίνδυνο. Όλα αυτά μπορούμε να τα ζητήσουμε, να τα μοιραστούμε, να
τα «κουβεντιάσουμε» με τον Κύριό μας για τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να τα
διδάξουμε και να τα απαιτήσουμε από τους άλλους γύρω μας. Μπροστά στα μάτια
τους τα απορημένα πολύ συχνά διαγράφεται ένας υπεράνθρωπος Χριστιανός, που
μπορεί τα πάντα, που έχει τα πάντα, που δεν λυγίζει μπροστά σε τίποτα, δεν
κλαίει, δεν πρέπει να υποφέρει ή να παραπονιέται, έχει πάντα χαρά και ειρήνη
στην καρδιά του ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω του… Και όλα αυτά, στηριγμένα σε
ερμηνείες εδαφίων της Αγίας Γραφής και ειπωμένα με ζήλο και φωτιά αξιέπαινη.
Πού είναι το λάθος και ο κίνδυνος;
Όταν μεταβαίνουμε από τη θεωρία στην πράξη – βήμα απολύτως
απαραίτητο – τότε δεν περπατάει το κήρυγμά μας, δεν βοηθάει πρακτικά τις ψυχές,
δεν τους πηγαίνει ούτε μπροστά, ούτε επάνω την πνευματική τους ζωή. Αντίθετα
τους καταθλίβει, τους πιέζει, τους απογοητεύει.
Παράδειγμα χαρακτηριστικό, η εκτέλεση του θελήματος του
Κυρίου στη ζωή του πιστού. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την αξία του
θελήματος του Θεού, για το πόσο πολύτιμο είναι, πόσο ανώτερο είναι από το δικό
μας θέλημα. Επομένως, αφού ισχύουν όλα αυτά, ξεκινάμε πρόθυμα και κάνουμε πάντα
το θέλημα του Κυρίου στη ζωή μας, στην κάθε μας μέρα… Μέγα λάθος αυτή η
προσέγγιση. Ο λόγος του Θεού έχει το σωστό μέτρο για όλα όσα αφορούν στη ζωή
του ανθρώπου. Και το περισσότερο είναι λάθος, επομένως οδηγεί σε αστοχία,
αμαρτία, έστω κι αν πίσω από αυτό κρύβεται ζήλος και φωτιά ειλικρινής για τον
Κύριο, αλλά και το λιγότερο οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα.
«Έχετε χρείαν υπομονής,
διά να κάμητε το θέλημα του Θεού». Ούτε εύκολη, ούτε απλή υπόθεση είναι,
ούτε του χεριού μας να βρούμε και να εκτελέσουμε το θέλημα του Κυρίου. Όταν ό
Ίδιος ο Κύριος μας προειδοποιεί με αγάπη ότι έχουμε ανάγκη υπομονής για να κάνουμε
το θέλημά Του, μας δίνει τις πραγματικές διαστάσεις, μέσα στις οποίες θα
κινηθούμε.
Όταν ακούω ή διαβάζω τη λέξη υπομονή, το μυαλό μου, δεν ξέρω
γιατί, πηγαίνει αμέσως στο άθλημα της άρσης βαρών. Την κρίσιμη στιγμή, που έχει
σηκώσει τα βάρη και όλοι με μια ψυχή του φωνάζουν μείνε, κράτα, κρατήσου, μη
λυγίσεις, κράτα την μπάρα ψηλά… Ξέρετε τι του λένε εκείνη την ώρα και τον
εμψυχώνουν; Μείνε κάτω από το βάρος, μείνε και μη λυγίσεις, κρατήσου, πάλεψε,
επιστράτευσε όλες τις δυνάμεις σου… Αυτό θα πει υπομένω, μένω κάτω από το βάρος
και κρατάω, παλεύω μέχρι τέλους!
