«Έχετε χρείαν υπομονής,
διά να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την παγγελίαν» (Εβραίους
ι:36).
Είναι ένα λάθος γνωστό, που όλοι λίγο πολύ το έχουμε κάνει
κάποτε. Δεν αποδίδω κίνητρα και υστεροβουλία. Αντίθετα είναι λάθος αγάπης και
ζήλου προς τον Κύριο, προς την αγάπη Του και τον άγιο λόγο Του.
Παρακινούμε τους ανθρώπους του Θεού να στοχεύουν τα καλύτερα
και να ζουν τα υψηλότερα της πνευματικής ζωής. Πολύ καλό αυτό. Όταν δε
συμπεριλάβουμε και τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτές τις παραινέσεις, είναι ακόμα
καλύτερα. Να ζήσουμε τα υψηλότερα του λόγου του Θεού, να ανέβουμε ακόμα πιο
ψηλά, να υψώσουμε τα μάτια της πίστης στις «ψηλές βουνοκορφές που αγγίζουν τον
Ουρανό, να απλώσουμε το χέρι της πίστης και να ζητήσουμε τα καλύτερα, τα
σπάνια, αυτά που είναι για λίγους.
Πολύ καλή προσέγγιση, αλλά με ένα σοβαρό λάθος, που μπορεί να
είναι και επικίνδυνο. Όλα αυτά μπορούμε να τα ζητήσουμε, να τα μοιραστούμε, να
τα «κουβεντιάσουμε» με τον Κύριό μας για τον εαυτό μας. Δεν μπορούμε να τα
διδάξουμε και να τα απαιτήσουμε από τους άλλους γύρω μας. Μπροστά στα μάτια
τους τα απορημένα πολύ συχνά διαγράφεται ένας υπεράνθρωπος Χριστιανός, που
μπορεί τα πάντα, που έχει τα πάντα, που δεν λυγίζει μπροστά σε τίποτα, δεν
κλαίει, δεν πρέπει να υποφέρει ή να παραπονιέται, έχει πάντα χαρά και ειρήνη
στην καρδιά του ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω του… Και όλα αυτά, στηριγμένα σε
ερμηνείες εδαφίων της Αγίας Γραφής και ειπωμένα με ζήλο και φωτιά αξιέπαινη.
