ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΠΕΜΠΤΟ
Γέν.ιε:1 Μετά τα πράγματα
ταύτα έγεινε λόγος Κυρίου προς τον Άβραμ εν οράματι, λέγων, Μη φοβού, Αβραμ·
εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου, ο μισθός σου θέλει είσθαι πολύς σφόδρα.
Έγεινε λόγος: Στα Εβραϊκά η λέξη “έγεινε” είναι “ουαγεχί”
που σημαίνει “Υπήρξε, συνέβη”. Δηλαδή ο Κύριος μίλησε στον Αβραάμ μέσα από
όραση. Αυτή η φράση υπάρχει για πρώτη φορά εδώ, μέσα στο λόγο του Θεού, και
μετά είναι πολύ συνηθισμένη στους προφήτες.
Μη φοβού: Ο Κύριος δεν θα επιτρέψει να χάσει τίποτα ο
υπηρέτης Του επειδή απέρριψε τις προσφορές του κόσμου. Μια πιο ακριβής έννοια
αυτών των λόγων στα Εβραϊκά είναι: “Μη φοβού Άβραμ, εγώ είμαι ο υπερασπιστής
σου και η πολύ μεγάλη αμοιβή σου”. Άξιζε ασύγκριτα περισσότερο για τον Αβραάμ
να προφυλάσσεται πίσω από τον Κύριο, παρά να καταφύγει στην προστασία του
βασιλιά των Σοδόμων. Άξιζε να περιμένει “τη μεγάλη του αμοιβή” (Αποκ.γ:21) παρά
να δεχτεί τα λάφυρα των Σοδόμων.
Η θέση που πήρε ο
Αβραάμ ως προς τον κόσμο και το Θεό, είναι η θέση που παίρνει ο καθένας που θα
αρνηθεί τον κόσμο και τον εαυτό του για να μπει στην πίστη του Υιού του Θεού. Ο
Κύριος γίνεται ο Υπερασπιστής - η ασπίδα - και η αμοιβή του.
Εκεί μπορεί πλέον να
βρίσκει ανάπαυση, ειρήνη, ασφάλεια. Βέβαια ο χριστιανός που ακολουθεί τον κόσμο
ή παρασύρεται από σαρκικές επιθυμίες, δεν μπορεί να απολαύσει την “ασπίδα” του,
τον “υπερασπιστή” του, και το “μισθό” του. Γι’ αυτό βλέπουμε, ότι μόλις ο
Αβραάμ παίρνει μια τέτοια θέση, ο Θεός του φανερώνεται ανάλογα!
Γέν.ιε:2,3 Και είπεν ο Άβραμ,
Δέσποτα Κύριε, τι θέλεις δώσει εις εμέ, ενώ εγώ απέρχομαι άτεκνος, ο δε
κληρονόμος της οικίας μου είναι ούτος ο εκ Δαμασκού Ελιέζερ; είπε προσέτι ο
Άβραμ, Ιδού, δεν έδωκας εις εμέ σπέρμα· και ιδού, οικέτης μου θέλει με
κληρονομήσει.
Δέσποτα Κύριε:
Αδωνάϊ Γιάχβε! Είναι η πρώτη φορά
που συναντάμε αυτό τον τίτλο. Ίσως επειδή σε λίγο ο Θεός θα κάνει με τον Αβραάμ
διαθήκη που ποτέ πριν δεν είχε γίνει.
Ο Αβραάμ ήθελε να
έχει ένα γιο. Το ήθελε εξ αιτίας του πατριαρχικού συστήματος της εποχής σαν
συνέχεια του ονόματός του και προέκταση του ίδιου του εαυτού του, αλλά και
γιατί ήξερε δια του λόγου του Θεού ότι “το σπέρμα του” θα κληρονομούσε τη γη
(κεφ.ιγ:15).
Χωρίς γιο, ο Αβραάμ
έπρεπε να υιοθετήσει τον Ελιέζερ για να συνεχιστεί το όνομα και η κληρονομιά.