Με αυτή την εικόνα θα καταλάβουμε και την περιοχή του
θελήματος του Κυρίου. Όταν σου πει ο Κύριος ότι το θέμα σου τακτοποιήθηκε,
πήγαινε αύριο το πρωί στο Υπουργείο να παραλάβεις το διορισμό σου, δεν
χρειάζεται ούτε υπομονή ούτε να κρατηθούμε κάτω από την μπάρα…
Και όταν ο Κύριος επιτρέψει να βρεθούμε σε ένα όμορφο μέρος,
εξοχικό, με περιποίηση, φιλοξενία, αγάπη, κοινωνία πιστών ανθρώπων του Χριστού,
δε νομίζω ότι χρειάζεται καθόλου υπομονή και πάλη μέσα μας για να χαρούμε το
θέλημα του Κυρίου…
Όταν όμως ο Κύριος επιτρέψει αύριο να πας να παραλάβεις την
απόλυσή σου από τη δουλειά και έχεις και τρία μικρά παιδάκια και δάνειο για το
σπίτι, τότε είναι βάρος, τότε είναι σκληρό, ασήκωτο, και χρειάζεται υπομονή για
να εκτελέσουμε το θέλημα του Κυρίου και να είμαστε ευάρεστοι ενώπιον Του.
Όταν ό Κύριος αντί για μια όμορφη εξοχή επιτρέψει να μπούμε
σε νοσοκομείο με φοβερούς πόνους και ένα μεγάλο και οδυνηρό χειρουργείο, τότε
έχουμε ανάγκη υπομονής για να εκτελέσουμε το θέλημά Του με ευγνωμοσύνη και
πίστη στην καρδιά μας και χωρίς να κλονιστεί η αγάπη και η λατρεία μας στο
Πρόσωπό Του.
Ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά τη φύση μας, την πλάση μας, τη
ζημιά που έχει κάνει η αμαρτία στη ζωή μας. Γνωρίζει πολύ καλά τα όριά μας, τις
αντοχές μας. Γνωρίζει πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι όταν βρισκόμαστε μπροστά
στην ανατροπή των σχεδίων μας, την ακύρωση στόχων, την αλλαγή πορείας.
Γνωρίζει πολύ καλά τι είναι ο πόνος, η αναπηρία, η απώλεια, η
αγωνία μπροστά στις εξελίξεις. Γνωρίζει ακόμα ότι από όλα αυτά πρέπει να
περάσουμε για να είμαστε δόκιμοι, γνήσιοι, κατάλληλοι για τη Βασιλεία της δόξας
Του.
Γνωρίζει ακόμα ότι ο παλαιός άνθρωπος δεν καταργείται με άλλο
τρόπο, η σάρκα με τις αντιδράσεις και τις απαιτήσεις της δεν δαμάζεται
διαφορετικά. Επομένως τι μένει; «Έχετε
χρείαν υπομονής, διά να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν».
Το τελευταίο ίσως ερώτημα. Πόση υπομονή, για πόσο διάστημα
υπομονή; Δεν είναι σωστή αυτή η ερώτηση, και κάθε απάντηση θα είναι λάθος. Από
άλλη ερώτηση ξεκινάμε. Αγαπάμε το θέλημα του Κυρίου; Είναι για μας θησαυρός
ασύγκριτος, μοναδικός; Θα κάναμε το παν για να το αποκτήσουμε; Θα το προκρίναμε
ανάμεσα στα άλλα θελήματα σαν το καλύτερο, το σοφότερο, το τέλειο; Αν ναι, τότε
μπορούμε να προχωρήσουμε στο θέμα της υπομονής.
Τώρα μπροστά μας δεν έχουμε την υπομονή, αλλά ένα μείγμα
υπομονής και αγάπης, υπομονής, αγάπης και πίστης, υπομονής, αγάπης, πίστης και
λατρείας στο Θεό μας. Οπωσδήποτε το στοιχείο της δοκιμασίας, του πόνου, της
υπομονής υπάρχει, αλλά συνυπάρχει και η πηγή δύναμης, παρηγοριάς, ενίσχυσης την
ώρα της σκληρής δοκιμασίας.
Ο Υπερ-χριστιανός που τα μπορεί όλα, τα έχει όλα και δεν έχει
ανάγκη από κανέναν διότι έχει τον Κύριο…, είναι μάλλον λάθος ερμηνεία και
απόδοση των προθέσεων του Κυρίου. Και υπομονή χρειαζόμαστε ξανά και ξανά, και η
πίστη μας στο αγαπημένο Του Πρόσωπο να αυξηθεί, και να μας στηρίζει με το φως
του Προσώπου Του την ώρα τη δύσκολη.
Κι εμάς μας συμφέρει να κρατήσουμε τη θέση του απλού,
ευάλωτου, ταπεινού, ελεημένου ανθρώπου, που όμως αγαπά και ποθεί να είναι
ευάρεστος στον Κύριο «και να λάβη την επαγγελίαν».