“Ελιέζερ” σημαίνει “ο Θεός είναι βοήθεια”. Μάλλον
πρέπει να γεννήθηκε μέσα στο σπίτι του Αβραάμ από γονείς δούλους που ήταν από
τη Δαμασκό. Ή μπορεί να γεννήθηκε όταν ο Αβραάμ περνούσε από τη Δαμασκό.
Γέν.ιε:4,5 Και ιδού, λόγος
Κυρίου έγεινε προς αυτόν, λέγων, Δεν θέλει σε κληρονομήσει ούτος· αλλ' εκείνος
όστις θέλει εξέλθει εκ των σπλάγχνων σου, αυτός θέλει σε κληρονομήσει. Και
έφερεν αυτόν έξω και είπεν, Ανάβλεψον τώρα εις τον ουρανόν και αρίθμησον τα
άστρα, εάν δύνασαι να εξαριθμήσης αυτά· και είπε προς αυτόν, Ούτω θέλει είσθαι
το σπέρμα σου.
Οι ιδιότητες του υιού
και του κληρονόμου είναι αχώριστα ενωμένες στη σκέψη του Θεού. Στον Ιακ.α:18
διαβάζουμε ότι “εξ ιδίας αυτού θελήσεως
εγέννησεν ημάς” που σημαίνει ότι η ιδιότητα του υιού είναι το αποτέλεσμα
της υπέρτατης βουλής και ενέργειας του Θεού.
Το σώμα του Αβραάμ
ήταν “νεκρό” όπως και της Σάρας, έτσι ώστε όπως πάντοτε, ο υιός να μην μπορεί
να υπάρχει παρά μονάχα με τη δύναμη της ανάστασης. Μπορεί τα σώματά τους να
ήταν “νεκρά”, αλλά ο Κύριος είναι ο Θεός της ανάστασης. Και γι’ αυτό, ένα
“νεκρό σώμα” είναι ακριβώς εκείνο που χρειάζεται για να ενεργήσει πάνω του!
Γι’ αυτό μετά τον
φέρνει έξω και του λέει να αναβλέψει στον ουρανό. Όταν η ψυχή αποβλέπει στο Θεό
της ανάστασης, δεν υπάρχουν όρια στις ευλογίες γιατί δεν είναι τίποτε αδύνατον
σ’ Αυτόν.
Έχουμε λοιπόν εδώ μια
προφητεία και μια υπόσχεση, ότι ο γιος του θα είναι από τα σπλάχνα του. Ακόμα
υπόσχεται ο Θεός ότι το σπέρμα του θα είναι σαν τα άστρα του ουρανού. Αυτό δεν
αναφέρεται στο πλήθος, γιατί ξέρουμε ότι από οποιοδήποτε μέρος της γης, με
γυμνό μάτι, μπορούμε να δούμε περίπου 2.000 άστρα μόνο - αν και είναι άγνωστος
ο αριθμός τους.
Στη Γέν.ιγ:15-16
υπάρχει η υπόσχεση ότι το σπέρμα του θα είναι αναρίθμητο σαν την άμμο της
θάλασσας. Αναφέρεται λοιπόν εδώ μάλλον στο πνευματικό σπέρμα του Αβραάμ, που
είναι οι υιοί και οι θυγατέρες της πίστης μέσα από την πνευματική οσφύ του
Αβραάμ. Ορισμένοι ερμηνεύουν τον όρο “άμμο της γης” σαν το σπέρμα του Ισμαήλ,
και το “άστρα τ’ ουρανού” σαν το σπέρμα Ισαάκ. Όμως δεν μιλάει για δύο σπέρματα,
αλλά για ένα και εξ’ άλλου ο Ισμαήλ δεν ήταν αυτός που θα ονομαζόταν “σπέρμα
Αβραάμ” (κεφ.κα:12). Με την “άμμο” λοιπόν αναφέρεται στις γήινες επαγγελίες
προς τον Ισραήλ, και με τα “άστρα” αναφέρεται στο σπέρμα τις πίστης, τον πνευματικό
Ισραήλ.
